ตอนที่ 125 ดึงผ้าคลุมหน้าลง (แก้ไข)

ตอนที่ 125 ดึงผ้าคลุมหน้าลง!

เนิ่นนานกว่านางจะเช็ดน้ำตาที่หางตาออกไป ในดวงตาค่อยๆ กลับมามีชีวิตชีวา เพียงแต่ก้นบึ้งนัยน์ตากลับมีแววเกลียดชังและดุร้ายฉายตามมา

“มู่หรงอี้เซวียน เพื่อเจ้า ข้าถึงทำอะไรมากมายขนาดนี้ เจ้าบอกจะหักหลังข้าก็หักหลังกันเลยได้อย่างไร? ข้าจะไม่ให้เจ้าสมดังใจ เจ้าถูกลิขิตไว้ให้เป็นของข้าเท่านั้น!”

แตกต่างกับตระกูลเฟิ่งทางด้านนี้ อีกด้านหนึ่ง ภายในเขตเรือนของเฟิ่งจิ่ว ผู้เฒ่าเฟิ่งที่ถูกพาตัวกลับมามองเขตเรือนแห่งนี้อย่างแปลกใหม่ราวกับเด็กน้อยเดินเล่นในเรือนใหญ่ เอ่ยถามด้วยความสงสัยว่า “เสี่ยวเฟิ่งเอ๋อร์ เรือนนี่เป็นของใครกัน? แล้วเจ้าอีก เหตุใดคลุมผ้าปิดหน้าไว้ตลอด?”

แม้เขาจะขี้ลืมไปบ้าง แต่กลับไม่ได้โง่เขลา ถนนเส้นนี้ที่เดินมาเขาก็มองออกรางๆ ว่าแตกต่างจากปกติเล็กน้อย โดยเฉพาะหลานสาวตัวเอง พอมาถึงในเขตเรือนก็ยังผูกผ้าคลุมหน้าไว้ตลอด ช่างไม่ชอบมาพากลเอาเสียเลย

ดังนั้นดวงตาเขาจึงฉายประกาย บนใบหน้าผุดรอยยิ้ม พลันเอี้ยวตัวยกมือขึ้นดึงผ้าคลุมหน้านางลง

“เรือนแห่งนี้...”