แอปเปิลผลที่ 2 ห้องน้ำชาย

ในห้องสี่เหลี่ยมเล็ก ๆ ของอาคารหลังหนึ่งในรั้วมหาวิทยาลัย คับฟ้าขังตัวอยู่ในห้องน้ำห้องหนึ่งคุยโทรศัพท์ด้วยน้ำเสียงจริงจังถึงเรื่องที่เกิดขึ้นกับคล้ายฝนซึ่งเจ้าตัวดูจะไม่พอใจกับสิ่งที่คับฟ้าทำภายใต้ภาพลักษณ์ของเธอ

"โอ๊ยคับฟ้า คล้ายฝนได้กลายเป็นข่าวเด่นข่าวดังในโลกโซเชียลแน่งานนี้ ทำไมถึงได้ทำอะไรโก๊ะ ๆ แบบนั้น ไม่รู้รึไงว่าน้องสาวตัวเองดังขนาดไหน แถมยังหนีออกมาดื้อ ๆ คำขอบคุณสักนิดก็ไม่มี"

"ขอบคุณแล้วเถอะ ส่วนคนคนนั้นจะได้ยินหรือไม่ก็อีกเรื่อง เดี๋ยวนะ! แล้วทำไมพี่ต้องโดนน้องบ่นกลับล่ะ เรื่องพวกนี้จะไม่เกิดขึ้นเลย ถ้าเธอไม่คิดรับงานซ้อนแล้วต้องให้พี่อยู่บนรถเมล์เบียดเสียดเป็นปลากระป๋องตั้งแต่เช้า ที่สำคัญกว่านั้น...น้องกล้ามากนะที่โกหกพี่เรื่องดวง" คับฟ้าเอ่ยดุน้องสาว

"อึ๋ย"

"รู้ทั้งรู้ว่าพี่ให้ความสำคัญกับเรื่องนี้มากขนาดไหน แต่น้องยังทำกันได้ลงคอ จะให้พี่อกแตกตายให้ได้จริง ๆ สินะ ทั้งบังคับพี่ใส่กางเกงในสีชมพูที่เป็นสีกาลกิณีแถมยังต้องอยู่กับมันไปอีกทั้งวัน ส่วนแอปเปิลเขียวนำโชค ป่านนี้ไม่รู้ไปอยู่ไหนต่อไหน คงตกอยู่ในท้องใครสักคน แล้วยังจะมีเรื่องของลีลาศอีก ทุกอย่างมันวุ่นวายไปหมด"

คับฟ้าบ่นอุบอิบเมื่อเขารู้สึกอึดอัด การได้บ่นใส่น้องสาวตัวต้นเหตุถือเป็นการระบายความเครียดได้ดีในเวลานี้ดีกว่าสติแตกแล้วพาลใส่ไปทั่ว

"โถ่คับฟ้า มันอาจจะมีเรื่องดีเกิดขึ้นต่อจากนี้ก็ได้"

"เรื่องดี! ดีอะไร ตั้งแต่เช้ามามีเรื่องอะไรดีบ้าง ล้มจ้ำม่ำตั้งแต่ลงป้ายรถเมล์ โชว์กางเกงในต่อหน้าสาธารณะดีเท่าไหร่ที่ไม่ถูกมองว่าเป็นโรคจิต เป็นพวกชอบโชว์"

"คล้ายฝนขอโทษ ต่อไปคล้ายฝนจะระวังให้มากกว่านี้"

"ต่อไป! มันไม่มีครั้งต่อไปแล้วล่ะคล้ายฝน เรื่องคราวนี้น้องทำให้ฟางเส้นสุดท้ายของพี่ขาดลง ถ้ามีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นอีก พี่จะไม่ฟังอะไรทั้งนั้น เราจะย้ายไปอยู่อเมริกากับพ่อกับแม่ทันที"

"คับฟ้า!"

"หรือจะไปกันตอนนี้ เดี๋ยวนี้เลย พี่จะได้จองตั๋วเครื่องบิน" น้ำเสียงคับฟ้าจริงจังขึ้นอีกหนึ่งระดับบอกให้รู้ว่าคับฟ้าโกรธมาก

"ไม่เอา! คล้ายฝนขอโทษ" ส่วนน้องสาวตัวดีก็ปฏิเสธเสียงแข็งเช่นกัน

"..."

