Ang pagbisita sa mga magulang (9)

Pero bilang siya si Qiao Anxia, masyado siyang mapride, at hindi niya kayang magpakitang apektado sa harapan ni Cheng Yang.

At noong hindi siya sumagot, biglang kumunot ang noo ni Cheng Yang kaya sa sobrang pagaalala nito, nagmamadaling itong lumuhod para tignan sana ang paa niya, pero noong dadampi na ang kamay nito, bigla naman siyang nagsalita, "Mr. Chen, naalala ko lang na break na tayo, sa tingin mo ba tama yang binabalak mong gawin?"

Biglang natigilan ang kamay ni Cheng Yang at pagkalipas ng limang segundo, bigla siyang tumayo, at tinitigan ng diretso sa mga mata si Qiao Anxia. Sa totoo lang, nagaalala talaga siya para rito, pero ano pa nga bang magagawa niya kung ayaw na talaga nito sakanya, kaya tumungo nalang siya at magalang, pero halatang masama ang loob, na sumagot, "Pasensya na Miss Qiao kung naistorbo kita."

At pagkatapos, nginitian niya ito, na parang walang nangyari, at naglakad papunta sa CR ng mga lalaki.

Ha? Iniwanan siya ni Cheng Yang ng ganun ganun nalang?

Teka….bakit dati naman kahit gaano pa kataas ang tono ng boses niya, ay lagi lang siyang sinusuyo at nilalambing nito? Pero bakit bigla nalang nagbago ngayon…. Ramdam niya naman na hindi naman ang pagaalala nito sakanya, pero ang malaking katanungan sakanya ngayon, ay bakit bigla nalang siyang winalk'outan nito?

Dahil sa nangyari, hindi siya nakagalaw sa kanyang kinatatayuan hanggang sa makalabas nalang ulit si Cheng Yang ng CR. Hindi niya alam kung kailan sila magkikita ulit o kung magkikita pa ba sila ulit, kaya hindi niya na napigilan ang sarili niya na tawagin ito, "Cheng Yang?"

Kaya biglang napahinto sa paglalakad si Cheng Yang at tinitigan siya ng diretso sa mga mata. "May problema ba, Miss Qiao?"

Sinadya ni Cheng Yang na bigyang diin ang mga salitang "Miss Qiao" at sa sobrang tigas ng kanyang pananalita ay muling natulala si Qiao Anxia, na mukhang nakalimutan na ang gusto nitong sabihin.

Kanina pa nagtitimpi si Cheng Yang kaya noong hindi agad nakapagsalita si Qiao Anxia, lalo pang nadagdagan ang inis niya at walang kabuhay buhay na nagpatuloy, "Pasensya na Miss Qiao ha. May kailangan pa kasi akong gawin kaya mauuna na ako sayo."

Sa pagkakataong ito, hindi pa man din nakakasagot si Qiao Anxia ay bigla nalang tumalikod at naglakad palayo si Cheng Yang.

Kaya napatingin nalang si Qiao Anxia sa likod ng kanyang ex-boyfriend, na hindi nagtagal ay muling pumasok sa pinanggalingan nitong kwarto. Hindi niya maipaliwanag ang nararamdaman niya at sa totoo lang, hanggang ngayon ay wala siyang ideya kung bakit bigla nalang nagbago si Cheng Yang sakanya at ngayon na naramdaman niya na mukhang malabo na talaga silang magkaayos, lalo siyang natakot.

Ibang iba na ito ngayon…. Mukhang galit na galit talaga ito sakanya at sobrang prangka pang manalita, na para bang wala silang pinagsamahan noon.

Kakaiba….Eh kung wala talaga silang pinagsamahan, bakit sobrang lungkot niya? At…bakit siya nasasaktan?

Pagkalipas ng ilang minuto, naglakad siya papasok sa CR at dumiretso sa lababo, nang walang ibang iniisip kundi si Cheng Yang.

-

Sa totoo lang, minsan mas misteryoso pa ang katotohanan kaysa sa mga kathang-isip na kwento.

Dahil ngayong gabi, hindi lang pala sina Qiao Anxia at Cheng Yang ang nasa China World Hotel, dahil nandoon din si Lin Shiyi at higit sa lahat, nasa iisang dinner party pala sila ni Cheng Yang.

Pagkalabas ni Lin Shiyi sa isa sa mga cubicle, dumiretso siya sa lababo at habang nagreretouch ng kanyang make up sa harap ng salamin, napansin niya ang babaeng nasa tabi niya na naghuhugas ng kamay habang nakatulala.

Noong una, wala siyang pakielam, pero nang mamukhaan niya ito, muli niya itong binalikan ng tingin at inisip kung saan nga ba sila nagkita ng babaeng nasa harapan niya. Teka… hindi ba yan ang ate ni Qiao Anhao na si Qiao Anxia? Hmp… Paano niya makakalimutan na ito ang babae na muntik ng sumira sa mukha niya noon?!

Aha… hindi niya inakala na maliit pala talaga ang mundo at sa lahat nga naman ng makikita niya ngayong gabi ay ay ang babae pa, bukod kay Qiao Anhao, na gustong gusto niya pang gantihan!