Duty

San and I could only wonder what Lord Jaikia had hired us to do.

Several hours later, the deputy team leader emerged from the dungeon, leading Units 1 and 2.

Units 3, 4, and 5 let out a collective cheer.

From what I overheard them praising, what the leader and his team had hauled out was the dungeon boss.

That must mean this dungeon had been conquered, right?

The man leading the dissection unit set down his tools and removed his apron before turning to call us.

"Let' s get to work."

San and I quickly stood up and followed him without hesitation.

While observing Unit 5 at work, I kept hearing people call his name, so I remembered it.

Mr. Roja.

He was a polite-looking man with a kind face, speaking casually to everyone, even us. His dissection skills were swift and precise.

Not a single piece of the remains he separated was damaged.

Mr. Roja and his team of four led us into the dungeon.

It was my first time seeing such a place.

The first floor was a large chamber that could hold about 50 people. The environment resembled a desolate wasteland, littered with rocks of various sizes scattered haphazardly.

But now, it was full of craters and various signs of destruction from the battle.

Noticing my curious expression as I looked around, Mr. Roja smiled and explained.

Newly spawned dungeons have between 1 and 10 floors. The deeper you go, the larger the floors become, and the monsters grow fiercer and more numerous.

Dungeons vary in environment—jungles, lava fields, flooded areas, grasslands, deserts, wastelands, graveyards, and so on.

Each dungeon maintains the same environment across all its floors. If the first floor is a wasteland like the one we' re in, every floor down to the boss room on the final level will be the same, with conditions worsening the deeper you go.

Dungeons with fewer floors are less dangerous. Those with 1 to 3 floors are kept open by the authorities for adventurers to train or farm freely.

These dungeons have weak monsters and few, if any, traps—none of which are lethal—making them perfect for beginners to practice. However, items farmed there are taxed at 50%.

Dungeons with 4 to 7 floors are auctioned off to guilds, who claim them for resource farming or training.

Guilds pay taxes based on the number of dungeons they own, which is cheaper and more worthwhile.

Guilds have two farming methods:

1.Clear out all the monsters and remove their corpses entirely. This keeps the dungeon from growing, and the monsters stay at the same level, unchanged.

2.Kill monsters and leave their corpses—or dump other dead creatures—for the dungeon core to absorb. This causes the dungeon to expand and spawn stronger monsters, allowing it to evolve until the guild is satisfied.

But if a guild overdevelops a dungeon beyond their ability to handle, the authorities seize it and auction it to another guild. If no one buys it, a team is sent to destroy it.

The guild is then fined based on the total value of what could' ve been harvested from that dungeon.

Dungeons spawning with 8 to 10 floors must be destroyed immediately.

There was once a kingdom that let one grow for later profit, thinking the stronger the monsters, the more valuable their parts.

That greed led to the kingdom' s collapse—something similar to what happened in my hometown.

Other rulers, learning from this lesson, quickly enacted laws to destroy such dungeons on sight.

Destroying a dungeon is simple: kill the boss guarding the core on the lowest floor, and the core will appear.

Once the core is destroyed, no more monsters spawn, and within about a week, the dungeon vanishes on its own.

Mr. Roja said that nowadays, people don' t rush to destroy the core. Instead, they "tease" the dungeon.

By causing minor damage over time, they provoke it into survival mode, forcing it to spawn monsters to protect itself.

This lets them harvest resources repeatedly until the core runs out of energy and shatters on its own.

The dungeon we were in had 10 floors—dangerous from the moment it spawned, requiring immediate elimination.

The guild that won the bid was [Radiant Fang] , and Mr. Roja was leading us to the final floor.

Though I was curious, I didn' t ask why we were heading to the bottom. Maybe they' d ordered us to help drag the boss out.

Along the way, we encountered two other [Rank F] adventurers who' d entered before us.

The woman who' d called herself a human shield was now a corpse, her body covered in monster-inflicted wounds, some organs torn and missing—a sight too gruesome to bear.

A summoner' s monkey was dragging her by a rope tied to her ankle, leaving a long trail of blood on the ground.

I' d heard rumors, but I never thought they were true—that [Rank F] adventurers weren' t worth healing or buffing with magic.

All I could do was silently pray for her peace.

The other [Rank F] adventurer was crawling on all fours, squealing like a pig while a group whipped her or kicked her to keep moving.