เฮ้อ

คับฟ้าถอนหายใจแหงนหน้าขึ้นมองเพดาน รู้ว่าถึงบ่นไปตอนนี้คงไม่มีอะไรดีขึ้น เพียงแค่อยากให้น้องสาวรับรู้ถึงผลจากความสะเพร่าของเธอ เพราะอย่างไรแล้วเขายังต้องอยู่ในสภาพนี้ไปอีกทั้งวัน

ลมหายใจถูกสูดเข้าปอดลึก ๆ ลากยาวสองสามครั้งเตรียมใจรับมือกับสิ่งที่จะเกิดขึ้นต่อจากนี้ ต้องมีสติให้มาก ๆ อย่าให้สีแห่งความโชคร้ายเข้ามามีอิทธิพลกับตัวเอง

อยากกลับบ้านไปเต้นลีลาศจัง

"แล้ว...คนที่ช่วยคับฟ้าเป็นใครเหรอ รูปร่างหน้าตายังไง ไว้เดี๋ยวคล้ายฝนค่อยซื้อขนมไปขอบคุณเขา คับฟ้าเดินหนีออกมาคงไม่ดีเท่าไหร่" คล้ายฝนพูดเปลี่ยนเรื่องแต่ยังวนเวียนในเรื่องเดิม

"แต่พี่ขอบคุณไปแล้ว"

"คำขอบคุณพึมพำแบบนั้นไม่เรียกว่าขอบคุณหรอก คับฟ้าพอรู้ชื่อเขาไหม"

"เขาน่าจะเป็นคนดังอยู่พอสมควรนะ เพราะไม่ทันไรก็มีพวกผู้หญิงห้อมล้อมถ่ายรูปกันยกใหญ่ หน้าตาก็พอดูได้ สูง สะอาดสะอ้าน อืมม...ชื่ออะไรนะ อืมวิดีโอ" คับฟ้าครุ่นคิดพยายามนึกย้อนถึงเหตุการณ์เมื่อเช้า ชื่อ...

"อ้อ ณธีร์"

"..."

เสียงปลายสายนิ่งเงียบไปจนผิดสังเกต ตัวเองเริ่มไม่แน่ใจว่าพูดชื่อถูกรึเปล่าแต่คิดว่าไม่น่าจะผิด ชื่อที่ดูจะเหมาะสมกับภาพลักษณ์ของเขา

"คับฟ้ามั่นใจรึเปล่า" คล้ายฝนถามย้ำด้วยน้ำเสียงจริงจัง

"อืมใช่"

"..."

"คล้าย…ฝะ"

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

เสียงกรี๊ดลั่นลากยาวจากเสียงปลายสาย ทำคู่สนทนายกโทรศัพท์ที่แนบหูออกห่างแทบไม่ทัน

"จะกรี๊ดทำไมคล้ายฝน หูจะแตก" เสียงเข้มกล่าวดุ

น้องของเธอเป็นบ้าไปแล้วรึยังไง แค่ได้ยินชื่อ ณธีร์ ต้องกรี๊ดกร๊าดอะไรขนาดนั้นไม่ต่างอะไรจากกลุ่มผู้หญิงเมื่อเช้าเลยจริง ๆ

"ทำไม ทำไม ทำไม คล้ายฝนอุตส่าห์รอมาตลอด ทำไมพี่ณธีร์ต้องมาวันนี้ด้วย โหดร้ายเกินไปแล้ววววววโชคชะตาของช้านน"

"สติ! คล้ายฝน คนที่ควรพูดคำนั้นควรเป็นพี่ แล้ว...คนที่ชื่อณธีร์อะไรนั้น เขาเป็นคนดังขนาดนั้นเลยเหรอ"

หน้าตาก็พอไปวัดไปวา คับฟ้าไม่อยากยอมรับตรง ๆ ว่าแท้จริงแล้ว ณธีร์หล่อและมีเสน่ห์มากจนทำให้หัวใจไร้รักของตัวเองรู้สึกกระชุ่มกระชวย...คับฟ้าเท่ากับคนปากแข็ง

