412

ตอนที่ 412 แท้จริงแล้ว คือหวั่นไหวสินะ （2）

เมื่อได้ยินเสียงของเฮ่อจี้เฉิน จี้อี้ถึงรู้สึกตัวว่า ตัวเองถูกประโยคของเขาทำให้เหม่อลอยไปไกล เธอรีบกลืนน้ำลายลงไปอย่างฝืนคอ และกดอารมณ์ที่กระเพื่อมอยู่ในอกของตัวเองลงไป หลังจากนั้นเธอก็พยามที่จะดึงสติของตัวเองกลับมา พร้อมกับสบตาไปที่เฮ่อจี้เฉิน แล้วพูดว่า “ถึงแม้ว่าเรื่องคืนนั้นไม่ใช่ความผิดของนาย แต่ที่นายพูดว่าจะรับผิดชอบ มันก็ทำให้ฉันปลื้มใจมากจริงๆ แต่ว่าขอโทษ...”

ประโยคหลังยังไม่ทันออกจากปากของจี้อี้ ในใจของเธอราวกับถูกอะไรบางอย่างบีบไว้อย่างแรง ราวกับถูกบดขยี้อย่างหนักหน่วงก็ไม่ปาน ความเจ็บเป็นริ้วๆ แล่นขึ้นมา

ปลายนิ้วที่อยู่วางอยู่บนโต๊ะของเธอกำผ้าปูโต๊ะไว้แน่นด้วยความลืมตัว พยายามที่จะรักษาท่าทางและน้ำเสียงให้ปกติที่สุด และพูดต่อไปว่า “....เฮ่อจี้เฉิน ฉันยอมรับมันไม่ได้”

ใช่แล้ว เธอยอมรับมันไม่ได้ และก็เป็นไปไม่ได้ที่จะยอมรับมัน..

คำนี้เห็นได้ชัดว่านี้เป็นคำที่มาจากใจของเธอจริงๆ แต่ไม่รู้ว่าทำไมพอเธอพูดออกไป ภายในใจกลับเจ็บปวดรุนแรงมากขึ้นกว่าเดิมนะ?