They laughed endlessly at her pitiful state.

I covered my ears and refused to look back when she screamed like a dying pig after they did something to her.

As Mr. Roja led us deeper, I grew terrified and longed to go home.

San, however, seemed unfazed, as if this was normal.

Each step felt heavier, my heart pounding, sweat dripping across my body, my breathing tight and labored.

I slowed down until they shoved me to keep going.

Could I go back? If I begged now, could I leave?

Gathering my courage, I turned to tell them I' d quit and pay any penalty.

But the moment I turned, they drew their weapons and pointed them at me, their eyes promising death if I spoke.

I swallowed my words, held back tears, and kept walking.

At the final floor, some guild members were teasing the dungeon, lightly striking it with swords to force it to spawn more monsters.

Mr. Roja spoke to a mage, then turned to us with a friendly smile and said, "Let' s get to work."

As soon as he finished, the mage cast a spell, and vines wrapped tightly around San and me, binding us motionless.

The vines gagged me, shoving deep into my throat, silencing any cries.

But San' s fate was different—his mouth was forced wide open by the vines.

Then Mr. Roja and his team began. They set up small dissection tools on a stone table conjured by another mage.

Mr. Roja tied a cloth over his mouth and nose, then ordered his team to hand him the tools he needed.

"Nice big fangs. No wonder Lord Jaikia likes them."

Using a knife passed by his assistant, he sliced open San' s gums, then used large shears to cut chunks of flesh and pliers to extract smaller pieces.

Even as a man, having flesh pried away to expose the roots of his teeth made San scream in agony.

Blood poured out, mingling with his tears, unstoppable even when he passed out—only to be woken again by the pain.

When I tried to close my eyes, vines hooked my eyelids, forcing them open to watch it all.

The mage controlling the vines cackled at me relentlessly.

Once both fangs were extracted, cleaned, and stored in an ornate box, the vines released San.

Clutching his mouth, he writhed on the ground.

Roja handed him a paper and explained, "This is your bill: 3 silver coins and 738 copper coins, for the medicine you used when you couldn' t keep up with us. After deducting the value of your fangs—2 copper coins—that' s the total."

One fang was worth just 1 copper coin—the lowest currency—and they didn' t even heal him. What about me, who' d used more medicine than San?

San tucked the bill into his shirt and staggered out of the dungeon, his face twisted in pain.

I shouldn' t have come. I never should' ve signed up.

I wanted to go home, but no one pitied or cared.

Roja and his team moved their tools next to me as I trembled.

They unwrapped the cloth entirely.

"Wow, such beautifully shaped fangs. Lord Jaikia will surely adore yours."

If that was terrifying, what came next was worse.

"Do you have siblings? They might have fangs as lovely as yours."

My eyes widened at the horrifying question.

"That expression means you do, doesn' t it?"

I thrashed with all my strength. No—not my sister and Elda too. Tiara' s already suffered enough, and Elda couldn' t endure this torment.

But the vines didn' t budge an inch.

Fine—I' d endure it until it was over, then take them and flee far away.

That hope shattered instantly.

"You won' t get the chance to warn them. Lady Majoka ordered me to torture you, then kill you."

Who? Lady Majoka? I' d never heard of her. Why did she want me dead?

Seeing my confusion, Roja elaborated.

"Lady Majoka oversees internal affairs for the [Radiant Fang] guild' s sub-branch. She' s meticulous about the room Lord Jaikia uses. You peed in it, didn' t you? If you were a guild member, it' d just be a warning and a pay cut. But since you' re not…"

Roja sighed at my misfortune before continuing.

"If you were a citizen, a noble, or a higher rank, you' d just get a painful lesson. Blame it on being [Rank F] ."

He grabbed a knife and slashed my cheek, tearing it open to my ear.

"Arghhhhh!"

Then he began cutting away the flesh around my cheek and lips with shears, exposing all my teeth.

"Normally, we' d just pry them out like with San, but the pay was high, so I' ll give you a special torment. It' s easier to work this way too."

The vines moved again, forcing my arms wide.

And then hell on earth began.

Roja peeled my gums entirely, cut out my tongue, and extracted every tooth.

His team stripped the skin and flesh from both my hands until the bones were visible. When the hand bones fell, they moved up my arms.

