ตอนที่ 979 - 980

ตอนที่ 979 พึ่งใครไม่สู้พึ่งตนเอง

ต้วนเยี่ยปัดมือเฟิ่งจิ่วทิ้งไป ถลึงมองเขา “ผู้ชายสองคนมือไม้อย่าอยู่ไม่สุข”

“ฮ่าๆๆๆ...” เฟิ่งจิ่วหัวเราะลั่น แล้วตบๆ บ่าของเขา “ดังนั้นถึงบอกว่าเจ้าช่างรู้ดี”

ต้วนเยี่ยได้ยินคำพูดนี้ มุมปากก็กระตุก เขารู้ดีนัก มิเช่นนั้นคงไม่พ้นโดนเฟิ่งจิ่วทำให้ลำบาก เอาเถอะ ขอนี้เขาไม่ปฏิเสธ นอกจากเจ้าอ้วน สองคนนอกนั้นคงไม่โง่เขลาเหมือนเจ้าอ้วน

เช่นนี้พวกเขาจึงพักโรงเตี๊ยมต่อไปอย่างอยู่ดีกินดี ส่วนหนิงหลางก็ถูกขังในกรงให้ท้องหิวไปหนึ่งวัน กระทั่งเช้าตรู่วันต่อมา เขาที่ท้องหิวโหยยังถูกพาไปขุดแร่ยังภูเขาด้านหลังตลาดใต้ดิน บ้างยกบ้างย้าย

พระอาทิตย์ส่องหัว เหงื่อไหลลงหลัง มือเท้าล้วนผิวหนังหลุดลุ่ยพุพอง เขาที่ทั้งหิวทั้งเหนื่อยปวดเมื่อยไปทั้งร่าง จุดที่ฟกช้ำบนหน้ายังไม่หาย ซ้ำยังเปื้อนฝุ่นเถ้ากระด่างกระดำ น่าลำบากใจยิ่ง

“ฮือ... ข้าไม่ทำแล้ว ข้าไม่มีแรง ขยับไม่ไหว”

เขานั่งก้นจ้ำเบ้าบนก้อนหินและร้องไห้ราวกับเด็กน้อย “ท่านพ่อ ท่านแม่ ฮือๆ... ช่วยข้าด้วย... คนข้างนอกล้วนไม่ใช่คนดี ข้างนอกนี้อันตรายเกินไป ข้าถูกขายแล้ว ฮือ... ท่านพ่อ ท่านแม่ ข้าอยากกลับบ้าน...”