ตอนที่ 57 คลั่ง

อสูรปลาเกล็ดวายุเกราะศิลา

วิวัฒนาการต่อหน้าเลยรึ ไม่ใช่แล้ว

ตอนข้าวิวัฒนาการ ร่างกายจะถูกทำลายจนหมด ข้าจะไม่ได้สติ

แต่นี่มันอะไร การที่มีเขางอกออกมาจากหน้าผากสองอัน ฟันในปากเปลี่ยนเป็นฟันเขี้ยว โดยที่ร่างกายส่วนอื่นยังคงเดิม

ปล่อยไว้ไม่ได้แล้ว ระหว่างที่เธอยังวิวัฒนาการไม่เสร็จนี่แหละ

ข้ากระโดดพุ่งเข้าหาเกราะศิลาเอง เมื่อเกราะคลุมทั้งร่าง ข้าจึงค่อยอุ่นใจขึ้น

เพราะการต่อยของเธอก่อนหน้านี้พิสูจน์มาแล้ว ว่าทำลายเกราะศิลาไม่ได้

ข้ารีบกระพือเกล็ดสร้างลมบังคับทุกสิ่งรอบตัวโจมตีเข้าใส่เธอ

อาวุธทุกชนิด ชุดเกราะ โล่ ก้อนหิน เปลวไฟ แม้แต่ศพก็ไม่เว้น

ในขณะที่การโจมตีกำลังเข้าถึงตัว เธอกลับทำเพียงแค่อ้าปาก การโจมตีพุ่งไปเร็วขึ้นอย่างน่าตกใจเพราะโดนดูด สิทธิ์การควบคุมสายลมถูกแย่งในพริบตา

และอีกเพียงไม่กี่เซนติเมตร อาวุธชิ้นแรกก็จะโดนตัวเธอ แต่มันกลับแหลกสลายในพริบตา

"ว้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!"

การคำรามที่มีคลื่นกระแทกออกมาด้วย แม้แต่พื้นดินตรงหน้ายังถูกงัดขึ้นมา

ทุกสิ่งที่ใช้โจมตีเธอถูกทำลายติดกันเป็นลูกโซ่

ทันทีที่เสียงมาถึงตัว เกล็ดทุกชิ้นถูกบังคับเก็บลงในทันที ตามด้วยคลื่นกระแทกอัดข้าจนกระเด็นถอยหลัง

ครืดดดดดดดดดดดดดดดดดด!

ข้ายกมือขึ้นกันพร้อมกับโน้มตัวไปข้างหน้า แต่คลื่นกระแทกก็ยังทำให้ข้าไถลถอยหลังไปหลายเมตร ถ้าไม่ใช้เท้ายันจนพื้นเป็นรอยยาว ข้าคงกลิ้งไปแล้ว

ไร้บาดแผลก็จริง แต่ตัวข้าที่มีเกราะศิลาน้ำหนักไม่ใช่น้อย แถมยังอยู่ห่างกันตั้งเยอะ ยังถูกดันถอยหลังเนี่ยนะ

แถมยังรู้สึกวิ้งในหู นี่ขนาดเกราะศิลาครอบทั้งหู มันจะเกินไปไหม

บ้าไปแล้วชัดๆ นี่มันคนคนเดียวกันแน่นะ

และทันทีที่เธอเริ่มก้าวเท้า ข้าบังคับเกราะปิดทุกส่วนของร่างกายแบบไร้ช่องโหว่และเตรียมสวนกลับด้วยหนาม

เมื่อก้าวที่สองแตะพื้นระยะทางก็เหลือไม่ถึงครึ่ง พื้นที่เธอใช้เหยียบเป็นหลักเพื่อพุ่งตัวมา ถึงกับยกตัวขึ้นสูง

ส่วนก้าวที่สามยังไม่ทันแตะพื้น ตัวเธอก็เข้าประชิดมาอยู่ตรงหน้า เกราะข้าเปลี่ยนเป็นหนามแทงใส่เธอทันที

ร่างที่ควรจะบาดเจ็บและถอยกลับ กลับเป็นหนามของข้าที่พังลงราวกับชนของที่ไม่อาจทำลายได้

แล้วหมัดขวาก็ซัดเข้าที่ใบหน้าข้าอย่างรุนแรง

ตูมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม!

