ตอนที่ 70 คมพยับลิ้มรสเลือด
ตอนที่ 70 คมพยับลิ้มรสเลือด
“แกรก!”
“ชิ้ง!”
เสียงแตกหักดังมา ผู้อาวุโสสูงสุดเบิกตากว้างอย่างตื่นตกใจ เห็นกระบี่คมทอแสงสีดำในมือนาง และยังรอยตำหนิแตกร้าวบนกระบี่ในมือตัวเอง หัวใจก็หนักอึ้ง
เวลาต่อมา กระบี่ยาวในมือถูกพลังกระบี่ฝ่ายตรงข้ามกระเทือน เสียงร่วงหล่นลงพื้นดังเคร้ง ตัวเขาถึงกับถูกพลังกระบี่ที่น่าหวาดกลัวนั้นสะเทือนออกไปโดยไม่อาจถอยหนีได้ทันท่วงที
“เฮือก!”
“อ๊าก!”
ร่างกายเขาเสียหลักถอยหลังไป โชคดีที่ผู้อาวุโสสี่ด้านหลังประคองไว้ เลี่ยงไม่ให้เขาล้มลงไปบนพื้นด้วยสภาพจนตรอก
“เป็นไปได้อย่างไร? จะเป็นคมพยับได้อย่างไร?”
เขามองกระบี่ที่กำลังแผ่ประกายแสงสีดำในมือนางอย่างยากจะเชื่อ รัศมีสีดำบนคมกระบี่ช่างแพรวพราววาววับ หากมองไปทั่วหล้าก็มีแค่กระบี่คมพยับที่มีแสงสีดำในตัวเอง!
ไม่เพียงแต่เขา ตอนนี้สีหน้าผู้อาวุโสสี่และคุณชายรองตระกูลสวี่ต่างก็ตกใจกันมาก ทว่าพวกเขานอกจากความตะลึงที่มากล้น ก็ยังมีความละโมบ เป็นความละโมบที่มีต่อกระบี่เล่มนั้น
กระบี่คมพยับเป็นสมบัติล้ำค่าท่ามกลางเหล่ากระบี่!
กระบี่คมพยับที่หายสาบสูญไปหลายปี นึกไม่ถึงว่าจะมีวันได้เห็นเดือนเห็นตะวันอีกครั้ง หนำซ้ำพวกเขายังได้มาพบมัน จะไม่ตื่นเต้นได้อย่างไร? และจะไม่ให้ใจเกิดความละโมบอยากครอบครองมันเป็นของตนเองได้อย่างไร?
คมพยับชี้เฉียงไปบนพื้น รัศมีสีดำลอยอยู่จางๆ ชุดสีแดงพลิ้วไหว กลิ่นอายกระหายเลือดกระจายออกมาจากร่างเฟิ่งจิ่ว
เธอมองสามคนนั้นที่ทั้งตกตะลึงและละโมบ โค้งที่มุมปากยกขึ้นน้อยๆ ปรากฏรอยยิ้มดุร้ายเย็นเยือก “คนที่เห็นกระบี่ข้าเล่มนี้ ล้วนต้องตาย!”
สิ้นเสียง ร่างสีแดงก็พุ่งออกไปราวกับภูตผี ทว่าเธอกลับไม่ตรงไปทางผู้อาวุโสสูงสุดกับผู้อาวุโสสี่ แต่หมุนกลับหลัง กวัดแกว่งคมพยับในมือ พลังกระบี่รุนแรงตวัดผ่านกลางอากาศเสียงดัง
“เฮือก!”
คุณชายรองตระกูลสวี่ผู้นั้นถูกกระบี่ปาดคอโดยไม่ได้ป้องกันตัวแม้แต่น้อย!
เพราะไม่ทันตั้งตัว และ...เพราะหลบได้ไม่ทัน!
จวบจนเขาตาย สองตาก็เบิกกว้างอย่างไม่มีทางเชื่อ ถึงตาย แม้แต่ลมหายใจสุดท้ายก็ไม่อาจได้สูดเข้าไป เพราะใจยังไม่ยอม...
“คุณชายรอง!”
ผู้อาวุโสสูงสุดและผู้อาวุโสสี่อุทานตกใจ เห็นร่างนั้นแข็งทื่อล้มลงไป เพียงชั่วพริบตาชีวิตหนึ่งก็ดับสูญไปต่อหน้า
เพราะกระบี่นางเร็วเกินไป เลือดสดบริเวณคอถึงกับไม่ไหลออกมาในตอนแรก จนกระทั่งเมื่อเขาล้มลง กระเทือนถึงบาดแผลบริเวณลำคอที่ทำให้ถึงแก่ชีวิต เลือดสีแดงสดจึงจะพุ่งออกมาดุจน้ำพุโลหิต ย้อมพื้นดินเป็นสีแดงฉาน...
นั่นคือน้องชายที่ผู้นำตระกูลให้ความสำคัญที่สุด ตอนนี้ตายไปเสียแล้ว...พวกเขาไม่อาจจินตนาการได้เลยว่าหลังจากกลับไปผู้นำตระกูลจะโกรธเกรี้ยวสักเพียงใด?
เมื่อเห็นอารมณ์บนใบหน้าสองคนนั้น เฟิ่งจิ่วส่งเสียงหัวเราะเบาๆ “พวกเจ้าคิดว่าจะยังมีชีวิตรอดกลับไปได้หรือ?”
ตั้งแต่เธอดึงดาบคมพยับออกมา ก็ไม่คิดให้พวกเขาสามคนได้มีชีวิตรอดออกไปอีก
ในตรอกเล็กๆ นี้จะเป็นที่จบชีวิตของพวกเขา!
ดวงตาที่หรี่ลงครึ่งหนึ่งฉายแววเยียบเย็น ไอสังหารพวยพุ่ง เงาร่างสีแดงโผตามสองคนนั้นไป คมพยับในมือขยับเล็กน้อย พลังกระบี่ที่เย็นเยือกก็กลายเป็นคมกระบี่จู่โจมออกไปทีละเล่มๆ!
“ฆ่านางซะ!”
คนทั้งสองแผดเสียงเกรี้ยวกราด ผู้อาวุโสสูงสุดตวัดกระบี่หักขึ้นรับ ส่วนผู้อาวุโสสี่ดึงกระบี่คมออกมาเข้าล้อมโจมตี สองคนร่วมมือกัน ทันใดนั้นแรงกดดันและกลิ่นอายของปรมาจารย์นักรบขั้นสมบูรณ์ก็กระจายอยู่ในตรอกเล็กนี้ ทำให้กลิ่นอายในอากาศยิ่งเยือกแข็งและกดดัน
“แกร๊ง! ฟิ้ว! ฟิ้วๆ!”
ระหว่างที่คมกระบี่ปะทะกัน กระแสลมและเสียงรวดเร็วดุดันก็ดังไม่หยุดไม่หย่อน แต่ที่ทำให้ทั้งสองประหลาดใจคือไอสังหารกระหายเลือดรวมถึงการโจมตีหมายเอาชีวิตที่มากเล่ห์เหลี่ยม ทำให้พวกเขารู้สึกเสียขวัญจนเกินรับมืออยู่บ้าง
“ไม่!”
…………………………………………………….