"ใช่ เขาเป็นคนดังมาก ๆ รุ่นพี่ปีสี่คณะบริหารธุรกิจ ทั้งสูง ทั้งหล่อเรียกได้ว่าหน้าตาเทพเจ้าสังหาร เรียนเก่งที่สุดใช้เวลาแค่ 3 ปีครึ่งก็จบแล้ว แถมมีชาติตระกูลดี มีฐานแฟนคลับท่วมท้น ที่สำคัญพี่ณธีร์เป็นนักกีฬาลีลาศทีมชาติด้วยนะ คล้ายฝนเป็นแฟนคลับตัวยงเลยล่ะ คล้ายฝนไม่เห็นรู้เลยอ่ะว่าพี่ณธีร์กลับมาจากจีน พี่เขาปิดข่าวได้เก่งมาก"

คล้ายฝนอวยสรรพคุณณธีร์กรอกหูคับฟ้าที่ดูจะไม่ค่อยอยากรู้เท่าไหร่ เพราะยังไงมันไม่เกี่ยวข้องอะไรกับชีวิตของตนอยู่แล้ว ชั่วโมงนี้แค่อยากหนีออกจากการเป็นคล้ายฝน

"พี่จำเป็นต้องรู้กับเธอด้วยไหม เอ๊ะ...เดี๋ยวนะลีลาศ อย่าบอกนะว่านี่คือเหตุผลที่เธออยากจะเข้าชมรมลีลาศให้ได้จนต้องให้พี่ทำแบบนี้"

"ใช่แล้ว คับฟ้ารู้ไหมว่ามีคนอยากเข้าชมรมลีลาศเยอะขนาดไหนเพื่อที่จะได้อยู่ใกล้ ๆ พี่ณธีร์ ดังนั้นเมื่อคับฟ้ามีโอกาสอย่าลืมถ่ายรูป อัดคลิปวิดีโอทุกช็อตของพี่ณธีร์ส่งให้คล้ายฝนด้วยนะ อย่าให้พลาดแม้แต่ช็อตเดียว เข้าใจรึเปล่า"

น้องสาวตัวดีสารภาพออกมาเสียดื้อ ๆ ถึงสาเหตุว่าทำไมต้องปลุกคับฟ้าขึ้นมาปลอมตัวเป็นตัวเองตั้งแต่ฟ้าไม่รุ่งสาง ต้องทำให้เขาเจอเรื่องแย่ ๆ จนอยู่ในสภาพนี้ ขังตัวเองอยู่ในห้องน้ำแคบ ๆ

น่าตีจริง ๆ หมดซึ่งคำพูด

"..."

"ฮาโหล คับฟ้า" คับฟ้าเงียบไปปล่อยให้คล้ายฝนพูดอยู่คนเดียว ก่อนจะมีคำพูดหนึ่งออกจากปากคับฟ้า

"ชอบขนาดนั้นเลยเหรอคล้ายฝน"

ชอบยิ่งกว่าพี่ชายคนนี้อีกเหรอ

"ค่ะ ก็พี่ณธีร์หล่อ เรียนเก่ง และเต้นเก่งมาก ๆ จะไม่ให้ชอบได้ยังไงไหว พี่ณธีร์อยู่สายประกวดลาตินอเมริกาเหมือนคับฟ้าด้วยนะ คับฟ้าต้องเห็นด้วยตาตัวเองสักครั้ง คับฟ้าจะเข้าใจที่คล้ายฝนพูด"

"..."

"อ๊ะ! พี่ช่างแต่งหน้าเรียกแล้ว คล้ายฝนไปก่อนนะ คับฟ้าอย่าลืมนะถ่ายรูปกับวิดีโอให้เยอะเลยนะรู้ไหม"

"..."

"คับฟ้า ตอบสิ!"

"รู้แล้ว จะพยายามให้ดีที่สุดแล้วกัน"

"โอเค เจอกันที่บ้านนะ อย่าลืมว่าคับฟ้าต้องทำให้คล้ายฝนเข้าชมรมลีลาศให้ได้ด้วยนะ"

ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด

คล้ายฝนวางสาย ปล่อยให้คับฟ้าใช้ความคิด ดึงสติอยู่คนเดียว

จะสักขนาดไหนกันเชียว

ถ้าทำให้คล้ายฝนเผลอใจชอบได้ขนาดนี้คงไม่ธรรมดา ฮึ พี่ชายคนนี้จะเป็นคนฉีกหน้ากากหล่อ ๆ นั่นออกมาเอง คล้ายฝนจะได้เลิกหลงผิด แค่หน้าตาหล่อใช่ว่าจะเต้นลีลาศเก่ง ใครมันจะเก่งไปซะทุกอย่าง อย่างน้อย ๆ ก็มีจุดอ่อนสักข้อสองข้อแหละ อย่ามาอ้างอวดว่าเป็นนักกีฬาลีลาศหน่อยเลย มีหรือจะสู้อดีตนักกีฬาลีลาศอย่างคับฟ้าได้