เกราะศิลาที่หุ้มใบหน้าแตกละเอียด ร่างข้าลอยปลิวไปไกล กระแทกพื้นอย่างรุนแรง กระเด้งลอยขึ้นไป กระแทกพื้นลงมาซ้ำอีกครั้ง ก่อนจะกลิ้งไปอีกหลายตลบแบบที่จำรอบหมุนไม่ได้แล้วไถลไปกับพื้นอีกหลายเมตร

ข้านอนมองท้องฟ้าด้วยความไม่เข้าใจ เกราะศิลาตั้งแต่ช่วงคอขึ้นไปแตกละเอียด เก็บกลับมาใช้ไม่ได้อีก

เกราะศิลาที่กันได้ทุกสิ่งอย่าง กลับโดนเธอต่อยแค่หมัดเดียวพังเนี่ยนะ

ข้ายังไม่ทันได้ลุก เท้าของเธอก็ซัดเข้าที่ใบหน้าอย่างรุนแรง

เปรี้ยง!

กร็อบบบบบบบ!

"อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกก!"

ปากบนหักบิดเบี้ยว ฟันแตกร่วงเกือบหมดแผง ตาซ้ายแตก กะโหลกยุบ

และตัวข้ายังปลิวชนพวกอาหารกับอดีตเพื่อนตัวแล้วตัวเล่า สร้างความตื่นตะลึงให้ทั้งสองฝั่งหันไปมองเธอ

เหยื่อหลายรายตามทางที่ข้าชนนอนร้องโอดโอย

ข้ารีบตั้งสติ ใช้มืองัดปากกลับเข้าที่แล้วรีบยกเกราะทั้งหมดขึ้นมาเสริมตั้งแต่คอขึ้นไป

"ว้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!"

แล้วอยู่ๆ เธอก็คำรามปล่อยคลื่นกระแทกโจมตีทุกฝ่ายไม่เลือกหน้า ทุกฝ่ายที่อยู่ในระยะคำรามโดนคลื่นกระแทกอัดปลิวไปตามๆ กัน

แต่ตัวใดที่อยู่ใกล้มากเกินไปและไม่แข็งแกร่งพอ ต่างโดนคลื่นกระแทกของเธอฉีกร่างจนระเบิด

ส่วนข้าก้มตัวหมอบกับพื้นเพื่อลดแรงต้านพลางจิกเล็บกับพื้นเพื่อยึดเอาไว้ไม่ให้ตัวปลิว

แต่ไม่นึกเลยว่าเธอจะพุ่งตามมาพร้อมกับคลื่นกระแทก

ข้าเตรียมรับแรงปะทะเต็มที่ แต่เธอกับลอยข้ามหัวข้าไป แล้วง้างหมัดต่อยใส่กลางหลัง

ตูมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม!

"อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกก-"

ฉูดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!

ข้ากรีดร้องได้ไม่สุดเสียงก็ต้องสำรอกเลือดพุ่งเป็นสายน้ำ เกล็ดทั่วแผ่นหลังแตกละเอียด กระดูกสันหลังหัก อวัยวะภายในฉีกขาด เลือดไหลทะลักท่วมตัว

ข้าใช้สติที่ยังเหลือรีบบังคับเกราะให้คุมทั่วทั้งร่าง ถึงจะบางลงมากแต่ก็ดีกว่าไม่มีอะไรป้องกัน ตอนนี้ข้าไม่กล้าเสี่ยงปกป้องส่วนใดส่วนนึงแล้ว

แต่เธอกลับจับขาข้าเหวี่ยงหมุนไปมา

ฟุ่บ! ฟุบๆ! ฟุ่บๆๆๆ! ฟุ่บๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ!

