ตอนที่ 27 ศีรษะเจ้ากระทบกระเทือนรึ

ตอนที่ 27 ศีรษะเจ้ากระทบกระเทือหรือ?

แสงแดดยามเช้าตรู่ค่อยๆ สาดส่องลงบนผืนดิน ชายที่หมดสติมาทั้งคืน ในที่สุดก็ฟื้นคืนสติกลับมา

ทว่าขณะเขาลืมตาขึ้น สิ่งที่เห็นกลับเป็นภาพที่น่าประหลาดใจเป็นที่สุด

ขอทานน้อยในเสื้อผ้าซอมซ่อนั่งขัดสมาธิอยู่ข้างๆ บนร่างเปราะเลือดสีแดงเข้ม แต่ก็แห้งหมดแล้ว เขาเห็นใบหน้าอีกฝ่ายได้ไม่ชัดเจนนัก เพราะมีของสีเขียวขุ่นที่คล้ายยาบดพอกไว้บนใบหน้า

แต่เมื่อเห็นเด็กหนุ่มถือกริชไว้ สายตาจ้องไปเบื้องหน้า เขาจึงมองตามสายตานั้นไป เห็นแวบเดียวดวงตาเขาก็หรี่ลงเล็กน้อย

นอกจากศพหมาป่าสามตัวที่นอนแข็งทื่ออยู่ต่อหน้าขอทานน้อย ในที่ไกลออกไปเกือบหนึ่งจั้งก็มีหมาป่าสีเทาสิบกว่าตัวนั่งหมอบแยกเขี้ยวน้ำลายสอ กำลังจ้องพวกเขาอย่างดุร้าย

เฟิ่งจิ่วหันหน้าไปมองเล็กน้อย สบเข้ากับสายตาตกตะลึงที่มีความมึนงงอยู่บ้างของชายหนุ่มเข้าพอดิบพอดี

“ระวัง!”

ชายหนุ่มพลันร้องอย่างตื่นตกใจ สายตามองหมาป่าสีเทาที่กำลังกระโจนใส่ขอทานน้อยด้วยความหวาดหวั่น เขาร้อนใจอยากจะลุกขึ้นตามสัญชาตญาณ แต่พอขยับก็เจ็บตรงบาดแผลที่ท้อง ได้ยินเพียงเขาร้องครวญครางก่อนจะล้มลงไปอีกครั้ง บริเวณบาดแผลเองก็มีเลือดซึมออกมาจางๆ

ในตอนที่ชายหนุ่มส่งเสียงร้องตกใจ เฟิ่งจิ่วก็หันตัวกลับ ลุกพรวดขึ้นมาด้วยท่าทางคล่องแคล่ว สายตาคมกริบกวาดมองหมาป่าสีเทาตัวนั้น เห็นมันกระโจนเข้ามาอย่างกะทันหัน เธอจึงหมอบลงกลิ้งตัวไปใต้ร่างหมาป่า แล้วใช้กริชในมือวาดฟันขึ้นไป

“ฉัวะ!”

“กรรซ์!”

กริชนั้นผ่าเปิดใต้ท้องหมาป่าจนเป็นแผลลึกด้วยแรงที่ไร้ปรานี หมาป่าสีเทาตัวนั้นแผดเสียงร้อง จากนั้นล้มลงตรงหน้าชายหนุ่มอย่างไม่อาจยั้งไว้เพราะแรงที่พุ่งไปด้านหน้า ดวงตาที่ถลึงมองด้วยความดุร้ายของหมาป่าจ้องไปที่เขาโดยไม่วางตา ร่างมันชักกระตุกสักพัก ปากที่อ้ากว้างขยับเบาๆ สุดท้ายก็หมดลมหายใจไปทั้งแบบนั้น

“บรู้ว!”

หมาป่าสีเทาที่เหลือแหงนหน้าหอนเสียงยาวอย่างกระวนกระวายเล็กน้อย กรงเล็บกำลังขุดดิน ปากก็ส่งเสียงหอนกันเบาๆ ดวงตาหมาป่าอันเหี้ยมโหดมองเฟิ่งจิ่วอย่างกระหายเลือดไม่ลดละ แต่กลับไม่กล้าผลีผลามเข้ามาอีก

หลังจากเฟิ่งจิ่วฆ่าหมาป่าสีเทาตัวนั้นก็ผุดลุกขึ้นยืน มองเหล่าหมาป่าสีเทาด้วยแววตาดุร้าย ยกมุมปากขึ้นราวกับอสุรกายกระหายเลือด “ถ้ายังไม่ไปอีก ข้าจะฆ่าพวกเจ้าทีละตัวเสีย” สายตาเธอกวาดมอง ก่อนจะจับจ้องร่างหมาป่าสีเทาตัวจ่าฝูงที่ยืนอยู่บนเนินเขาไม่ไกล

ดูเหมือนมันรู้สึกถึงการขู่เข็ญจากสายตาของเธอ ดวงตาเหี้ยมเกรียมคู่นั้นจ้องมองเฟิ่งจิ่วอยู่สักพัก ก็เงยหน้าส่งเสียงเห่าหอน ไม่นานนัก หมาป่าสิบกว่าตัวที่หมอบเฝ้าอยู่ก็ลุกขึ้นวิ่งออกไป

ชายหนุ่มคนนั้นประคองร่างครึ่งหนึ่งขึ้นมามองอย่างตะลึงงัน ดวงตาเบิกกว้าง สีหน้าก็มีความเหลือเชื่อ

เฟิ่งจิ่วใช้ขนหมาป่าเช็ดเลือดบนกริชจนสะอาดแล้วเก็บกลับไป พอหันกลับมาเห็นท่าทางของชายหนุ่ม เธอยิ้มอย่างไม่สนใจใยดี “เจ้าตื่นก็ดี หากไม่ตื่นข้าก็จะไปแล้ว”

เธอเดินไปนั่งลงด้านข้าง หยิบกระบอกไม้ไผ่ออกมาดื่มน้ำอึกหนึ่ง จ้องตากับหมาป่าสิบกว่าตัวมาทั้งคืน จิตใจตึงเครียด แต่ไม่อาจผ่อนคลายได้เลยสักนิด ควรรู้ไว้ว่าในสถานการณ์แบบนั้น หากปล่อยใจไม่ระแวดระวัง ก็อาจถูกหมาป่าพวกนั้นฉีกเป็นชิ้นๆ เมื่อไรก็ได้

“เจ้า เจ้าเป็นใครกัน?” อาจเพราะตกใจกับความโหดเหี้ยมก่อนหน้านี้ของเฟิ่งจิ่ว ตอนนี้จึงพูดค่อนข้างตะกุกตะกัก

“ข้าเป็นใคร เจ้าสนใจด้วยหรือ”

“ชะ เช่นนั้นข้าเป็นใครล่ะ?” พอชายหนุ่มพูดเช่นนั้น กลับกลายเป็นเฟิ่งจิ่วที่แปลกใจบ้าง

“หรือศีรษะเจ้ากระทบกระเทือนเสียแล้ว ขนาดตัวเองก็จำไม่ได้ว่าเป็นใคร?”

เธอพูดขึ้น จากนั้นเหมือนคิดอะไรขึ้นมาได้ จึงยื่นมือไปจับศีรษะของชายหนุ่ม เป็นไปตามที่คาด มันยังบวมอยู่เป็นก้อนเลย

…………………………………………………….