Finished with my mouth, Roja began scraping flesh from my neck down to my stomach.

I cried until blood replaced my tears, choking on the blood flooding my throat.

Stop! Please stop! Someone—anyone—help!

I' m sorry! It' s my fault for misjudging! My fault for dreaming of being an adventurer! My fault for not knowing my place! Please—just stop!

Tiara, I' m sorry for not listening to you!

Elda, take Tiara and run! Please—flee far away!

An hour later, my skin and muscles were flayed until my ribs and pulsing organs were visible, held in place by tiny vines piercing and stitching them.

My final, repeated prayer:

Please!

Someone!

Kill me!

--- ภาษาไทย ---

ตอนที่ 4 หน้าที่

ฉันกับซานจึงได้แต่สงสัยว่าท่านไจเกียจ้างพวกเรามาทำอะไรกันแน่

ผ่านไปอีกหลายชั่วโมง หัวหน้าทีมรองก็เดินนำหน่วย 1 กับ หน่วย 2 ออกมาจากดันเจี้ยน

หน่วย 3 4 และ 5 ต่างส่งเสียงเฮลั่นออกมาพร้อมกัน

จากที่ได้ยินเขาพูดชมกัน สิ่งที่หัวหน้ากับลูกทีมช่วยกันแบกออกมาคือบอสดันเจี้ยน

แปลว่าดันเจี้ยนนี้ถูกพิชิตได้แล้วน่ะสิ

ชายที่เป็นหัวหน้าหน่วยชำแหละวางอุปกรณ์ในมือและถอดเสื้อกันเปื้อนออก จากนั้นก็หันมาเรียกพวกเรา

"ไปเริ่มงานของพวกเรากัน"

ฉันกับซานรีบลุกขึ้นแล้วเดินตามเขาไปทันที

ระหว่างเฝ้าดูการทำงานของหน่วย 5 ฉันได้ยินคนเรียกชื่อเขาบ่อยๆ จึงจำได้

คุณโรจา

เขาเป็นชายที่ดูท่าทางสุภาพ หน้าตาใจดี พูดกับทุกคนอย่างเป็นกันเองแม้แต่พวกฉัน ส่วนฝีมือการชำแหละนั้นรวดเร็วและแม่นยำ

ซากทุกชิ้นที่ผ่านการแยกส่วนจากมือเขาไม่มีส่วนใดเสียหายเลย

คุณโรจากับทีมงานสี่คน นำพวกเราเข้าไปในดันเจี้ยน

เป็นครั้งแรกที่ฉันได้เปิดหูเปิดตา

ในชั้นแรกเป็นห้องขนาดใหญ่ที่จุคนได้ประมาณ 50 คน สภาพแวดล้อมคล้ายพื้นที่รกร้างที่มีแต่ก้อนหินน้อยใหญ่วางไม่เป็นระเบียบ

แต่ตอนนี้มีหลุมบ่อและความเสียหายรูปแบบต่างๆ ที่เกิดจากการปะทะกันเต็มไปหมด

คุณโรจาเห็นว่าฉันมองไปทั่วและทำสีหน้าสงสัยไปซะทุกอย่าง จึงยิ้มและอธิบายให้ฟัง

ดันเจี้ยนเกิดใหม่จะมีจำนวนชั้นระหว่าง 1 – 10 ชั้น ยิ่งลงลึกเท่าไหร่ตัวชั้นก็จะยิ่งกว้างใหญ่ มอนสเตอร์ก็ยิ่งดุร้ายและเยอะขึ้น

ดันเจี้ยนจะมีสภาพแวดล้อมแตกต่างกันไป ทั้งป่าดงดิบ ลาวา น้ำท่วม ทุ่งหญ้า ทะเลทราย พื้นที่รกร้าง สุสาน เป็นต้น

ซึ่งแต่ละดันเจี้ยนจะมีสภาพแวดล้อมเหมือนกันทุกชั้น หากชั้น 1 เป็นพื้นที่รกร้างอย่างที่พวกเราเจอ ทุกชั้นต่อจากนี้จนถึงห้องบอสชั้นสุดท้ายก็จะมีสภาพแวดล้อมแบบเดียวกัน แถมยิ่งลงลึกสภาพแวดล้อมก็จะยิ่งเลวร้ายขึ้นเรื่อยๆ