แรงเหวี่ยงสร้างกระแสลมดึงทุกสิ่งมีชีวิตที่อยู่ใกล้เข้ามา ข้าโดนเหวี่ยงจนสับสนทิศก่อนจะโดนซัดไปทางกำแพงเมือง

ถึงจะกระพือเกล็ดเพื่อใช้ลมชะลอความเร็ว แต่แทบไม่ได้ผล

โครมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม!

ตัวข้าจมหายเข้าไปในกำแพง กระอักเลือดสดออกมาอีกกองใหญ่ เกิดรอยแตกร้าวเป็นวงกว้างอย่างน่ากลัวว่ามันจะพังถล่มลงมา

ตูมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม!

เสียงกัมปนาทเกิดจากเธอถีบพื้นพุ่งเข้ามา แรงถีบสร้างแรงกระแทกมหาศาลเป่าทุกอย่างรอบตัวกระเด็นออกไป

ทุกสิ่งที่เธอพุ่งผ่านโดนแรงลมกระชากให้ปลิวตามมา

ข้าบังคับเกราะศิลาทั้งหมดสร้างเป็นโล่ด้านหน้า กระพือเกล็ดที่เหลือสร้างลมดึงเอาทุกสิ่งรอบตัวขึ้นมาเสริมการป้องกันหน้าเกราะศิลาอีกชั้น

"หยุดก่อน! เราคุยกันได้นะ!"

เธอไม่ฟังอะไรทั้งนั้น ยัดขาคู่กระทืบใส่จุดที่ข้าอยู่

เปรี้ยงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง!

ทุกสิ่งที่เอามาขวางกั้นล้วนไร้ประโยชน์ เกราะศิลาพังพินาศสิ้น เท้าสองคู่จมทะลุเข้ามาในร่างกาย กำแพงเมืองพังถล่มลงมา เกิดเป็นรูโหว่ขนาดใหญ่อีกครั้ง

ข้า เธอและผู้โชคร้ายอีกนับไม่ถ้วนรวมถึงเศษซากกำแพงหลุดปลิวออกมานอกเมือง ชนเข้ากับกองทัพอดีตเพื่อนนอกกำแพง ที่หลุดมาได้เพราะพวกอาหารสวมชุดเกราะยันรูโหว่แรกไว้ไม่อยู่

*****

ที่กำลังเสริมขาดช่วงไปจนรูโหว่แรกยันไม่อยู่เพราะจีเซ็นดึงกำลังทหารไปสองรอบ

จังหวะที่ทัพถูกตีแตก มีมอนสเตอร์หลายตัวที่ได้กินมนุษย์จนวิวัฒนาการเป็นอสูรแอบหนีเข้าป่าไป

ส่วนมอนสเตอร์ที่ยังฟังคำสั่ง ต่างวิ่งตรงไปเข้าประตูเพื่ออ้อมไปทำการตีกระหน่ำกวาดล้างพวกทหารกับนักผจญภัยจากทั้งสองฝั่ง

ทัพเสริมของทหารที่มาในภายหลังเพราะได้อัศวินคนใหม่มาสั่งการแทน จึงต้องตั้งแถวสู้หยุดพวกมันไว้ไม่ให้ไปถึงประตู

แต่พวกมอนสเตอร์ที่กำลังจะเข้าปะทะกลับโดนคาลิก้าพังกำแพงล้มทับพวกแนวหน้าของมันพอดี

*****

อดีตเพื่อนบาดเจ็บล้มตายนับไม่ถ้วน

ตึง!

เสียงทึบเวลามีของหนักตกใส่อันคุ้นเคยที่ข้าเคยใช้เกราะศิลาทำกับเธอ

แต่คราวนี้มันกลับกัน เท้าของเธอกระทืบเหยียบหัวข้าจมลงไปในพื้นดิน

ข้าเหลือบมองตาสีแดงของเธออย่างหวาดกลัว เป็นดวงตาที่กระหายเลือด กระหายความรุนแรงและกระหายการฆ่าฟันแบบไร้ที่สิ้นสุด

"ว้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!"

กร๊อบบบบ!

โผละะะะะ!

