27. ไม่ปล่อยอีกแล้ว

"แม่ครับๆดูสิๆภูผาสูงๆด้วยหล่ะครับ!!" เด็กชายตัวน้อยกระโดดโลดเต้นบนเครื่องเล่นปีนป่ายในสวนสาธารณะไกล้ๆโรงเรียน

" ระวังตกนะลูก!!"

" ค้าบบบบ"

อัญชันร้องเตือนบุตรชายตัวน้อยของเธอและเขาก็ตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงเล็กๆน่าเอ็นดู อัญชันมองดูลูกชายของตนเล่นกับเพื่อนๆสนุกสนานเธอก็ปริ่มไปด้วยความสุขเช่นเดียวกับลูกชาย

ไลอาร์เห็นร่างบางที่คุ้นเคยบนม้าหินอ่อน เธอคือคนที่เขาคิดถึงสุดหัวใจมาตลอดห้าปีที่ผ่านมามือหนากำสร้อยรูปผีเสื้อที่เคยเป็นของเธอเอาไว้แน่น เขาอยากเข้าไปกอดเธอและทวงถามถึงเหตุผลที่เธอหนีเขาไปทว่าบางสิ่งบางอย่างที่จุกอยูในอกนั้นต่างหากที่ยังคงรั้งเขาเอาไว้อยู่ที่เดิม เด็กชายตัวอ้วนอวบที่เรียกเธอว่าแม่ คือลูกชายของอัญชันไม่ผิดแน่ๆ แต่เขากลับไม่แน่ใจว่าหลังจากที่เธอจากเขามา ใจของเธอนั้นอยู่ที่ใครอีกหรือเปล่า กาลเวลามันเปลี่ยนผันใจคนก็อาจจะเปลี่ยนเช่นกัน ไลอาร์จำไม่ได้แล้วว่าเขามองหญิงสาวกับลูกชายของเธออยู่แบบนี้กี่วันแล้ว รู้เพียงแต่เขาดีใจทุกครั้งที่ได้เห็นเธอ

" นายท่านไม่เข้าไปหานายหญิงเหรอครับ" เรนดอลถามใขข้อสงสัยเขารู้ดีว่าเจ้านายของเขานั้นคิดถึงนายหญิงของเขามากแค่ไหนแต่ที่เขาไม่รู้ก็คือทำไมเจ้านายของเขาไม่เข้าไปหาเธอสักที

" แน่ใจเหรอว่าเธอยังไม่มีใคร" เขาถามลูกน้องของตนเพื่อความเเน่นอน

" ครับ..." เรนดอลยืนยันอีกเป็นครั้งที่ร้อย

ถึงแม้คำตอบของลูกน้องจะยืนยันคำเดิมแต่เขากลับยังรู้สึกกลัวอยู่ดีหากว่าเธอนั้นมีคนที่รักและหวงแหนเธออยู่เขาคงจะเจ็บปวดมากกว่านี้แน่ๆ

" หากนายท่านไม่ลองไปถามนายหญิงตรงๆก็ไม่รู้หรอกค่ะว่าสิ่งที่นายท่านอยากรู้นั่นเป็นเรื่องจริงไหม...ไปถามนายหญิงเถอะค่ะ" ริสาแนะนำด้วยความรู้สึกรำคาญขึ้นมาต่อให้เป็นเจ้านายก็ตาม นี่หากป้าอิลลาอยู่เจ้านายคงลงเอยกับนายหญิงไวกว่านี้เป็นแน่ แต่ถึงแม้จะยุแหย่ให้ไลอาร์เข้าไปหาอัญชันเท่าไหร่ก็ดูเหมือนชายหนุ่มจะยิ่งดื้อรั้นมากเท่านั้นทำเอาริสาชักจะหงุดหงิดขึ้นมา

อัญชันมองดูลูกชายเล่นสนุกกับเพื่อนๆพลางนั่งจิบเครื่องดืมอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ สายลมยามเย็นพัดเอื่อยๆผ่านผิวกายทำให้รู้สึกเย็นสบายจนอยากจะนอนสักงีบ

" สวัสดีครับ" เสียงๆหนึ่งร้องทักทายหญิงสาว ชายหนุ่มร่างสูงโปร่ง นัยตาคมผิวเข้มกำลังา่งยิ้มให้เธออยู่

" สวัสดีค่ะ " อัญชันตอบกลับ

" จะว่าอะไรไหมหากผมอยากทำความรู้จักกับคุณ" เขาเอ่ยเกี้ยวหญิงสาว เขาเห็นเธอมาที่นี่เกือบทุกวันและเธอนั้นก็น่าคบหาจนเขาตัดสินใจที่จะจีบเธอ

" คะ...เอ่อ...ค่ะ " อัญชันตอบพลางขยับกายหนี เธอไม่ได้ขวยเขินแต่เธอยังคงไม่อยากมีใครในตอนนี้ถึงแม้นี่จะไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอโดนหนุ่มๆมาจีบ ถึงอย่างนั้นหญิงสาวก็ไม่คิดที่จะมีใครในหัวใจอีกเพราะทุกครั้งเธอมักจะนึกถึงพ่อของลูกที่ตราตรึงในหัวใจของเธอไม่เคยเลือน