หากมีชั้นน้อยระดับความอันตรายก็น้อย ดันเจี้ยนที่เกิดมามีแค่ 1 – 3 ชั้น ทางสำนักงานจะเก็บเอาไว้เปิดให้นักผจญภัยเข้าไปฝึกฝีมือหรือฟาร์มได้อย่างอิสระ

เพราะดันเจี้ยนพวกนี้มอนสเตอร์อันตรายน้อย กับดักก็แทบไม่มี ถึงมีก็ไม่อันตรายถึงชีวิต เหมาะให้พวกมือใหม่ลงไปซ้อมมือ แต่ของที่ฟาร์มได้ในนั้นต้องถูกหักภาษี 50%

ส่วนดันเจี้ยนที่เกิดมามี 4 – 7 ชั้น สำนักงานจะเปิดให้กิลด์ประมูลไปเป็นของตัวเอง เพื่อเอาไว้ฟาร์มทรัพยากรหรือฝึกฝีมือ

กิลด์จะถูกเรียกเก็บภาษีตามจำนวนดันที่ครอบครองแทน ถูกและคุ้มกว่ามาก

ซึ่งวิธีฟาร์มของกิลด์มี 2 วิธี

1.ล้างบางมอนสเตอร์จนเกลี้ยงแล้วเอาศพออกมาทั้งหมด วิธีนี้ดันเจี้ยนจะไม่มีวันโต มอนสเตอร์ก็จะอยู่แค่ระดับเดิม ไม่เปลี่ยนแปลง

2.ฆ่ามอนสเตอร์แล้วทิ้งศพไว้หรือหาศพของสิ่งมีชีวิตมาทิ้งให้แกนดันเจี้ยนดูดซับ วิธีนี้ทำให้ดันเจี้ยนเพิ่มชั้นและสร้างมอนสเตอร์ที่เก่งกว่าเดิมขึ้นมา พัฒนาได้จนกว่าจะพอใจ

แต่ถ้ากิลด์ที่พัฒนาดันเจี้ยนมากเกินไปจนรับมือไม่ไหว สำนักงานจะยึดมาประมูลขายให้กิลด์อื่นมาซื้อไป หากไม่มีก็จะส่งทีมไปกำจัดทิ้งแทน

และยังโดนลงโทษให้จ่ายค่าปรับตามมูลค่าทั้งหมดที่ทำได้ในดันเจี้ยนนั้นอีกด้วย

ส่วนดันเจี้ยนที่เกิดมามี 8 – 10 ชั้น ต้องถูกทำลายทิ้งในทันที

เคยมีอาณาจักรปล่อยให้โตเพื่อเก็บเกี่ยวทีหลัง เพราะยิ่งมอนสเตอร์เก่งเท่าไหร่ ชิ้นส่วนมันก็ยิ่งมีค่ามากขึ้นเท่านั้น

และความโลภนั่นก็เป็นสาเหตุที่ทำให้อาณาจักรล่มสลาย คล้ายๆ กับที่บ้านเกิดฉันเคยเจอ

ส่วนราชาอื่นๆ ที่เห็นบทเรียน จึงรีบออกกฎให้ทำลายทันที

ซึ่งวิธีทำลายดันเจี้ยนนั้นเข้าใจง่าย เพียงแค่คุณฆ่าบอสเฝ้าแกนดันเจี้ยนที่อยู่ชั้นล่างสุด แกนดันเจี้ยนก็จะปรากฏออกมา

เมื่อทำลายแกนดันเจี้ยนแล้ว มอนสเตอร์จะไม่เกิดออกมาอีก หลังจากนั้นประมาณอาทิตย์นึงดันเจี้ยนก็จะหายไปเอง

คุณโรจาบอกว่าสมัยนี้เขาไม่รีบทำลายแกนดันเจี้ยนกันแล้ว แต่จะใช้วิธีแกล้งดันเจี้ยนแทน

โดยการสร้างความเสียหายเล็กน้อยไปเรื่อยๆ เพื่อกระตุ้นให้ดันเจี้ยนเอาชีวิตรอด มันจะรีบสร้างมอนสเตอร์ออกมาปกป้องตัวเอง

