Guild
[Rank F] like us were brought to the front of the [Radiant Fang] Guild' s branch office. The guild building was massive and impressive, surrounded by tall, sturdy fences. The entrance gate looked heavy and powerful.
Everyone was excited, wondering if they' d be chosen—including me.
The [Radiant Fang] Guild is known for always hunting new types of monsters. It' s said that the guild leader enjoys collecting the fangs of various monsters or beasts, often bidding on newly spawned dungeons with unfamiliar creatures.
Because of this, the guild has a wide variety of materials, making it famous among merchants.
You could say there isn' t a single merchant who doesn' t want to trade with the [Radiant Fang] Guild.
But we were led around to the back of the guild.
Not because we were important, but because they didn' t want customers or merchants to be annoyed by the sight of a bunch of [Rank F] people walking into the guild.
At the back, the guide ordered us to state our full names. Someone recorded all our names on paper before riding off on horseback.
We stood waiting until the man returned on his horse. He simply nodded and led the horse back to the stables.
Then, they started calling us into the building one by one.
Each person didn' t take long to come back out.
But everyone who emerged had a look of fear and hurriedly fled the guild.
Since we saw that those who left weren' t injured, we steeled ourselves and continued waiting for our names to be called.
I guessed they might have acted rudely and gotten scolded or threatened.
But it seems I was wrong, because even those who were more knowledgeable and experienced than me came out just as terrified as the others.
Even the ones who were chosen still emerged with the same fear, though their expressions were slightly better than those who weren' t picked.
If I remember correctly, this woman was the one who said she could imitate a pig' s sound.
She didn' t walk away from the guild but sat trembling with her head down, a little apart from our group.
She seemed terrified of whatever she encountered inside. I noticed the other guild members looking at her—their eyes suggested this was normal.
Though everyone, including me, envied her for being chosen, no one could help but feel anxious about going in now.
Then came disappointment after disappointment. Even those who seemed tough and composed ran off in a panic.
So far, only three people had been chosen.
One was a plump woman who said she could be used as a human shield. Her body was covered in terrifying scars.
Another was a man—I can' t recall what he said.
After that, no one else passed until it was my turn.
I walked into the building nervously. Even the back entrance stairs were made of fine marble, clean and luxurious. Each step was so high I had to take two strides to climb the next one.
It was spotless despite constant foot traffic. They must clean it every day. How rich are they?
They probably eat three full meals a day, sleep in warm rooms with soft beds and big blankets—not thin, tiny ones shared among three people like in my family.
I thought about this to drown out the fear in my mind.
I was led into a room that was bright and impeccably clean. The light came from expensive magical devices that also radiated warmth.
My freezing body gradually started to feel better.
How nice would it be if Tiara and Elda could recover in a place like this? I quickly shook off that thought—I' m here for a job, not to daydream.
At the far end of the room sat a huge woman with long yellow hair, nearly three meters tall. She was seated on a massive, luxurious, and comfortable-looking chair. I had to crane my neck to see her face.
But the moment I locked eyes with Lady Jaigia, I began trembling with fear again.
I finally understood why everyone looked so terrified after meeting her.
Because the leader of the [Radiant Fang] Guild, Lady Jaigia, was a tiger-human hybrid.
Her predatory eyes stared at me like I was prey. I felt that if I moved or stepped back even slightly, my head would roll across the floor.
I didn' t dare blink or look away, holding my breath and clenching to keep from wetting myself.
"Take off your hood."
The order came from the woman who had guided me into the room.
I wanted to refuse—my ugly face might anger Lady Jaigia.
But I couldn' t disobey.
With trembling hands, I untied the knot and slowly pulled off the cloth covering my face.
"Ugh! Urp!"
See? The woman who gave the order immediately grimaced in disgust. She covered her nose, unable to bear the smell, looking like she wanted to gag but held it back. Then she turned her face away.
"Take it all off!!!"
A powerful voice commanded—it was unmistakably Lady Jaigia.
