บทที่ 24 กลายเป็นนักรบแห่งท้องทะเล

'อ๊ากกกกกกกกก!' โลเวลคำรามในใจ เขาพยายามไม่ให้นํ้าเสียงความเจ็บปวดเล็ดลอดออกไป ถ้าฮันน่าได้ยินเธอต้องกังวลมากกว่าเดิมแน่

ทุกวินาทีที่ผ่านไปความเจ็บปวดยิ่งเพิ่มพูนขึ้นกว่าเดิม ขณะเดียวกันราชาวัวครึ่งปลาก็กำลังวิ่งเข้ามาใกล้ โลเวลไม่ได้สนใจมัน เขาไม่มีสมาธิพอจะสนใจสิ่งรอบข้างอีกแล้วในตอนนี้ เพราะความเจ็บปวดทำให้เขาไม่สามารถแบ่งสมาธิไปดูสิ่งรอบข้างได้ เวลานี้สมาธิของเขาอยู่ที่ความเจ็บปวดอย่างเดียว

โลเวลไม่รู้เลยว่าตอนนี้ฮันน่าได้มาอยู่ด้านหน้าเขาแล้ว เธอถือมีดสีดำปล่อยออร่าสีม่วงเข้มยืนขวางราชาวัวครึ่งปลาไม่ให้เข้าใกล้เขา ฮันน่ามีสีหน้าหวาดกลัวทว่าเธอก็พยายามระงับมันไว้

'อึก อ๊ากกกกกกกกกกก!' จู่ๆวินาทีนั้นพลังพลันปะทุขึ้นมหาศาล โลเวลแทบกรีดร้องออกมา ถึงกระนั้นเขาก็ไม่ได้กรีดร้อง ไม่ใช่เพราะเขาสามารถห้ามตนเองได้แต่เป็นเพราะโลเวลหมดสติไปก่อนที่จะกรีดร้องออกมา

จังหวะเดียวกันฮันน่าพุ่งจู่โจราชาวัวครึ่งปลา การโจมตีของเธอเบามากจนไม่สามารถสร้างบาดแผลให้กับมันได้ แม้แต่รอยขีดข่วนก็ไม่มี ราชาวัวครึ่งปลาโจมตีสวนกลับฮันน่า มันเตรียมใช้เขาทะลุหัวใจเธอ

///

สติของโลเวลดับลง เขาได้สติขึ้นอีกครั้งหลังผ่านไปนานเท่าใดไม่ทราบ ขณะนี้โลเวลกำลังยืนอยู่ท่ามกลางความว่างเปล่า บริเวณใต้เท้าของเขามีแสงสว่างสีขาวบริสุทธิ์

'ที่นี่ที่ไหนกัน?' โลเวลคิดในใจ เขาหันไปมองสำรวจรอบข้าง แปลกมาก ทั้งที่ไม่มีพื้นให้เดิน มีแต่อากาศว่างเปล่า ทว่าโลเวลกลับสามารถเดินได้ราวกับใต้เท้าเขามีพื้น

"มีใครอยู่ไหม? ฮันน่าเธออยู่รึเปล่า? ถ้าอยู่ช่วยตอบด้วย!" โลเวลตะโกนเสียงดัง โลเวลจำได้ว่าตนหมดสติไปขณะที่ราชาวัวครึ่งปลาวิ่งมาทางเขา เขาไม่รู้เลยว่าเกิดอะไรขึ้นหลังหมดสติไป

"ฮันน่า! ฮันน่า!" แม้จะไม่ได้รับเสียงตอบกลับโลเวลก็ยังคงตะโกนต่อไป ในใจเขาคาดเดาว่าฮันน่าคงไม่มีชีวิตอยู่แล้ว เธอเป็นแค่ครึ่งก้าว ส่วนราชาวัวครึ่งปลามีพลังเท่านักรบแห่งท้องทะเล แค่นี้ความแตกต่างมันก็มากพอที่จะทำให้ชีวิตฮันน่าจบลงได้แล้ว

"ฮันน่า! ฮันน่า! มีใครอยู่ไหม?" โลเวลรู้สึกเสียใจ ทำไมตนถึงต้องพาฮันน่ามาบริเวณภูเขาด้วย หากเขารู้ว่าเรื่องนี้จะเกิดขึ้นเขาคงไม่พาเธอมาแน่นอนต่อให้ฮันน่าจะโกรธเขาก็ตาม