"อ๊อค! อั่ก! อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกก!"

เธอคำรามใส่ร่างข้าระยะประชิด ตัวข้าโดนกดลงไปในพื้นดินจนเป็นหลุมลึกกว่าเดิม กระดูกแตกดังลั่นไม่หยุด อวัยวะภายในที่ยังรักษาไม่ทันหายระเบิดกลายเป็นของเหลว แล้วไหลทะลักออกมาทั้ง 7 รูทวาร

ไม่เอาแล้ว

"ข้า... ยอม... แพ้..."

เธอยกขาขึ้น

ตูมมมมมมมมมมมมม!

แล้วกระทืบขาขวาข้าจนเละ

"อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!"

เธอจับแขนขวาข้าขึ้นมาแล้วบิดหมุน 360 องศา

กร๊อบ!

"อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก!"

กระดูกข้อต่อที่หักอยู่แล้วหักซ้ำอีกครั้งจนละเอียด เนื้อหนังภายนอกบริเวณไหล่ฉีกขาดจนเห็นกล้ามเนื้อกับเส้นเอ็นภายใน

เธออ้าปากกัดข้อมือข้าเต็มคำแล้วฉีกเนื้อออกมาจนแหว่งขาด

ฉูดดดดดดดดดดดดดดดดด!

เลือดอาบชโลมตัวเธอจนแดงไปทั้งตัว แต่แดงขนาดไหนก็ไม่สู้สีดวงตาของเธอ

"ข้าขอโทษษษษษษษษษษษ!"

เธอตอบกลับด้วยการกระชากแขนขาจนหลุดออกมาแล้วโยนทิ้งราวกับเป็นขยะชิ้นนึง

"อร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!"

*****

เมื่อเห็นกำแพงพังมอนสเตอร์ด้านในจึงฉวยโอกาสกรูกันออกมาตามคำสั่ง

ทหารที่กำลังงงกับเหตุการณ์ก็ถูกหัวหน้าสั่งการให้เข้าประจัญบาน

แต่ที่ทุกคนไม่คาดคิดคือตัวประหลาดสีแดง คำรามอัดใส่ทุกอย่างที่เข้าใกล้เธอ อย่างไม่สนฝ่าย

"ว้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!"

ทหารแถวหน้าโล่กับเกราะถูกฉีกไปพร้อมกับร่างกาย ส่วนแถวหลังปลิวกระเด็นจนกองทัพอยู่ในความสับสน หลายคนสิ้นสติและบาดเจ็บหนัก

มอนสเตอร์หลายตัวล้มตายกันเป็นแถบ ตัวที่ทนไหวสภาพร่างกายพิการ แต่ยังพุ่งเข้าโจมตีคาลิก้าตามสัญชาตญาณและคำสั่ง

*****

ไม่ว่าตัวไหนเข้าใกล้ เธอฆ่าทิ้งไม่ละเว้น

เธอชกทะลุเข้าไปในตัวแล้วใช้สองมือฉีกออกจนอวัยวะไหลทะลักออกมา

เตะสีข้างจนตัวงอ หัวกับเท้าพับเข้ามาชนกัน

บีบคอหักแล้วจับฟาดกับพื้นก่อนกระทืบหัวเละคาตีน

กระโดดกัดคอจนแหว่ง กระชากหัวจนขาดแล้วปาอัดใส่ตัวอื่นจนหน้าหงาย

คำรามอัดระยะประชิดจนพวกตัวบางร่างระเบิด

จับใบหน้าทิ่มกับเขาบนหน้าผากจนตาบอด เขายาวพอแทงเข้าไปถึงก้านสมอง ระหว่างที่ตัวกระตุกทรมาน เธอก็จะฉีกหัวแยกออกจากกัน