ทำให้ล่าทรัพยากรไปได้อีกหลายตัวจนกว่าแกนดันเจี้ยนจะหมดพลังและแตกสลายไปเอง

ส่วนดันเจี้ยนที่พวกเราเดินอยู่นี้มีทั้งหมด 10 ชั้น เรียกว่าอันตรายตั้งแต่เกิด จำเป็นต้องกำจัดโดยทันที

และกิลด์ที่ชนะประมูลมาได้ก็คือกิลด์ [เขี้ยวประกายแสง] และคุณโรจาก็กำลังพาพวกเราไปยังชั้นสุดท้าย

ถึงจะสงสัยแต่ฉันก็ไม่ได้ถามว่าทำไมต้องไปชั้นสุดท้ายกัน อาจจะสั่งให้ไปช่วยลากบอสออกมาก็ได้มั้ง

ระหว่างทางเราก็เจอ [แรงค์ F] อีก 2 คน ที่ได้เข้ามาก่อนพวกเรา

ผู้หญิงที่บอกว่าเป็นโล่มนุษย์นั้นตอนนี้เธอนอนเป็นศพ ทั่วตัวมีบาดแผลจากมอนสเตอร์เต็มไปหมด อวัยวะบางส่วนฉีกขาดและแหว่งหาย เรียกว่าเลวร้ายเกินกว่าจะทนดูได้

เธอถูกซัมมอนลิงของนักอัญเชิญลากเชือกที่ผูกติดกับข้อเท้าไปตามพื้นทิ้งคราบเลือดไว้เป็นทางยาว

เคยได้ยินมาบ้าง แต่ไม่นึกว่าจะเป็นความจริง ว่า [แรงค์ F] ไม่มีค่าพอให้ใช้เวทรักษาหรือบัฟใส่

ฉันได้แต่ภาวนาให้เธอไปสู่สุคติในใจ

ส่วน [แรงค์ F] อีกคน ตอนนี้กำลังคลานสี่ขา ส่งเสียงร้องเหมือนหมู โดยมีกลุ่มคนใช้แส้เฆี่ยนไม่ก็ใช้เท้าถีบให้เธอคลานไปเรื่อยๆ

พวกเขาหัวเราะกับท่าทางของเธอไม่หยุด

ฉันรีบปิดหูและไม่หันกลับไปมอง เมื่อเธอโดนทำอะไรสักอย่างจนถึงกับต้องกรีดร้องเหมือนเสียงหมูใกล้ตาย

ขณะที่คุณโรจาพาพวกเราเดินลงไปเรื่อยๆ ฉันก็เริ่มหวาดกลัวจนอยากกลับบ้าน

ส่วนซานดูเฉยชากับสิ่งที่เห็น ราวกับเป็นเรื่องปกติที่ต้องพบเจอ

แต่ละก้าวของฉันเริ่มหนักอึ้ง หัวใจเต้นถี่รัว เหงื่อผุดไปทั่วร่างกาย และอึดอัดจนหายใจไม่สะดวก

ฉันเดินช้าจนโดนพวกเขาผลักให้เดินต่อ

กลับได้ไหม ถ้าขอร้องตอนนี้จะกลับได้ไหมนะ

ฉันรวบรวมความกล้าและหันหลังกลับไปเพื่อจะบอกพวกเขาว่าฉันขอไม่ทำต่อและยินดีชดใช้ค่าปรับ

แต่ทันทีที่หันไปพวกเขาก็ชักอาวุธชี้มาทางฉัน สายตาแต่ละคนเหมือนเตรียมฆ่าหากฉันเอ่ยปากออกมา

ฉันจึงได้แต่กลั้นน้ำตา กลืนคำพูดและหันกลับไปเดินต่อ

จนถึงชั้นสุดท้าย ที่นั่นมีสมาชิกบางส่วนกำลังแกล้งดันเจี้ยนกันอยู่ พวกเขาใช้ดาบทุบเบาๆ เพื่อบังคับให้มันสร้างมอนสเตอร์ออกมาเรื่อยๆ

คุณโรจาเข้าไปคุยกับนักเวท ก่อนจะหันมามองพวกเราด้วยรอยยิ้มเป็นมิตรและพูดว่า

"เริ่มงานกันเถอะ"