เดี๋ยวรุ่นพี่จะสั่งสอนรุ่นน้องให้ดู ฮึ ๆ ๆ

คับฟ้าลุกขึ้นหลังเก็บตัวนั่งอยู่บนฝาชักโครกเกือบครึ่งชั่วโมงก่อนจะเปิดประตูเดินออกมาจากห้องน้ำตามปกติโดยไม่คิดอะไร ถ้าไม่ใช่เพราะสายตาของผู้ชายด้วยกันจ้องมาที่ตัวเขาอย่างตกใจ

อะไรอีกล่ะ

"เฮ้ย คล้ายฝน นี่มันห้องน้ำผู้ชาย เข้ามาทำไม"

ผู้ชายคนหนึ่งดูท่าจะเป็นคนรู้จักของคล้ายฝนทำสีหน้าตกใจเมื่อเห็นคล้ายฝนอยู่ที่นี่ รีบรูดซิปกางเกงขึ้นแทบไม่ทัน คนอื่น ๆ ก็ไม่ต่างกัน

เฮือก

คับฟ้าลืมไปว่าตอนนี้เขาปลอมตัวเป็นคล้ายฝน เผลอคุ้นชินตามสัญชาตญาณเดินเข้าห้องน้ำผู้ชายซะได้

"ขอโทษ ๆ จะรีบออกไปเดี๋ยวนี้"

อยากจะบ้าตาย จะโทษใครดีล่ะเนี่ย คล้ายฝนหรือกางเกงในสีชมพู

คับฟ้าสร้างวีรกรรมให้น้องสาวตัวเองอย่างต่อเนื่องและสิ่งที่เกิดขึ้นแน่นอนว่าถูกอัดคลิป ถ่ายรูปเอาไว้ได้เป็นหลักฐานสำหรับหัวข้อข่าวประเด็นถัดไปได้ดี อย่างเช่น

คล้ายฝน ดาวมหาวิทยาลัยใจแตกอยากดูของลับผู้ชายโดยแอบซุ่มอยู่ในห้องน้ำชายหนึ่งชั่วโมง อะไรเทือกนี้ แน่นอนว่าเพียงไม่กี่วินาที มันก็ถูกแชร์เข้ากลุ่มและสื่อโซเชียลกันให้ว่อน

ขอโทษนะคล้ายฝน จากนี้จัดการเอาเองก็แล้วกัน

...

คับฟ้าเองก็ไม่คิดว่าคล้ายฝนจะเป็นคนดังขนาดนี้ แค่คับฟ้าเดินไปไหนมาไหนก็มีคนแอบถ่ายรูป อัดคลิปวิดีโออยู่ตลอดจนตัวเองรู้สึกอึดอัดไม่มีความเป็นส่วนตัวไม่ต่างอะไรจากสายตาผู้คนกำลังจับจ้องแทนที่จะเป็นคล้ายฝนแต่เป็นตัวคับฟ้าเสียเอง

คับฟ้ากลัวการถูกผู้คนจำได้

มีที่ไหนบ้างที่เขาอยู่ได้อย่างสงบสุข หันซ้ายหันขวาเดินไปทางไหนก็มีคนมอง ให้ตายสิ! ชักอยากกลับบ้านให้รู้แล้วรู้รอดแต่ก็กลัวโดนน้องสาวงอแง บ่นใส่ เมื่อไหร่จะถึงช่วงเข้าชมรม

เวลาช่วยหมุนให้เร็วกว่านี้อีกสักนิดได้ไหม

.

.

.