My knees buckled instantly. I felt suffocated, my heart pounding wildly, tears welling up from fear. But my hands didn' t stop unwrapping the cloth covering the wounds around my mouth. Once I finished—
"Support Team, Unit 5!!!"
Lady Jaigia said this and walked out through another door. That' s why the doors, stairs, and building were so huge—they were built for her.
The pressure lifted slightly, but only a little.
The tears and urine I' d been holding back came flooding out at once.
"Filthy! Disgusting trash! Hurry up and cover your face! And use your shirt to clean it up!"
I flinched at the scolding.
"S-sorry! I' ll do it right now!"
After bowing in apology, I quickly rewrapped my face, mustered my strength to stand, turned away from her, and took off my shirt to wipe up my mess until the floor was dry. Then I put it back on.
"Get out and join the others! So we can disinfect your filthy stench! Get lost!"
"Yes, I' ll leave right now!"
I bowed humbly, accepting the reprimand, and hurriedly left the building to join the other three who had been selected.
All four of us, including me, still bore traces of fear on our faces.
Soon, three people came to call us to join our groups.
"Unit 1."
The woman who called herself a human shield followed the caller. That unit wore heavy armor, carried massive shields, and wielded swords and spears.
"Unit 2."
The woman who could mimic a pig' s sound joined that group. It was a mix of ranged and close-combat fighters, with lighter armor than Unit 1.
"Unit 5."
That left me and the man. We joined Unit 5.
Unit 5 seemed to be the butchering team—their wagon was loaded with intimidating tools.
The man and I were asked our names by the unit members. That' s when I learned his name was Zan.
Once everything was ready, Lady Jaigia' s commanding voice ordered the troops to move out.
Only us [Rank F] flinched—everyone else who heard her roared with enthusiasm and cheered loudly.
The guild' s forces were divided into two teams: the main team and the support team.
Lady Jaigia led the main team to another dungeon, while us [Rank F] went with the support team.
Every guild member rode horses or sat in wagons.
Except for us [Rank F] , who had to run as fast as we could to keep up.
Before leaving the city, everyone was searched. Normally, someone like me wouldn' t pass easily—guards assume people like us have committed some crime.
Getting out was hard enough, but returning to the city was even tougher. Without money to pay, they' d find any excuse to keep useless people like me out. That' s why we gather as much firewood as possible when we go out—to avoid being extorted too often.
But this time, traveling with the guild, they' d informed the guards, so we passed through the gate without issue.
So, getting back shouldn' t be a problem either.
The problem now was keeping up with the wagons.
Two hours later, we arrived at the entrance of a newly spawned dungeon.
Zan and I collapsed, gasping for air. Running nonstop with our weak bodies nearly killed us from lack of oxygen.
Zan was slightly better off, but me? I lost count of how many times I' d vomited bile.
My throat burned with acidity, and my tendons and muscles ached so much I wanted to scream.
Several times along the way, Zan and I collapsed, unable to go on. But they forced some foul-tasting potion down our throats, letting us push through.
And they said every bottle used on us would be deducted from our pay.
The potions looked low-grade, sure, but I' d used over twenty. Zan used only a few less than me.
I prayed we' d at least have some coins left—just please don' t let me end up in debt.
Our Unit 5 had time to rest since Unit 1 was the one clearing the dungeon, while Unit 2 was tasked with reinforcing, cleaning up, and providing support.
Thirty minutes into the fighting, Unit 2—leaving some members behind—went in to bolster the forces. Their job was to fill in missing positions and assist in evacuating the wounded.
The injured were sent to Unit 3, the medical team, which included adventurers, healing mages, and regular doctors. They seemed equipped to handle any condition, even abnormal statuses or curses. This unit also sent a few members to provide preliminary treatment alongside Unit 1.
An hour later, Unit 4 joined them. This unit was responsible for treasure hunting and transport, hauling out monster corpses, treasure chests, and mining every type of ore they found.
The monsters they brought out were golems and bats.
Finally, it was Unit 5' s turn. Their role was to butcher the carcasses, separate the parts, appraise the treasure items and ores, and then load them onto the wagons.