" ผม เกรทนะครับคุณชื่ออะไรเหรอครับ " ชายหนุ่มแนะนำตัวพลางถามไถ่หญิงสาว

" อัญชันค่ะ " เธอตอบ

ภาพที่ชายหนุ่มกับหญิงสาวนั่งคุยกันนั้นยิ่งทำให้ไลอาร์แทบอยากจะออกไปบีบคออีกฝ่ายให้แหลกคามือ

" ปล่อยไว้ไม่ดีแน่ๆนายท่าน" เรนดอลออกความเห็น

" แฟนของนางหรือเปล่า" เขาพูดพลางอารมณ์เสียขึ้นมา

" จากที่สืบมา...นายหญิงโสดมาตลอดค่ะ...และเด็กคนนั้นเป็นไปได้ว่าจะเป็นนายน้อยค่ะ" ริสาเสริม คำพูดของเธอทำเอาเรนดอลและไลอาร์หันมามองหญิงสาวเป็นตาเดียว

" ความเป็นไปได้สูงนะคะ....จากอายุของเด็กคนนั้นคือสี่ขวบและนายหญิงก็หายไปเมื่อห้าปีก่อนหากรวมระยะตั้งครรภ์แล้วก็พอดีกับช่วงที่นางอยู่กับนายท่านพอดี....อีกทั้ง...เห้อ!!!!....อาการของป่วยของนายท่านเมื่อตอนนั้นที่เหมือนคนแพ้ท้องก็อาจเป็นไปได้ที่นายท่านจะแพ้ท้องแทนนายหญิงค่ะ" ริสาอธิบายยาว เธอถอนหายใจเฮือกใหญ่กับความโง่เง่าของตัวเองที่น่าจะนึกเรื่องสำคัญขนาดนี้ออกให้เร็วกว่านี้ เธอไถสมาร์ทโฟนไปมาอยู่ต้องขอบคุณมันเลยที่เธอเลื่อนไปเจอข้อความที่เธอเคยพูดเรื่องอาการป่วยของไลอาร์กับอิลลา เธออยากจะทุปศรีษะตัวเองทิ้งเสียให้แหลกตรงนี้ หากว่านั่นเป็นนายน้อยก็หมายความว่าไม่มีเหตุผลที่ต้องคอยแอบมองอัญชันกับลูกอยู่อย่างนี้โดยไม่รู้ว่าจะต้องอยู่แบบนี้ไปอีกนานเท่าไหร่

" ปึ้ง!!!!" เสียงประตูรถกระแทกกับตัวรถร่างสูงกำยำพุ่งไปยังคู่หนุ่มสาวที่นั่งคุยกันอยู่

"กว่าจะรู้ตัวก็ทำเอาเหนื่อย"

" ใช่...ฉันก็น่าจะนึกได้ตั้งนานแล้วด้วย" ริสาถอนหายใจเหนื่อย

อัญชันรู้สึกอึดอัดเธอพยายามบ่ายเบี่ยงการจีบจากชายหนุ่มหลายครั้งแต่ก็ไม่สามารถสลัดชายหนุ่มขี้ตื้อตรงหน้าได้

" งั้น...จะรังเกียจไหมครับหากผมจะขอไลน์คุณ...."

" ผมคงอนุญาติให้ภรรยาของผมแจกไลน์หนุ่มๆไม่ได้หรอกนะครับ" เสียงนุ่มๆทุ้มๆอันคุ้นหูที่อัญชันจำได้ขึ้นใจ หญิงสาวรู้สึกเย็นวาบไปทั้งกาย หัวใจดวงน้อยๆของเธอเต้นระรัวราวกับสาวน้อยที่พึ่งเจอกับรักแรก

" คุณ!!!" อัญชันอุทานลั่นตัวสั่นสะท้านเมื่อเธอได้เห็นชัดเจนว่าเจ้าของเสียงนั้นคือพ่อของลูกชายสุดที่รักใบหน้าที่แสนคิดถึงแบะกลิ่นน้ำหอมแบบพิเศษที่แสนคุ้นเคย ทำเอาอัญชันรู้สึกวิงเวียนจนเธอไม่ได้รับรู้ถึงเหตุการ์ณตรงหน้าสักนิดเดียว

" ผมขอโทษนะครับผมไม่รู้ว่าเธอมีสามีแล้ว" เกรทรีบกล่าวขอโทษก่อนที่เขาจะจากไปในใจนึกเสียวสันหลังวาบๆเมื่อเห็นชาวต่างชาติตัวใหญ่น่ากลัว

" คุณ... " อัญชันไม่รู้จะทักทายชายหนุ่มตรงหน้ายังไง ความรู้สึกของเธอนั้นมีมากกว่าหนึ่งความรู้สึกเพราะเธอเป็นคนทิ้งเขามา แต่อีกใจหนึ่งก็คิดถึงเขาใจแทบจะขาด ใบหน้าที่เคยหล่อเหลานั้นดูโทรมลงอย่างเห็นได้ชัดจนอัญชันรู้สึกใจหาย

" ยินดีที่ได้พบกันอีกครั้งนะครับ...คุณอัญชัน " เขาทักทายด้วยน้ำเสียงที่แหบพร่า

" คุณหาฉันเจอได้ยังไง "

" ผมควรถามคุณมากว่าว่าคุณทิ้งผมไปทำไม?"

