- 2 chNội dung
- số lượng người đọc
- N/AHỖ TRỢ
ในความทรงจำของผม 'ดอกแดนดิไลออน' มันยังคงสวยตลอดเวลา
ผมชื่อ ดิน เรียนอยู่ชั้นมอหก ช่วงนี้ปิดเทอมผมเลยมาทำอาชีพเสริมรับจ้างขนของ ในทุกๆวันของตอนเช้า ต้องแบกกระสอบข้าวยกไปส่งตามร้านค้าที่รายการสั่งซื้อ
รายได้ไม่เท่าไหร่ แต่ก็ดีกว่าไม่ได้ทำอะไรเลย งานที่สบายก็เต็มตลอด จะสมัครแย่งแต่ละทีก็ไม่เคยทันเขา เหลือแต่งานหนักที่ว่างคนทำงาน
ต่างจังหวัดมันไม่ค่อยมีช่องทางหารายได้ ไม่เลือกงาน เพราะต้องใช้เงิน หาทุนไปสร้างตัว เร็วนี้มีไร่เปิดใหม่
ได้ยินผ่านหูมาว่า จะทำเอาไว้ขายนักท่องเที่ยวโดยเฉพาะ อากาศหวานขนาดนี้ คงเลือกปลูกดอกไม้แน่
เจ้าของที่ดินเป็นใครไม่รู้ แต่เงินเยอะน่าดู พื้นที่ติดถนนราคาแพงแถมกว้านซื้อขนาดนี้อีก
พอถึงวันเปิดรับสมัคร ว่าแน่นอนมีแต่ผู้ใหญ่ตัวล่ำบึก เข้าแถวต่อคิวกันยาวเหยียด แล้วคิดดูว่าผมจะมีโอกาสไหม แต่ก็โชคช่วยอีกชั้น
ถึงจะแค่สิบแปด รูปร่างภายนอกที่ทำงานแบกของมาทำให้ได้งาน คนรับสมัครดูเหมือนจะเป็นเจ้าของไร่ แต่งตัวดูสุภาพ เสื้อเชิ้ตกางเกงขายาวสีดำใส่แว่นด้วย
เขาบอกผมว่าให้เริ่มทำงานอีกหนึ่งวัน ให้เอาใบสมัครที่กรอกว่าไว้ที่โต๊ะตรงหน้าเขา ด้วยจะแจ้งตารางงานให้อีกทีผ่านมือถือ
ผมเข้าใจ รับคนทีหนึ่งร้อยกว่าคน ใช้เวลาเคลียร์อีกนาน กลับถึงบ้านก็ทำข้าวไข่ดาวกิน อาบน้ำแปรงฟัน แล้วก็นอน
พอถึงวันทำงาน หน้าที่ของผมคือคนใส่ปุ๋ย มีหลุมขุดไว้อยู่แล้ว คงทำเมื่อวานก่อน มือขยับตักใส่หลุม ก่อนที่คนจะลงต้นกล้าตาม ซึ่งไปเพาะปลูกไว้ตั้งแต่ตอนไหนก็ไม่รู้
ทำอย่างนี้ไปเรื่อยๆ จนในที่สุดก็เสร็จซักที ดวงอาทิตย์จากตรงหัวก็จะลับฟ้าแล้ว ข้าวเที่ยงก็ยังไม่ได้กิน เก็บไว้ตอนเลิกงาน ที่นี่ดีมากเลยเขาแจกข้าวกล่องกับน้ำด้วย
ท้องฟ้าสีส้มอมเหลือง กลุ่มเมฆข้าวลอยบนไปมา กลิ่นหอมของดอกไม้ลอยตามลม ดวงตาสีนิลมองหาต้นตอ
ก่อนจะเจอร่างโปร่งบางผิวขาว ยืนหันหลังเอียงข้างให้กับเขา ในมือถือดอกอะไรก็ไม่รู้จะสีส้มๆ นี้คงจะเป็นกลิ่นนี้สินะ เบื้องหลังเป็นพระอาทิตย์ตกดินหลังภูเขา
ถ้าดอกไม้ที่พึ่งลงมันงอกแล้วบานออก ภาพที่เขาเห็นตอนนี้คงนึกว่าเป็นเทวดาแน่ คนอะไรทั้งหล่อและสวยในเวลาเดียวกัน
เสียงหัวเราะคิกคักของคนตรงหน้าหยุดลงเมื่อหันมาเจอเขา ดวงหน้าเนียนยกยิ้มกว้าง ก่อนจะหันมายิ้มและเอ่ยทักทาย
"สวัสดีครับ มองหน้าผมทำไมครับ ยังอยากมองเห็นอยู่รึปล่าวเอ่ย"
"...." อึ้งกิมกี่
ดินที่ได้ยินรีบหลบตา หันไปมองนกมองไม้แทน แต่ดันลืมของโทษอีกคนซะสนิท
"ขะ ขอโทษครับ"
ร่างสูงใหญ่ยกมือไหว้ขอโทษอย่างลนลาน ลมที่เห็นอย่างนั้นจึงไม่เอาความต่อ ก่อนจะหันหลังเดินฮัมเพลงจากไป
นั้นแหละครับ จุดเริ่มต้นของความวอดวายในชีวิตของกระผม~