Once a wagon was full, it immediately set off back to the guild with an escort.
I felt like my eyes were opened to a whole new world. I couldn' t help but be amazed and excited by what they were doing. Even Zan, who had some prior experience, stared unblinkingly.
Hundreds of people here—not counting those sent to clear the dungeon—moved according to their roles without any hesitation or disruption.
This was just the support team. What must the main team be like?
This is what a powerful, prestigious guild looks like.
I got goosebumps from the thrill. Zan and I both thought the same thing: we wanted to be a part of this someday.
But while everyone else worked diligently, we were ordered to sit still and not move, so we wouldn' t get in the way or cause any trouble.
--- ภาษาไทย ---
ตอนที่ 3 กิลด์
[แรงค์ F] อย่างพวกเราถูกนำมาที่หน้ากิลด์ [เขี้ยวประกายแสง] สาขาย่อย ตัวอาคารของกิลด์ใหญ่โตอลังการมาก มีรั้วสูงใหญ่ล้อมรอบ ประตูทางเข้าก็ดูหนักและทรงพลัง
ทุกคนต่างตื่นเต้น ว่าตนเองจะถูกเลือกไหม รวมถึงฉันด้วย
กิลด์ [เขี้ยวประกายแสง] เป็นกิลด์ที่ชอบล่ามอนสเตอร์ชนิดใหม่เสมอ ว่ากันว่าหัวหน้ากิลด์ชอบสะสมเขี้ยวของมอนสเตอร์หรืออสูรชนิดต่างๆ จึงมักประมูลดันเจี้ยนเกิดใหม่ที่มีมอนสเตอร์ไม่เคยเจอบ่อยๆ
กิลด์นี้เลยมีวัตถุดิบค่อนข้างหลากหลาย จึงมีชื่อเสียงในการหมู่พ่อค้าแม่ค้า
พูดได้เลยว่า ไม่มีพ่อค้าหรือแม่ค้าคนไหนไม่อยากทำการซื้อขายกับกิลด์ [เขี้ยวประกายแสง]
แต่พวกเราถูกพาอ้อมไปด้านหลังกิลด์
ไม่ใช่ว่าพวกเราสำคัญหรอก แต่เพราะพวกเขาไม่อยากทำให้ลูกค้าหรือพวกพ่อค้าแม่ค้ารำคาญสายตาที่ได้เห็น [แรงค์ F] จำนวนมากเดินเข้ากิลด์
ที่ด้านหลังพวกเราถูกคนที่นำทางมาสั่งให้บอกชื่อนามสกุล มีคนจดชื่อพวกเราทุกคนใส่กระดาษก่อนขี่ม้าออกไป
พวกเรายืนรอจนชายคนนั้นขี่ม้ากลับมา เขาทำเพียงพยักหน้าแล้วจูงม้าเข้าไปเก็บ
จากนั้นพวกเราถึงค่อยถูกเรียกชื่อเข้าไปในอาคารทีละคน
แต่ละล้วนใช้เวลาไม่นานก็ออกมา
แต่ทุกคนที่ออกมากลับมีสีหน้าท่าทางหวาดกลัวและรีบเดินหนีออกจากกิลด์ไป
