ตอนที่ 24 เรื่องปกปิด

คาลิก้า เนฮิว

แต่คุณลาสวินก็รีบสลายพลังเวททิ้งไป พอสงบสติอารมณ์ได้ก็หันมาถามฉัน

"ไปหาที่อื่นกันเถอะ"

"ค่ะ"

ยิ่งเอลด้าหายไปนานเท่าไหร่ฉันก็ยิ่งกังวลและเครียดหนัก จึงพยักหน้าและไล่ค้นหาต่อทันที

ฉันให้ทาสผลัดกันตะโกน เรียกเอลด้า โดยเพิ่มคำพูดว่าพี่คาลิก้าหาเธออยู่

ส่วนฉันตะโกนเรียกอยู่ตลอดเวลา

เราค้นบ้านทุกหลัง ตรวจเด็กทุกคน เผื่อเอลด้าปลอมเป็นผู้ชาย

ส่วนคนไหนที่ดูเลวๆ คุณลาสวินก็ฆ่าเรียบ

เรากวาดล้างซ่องไปถึง 7 แห่ง อันธพาลกลุ่มเล็กกว่า 40 กลุ่ม พวกอาชญากรมีชื่ออีกจำนวนมากและค้นทุกบ้านเรือนที่พวกเราผ่าน

แต่ไม่เจอร่องรอยเอลด้าแม้แต่น้อย

"เอลด้าาาาาาาา! อยู่ที่ไหนนนนนนนน! แค่กๆ!"

"หยุดพักบ้างเถอะ เดี๋ยวคอจะอักเสบเอา"

คุณลาสวินลอยลงมาบอกฉันเป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้

แต่ฉันส่ายหน้าปฏิเสธไปทุกครั้ง ต่อให้พูดไม่ได้อีกเลยก็ไม่เป็นไร

คุณลาสวินจึงได้แต่ถอนหายใจแล้วลอยกลับขึ้นไปสอดส่องอีกครั้ง

"หืม? คาลิก้า สั่งให้ทุกคนตามฉันมา"

จนเมื่อเรามาถึงจุดที่คุณลาสวินนำไปล่วงหน้า

เราก็พบซากมอนสเตอร์ปลาที่มีสองขาเหมือนมนุษย์เต็มรถเข็น ส่วนกลุ่มคนที่ลากและคุ้มกันรถเข็นมา โดนคุณลาสวินเล่นงานพอแค่ทำให้ลุกไม่ไหว

"พวกแกเอาซากมอนสเตอร์มาจากไหน!"

"อะ คือ... เอ่อ... คือ..."

ชายที่ถูกสอบปากคำสายตาล่อกแล่กอย่างมีพิรุธ

"ยิง!"

ลูกบอลดำยิงลมสว่านตามคำสั่งใส่รถเข็น

แล้วทั้งรถเข็นกับซากมอนสเตอร์ก็ถูกฉีกกระจุยเป็นชิ้นๆ

"นัดต่อไปฉันจะยิงไปที่แก"

"ผมไม่ใช่เจ้าของดันนะ! ผมทำงานขนซากให้พวกนั้นเฉยๆ! ไม่มีส่วนรู้เห็นอะไรเลย!"

"ดันเจี้ยนที่ไหน! แล้วทำงานให้ใคร!"

"ฮี้ๆๆๆ! ทะ ที่ท่อระบายน้ำเก่าครับ ทำ... ทำให้..."

คุณลาสวินจึงแกล้งพูดคำว่ายิง มันจึงรีบพูดออกมา

"ทำให้พวกกลุ่มโจรลักเด็ก [หนูผี] ครับ! อย่านะๆๆๆๆๆๆ!"

