webnovel

ตอนที่​4

พิธีกร​สั่งคนงานตรวจสอบ​คนจำนวน​คนภายใน

พิธีกร​: ตรวจสอบ​จำนวน​คนภายใน​ด่วน มีใครหายไป ให้รีบมารายงานทันที

เวลาผ่านไปชั่วครู่ พักสักคนงาน​เดินเข้ามาว่า

"มีคนหายไปครับ"

พิธีกร​ถามกลับไปทันทีว่า

"ใครกัน!?!"

"ไพลินใต้สมุทร ​ครับ"

พิธีกร​ถึงกับตาโต สั่ง​คนงานทันที​

พิธีกร​: ส่งคนออกไปตาม

"ครับ"

พิธีกร​ประกาศ​ออก​ไป​ให้ทราบกันทั่วภายใน​ร้าน

พิธีกร​: ต้องพบผู้​สงสัยให้ได้โจรกรรม​ทับทิม​มรณะ​แล้ว

ใครกัน!! (เสียง​ของคุณ​หญิง)​

พิธีกร​: เอ่อ เอ้อ คนที่แข่งประมูล​ทับทิม​กับคุณ​ เมื่อกี้ ครับ ไพลินใต้​สมุทร​

ผู้​หญิง​คนนั้นลุกขึ้นจากที่นั่ง

เธออยู่ในชุดกระโปรงเอวสูงยาวทรงบาน​เป็น​ผ้าสีขาว มีลายกุหลาบสีเหลืองเกือบดำ ตัวกระโปรง​ยาวตรงลงมาเกือบถึงตาตุ่ม เธอใส่เสื้อแขนกระปุก เสื้อนอกเป็นหนัง แขนกุด รองเท้าสูงหนังสีน้ำตาล ทรงผม ถักเปียเดียวยาวเท่ากลางหลัง มีโบว์​ใหญ่​ติกดที่หางเปีย​ ใส่สร้อยโชคเกอร์​แบบเรียบๆ

พิธีกร​: คุณ​ผู้หญิงจะไปไหนครับ ตอนนี้คุณประมูลทับทิมมรณะ ชนะแล้ว

ผู้หญิงคนนั้นเอ่ยปากถามว่า

"ดังนั้นหมายความว่า ข้าเป็นเจ้าของทับทิม ?"

พิธีกร: ถูกต้องแล้วครับ

"อะไรกัน ทับทิม ถูกขโมยไปแล้ว เจ้ายังมาบอกข้าหรือว่า ข้าเป็นเจ้าของทับทิม"

"อัญมณี เปรียบเสมือนผู้หญิง ถ้าผู้หญิงถ้าถูกราคี คงไม่มีใครอยากได้ "

พิธีกร: ท่านหมายความว่าอะไร?

"ฮิ! ข้าก็เช่นกัน สำหรับข้า อัญมณีก็เปรียบเสมือน ผู้ชาย มีคนมาแตะต้อง ข้ายอมไม่ต้องการ "

พิธีกร​: กระผมรับรองว่า ทับทิม​มรณะ​ต้องกลับมาแบบไร้ราคีแน่

เธออมยิ้มแบบเจ้าเล่ห์​

" แต่!! "

พิธีกร​รู้สึก​โล่งใจ แต่เพียงใข่อึดใจเดียวเท่านั้น

"เฮ้อ.. ข้ามาไม่อยากเสียเวลา งั้นข้า... ขอ ไพลินใต้สมุทรกับไปแทนล่ะกัน "

ผู้หญิงคนนั้นหยิบไพลินใต้​สมุทร​แล้วออกจากร้าน

พิธีกร​พยายาม​จะรั้งเธอเอาไว้ แต่ก็ไม่สามารถ​ทำได้

พิธีกร​: ท่านโปรดรอก่อน โปรดรอก่อน

คุณ​ผู้หญิง​คน​นั้นเดินขึ้นรถม้า เหมือนกับว่าทุกอย่างไม่สิ่งใดเกิดขึ้น

พิธีกร​หันไปสั่งคนงาน

พิธีกร​: ไปรายงานท่านเจ้าร้าน ด่วนเลย

"ครับ"

เจ้าของ​ร้าน: สั่งคนติดตามผู้หญิง​คนนั้นไป

"ครับ"

ณ โรงแรม​ในระดับกลาง

ครึด!! เสียงรถม้า เบรกและจอด หน้าโรงแรม

คุณ​ผู้หญิง​คนนั้นก้าวลงจากรถม้าและเดินเข้าโรงแรม เธอไม่มีผู้ติดตามใดๆทั้งสิ้น

"ตามเธอไป แต่อย่าลงมือ ถ้ายังไม่เกิดอะไรขึ้น"

"ขอรับ"

**การใช้คำว่า ข้า กับ เจ้า เป็น​การ​คุยกับคนที่ต่ำกว่าตน แต่ในการคุยกับคนฐานะเดียวกัน หรือสูงกว่าจะใช้ คำว่า ผม กระผม ฉัน ดิฉัน​ เธอ นาย ท่าน เขา การใช้แต่ละ​คำขึ้นอยู่​กับ​ความสนิท**