เนื่องจากพวกเราเห็นว่าคนที่ออกไปไม่ได้บาดเจ็บอะไร จึงทำใจกล้านั่งรอเรียกชื่อกันต่อ
ฉันเดาว่าเขาอาจทำกิริยาไม่สุภาพจนโดนต่อว่าไม่ก็ข่มขู่มาล่ะมั้ง
แต่ดูเหมือนฉันจะคิดผิด เพราะแม้แต่คนที่รู้ความและมีประสบการณ์มากมายกว่าฉันยังตกอยู่ในอาการหวาดกลัวเหมือนคนก่อนๆ
แม้แต่คนที่ได้รับเลือก ก็ยังออกมาด้วยอาการเดียวกัน แค่สีหน้าดูดีกว่าคนที่ไม่ได้รับเลือกนิดหน่อย
ถ้าจำไม่ผิด ผู้หญิงคนนี้คือคนที่บอกว่าตัวเองเลียนเสียงเหมือนหมูได้
เธอไม่ได้เดินออกจากกิลด์ แต่นั่งก้มหน้าตัวสั่นห่างจากกลุ่มของพวกเราไปหน่อย
ดูเธอจะหวาดกลัวสิ่งที่เธอพบเจอในกิลด์นั้น ฉันสังเกตลูกกิลด์คนอื่นที่มองเธอ แววตาพวกเขาบ่งบอกว่ามันคือเรื่องปกติ
ถึงทุกคนรวมถึงฉันจะอิจฉาที่เธอได้รับเลือก แต่ไม่มีใครที่ไม่เริ่มรู้สึกกังวลที่จะเข้าไปแล้วตอนนี้
จากนั้นก็ผิดหวังกันคนแล้วคนเล่า คนที่ดูใจแข็งและทำใจได้ ยังวิ่งหนีตายหายไปอย่างรวดเร็ว
คนที่ได้รับเลือกจนถึงตอนนี้มีแค่ 3 คน
คนนึงเป็นผู้หญิงร่างอ้วนที่บอกว่าใช้เธอเป็นโล่มนุษย์ได้ ร่างกายของเธอเต็มไปด้วยรอยแผลเป็นน่ากลัวเต็มไปหมด
อีกคนเป็นผู้ชาย คนนี้ฉันจำไม่ได้ว่าพูดอะไร
สุดท้ายก็ไม่มีใครผ่านอีกเลยจนมาถึงคิวของฉัน
ฉันเดินเข้าไปในอาคารอย่างประหม่า แม้แต่บันไดทางเข้าด้านหลังยังทำจากหินอ่อนอย่างดี มันทั้งสะอาดและหรูหรา แต่ละขั้นฉันต้องเดินถึงสองเก้าถึงจะเหยียบขึ้นอีกขั้นได้
มันดูสะอาดแม้คนจะออกตลอดเวลา นี่ต้องทำความสะอาดกันทุกวันแน่ๆ พวกเขารวยมากขนาดไหนกันนะ
คงมีอาหารกินครบสามมื้อ นอนในห้องอุ่นๆ เตียงนุ่มๆ และมีผ้าห่มผืนใหญ่ ไม่ใช่ผืนที่ทั้งบางและเล็กแถมยังต้องแบ่งกันใช้สามคนเหมือนครอบครัวฉัน
ที่ฉันคิดเรื่องนี้เพราะอยากกลบความกลัวในจิตใจ
ฉันถูกพาเข้าไปในห้อง ข้างในสว่างและสะอาดมาก ไฟมาจากอุปกรณ์เวทมนตร์ราคาแพงเพราะมันเพิ่มความอบอุ่นให้ด้วย
ร่างกายที่หนาวจนเย็นเฉียบค่อยๆ รู้สึกดีขึ้น
จะดีแค่ไหนถ้าพี่เทียร่ากับเอลด้าได้มาพักรักษาตัวในนี้กันนะ แล้วฉันก็รีบสะบัดความคิดนั้นทิ้ง ฉันมาหางาน ไม่มีเวลามามัวเพ้อฝัน