"จับพวกมันมัดเอาไว้"

เพราะไม่มีเชือก เลยเอาเสื้อเก่ามาฉีกแล้วใช้มัดแก้ขัดไป

"คาลิก้าขอไปตรวจสอบที่นั่นหน่อยได้มั้ย"

"ได้ค่ะ เราค้นหาเอลด้าระหว่างทางได้"

ฉันจึงให้ทหารน้ำแข็งมาคุมพวกมัน ระหว่างที่ให้พวกมันนำทางให้

เมื่อเราใกล้ถึงท่อระบายน้ำเก่า

คุณลาสวินก็พุ่งนำไปก่อนพร้อมกับยิงลมสว่านโจมตีไปทั่ว

เสียงกรีดร้องและเสียงบ้านเรือนถูกทำลายดังต่อเนื่องไม่หยุด

รอจนฝุ่นควันจางหาย พวกเราจึงบุกตามเข้าไป

จนได้เห็นพวกแก๊งโจรกำลังพาเด็กที่จับมาหนีไป

ส่วนคุณลาสวินหยุดโจมตีเพราะหัวหน้าของบ้านพักเด็กที่นี่สั่งให้เอาพวกทาสใช้ดาบจ่อไปที่เด็กและฟันทันทีที่คุณลาสวินโจมตีเข้ามา

ฉันกวาดตามองเด็กทุกคน เพื่อหาว่าเอลด้าอยู่ในนั้นไหม แต่ในกลุ่มนั้นกลับมีแต่เด็กผู้ชาย

"เป็นกลุ่มของพวกท่านนี่เอง ที่ทำลายธุรกิจของพวกเรา"

พอหัวหน้าเห็นคนที่นำทางพวกเรามาก็เผยอารมณ์โกรธเกรี้ยว

"ไอ้พวกขยะ! ค่าจ้างก็จ่ายให้! ยังกล้าทรยศอีกนะ! แค่แอบขนซากออกไป! มันยากมากรึไงวะ!"

"ผะ ผมขอโทษครับ แต่ผมขัดขืนไม่ได้"

"พวกเราสู้ไม่ไหวครับ"

"เธอเป็นนักผจญภัย [แรงค์ A] เลยนะครับ พวกเราไม่มีทางชนะหรอก"

คนอื่นที่ถูกจับก็พูดไปในทิศทางเดียวกัน

"ท่านลาสวิน ท่านฟอร์ซิเทีย จะช่วยปล่อยพวกกระผมไปได้ไหมครับ"

"รีบไสหัวไปซะ"

คุณลาสวินเลือกปล่อยพวกมันไปพร้อมกับเด็กที่ถูกจับเป็นตัวประกันแบบไม่ต้องคิด

"ครับ พวกเราจะรีบไสหัวไปทันทีเลยครับ"

ฉันมองเด็กกลุ่มนั้นที่ส่งสายตาขอความช่วยเหลือมาให้

ฉันจึงมองไปที่คุณลาสวินเพื่อจะขอให้เธอช่วย

แต่คุณลาสวินส่ายหัวแล้วบอกว่า

"ไม่ต้องห่วง แล้วก็ไม่ต้องสั่งการอะไรทั้งนั้น แค่ให้พวกทาสหาเด็กแถวนี้ต่อก็พอ รอไม่นานหรอก"

แล้วคุณลาสวินก็ลอยพุ่งเข้าไปในท่อระบายน้ำคนเดียว

ฉันจึงบอกให้พวกคุณทาสที่เพิ่มขึ้นกระจายกำลังค้นหาเด็กผู้หญิงผมดำ

แล้วก็ไม่นานเกินรอ พวกทหารน้ำแข็งที่เปื้อนเลือดเต็มตัวก็พากลุ่มเด็กที่ถูกใช้เป็นตัวประกันกลับมา

ถึงว่าคุณลาสวินถึงบอกว่าไม่ต้องสั่งการอะไร เพราะเดี๋ยวไปผิดแผนของทหารน้ำแข็งเข้านี่เอง

หลังฉันเห็นกลุ่มเด็ก พวกทาสที่ถูกสั่งให้ใช้ดาบจ่อเด็กก็เข้าไปปลดโซ่ตรวนให้

น่าจะประมาณว่า พวกทหารน้ำแข็งพาเด็กกลับเพื่อให้ฉันรู้ว่าจัดการเรียบร้อยแล้ว ถึงค่อยให้ทาสที่ถือกุญแจปล่อยเด็กไป

เด็กแต่ละคนวิ่งกระจัดกระจายหนีกันไปตามทางตัวเอง แต่ก็มีหลายคนที่พวกเราต้องไปส่งที่หน้าสลัม

ส่วนทาสเหล่านั้นก็เดินมาคุกเข่าทำความเคารพฉันในฐานะเจ้านายคนใหม่

ฉันจึงบอกลักษณะของเอลด้าแล้วถามว่าเคยเห็นหรือเจอเด็กแบบนี้บ้างไหม

"นายเคยเห็นไหม"