หลังคุณโรจาพูดจบ นักเวทก็ใช้เวทเถาวัลย์พันรอบตัวฉันกับซานไว้แน่นจนขยับตัวไม่ได้

ฉันถูกเถาวัลย์อุดปากไม่ให้ส่งเสียงร้อง มันเข้ามาลึกถึงลำคอ

แต่ซานนั้นต่างกัน เขาถูกเถาวัลย์ง้างปากออกกว้าง

แล้วคุณโรจากับทีมงานก็ลงมือ พวกเขาวางอุปกรณ์ชำแหละขนาดเล็กบนโต๊ะหินที่นักเวทอีกคนสร้างขึ้นให้

คุณโรจาเดินหยิบผ้าขึ้นมาพันปิดปากและจมูก ก่อนสั่งให้ทีมงานหยิบอุปกรณ์ที่เขาต้องการมาให้

"เขี้ยวใหญ่ดี มิน่าท่านไจเกียถึงชอบ"

เขาใช้มีดที่ผู้ช่วยส่งให้ผ่าเปิดเหงือกออก ตามด้วยกรรไกรตัดเนื้อชิ้นใหญ่และใช้คีมดึงชิ้นเนื้อเล็กๆ ออกมา

แม้จะเป็นผู้ชาย แต่การถูกแซะชิ้นเนื้อออกมาจนเห็นรากฟัน ก็ทำให้เขากรีดร้องออกมาอย่างบ้าคลั่ง

เลือกไหลทะลักออกมาผสมกับน้ำตาของเขาไม่หยุด แม้จะหมดสติก็ถูกปลุกขึ้นมาเพราะความเจ็บปวดอยู่เรื่อยๆ

พอฉันจะหลับตาก็ถูกเถาวัลย์เกี่ยวหนังตาขึ้นไปเพื่อบังคับให้ดูจนจบ

นักเวทที่บังคับเถาวัลย์หัวเราะคิกคักใส่ฉันไม่หยุด

จนฟันเขี้ยวทั้งสองซี่ถูกถอนออกมาล้างและเก็บใส่กล่องหรูอย่างดี เวทเถาวัลย์จึงคลายออกจากตัวซาน

ซานเอามือกุมปากพร้อมกับนอนดิ้นไปมาบนพื้น

โรจายื่นกระดาษใบนึงให้ซานและอธิบายว่า

"นี่คือใบแจ้งหนี้ ทั้งหมด 3 เหรียญเงิน กับอีก 738 เหรียญทองแดง มาจากค่ายาที่นายใช้ตอนวิ่งตามพวกเราไม่ไหว หักลบกับค่าฟันเขี้ยว 2 เหรียญทองแดงแล้ว"

ซี่นึงได้แค่ 1 เหรียญทองแดง นั่นค่าเงินต่ำสุดเลยนะ แถมยังไม่รักษาให้ด้วย แล้วฉันที่ใช้ยาไปมากกว่าซานล่ะ

ซานหยิบใบแจ้งหนี้มาเก็บไว้ในเสื้อ แล้วรีบออกจากดันเจี้ยนไปด้วยสีหน้าเจ็บปวด

ไม่น่าเลย ฉันไม่น่ามาสมัครเลย

อยากกลับบ้าน แต่ไม่มีใครสงสารหรือเห็นใจ

โรจาและทีมงานย้ายอุปกรณ์มาไว้ข้างตัวฉันที่เริ่มสั่นเทา

พวกเขาเริ่มแกะผ้าออกจนหมด

"โห รูปทรงเขี้ยวสวยมาก ท่านไจเกียคงโปรดปรานของเธอมากแน่ๆ"

หากนี่เป็นคำพูดที่ทำให้กลัวแล้ว คำพูดต่อไปน่ากลัวยิ่งกว่า

"เธอมีพี่น้องไหม? พี่น้องเธออาจมีเขี้ยวสวยเหมือนเธอนะ"

ฉันเบิกตาออกกว้างเมื่อเจอกับคำถามแสนน่ากลัว

"ทำหน้าแบบนี้ แปลว่ามีสินะ"

ฉันออกแรงดิ้นสุดแรง ไม่ได้ จะให้พี่กับเอลด้าโดนแบบนี้ด้วยไม่ได้ แค่นี้พี่เทียร่าก็บอบช้ำพออยู่แล้ว ส่วนเอลด้าเธอทนการทารุณนี้ไม่ไหวแน่ๆ