ด้านในสุดของห้องมีผู้หญิงร่างใหญ่ ผมยาวสีเหลือง แถมยังสูงเกือบสามเมตร เธอนั่งบนเก้าอี้ตัวใหญ่ยักษ์ที่ดูหรูหราและนุ่มสบาย ฉันต้องแหงนหน้ามองถึงจะเห็นใบหน้า
แต่ทันทีที่สบตากับท่านไจเกีย ฉันก็เริ่มตัวหนาวสั่นอีกครั้งด้วยความหวาดกลัว
ในที่สุดก็เข้าใจว่าทำไมทุกคนถึงดูหวาดกลัวหลังเข้ามาเจอท่านไจเกีย
ก็เพราะหัวหน้ากิลด์ [เขี้ยวประกายแสง] ท่านไจเกีย เป็นเผ่ามนุษย์เสือโคร่ง
ดวงตานักล่าจ้องมองฉันราวกับมองเหยื่อ รู้สึกได้เลยว่าถ้าขยับหรือถอยหนีแม้แต่นิดเดียว หัวคงฉันต้องกลิ้งเล่นอยู่บนพื้นแน่นอน
ไม่กล้าแม่แต่กะพริบหรือหลบสายตา ฉันอั้นฉี่ที่กำลังจะราดออกมาอย่างสุดความสามารถ
บอกตัวเองในใจเป็นพันๆ ครั้งว่าถ้าฉี่ราดออกมา เธอตายแน่คาลิก้า
"ถอดผ้าคลุมหัวออก"
คนที่สั่งคือผู้หญิงที่นำทางฉันเข้ามาในห้อง
ฉันอยากจะพูดปฏิเสธเพราะหน้าตาอัปลักษณ์ของฉันอาจทำให้ท่านไจเกียโมโหได้
แต่ฉันขัดคำสั่งนั้นไม่ได้
ฉันจึงแกะปมผ้าด้วยอาการมือสั่น แกะเสร็จก็ดึงผ้าที่คลุมใบหน้าออกมาช้าๆ
"อึก! อุ๊ป!"
นั่นไง ผู้หญิงที่ออกคำสั่งฉันทำสีหน้ารังเกียจในทันทีที่เธอเห็น เธอรีบเอามือปิดจมูกเพราะทนกลิ่นไม่ไหวและทรมานเหมือนอยากสำรอกออกมาแต่ฝืนกลั้นไว้ สุดท้ายเธอก็หันหน้าหนีไปเลย
"เอาออกให้หมด!!!"
เสียงทรงพลังออกคำสั่ง แน่นอนว่าเสียงนั้นมาจากท่านไจเกีย
ฉันเข่าทรุดในทันที รู้สึกอึดอัดหายใจไม่ออก หัวใจเต้นอย่างบ้าคลั่ง หวาดกลัวจนน้ำตาเริ่มคลอ แต่มือก็ยังไม่หยุดแกะผ้าที่พันปิดแผลตรงปากเอาไว้ พอแกะเสร็จ
"ทีมรอง หน่วย 5!!!"
ท่านไจเกียพูดจบก็เดินออกประตูอีกบานไป นี่คือเหตุผลที่ประตู บันไดแล้วก็อาคารมีขนาดใหญ่ เพราะมันสร้างขึ้นมาเพื่อท่านไจเกีย
ความกดดันจางลงในทันที แต่ก็แค่นิดเดียว
น้ำตาและฉี่ที่อั้นไว้จึงไหลออกมาพร้อมกัน
"สกปรก! ขยะแขยงเป็นบ้า! รีบพันผ้าปิดหน้าสิวะ! แล้วก็ใช้เสื้อของแกเช็ดให้สะอาดด้วย!"
ฉันโดนตะคอกจนสะดุ้ง
"ขะ ขอโทษด้วยค่ะ จะรีบทำเดี๋ยวนี้เลยค่ะ"
หลังก้มหัวขอโทษฉันก็รีบนำผ้ามาพันปิดเป็นอย่างเดิม ก่อนจะรวบรวมแรงกายฝืนลุกขึ้นมา หันหลังให้เธอแล้วถอดเสื้อออกมาซับฉี่ของตัวเองจนพื้นแห้ง ก่อนสวมกลับเข้าไปเหมือนเดิม
"ออกไปรวมกลุ่มกับคนข้างนอกซะ! ที่นี่จะได้ฆ่าเชื้อโสโครกของแกสักที! ไสหัวไป!"