"เหมือนจะไม่นะ"

"น่าจะไม่มีครับ นายหญิง"

ฉันถอนหายใจพลางกำหมัดแน่นด้วยความเจ็บปวด

"อ๊ะ! นึกออกแล้วครับ มีพ่อค้าคนนึงมาขอซื้อไปเพราะเห็นว่าเด็กคนนั้นหน้าตาดีครับ"

"เออจริงด้วย มาขอซื้อตอนที่พวกเรายุ่งอยู่กับการปล่อยเด็กผู้หญิงตามคำสั่งของนายใหญ่"

เจอเบาะแสแล้ว

"แล้วรู้ไหมว่าพ่อค้าคนนั้นเป็นใคร ลักษณะหน้าตาล่ะ แล้วรู้ไหมว่าจะไปที่ไหน"

"เป็นชายวัยกลางคนรูปร่างสมส่วน ไว้หนวดแหลมโค้งขึ้น ผมสั้นตัดเป็นระเบียบ แต่ไม่ทราบเลยครับว่าชื่ออะไร"

"พ่อบ้านคนนั้นมาพร้อมกันผู้คุ้มกันประมาณสิบคนได้ครับ แต่ละคนน่าจะเป็นนักผจญภัย ส่วนเรื่องจะไปที่ไหนผมไม่ทราบจริงๆ"

"แต่ผมพอจะได้ยินครับ ถ้าฟังไม่ผิดเหมือนพ่อค้าคนนั้นจะพูดกับผู้คุ้มกันว่า ออกเดินทางเลย"

"เกิดขึ้นนานหรือยัง"

"ก่อนที่ท่านลาสวินจะถล่มที่นี่ ประมาณเกือบชั่วโมงได้ครับ"

งั้นก็เป็นไปได้ว่าเอลด้าจะถูกพาออกไปนอกสลัมแล้ว ไม่แน่ก็อาจออกจากเมืองนี้แล้วก็ได้

"ทุกคนหยุดค้นหา! เราจะออกจากสลัมกันเดี๋ยวนี้!"

ตูมมมมมมม!

ฉันกับทาสทุกคนต่างสะดุ้งกับเสียงระเบิดที่ดังมาก มันมาจากท่อระบายน้ำเก่าที่คุณลาสวินพุ่งเข้าไป

"ทหารน้ำแข็งเข้าไปดูคุณ..."

พูดไม่ทันจบคุณลาสวินก็พุ่งออกมาด้วยสีหน้าเครียดและตะโกนเสียงดังลั่น

"รีบออกจากสลัมเดี๋ยวนี้! คาลิก้าเรื่องน้องสาวเดี๋ยวฉันหาให้! สั่งให้ทุกคนหนีเดี๋ยวนี้! สลัมไม่ปลอดภัยแล้ว!"

ฉันตกใจที่คุณลาสวินพูดเสียงดังด้วยน้ำเสียงร้อนรน แต่ก็ตั้งสติแล้วตอบเธอกลับไป

"อะ เอ่อ ค่ะ หนูก็ได้เบาะแสว่าน้องสาวถูกพาออกจากสลัมไปแล้ว"

"งั้นดีเลยเธอรีบไป ส่วนฉันต้องรีบไปสำนักงานหลักก่อน ไว้เสร็จเรื่องแล้วจะกลับมาช่วยนะคาลิก้า!"

"ได้ค่ะ ขอบคุณมากนะคะ"

แล้วคุณลาสวินก็หุ้มตัวเองด้วยลมสว่านสีดำ ก่อนพุ่งไปทางเมืองด้วยความเร็วสูง

โดยที่ทิ้งลูกบอลสีดำเอาไว้หน้าทางเข้าท่อระบายน้ำ ที่ตอนนี้ถูกถล่มลงจนทางปิดโดยฝีมือของคุณลาสวิน

*****

ลาสวิน นักผจญภัย [แรงค์ A] เจ้าของฉายา วายุคลั่ง

เหตุการณ์ก่อนเข้าไปในท่อระบายน้ำ

"ไม่ต้องห่วง แล้วก็ไม่ต้องสั่งการอะไรทั้งนั้น แค่ให้พวกทาสหาเด็กรอบบริเวณนี้ก็พอ รอไม่นานหรอก"