หลังร้องตะโกนไปสักพัก สถานที่แห่งนี้ยังเงียบเหมือนเดิม ไม่มีเสียงใดๆทั้งสิ้น แม้แต่เสียงลมก็ไม่มี

'หรือว่าฉันตายแล้วกัน?' โลเวลสงสัย กับการที่มาอยู่สถานที่แบบนี้เขามีเพียงความคิดนี้เท่านั้น ถ้าเขาไม่ตายจะมาอยู่ในที่แบบนี้ได้อย่างไร?

ขณะที่โลเวลกำลังสิ้นหวัง เสียงหนึ่งก็ดังขึ้น ตึก! ตึก! ตึก! เป็นเหมือนกับเสียงคนเดิน ความหวังของโลเวลเริ่มกลับมาอีกครั้ง เขาระวังตัวมากกว่าเดิม สายตาโลเวลจ้องมองไปยังทิศทางต้นเสียง

มนุษย์ผู้ชายคนหนึ่งกำลังเดินตรงมาทางโลเวล เขามีผมสีนํ้าตาล มีร่างกายเหมือนนักรบ พลังงานที่ถูกปลดปล่อยออกมาจากร่างชายคนนี้แข็งแกร่งอย่างมาก เป็นพลังงานอันทรงอำนาจยากอธิบาย ด้วยพลังงานนี้ทำให้เขาดูราวกับนักรบผู้ยิ่งใหญ่

'!' โลเวลตกใจ ตาของเขาเบิกกว้าง ไม่ใช่เพราะชายตรงหน้ามีพลังแข็งแกร่ง เหตุผลที่เขาตกใจเป็นเพราะชายตรงหน้าคือพ่อของเขาซึ่งหายตัวไปเมื่อสองปีที่แล้ว!

"พ่อ.." เขาเผลอกล่าวออกไป ร่างกายสั่นสะท้าน เป้าหมายสูงสุดในชีวิตโลเวลคือการตามหาพ่อให้พบ ในวันนี้เขาได้เห็นพ่ออีกครั้งมันทำให้เขารู้สึกหลายอย่างในเวลาเดียวกัน ทั้งตื่นเต้นดีใจและประหลาดใจ อีกทั้งยังสงสัย

ชายผมนํ้าตาลเดินมาหยุดเบื้องหน้าโลเวล เขามองโลเวลด้วยสายตาแฝงความอ่อนโยนและห่วงใย

"ในที่สุดก็ถึงวันนี้จนได้ เฮ้ออ~" ชายผมน้ำตาลกล่าวขึ้นเบาๆพลางถอนหายใจ เนื่องจากคำกล่าวของชายคนนี้เบามากโลเวลจึงได้ยินไม่ชัด เขาได้ยินเพียงไม่กี่คำเท่านั้น

"พ่อ!" โลเวลพูดอย่างดีใจ เขาไม่คิดว่าชายตรงหน้าไม่ใช่พ่อของเขา โลเวลสามารถจดจำแววตาพ่อของตนได้ เขาจดจำความรู้สึกตอนอยู่ใกล้พ่อได้ เขาไม่มีทางจำผิดแน่ ชายตรงหน้าต้องใช่พ่อเขาแน่ๆ แต่ทำไมถึงมาอยู่นี่ได้ล่ะ?

ชายผมนํ้าตาลหรือก็คือพ่อของโลเวลพยักหน้า เขากล่าวขึ้น "พ่อไม่ได้เจอลูกมานานถึงสองปีแล้วสินะ ลูกเติบโตขึ้นมากกว่าที่พ่อคิดซะอีก ลูกคงสงสัยในหลายๆเรื่อง แต่น่าเสียดายในตอนนี้พ่อยังไม่สามารถตอบอะไรได้ทั้งนั้น ถ้าลูกอยากรู้ลูกจะต้องแข็งแกร่งขึ้น! สิ่งที่พ่อช่วยได้มีเพียงเท่านี้"

สิ้นสุดคำพูดของชายผมนํ้าตาล รอบข้างซึ่งมืดมิดกลับปรากฏแสงสว่างขึ้นก่อนสติโลเวลจะดับไป

///

สติโลเวลกลับมาอีกครั้งในวินาทีถัดมา พ่อของเขาได้หายไปแล้ว ภาพเบื้องหน้าไม่ใช่พื้นที่สีดำมืดมิดอีกต่อไป ภาพตรงหน้าโลเวลคือฮันน่าซึ่งกำลังหลับตา เขาราชาวัวครึ่งปลาแทงอย่างรวดเร็ว เป้าหมายคือหัวใจฮันน่า

'แย่แล้ว!' โลเวลเห็นฮันน่ากำลังจะโดนเขาแทงทะลุหัวใจ เขาร้อนรนมาก โลเวลรีบพุ่งตัวออกไปต้องการรับเขาแทนฮันน่า

'ไม่ทันแน่! ด้วยความเร็วของครึ่งก้าวฉันจะไม่สามารถไปช่วยฮันน่าทัน' โลเวลคิด วินาทีนั้นเองพลังงานมากมายมหาศาลก็ปะทุขึ้นภายในร่างกาย ไม่เหมือนก่อนตอนนี้โลเวลไม่ได้รู้สึกเจ็บปวดทรมาน กลับกันเขารู้สึกสบายตัวอย่างน่าประหลาด โลเวลรู้สึกว่าในตอนนี้เขาสามารถต่อยต้นไม้ล้มได้ง่ายๆเลย

'ฉันกลายเป็นนักรบแห่งท้องทะเล!' โลเวลดีใจ ทว่าวินาทีถัดมาอารมณ์ของเขาก็กลายเป็นสงบนิ่ง เวลานี้ฮันน่ากำลังจะตาย เขาไม่มีเวลามามัวดีใจ เขาต้องช่วยเธอก่อน

โลเวลเปลี่ยนแผน ตอนนี้เขากลายเป็นนักรบแห่งท้องทะเลแล้ว ถึงแม้จะไม่ได้เก่งเท่าราชาวัวครึ่งปลาแต่ก็พอสู้กับมันได้บ้าง ฉับพลันร่างโลเวลพุ่งไปหยิบมีดสีดำในมือของฮันน่า

เนื่องจากเขากลายเป็นนักรบแห่งท้องทะเลแล้วด้วยความเร็วของเขาฮันน่าจึงไม่รู้สึกตัวว่ามีดสีดำโดนเอาไปแล้ว สาเหตุที่เขาเลือกใช้อาวุธของฮันน่าแทนอาวุธของตนมันมีเหตุผลอยู่ เพราะอาวุธของเขามันอ่อนแอเกินไป ไม่น่าจะใช้โจมตีราชาวัวครึ่งปลาเข้า ถึงเข้าอาวุธก็น่าจะพัง

'ตายซะ!' โลเวลคำรามในใจ ใช้มีดสีดำในมือโจมตีไปที่ดวงตาของราชาวัวครึ่งปลา

ราชาวัวครึ่งปลาพลันสัมผัสได้ถึงความต้องการฆ่า หากเป็นไม่กี่นาทีก่อนมันคงเมินฉายการโจมตีนี้ แต่ตอนนี้มันไม่สามารถเมินเฉยได้อีกต่อไป อีกฝ่ายกลายเป็นนักรบแห่งท้องทะเลแล้ว พลังเพิ่มขึ้นมาอย่างมหาศาล ถึงจะไม่ได้มีพลังเท่ากับมันทว่าถ้ามันประมาทชีวิตมันจะต้องจบลงแน่นอน

มออออ! มอออ!

ราชาวัวครึ่งปลาคำรามเสียงดัง ตัวมันปลดปล่อยออร่าสีแดงออกมา ความแข็งแกร่งร่างกายเพิ่มขึ้นหลายเท่า ยังไม่พอมันใช้พลังธาตุสร้างโล่เพลิงขึ้นมากลางอากาศเพื่อป้องกันการโจมตีของโลเวลจากนั้นมันก็ปิดเปลือกตาลง

มีดสีดำสลายโล่เพลิง มีดยังไม่หยุดแค่นั้นมีดฟันไปที่เปลือกตาราชาวัวครึ่งปลา ราชาวัวครึ่งปลาส่งเสียงเจ็บปวดเล็กน้อย ฉับพลันมันรีบขยับร่างถอยออกไปไกล มองโลเวลอย่างระมัดระวัง

'ฉันไม่สามารถทำให้มันตาบอดได้ มันฉลาดจริงๆที่ใช้โล่เพลิงป้องกันทำให้ความรุนแรงของมีดลดลง แถมมันยังใช้ออร่าจนร่างกายแข็งแกร่งขึ้นอีก แม้แต่เปลือกตาก็ยังแข็งแกร่งกว่าเดิม มีดที่สูญเสียความรุนแรงไปมากแล้วไม่สามารถเจาะเปลือกตามันได้' เป็นครั้งแรกที่โลเวลเผชิญหน้ากับศัตรูที่แข็งแกร่งขนาดนี้ เขาอดตกใจในความฉลาดของมันไม่ได้

มออออ! มออ!

ราชาวัวครึ่งปลาไม่ปล่อยให้โลเวลคิดอีกต่อไป ออร่าสีแดงซึ่งถูกปล่อยจากตัวมันเข้มขึ้นเรื่อยๆ มันเข้มจนเหมือนกับสีของโลหิต ราชาวัวครึ่งปลาต้องการฆ่าโลเวลให้เร็วที่สุด มันไม่สามารถปล่อยมนุษย์ที่เป็นนักรบแห่งท้องทะเลคนนี้กลับไปได้ ถ้ามนุษย์คนนี้รอดออกไปเผ่าพันธุ์มนุษย์จะมีนักรบแห่งท้องทะเลเพิ่มขึ้นอีกหนึ่งคน

"มันจะเอาจริงแล้วสินะ" โลเวลพึมพำเบาๆ เขาใช้สายตาจ้องมองราชาวัวครึ่งปลาอย่างเย็นชา สัตว์ตัวนี้ต้องการใช้เขาแทงทะลุหัวใจฮันน่า เขาจะไม่ปล่อยมันไว้แน่ โลเวลเกลียดราชาวัวครึ่งปลามาก มันเกือบฆ่าเพื่อนคนสำคัญของตนไปแล้ว

ฟิ้วว~

สายลมพัดผ่านร่างโลเวลกับร่างราชาวัวครึ่งปลา พลังภายในกายโลเวลพลันปะทุขึ้นอย่างรุนแรง หากสังเกตดีๆภายในอากาศจะมีพลังงานสีฟ้าอ่อนๆถูกดูดเข้าสู่ร่างกายโลเวล พลังงานสีฟ้าอ่อนมาจากท้องทะเลบนนภา

เวลานี้โลเวลได้ใช้พลังที่แท้จริงของนักรบแห่งท้องทะเลแล้ว ทำไมคนถึงเรียกว่านักรบแห่งท้องทะเลล่ะ? เรียกนักรบธรรมดาไม่ได้หรือ? แน่นอนมันมีเหตุผลของมัน คนที่เป็นนักรบแห่งท้องทะเลสามารถหยิบยืมพลังงานมาจากท้องทะเลได้! มันเหมือนกับการที่เทพแห่งนํ้าทะเลให้มนุษย์ยืมพลัง

อีกด้านหนึ่ง เขาของราชาวัวครึ่งปลาเกิดเพลิงสีแดงดั่งเลือดขึ้น เขาทั้งสองข้างติดไฟ เป็นไฟที่ร้องแรงมาก คาดว่าหากเป็นมนุษย์ปกติธรรมดาคงโดนเผาตายทันที

เพลิงสีแดงราวกับโลหิตคือพลังธาตุของราชาวัวครึ่งปลา มันมีพลังธาตุไฟ และไม่ใช่ไฟธรรมดา มันคือไฟโลหิต ไฟโลหิตหรือเพลิงโลหิตมันสามารถใช้เลือดเป็นเชื้อเพลิงได้!

วินาทีนี้เป็นการปะทะกันของหนึ่งคนหนึ่งสัตว์ อีกทั้งทั้งสองยังมีพลังคนละขั้วกัน ไฟและนํ้า คนมีพลังธาตุนํ้าส่วนสัตว์มีพลังธาตุไฟ

จบบทที่ 24 กลายเป็นนักรบแห่งท้องทะเล