เสียงคลิปวิดีโอดังขึ้นในห้องห้องหนึ่งของอาคารที่ถูกสร้างขึ้นเพื่อชมรมเต้นรำและการแสดงโดยเฉพาะ ซึ่งชมรมลีลาศก็เป็นหนึ่งในนั้นโดยมีเจ้าของดวงหน้าหล่อนัยน์ตาสีดำสนิทกำลังจับจ้องดูคลิปอะไรบางอย่างด้วยสีหน้าเรียบเฉย แต่แววตากลับแสดงออกให้เห็นถึงความสนใจ

"คลิปนั่นมีอะไรน่าสนใจเหรอ ถึงเอาแต่ดูมันซ้ำไปซ้ำมา" เสียงใครคนหนึ่งซึ่งเป็นเพื่อนสนิทของณธีร์เดินเข้ามากอดคอชะโงกมอง

"รู้จักเธอไหม" ณธีร์เอ่ยถามวายุ คนที่พึ่งเดินเข้ามาในห้องแต่งตัวของชมรม

"อ่อ น้องคล้ายฝน ทำไมจะไม่รู้จัก เธอเป็นน้องคณะกูเอง แถมยังเป็นถึงดาวมหาวิทยาลัยปีนี้และยังดังมากด้วย แต่ไม่คิดเลยนะว่าเธอจะเป็นโรคจิตเข้าห้องน้ำชาย ฮ่า ฮ่า ฮ่า" วายุพูดติดตลก

วายุดูจะไม่คิดอะไรมองว่าเป็นคลิปสนุก ๆ เธอจะไม่กลายเป็นประเด็นขนาดนี้ถ้าไม่ใช่เพราะณธีร์ที่พูดโพล่งออกไปแบบนั้น

"..."

"อ่อ เห็นว่าเธอจะเข้าชมรมลีลาศด้วยนะ" วายุถือโอกาสพูดต่อ

"ฮึ"

"นายได้เจอคล้ายฝนแล้วนิ เป็นไงพอที่จะเข้าชมรมเราได้ไหม ตัวนายเองสนใจน้องเขาอยู่ไม่ใช่เหรอ"

"ใช่ สนใจ แต่มันคนละเรื่องกันกับลีลาศ ถ้าอยากเข้าชมรมลีลาศให้ได้ก็ต้องเอาความสามารถมาวัดสิ ชมรมเราไม่ได้เข้ากันง่าย ๆ ขนาดนั้น นายน่าจะรู้ดีที่สุด"

"ไม่อ่อนข้อให้เลยนะ นึกว่าจะยอมใจอ่อนมีคะแนนพิเศษให้น้อง"

วายุ ประธานชมรมลีลาศปีสี่คนปัจจุบันพูดตอบณธีร์ที่ไม่ละสายตาออกจากคลิปวิดีโอที่กำลังใช้มือปัดเลื่อนดูคลิปอื่น ๆ อย่างมีความสุข หลังมีเวลาว่างเหลือเฟือในรั้วมหาวิทยาลัยเร็วกว่าคนอื่น ๆ

"ไม่มีทาง ฉันเองก็อยากรู้เหมือนกันว่าเธอจะสักแค่ไหน"

"ตามใจ แล้วนี่อุตส่าห์เข้ามอทั้งที ไม่คิดจะโผล่เข้าไปเรียนหน่อยเหรอ จะขลุกตัวอยู่ในห้องชมรมทั้งวันเลยรึไงณธีร์"

ณธีร์ไม่ตอบอะไร เพียงยักไหล่ให้วายุหนึ่งที

ตัววายุคงลืมอะไรไปรึเปล่าว่า ณธีร์เรียนจบแล้ว สิ่งที่ทำอยู่ตอนนี้คืออยู่ในครบสี่ปี ทำกิจกรรมสร้างชื่อเสียงให้กับมหาวิทยาลัย

อยากให้ถึงช่วงกิจกรรมชมรมเร็ว ๆ แล้วสิ

ความรู้สึกของคับฟ้าและณธีร์ ถึงแม้จะมีจุดประสงค์เดียวกันคืออยากให้ถึงช่วงกิจกรรมชมรม แต่ต่างกันที่เป็นคนละความรู้สึก คนหนึ่งอยากรีบ ๆ ทำให้เสร็จแล้วกลับบ้านไปถอดกางเกงในสีชมพู ส่วนอีกคนอยากรู้จักคล้ายฝนมากขึ้นอีกสักนิด...

ดูท่าว่ากางเกงในสีชมพูรูปลิงกินกล้วยกับเนินก้นขาวจั๊วะเรียกความสนใจของณธีณ์ได้เป็นอย่างดี