เพราะฉันเห็นการเคลื่อนไหวของทหารน้ำแข็งสายนักฆ่าที่เริ่มลอบเร้นหายไปทีละตัวเพื่อไม่ให้ศัตรูสงสัย

ตอนนี้มีเรื่องด่วนกว่าต้องตรวจสอบ ฉันพุ่งตรงเข้าไปในท่อระบายน้ำเก่า สถานที่ที่พวกมันใช้เป็นแหล่งพักเด็กก่อนส่งไปขาย

ฉันหยิบอุปกรณ์เวทที่สร้างจากซากมอนสเตอร์ชนิดหนึ่งออกมาถือไว้

ลักษณะเป็นแผ่นกระเบื้องขนาดพอดีมือ

เวลาใช้งานแค่กดตรงกลางแล้วเขย่าสองสามที แสงก็จะส่องสว่างออกมารอบทิศทาง

ข้างในท่อทรุดโทรมอย่างมาก กลิ่นก็เหม็นอับจนหวนนึกถึงช่วงเวลาสมัยเด็กในสลัมเลย

ฉันรีบส่ายหัวสะบัดความทรงจำเลวร้ายนั้นทิ้งไป

ฉันตรงไปเกือบสุดทาง ถึงจะเจอรอยแยกแปลกๆ บนกำแพง

ฉันโบกมือปล่อยลมพัดใส่เข้าไปในรอยแยกนั้น แล้วดึงมือกลับมา ลมที่ปล่อยออกไปก็พุ่งกลับมา

ลมกระแทกจนรอยแยกเปิดออก แล้วก็เป็นไปตามที่คิด รอยแยกคือประตูลับที่พวกมันทำไว้

ตอนนั้นเองที่กลิ่นเค็มปะทะเข้าเต็มใบหน้า

อย่าบอกนะ

ฉันรีบพุ่งเข้าไปในประตู ข้างในเป็นทางเดินยาวลาดชันลงไป

ทางลึกมาก ใช้เวลาสักพักนึงกว่าจะถึงปลายทาง

และก็ใช่จริงๆ ด้วย

พวก [หนูผี] มันเจอดันเจี้ยนในเขตอยู่อาศัยแล้วไม่แจ้งสำนักงาน

"ไอพวกเวรบัดซบ!"

หมัดที่หุ้มด้วยลมหมุนสีดำทุบเข้าที่ผนังจนแตกละเอียด

แถมเป็นดันเจี้ยนแบบไหนไม่เป็น ดันเป็นดันเจี้ยนทะเล

หนึ่งในรูปแบบดันเจี้ยนที่ทำลายยากมาก

ในชั้นแรก จากทางเข้าไปจนถึงครึ่งห้องจะเป็นทราย ส่วนอีกครึ่งที่เหลือเป็นน้ำทะเลที่ลึกแค่หัวเข่า

ซึ่งทางไปชั้นสองจะอยู่ใต้ทะเล

ที่ปราบยากเพราะตั้งแต่ชั้นสองลงไปอยู่ในน้ำทะเลและดันเจี้ยนแบบทะเลจะไม่มีแสงสว่างเหมือนดันเจี้ยนอื่น

ฉันรีบหาทางไปชั้นสอง ภาวนาว่าพวกมันจะไม่โง่

อย่างที่คิดไว้เลย ไอ้พวก [หนูผี] โง่สมควรตายพวกนี้ มันคิดว่าดันเจี้ยนนี้มีแค่ชั้นเดียว

เพราะทางไปชั้นสองยังปิดสนิทอยู่

ต้องจับพวกมันมาถามว่าเจอดันเจี้ยนนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่

และตอนนั้นเองที่หินปิดทางไปชั้นสองถูกผลักกระเด็นออกมา

จากนั้นปลาที่มีขาและแขนก็กรูกันออกมาจำนวนนับไม่ถ้วน เมื่อพวกมันเห็นฉัน มันก็วิ่งเข้ามาอย่างกระหายเลือด

"เลี้ยงไว้จนดันเจี้ยนแตกเลยนะ! ไอ้พวกโง่สารเลว!"