CHAPTER 29-A STORY WRITTEN IN A DIARY

Nag plano kami ni Lexi na pumunta sa psychologist para mag patingin.

Makalipas ang ilang minuto natapos din naman yung session namin. Naisipan muna ni Lexi na mag punta sa park para magpa hangin saglit bago umuwi.

Holding each other hands we are walking side by side. It just felt grate now specially when I know na tapos na yung lahat nung pag hihirap namin, and sa kasalukuyan ay iniintay nalang namin na gumaling si Gabrielle para sa pag dinig ng kaso.

Yes, namatay si Marcus but Gabrielle was alive and now is in the hospital. Anong balita sa negosyo nila? Tuluyan na itong lumubog, turns out that yung business nila ay isa din sa ginagawa nilang paraan para makapag palabas at pasok ng shabu, hindi naman iyon nahaharang lalo na kapag kasama eh yung mga noodles dahil inaakala na seasoning lang iyon.

"So how's your feeling?". Tanong agad sakin ni Lexi ng maka upo kami sa isang bench.

"Fine." I smiled at her, sumandal ako sa balikat nito at ipinikit ang aking mga mata habang dinadama ang bawat pag hampas ng hangin.

Napaka gaan sa pakiramdam.

12:00 p. m

Umuwi na kami ng bahay ni Lexi sa bungad palang hindi pa man kami nakaka baba ng kotse ay nakita ko na ang ina ni Marcus naka tayo sa may pintuan.

Bumaba ako ng kotse at nag lakad patungo dito, nagulat ako ng lumuhod ito sa harapan ko at hinimas himas ang kamay ko.

"Patawad Valeria, patawad, patawarin mo sana ang anak ko ang lahat ng mga nagawa niya". Pulit-ulit na sambit nito habang humahagolgol.

Nakita ko si Lexi na nasa likuran ko senenyasan ko ito na mauna ng pumasok at kakausapin ko lang ang ina ni Marcus, agad naman itong nakinig.

"Patawad..." Umiiyak na sambit ng ginang.

Inalalyan ko ito saka ay itinayo, pinunasan nito ang luha niya at saka ini abot sakin ang isang notebook.

"Marcus told me to give that to you, sana mapatawad mo ang anak ko...sana mapatawad mo kami". Sambit nito at nag patuloy na din na mag paalam.

Pumasok na ako sa loob at agad naman akong tinanong ni Lexi kung ano yung hawak ko. " What is that?". She asked.

"I don't know, Marcus mom gave it to me". Sagot ko sa nag lulutong si Lexi.

Naupo naman ako sa couch sa salas saka ay binuksan ang notebook na binigay sa akin ng ina ni Marcus.

"Dear Erie:

     Hi? Are you reading this? Cause if you are reading this that means I'm not in this world anymore HAHA, okay this feels kind of pathetic writing something that I don't know if you would read or not cause you might throw it in a trash can I guess. But if you are reading this I want to say I'm sorry.

     Erie, I'm sorry for all of the pain that I have cause you, I was dumb, I was a fool, I know what I did was stupid, but I just loved. I know it was wrong not to tell you. I didn't know what you felt after you find out about this but I know you are mad and you have every right to be. Hindi ko alam kung anong nararamdaman mo at kung ano yung sakit na pinag dadanan mo, humihingi ako ng tawad sa lahat ng mga sakit na naidulot ko sayo Erie. Sana mapatawad mo ako, patawad Erie, patawarin mo sana ako. Hindi man ngayon pero sana balang araw matutunan mo akong patawarin." Pumatak ang mga luha ko at halos dalhin ako ng ala-ala ko sa nakaraan namin ni Marcus, pinilit ko pa din na tapusin ang pag basa sa mga sulat na naka limbag sa bawat pahina ng papel.

Napaka sakit ng bawat sulat, napaka sakit ng bawat naka tala na salaysay, parang iniuukit sa puso ko yung mga ala-ala naming dalawa sa tuwing mababasa ko yung mga pag hingi niya ng tawad at pag sabi kung gaanong nag sisi siya.

I mostly cry in the end of the letter in which it said. "I'm sorry if I wasn't for you and if didn't love you right, that's because maybe there is someone else who can fulfill your empty cup of tea". But I didn't cry because I was sad that he wasn't the one, it's because I realized he was right.

Once I finish reading everything inside the note I run towards Lexi and hug her from the back.

"Oh, is everything okay?". Lexi asked.

"Yeah, everything feels great". I said as I hug her tightly.

This person is the one who filled my cup of tea.