กระทืบพื้นจนยุบ ผืนดินยกตัวกระแทกจนร่างพวกนั้นจนบาดเจ็บปลิวขึ้นไป

ตัวไหนที่ล้มลงแล้วลุกขึ้นไม่ทันจะโดนตามไปกระทืบซ้ำเรียงตัว

การโจมตีระยะไกลแทบไม่ระคายผิว การโจมตีระยะประชิดพวกมันต่างเละทุกราย

อาหารทุกตัวต่างก้าวขาถอยหลังอย่างหวาดกลัวพร้อมกับลากพรรคพวกของมันไปด้วย

มีพวกอาหารระดับต่ำหน้าโง่ ที่จะไปซ้ำศพหวังชื่อเสียงกับพวกที่คิดแอบจะไปขโมยซากมาเก็บไว้ขาย ก็ถูกเธอฆ่าทิ้งอย่างโหดเหี้ยมแบบเดียวกับอดีตเพื่อน

ไม่นานก็ไม่มีอาหารตัวไหนกล้าคิดเข้าใกล้ ปล่อยให้สัตว์ประหลาดสีแดงอาละวาดอย่างบ้าคลั่ง

ข้าใช้พลังเฮือกสุดท้ายสลัดแขนกับขาที่เหลือทิ้งอย่างเงียบๆ ก่อนจะกระพือเกล็ดที่เหลืออยู่ลอยตัวขึ้นไปบนอากาศ

ยิ่งรวมกับอวัยวะภายในที่แหลกเละจนอ้วกออกมาทางปากเกือบหมดแล้ว ตัวข้าจึงเบาลงมาก

ต้องหนี หนีไปให้ไกลจากเธอ ให้ไกลที่สุดเท่าที่ข้าทำได้ สุดขอบโลกไปเลยยิ่งดี

ข้าสัญญา ข้าจะไม่แตะต้องคนที่เธออยากได้อีกแล้ว

ข้าคิดผิดมหันต์ ไม่น่าได้รูปแบบกลายพันธุ์มาเลย

ข้าอยากได้รูปแบบปลอดภัยเหลือเกิน จะได้ซ่อนตัว ไม่ต้องมาเจอสัตว์ประหลาดตัวนี้ไปชั่วชีวิต

เมื่อลอยสูงจนถึงเทียบเท่าความสูงของกำแพงเมือง ข้าก็บังคับลมให้พาตัวข้าหนีไปทางป่า

แล้วสัญชาตญาณของข้าก็กรีดร้องอย่างบ้าคลั่ง

ลางสังหรณ์บอกว่า ความตาย กำลังจ้องมองข้าอยู่

แม้จะหวาดกลัวจนตัวสั่นไม่หยุด จนลอยวนติดๆ ขัดๆ แต่สุดท้ายความกลัวก็บังคับข้าให้เหลือบลงไปมอง

สัตว์ประหลาดสีแดงตัวนั้นใช้นัยน์ตาสีแดงฉานจ้องข้าอย่างโกรธแค้น

ข้าสั่นเทิ้มไปยันจิตวิญญาณ จนจะร่วงอยู่รอมร่อ

ไม่ได้นะ ห้ามร่วงเด็ดขาด ฝืนไว้ตัวข้า ถ้าขืนร่วงลงไป ตายห่าแน่

ไม่เป็นไร เธอมาไม่ถึงหรอก

...ใช่ไหม มาไม่ถึงแน่ใช่ไหม ใครก็ได้ตอบข้าที

"อย่าตามมานะ! ข้าผิดไปแล้ววววววววววววววว!"

สัตว์ประหลาดสีแดงวิ่งไต่กำแพงเมืองขึ้นมาพร้อมกับคำรามเสียงดังก้องไปทั้งสนามรบแถบนี้

อดีตเพื่อนฉวยโอกาสเข้าโจมตีอาหาร ส่วนอาหารรีบหนีไปให้ไกลที่สุด ทันทีที่สัตว์ประหลาดสีแดงวิ่งไต่ขึ้นกำแพง

เมื่อถึงปลายทางสัตว์ประหลาดสีแดงตัวนั้นกระโดดขึ้นไปสูงกว่าข้า

"ยกโทษให้ข้าด้วยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!"

แล้วกระทืบข้าจากกลางอากาศกลับสู่ผืนดิน

ตูมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม!