003

บทที่ 3

จี้อี้กลั้นหายใจ ร่างของเธอแข็งทื่อราวกับก้อนหินแกะสลัก ได้แต่ยืนนิ่งงันอยู่กับที่

ความจริงเธอยืนอยู่ตรงนี้ไม่กี่วินาทีเท่านั้น แต่เธอกลับรู้สึกว่าเหมือนผ่านไปนานนับศตวรรษ เป็นช่วงเวลาที่สับสนและเนิ่นนาน

เธอพยายามควบคุมตัวเอง ไม่ปล่อยให้ตนเองสูญเสียการควบคุมและแตกสลาย เธอค่อยๆคลายปลายนิ้วที่จับชายแขนเสื้อของเขาไว้ แล้วค่อยๆยืดตัวตรง

เธอไม่ร้องไห้ฟูมฟาย ไม่โวยวาย ไม่มีคำพูดใดหลุดออกมาจากปากของเธอ ราวกับว่าตรงหน้าของเธอไม่มีเฮ่อจี้เฉินอยู่ หญิงสาวหันกลับ แล้วรีบเดินออกมาจากตรอกทันที

เธอพยายามควบคุมจังหวะการก้าวเดินของตนเอง ไม่ปล่อยให้ตนเองต้องเผลอเดินหนีอย่างหัวซุกหัวซุน ทว่าขณะที่เธอก้าวไปข้างหน้ากลับอดไม่ได้ที่จะเผลอเร่งฝีเท้า เธอเดินไปไม่กี่ก้าว เฮ่อจี้เฉินที่ยืนอยู่ข้างหลังพูดอีกครั้งว่า “แล้วก็ ถ้าเป็นไปได้ ฉันหวังว่าต่อจากนี้เธอจะไม่มาให้ฉันเห็นหน้าอีกนะ”

ขาของจี้อี้พลันไร้เรี่ยวแรง จนเกือบสะดุดล้มลงกับพื้น วินาทีหลังจากนั้น เธอก็วิ่งเร่งฝีเท้าวิ่งออกมาจากปากตรอกในทันที

เธอวิ่งราวกับคนไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย เมื่อวิ่งออกมาไกลมากแล้ว จี้อี้ถึงหยุดวิ่ง หญิงสาวยืนใจลอยอยู่ริมถนนอยู่นาน จนกระทั่งสังเกตเห็นสายแปลกประหลาดของคนเดินผ่านไปมาที่มองมายังตนเอง เธอถึงนึกขึ้นได้ว่าเสื้อผ้าของตนเองถูกเฮ่อจี้เฉินฉีกจนขาดหลุดลุ่ย

คำพูดเหล่านั้นของเขา ดังก้องเข้ามาในหูอีกครั้ง ความเจ็บปวดที่ไม่สามารถบรรยายออกมาเป็นคำพูดได้แผ่ขยายจากในอกแล้วกระจายไปทั่วทั้งร่าง จี้อี้หลับตาแน่น พร้อมกับรีบกลับหอพักของโรงเรียนทันที

เพราะใกล้เวลาดับไฟ รูมเมทของเธอจึงกลับมาถึงห้องกันหมดแล้ว เมื่อทุกคนเห็นเธอกลับมา จึงรีบเอ่ยปากพูดทันที

“ จี้อี้ เธอไปสารภาพรักกับเทพบุตรของเธอ สำเร็จไหม？”

“ จี้อี้ ตอนนี้เธอกลายเป็นคนที่มีความรักอย่างเป็นทางการแล้วใช่ไหม ยินดีกับเธอด้วยนะ…”

“ เอ๊ะ？จี้อี้ ทำไมเสื้อผ้าของเธอเป็นแบบนั้นล่ะ?”

จี้อี้นัยน์ตาร้อนผ่าว หญิงสาวไม่พูดจา เธอผลักประตูเข้าไปในห้องน้ำและพุ่งตัวเข้าไปข้างในอย่างรวดเร็ว เธอ ล็อกประตูแล้วเปิดก๊อกน้ำ อาศัยเสียงของสายน้ำช่วยกลบเสียงของเธอ ราวกับว่าร่างกายไร้ซึ่งเรี่ยวแรงใดๆ หญิงสาวทรุดตัวลง ใบหน้าซบลงกับเข่าของตนเอง พร้อมกับสะอื้นออกมาเบาๆ

รักแรกของเธอ ความบริสุทธิ์ของเธอ ตอนนี้ตัวเธอก็เหมือนกับถูกฝังทั้งเป็น

ความรักของเธอ ยังไม่ทันได้เริ่มต้น ก็พ่ายแพ้อย่างหมดรูปเสียแล้ว

-

เฮ่อจี้เฉินสั่งจี้อี้ว่าไม่ต้องมาให้เขาเห็นหน้าอีก จี้อี้เองก็ไม่อยากปรากฏตัวให้เฮ่อจี้เฉินเห็นหน้าอีกเป็นครั้งที่สอง

หลังการสอบเข้ามหาวิทยาลัยเสร็จสิ้น คนที่อาศัยอยู่ที่บ้านของคุณย่ามาตลอดตั้งแต่มัธยมต้นอย่างเธอ สำหรับเธอแล้วชีวิตในเมืองใหญ่ก็แค่การอาศัยอยู่พียงแค่ชั่วคราวเท่านั้น แต่ตอนนี้เธอกลับจองตั๋วเครื่องบินและบินตรงไปหาพ่อและแม่ที่ปักกิ่ง

เวลาผันแปรไป เดือนปีเหมือนกับสายน้ำที่ไหลผ่าน พริบตาเดียวจี้อี้ก็มาอยู่ปักกิ่งได้สี่ปีแล้ว

ขนาดตอนที่อยู่เมืองเดียวกัน จี้อี้และเฮ่อจี้เฉินก็ไม่ได้ไปมาหาสู่กันอยู่แล้ว ยิ่งในสี่ปีนี้ คนสองคน เมืองสองเมือง แยกห่างกันไกลดั่งท้องฟ้าทางใต้และทะเลทางเหนือ ทั้งสองจึงไม่ได้ข้องเกี่ยวกันอีก

-

ใกล้เข้าเดือนสิบ อากาศในเมืองปักกิ่งยังร้อนจนชวนให้อึดอัดหายใจลำบาก

จี้อี้แค่ลงไปรับพัสดุข้างล่าง ยืนอยู่ข้างนอกไม่ถึงสองนาที ร่างกายก็เปียกโชกไปด้วยเหงื่อเสียแล้ว

จี้อี้ไม่ชอบความรู้สึกตอนที่ตัวเปียกเหงื่อ ดังนั้นเมื่อกลับมาถึงหอพัก ไม่ทันได้แกะพัสดุ สิ่งแรกที่เธอทำก็คือคว้าผ้าขนหนูและชุดนอนเดินเข้าไปในห้องน้ำทันที

เพื่อนร่วมห้องของเธอไม่มีใครอยู่ ดังนั้นภายในหอพักจึงมีจี้อี้เพียงคนเดียว เพราะความเบื่อหน่าย หลังจากที่เธออาบน้ำเสร็จ เธอก็เป่าผม แล้วปีนขึ้นไปบนเตียงเพื่อดูหนังที่ตนดูค้างเอาไว้ ตอนที่หนังจบ จี้อี้ก็ใกล้จะหลับเต็มที เมื่อเธอเห็นว่ายังไม่มีสัญญาณว่าเพื่อนร่วมห้องจะกลับมาเสียที จึงวางโทรศัพท์และปิดตาลง

เพราะไม่ได้ตั้งนาฬิกาปลุก จี้อี้จึงนอนหลับสนิทยาว กระทั่งเมื่อเสียงริงโทนโทรศัพท์ดังขึ้น จึงปลุกให้เธอตื่น