แต่เถาวัลย์มันแทบไม่ขยับเขยื้อนเลยสักนิด

งั้นฉันก็จะอดทนจนกว่าจะจบ แล้วรีบพาพวกเธอหนี หนีไปให้ไกล

แต่ความหวังนั้นก็พังทลายในทันที

"เธอคงไม่มีโอกาสไปเตือนหรอก เพราะคุณมาจอก้าสั่งให้ผมทรมานแล้วค่อยฆ่าเธอทิ้ง"

ใครกัน? คุณมาจอก้าที่ว่า ฉันไม่เคยรู้จักกับคนชื่อนี้มาก่อนเลยนะ แล้วทำไมเค้าถึงอยากฆ่าฉัน

พอเห็นสีหน้าไม่เข้าใจของฉัน คุณโรจาจึงอธิบายเพิ่ม

"คุณมาจอก้าเป็นหัวหน้าดูแลความเรียบร้อยภายในของสาขาย่อย กิลด์ [เขี้ยวประกายแสง] เธอระมัดระวังและดูแลห้องที่ท่านไจเกียใช้เป็นพิเศษ ซึ่งเธอดันไปฉี่ราดเข้าเนี่ยสิ หากเป็นลูกกิลด์ก็แค่ตักเตือนและตัดเงินเดือน แต่ถ้าไม่ใช่"

โรจาถอนหายใจให้กับความโชคร้ายของฉัน ก่อนจะพูดต่อ

"ถ้าเธอเป็นประชาชน ขุนนางหรือแรงค์สูงกว่านี้ เธอก็คงได้รับบทเรียนแค่เจ็บตัวล่ะนะ ถ้าจะโทษก็โทษที่เธอเป็น [แรงค์ F] เถอะ"

โรจาคว้ามีดแล้วปาดกระพุ้งแก้มอีกข้างของฉันจนฉีกไปถึงใบหู

"อื๊ออออออออออออออออ!"

จากนั้นก็เริ่มตัดเนื้อตรงแก้มกับริมฝีปากออกด้วยกรรไกร จนเห็นฟันครบทุกซี่

"ปกติก็แค่ง้างเหมือนซานแหละ แต่ได้รับเงินค่าจ้างมาสูง เลยขอทรมานแบบพิเศษให้นะ แบบนี้ทำงานง่ายกว่าด้วย"

เถาวัลย์ขยับอีกครั้ง มันรั้งแขนให้ฉันกางออก

แล้วนรกบนดินก็เริ่มขึ้น

ฉันถูกโรจาเลาะเหงือกทั้งแผงออกมา ตัดลิ้น ฟันทุกซี่ก็ถูกถอนออกมาหมด

ทั้งสองมือถูกลูกทีมเลาะหนังและเนื้อจนเห็นกระดูก พอกระดูกมือร่วงลงพื้น มันก็เลาะแขนฉันต่อ

โรจาที่เสร็จงานกับส่วนปาก ก็มาเริ่มขูดเนื้อตั้งแต่ช่วงคอจนถึงหน้าท้อง

ฉันร้องไห้จนเลือดไหลออกมาแทนน้ำตา กลืนก้อนเลือดที่ไหลลักลงคอไม่หยุด

หยุดที! หยุดสักที! ใครก็ได้! ช่วยด้วย!

ฉันขอโทษ! ฉันผิดเองที่ไปประเมิน! ผิดที่คิดจะเป็นนักผจญภัย! ผิดที่ฉันไม่เจียมตัว! เพราะงั้นขอร้อง! หยุดทีเถอะค่ะ!

พี่เทียร่าหนูขอโทษที่ไม่ยอมเชื่อฟังพี่!

เอลด้า ช่วยพาพี่เทียร่าหนีไปที! ขอร้อง! รีบหนีไปให้ไกล!

ชั่วโมงต่อมา ผิวหนังและกล้ามเนื้อถูกลอกออกมาจนเห็นถึงซี่โครงกับอวัยวะภายในเต้นตุบๆ ที่มันไม่หลุดออกมาเพราะถูกเถาวัลย์เส้นเล็กแทงทะลุและร้อยยึดเอาไว้

ฉันภาวนาเป็นอย่างสุดท้าย ซ้ำๆ

ได้โปรด!

ใครก็ได้!

ช่วยฆ่าฉันที!