" ฉันแค่ลาออกจากงาน...ทิ้งเทิ้งอะไรฉันไม่เข้าใจที่คุณพูด"

อัญชันรู้สึกไหววูบกับคำพูดของชายหนุ่มแต่ความเป็นจริงที่ว่าเธอทำงานให้กับเขานั้นมันคอยเตือนสติอยู่ตลอดเวลาจนทำให้เธอปฏิเสธเขาอยู่ตลอดเวลาแม้ว่ามันจะขัดใจตัวเอง

" คุณรู้ว่าผมรักคุณ...แต่คุณก็ยังหนีผมไปอีก!!!!...จิตใจคุณทำด้วยอะไรอัญชัน" เขาตัดพ้อ

" รักอะไรกันคะ...เรื่องของเรามันเป็นไปไม่ได้ต่างหาก!! ไลอาร์คุณกับฉันนั้นไม่ควรจะมาเจอกันอีกด้วยซ้ำไป" อัญชันกัดฟันพูดด้วยหัวใจที่ปวดร้าวจริงๆแล้วเธออยากให้มันเป็นไปได้ต่างหากทว่าสถานะของเธอกับเขามันแตกต่างกันเกินไปเหมือนกับที่มหาราณีเคยตรัสกับเธอเมื่อตอนงานเลี้ยง

" คุณไม่รักผมอย่างนั่นเหรอ..." ทั้งแววตาและสีหน้าแสนเจ็บปวดของไลอาร์นั้นทำเอาอัญชันถึงกับพูดไม่ออกเธออนากจะกอดเขาอยากจะอยู่กับเขาใจจะขาดแต่เธอก็ทนไม่ได้หากเขาต้องมาเป็นขี้ปากชาวบ้านเพียงเพราะเธอคนเดียว

" ฉะ...ฉัน..."

" อย่าแก้งแม่ของภูผานะ!!" เสียงน้อยๆดังขึ้นขัดจังหวะร่างอวบอ้วนตัวน้อยๆวิ่งเข้าไปหามารดาพร้อมทำท่าทางเอาเรื่องกับชายหนุ่มที่ตอนนี้กำลังยืนตะลึงงันกับเด็กชายตรงหน้า ดวงตาสีอำพัน ขนตายาวเป็นแพหนา ผิวขาวราวหินอ่อน ทว่าหน้าตาละม้ายเขาอยู่ไม่น้อย ไลอาร์อ้าปากค้าง เมื่อได้เห็นเด็กชายตัวน้อยอย่างถนัดตาเขาทรุดกายลงตรงหน้าของเด็กชายแล้วพูดกับเขาด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวลขึ้นหว่าเดิม

" หนู...ลุงไม่ได้แกล้งแม่ของหนูเลยนะครับ...แม่ของหนูต่างหากที่เเกล้งลุงจนลุงใจแทบจะขาดอยู่แล้ว" เขาส่งสายตาที่อ่อนโยนให้เด็กชายตัวน้อยที่ทำตาปริบๆใส่เขา

" แม่แก้งจุนลุงเหรอคับ..." เขาหันไปถามแม่ของเขาที่ยืนนิ่งเงียบมาตั้งแต่เมื่อครู่แล้ว

" แกล้งอะไรกัน...กลับบ้านกันเถอะลูกเดี๋ยวแม่จะทำข้าวผัดให้กินนะ" ว่าแล้วอัญชันก็พาเด็กชายตัวน้อยขึ้นรถมอเตอร์ไซค์คู่ใจจากไป ไลอาร์ไม่ยอมรามือจากอัญชัญง่ายๆหรอก เขาใช้เวลาถึง ห้าปีที่ตามหาหญิงสาวอันเป็นที่รัก และตอนนี้เขาก็มีทายาทตัวน้อยที่ละม้ายเขาและอัญชันมากเป็นกาวใจ เขาจะไม่ยอมปล่อยให้เธอคนนี้ต้องจากไปที่ไหนอีก ชายหนุ่มเรียกลูกน้องทั้งสองคนที่รออยู่ใกล้ๆทันที เขาตามรถมอเตอร์ไซค์คันเล็กๆที่ดูแล้วไม่ปลอดภัยเลยจนไปถึงบ้านไม้หลังเล็กๆท่ามกลางป่าเขา จากนี้ไปเขาต้องพาเธอกลับไปที่ฮาลันน่าร์ให้ได้แม้ว่าเขาจะต้องใช้เวลาทั้งชีวิตก็ยอม!!!