"ค่ะ จะรีบออกไปเดี๋ยวนี้ค่ะ"
ฉันรีบก้มหัวยอมรับคำดุด่าอย่างนอบน้อมและรีบเดินออกจากอาคารไปรวมกลุ่มกับอีก 3 คน ที่ผ่านการคัดเลือก
ทั้งสี่คนที่รวมตัวฉันเข้าไปด้วยยังคงมีสีหน้าหวาดกลัวหลงเหลืออยู่
สักพักก็มีคนสามคนมาเรียกขานให้พวกเราไปรวมกลุ่ม
"หน่วย 1"
ผู้หญิงที่บอกว่าตัวเองเป็นโล่มนุษย์ เดินตามคนที่เรียกไป แต่ละคนในหน่วยนั้นใส่ชุดเกราะหนัก โล่ใหญ่หนาเตอะและอาวุธประเภทดาบกับหอก
"หน่วย 2"
ผู้หญิงอีกคนที่เลียนเสียงหมูได้เดินเข้าไปในกลุ่มนั้น คนในกลุ่มผสมผสานระหว่างสายโจมตีระยะไกลกับระยะประชิด เกราะดูเบากว่าหน่วยแรก
"หน่วย 5"
ที่เหลือคือฉันกับผู้ชายอีกคน เดินเข้าไปรวมตัวกับ หน่วย 5
หน่วย 5 ดูจะเป็นสายชำแหละเพราะบนรถม้ามีอุปกรณ์น่ากลัวๆ เต็มไปหมด
ฉันกับผู้ชายอีกคนถูกคนในหน่วยถามชื่อ ฉันจึงได้รู้ว่าเขาชื่อซาน
เมื่อทุกอย่างเตรียมพร้อม เสียงทรงอำนาจของท่านไจเกียก็ออกคำสั่งให้เคลื่อนพล
คงมีแค่พวกเรา [แรงค์ F] ที่สะดุ้งตกใจเพราะคนอื่นที่ได้ยินเสียงต่างฮึกเหิมและส่งเสียงเชียร์กันลั่นฟ้า
กำลังพลของกิลด์นี้แบ่งได้เป็นสองทีม คือ ทีมหลัก กับ ทีมรอง
ท่านไจเกียนำทีมหลักไปอีกดันเจี้ยน ส่วนพวกเรา [แรงค์ F] ไปกับทีมรอง
ลูกกิลด์ทุกคนได้ขึ้นขี่ม้าไม่ก็ได้นั่งรถม้า
ยกเว้นแค่พวกเรา [แรงค์ F] ที่ต้องวิ่งตามกันสุดฝีเท้า
ก่อนออกจากเมือง ทุกคนต้องถูกตรวจค้น ปกติคนแบบฉันไม่เคยผ่านได้ง่ายๆ เพราะยามเฝ้าจะคิดไว้ก่อนเลยว่าเราทำความผิดมา
ตอนออกว่ายากแล้ว จะกลับเข้าเมืองยิ่งยากกว่า เพราะถ้าไม่มีเงินจ่ายพวกนั้นจะหาสารพัดข้ออ้างไม่ให้เราเข้าไป เพื่อลดจำนวนพวกไร้ค่าแบบฉัน เวลาออกไปเก็บฟืนจึงต้องเก็บให้เยอะที่สุด จะได้ไม่โดนรีดไถบ่อยๆ
แต่คราวนี้มากับกิลด์และพวกเขาแจ้งกับยามไว้แล้ว พวกฉันเลยผ่านประตูออกไปได้โดยง่าย
งั้นขากลับก็ไม่น่ามีปัญหา
ปัญหาตอนนี้คือต้องวิ่งตามรถม้าให้ทัน
สองชั่วโมงต่อมา
เราก็มาถึงหน้าดันเจี้ยนเกิดใหม่
ฉันกับซานนอนหอบหมดแรงราบไปกับพื้น การวิ่งไม่หยุดทั้งที่ร่างกายอ่อนแอ ทำเอาแทบขาดอากาศหายใจตาย
ซานยังดีหน่อย แต่ฉันเนี่ยสิ ตอนนี้กำลังสำรอกน้ำย่อยออกมาเป็นครั้งที่เท่าไหร่ก็ไม่รู้
ทั้งคอรู้สึกแสบเปรี้ยวไปหมด เส้นเอ็นกับกล้ามเนื้อปวดจนแทบอยากกรีดร้องออกมา
จริงๆ มีหลายครั้งที่ในระหว่างทางฉันกับซานล้มหมดแรงและลุกขึ้นไปต่อไม่ได้ แต่เพราะพวกเขาจับกรอกยารสชาติชวนพะอืดพะอมอะไรสักอย่าง เลยทำให้ฝืนวิ่งต่อกันไหว
และยาทุกขวดที่ใช้กับพวกเรา พวกเขาบอกว่าจะเอาไปหักกับเงินค่าจ้างอีกด้วย
ยาขวดนั้นดูเป็นของระดับต่ำก็จริง แต่ฉันใช้ไปเกินยี่สิบกว่าขวด ซานใช้น้อยกว่าฉันแค่ไม่กี่ขวด
ภาวนาให้เหลือแค่เศษเงินก็ยังดี ขอแค่ไม่ติดลบจนเป็นหนี้ก็พอ
พวกเราหน่วย 5 มีเวลาได้นั่งพัก เพราะคนเคลียร์ดันเป็นหน่วย 1 ส่วนหน่วย 2 มีหน้าที่เสริมทัพ เก็บกวาดและช่วยเหลือ
การต่อสู้เริ่มไป 30 นาที หน่วย 2 ที่เหลือคนไว้บางส่วน ก็เข้าไปเสริมกำลัง พวกเขามีหน้าที่เติมเต็มตำแหน่งที่หายไปกับให้การช่วยเหลือคนที่ได้รับบาดเจ็บออกมา
คนบาดเจ็บจะถูกส่งมาให้หน่วย 3 ที่เป็นหน่วยแพทย์ มีนักผจญภัยกับนักเวทสายรักษา และหมอธรรมดาอยู่ในหน่วย พวกเขาดูพร้อมจะรักษาได้ทุกอาการ แม้จะเป็นสถานะผิดปกติหรือคำสาป หน่วยนี้จะส่งคนบางส่วนเข้าไปรักษาเบื้องต้นกับหน่วย 1
ผ่านไปอีก 1 ชั่วโมง หน่วย 4 ถึงตามเข้าไป หน่วยนี้ทำหน้าที่ค้นหาสมบัติและขนย้าย พวกเขาขนซากมอนสเตอร์ หีบสมบัติและขุดแร่ทุกชนิดที่เจอออกมา
มอนสเตอร์ที่พวกเขาขนออกมาเป็นประเภทโกเลมกับค้างคาว
และสุดท้ายก็เป็นหน้าที่ของหน่วย 5 พวกเขามีหน้าที่ชำแหละซาก แยกส่วน ประเมินไอเทมสมบัติและแร่ต่างๆ ก่อนจะแยกเก็บขึ้นรถม้า
รถม้าที่จุของเต็มแล้วก็จะออกเดินทางกลับกิลด์ในทันที โดยมีคนคุ้มกันตามไปด้วย
ฉันรู้สึกเปิดโลกมาก ทึ่งกับสิ่งที่พวกเขาทำจนอดตื่นเต้นไปด้วยไม่ได้ แม้แต่ซานที่เคยเห็นมาบ้างก็ยังจ้องมองตาไม่กะพริบ
คนหลักร้อยตรงนี้ ไม่นับรวมกับที่ส่งไปเคลียร์ดันเจี้ยน ต่างเคลื่อนไหวไปตามหน้าที่ ไม่มีการชะงักหรืองานสะดุดแม้แต่น้อย
นี่แค่ทีมรองนะ ทีมหลักจะขนาดไหน
นี่สินะกิลด์ใหญ่ทรงอำนาจ
ตื่นเต้นจนขนลุกเลย ฉันกับซานต่างคิดเหมือนกัน ว่าอยากเป็นส่วนหนึ่งของพวกเขาบ้างจัง
แต่ในขณะที่ทุกคนทำงานอย่างขยันขันแข็ง พวกเรากลับถูกสั่งให้นั่งนิ่งๆ ห้ามขยับไปไหน จะได้ไม่เกะกะหรือทำอะไรเสียหาย