496

บทที่ 496 ท่ามกลางผู้คน

เจียงเซ่อพิงอยู่บนไหล่ของเผยอี้ หลังจากดื่มไวน์ไปครึ่งแล้ว เธอก็เริ่มรู้สึกปวดหัวขึ้นมา

“มือถือฉันล่ะ”

เธอพึมพำ ลมหายใจรดข้างหูเผยอี้เป็นครั้งคราว โทรศัพท์มือถือของเธออยู่บนห้อง แม้ไม่รู้ว่าเธอถามหาโทรศัพท์มือถือเพราะอะไร แต่เผยอี้ก็ยังคงอุ้มเธอขึ้นไปชั้นบน และโทรศัพท์มือถือก็อยู่บนตู้ข้างหัวเตียง

ในห้องเปิดไฟสว่าง เธอหยิบโทรศัพท์และเอนตัวลงตรงหัวเตียง แล้วส่งสัญญาณให้เผยอี้เข้ามาหา

เธอเริ่มเมาแล้ว สายตาพร่ามัว สองแก้มแดงก่ำ ลมหายใจมีกลิ่นไวน์องุ่นเจือปนอยู่ ขาเรียวเสลาไขว้กันอยู่กลางเตียง

ผ้าห่มผืนนุ่มลายดอกลิลลี่ห่อหุ้มตัวเธอเอาไว้ เธอเหมือนภูตพรายที่ปรากฏกายขึ้นท่ามกลางหมู่มวลดอกไม้ ในความน่าหลงใหลนั้นมีความบริสุทธิ์ซ่อนอยู่

“อาอี้มานี่สิ”

เธอเรียกเบาๆ หน้าต่างในห้องถูกเปิดเอาไว้ ในห้องของเธอมีหน้าต่างบานยาวจรดพื้น ส่วนโค้งเว้าล้วนเป็นกระจกโปร่งแสง มองผ่านหน้าต่าง สามารถเห็นไร่องุ่นท่ามกลางความมืดในยามค่ำคืนและยังเห็นดวงจันทร์ที่ส่องสว่าง

โซฟายาววางอยู่ข้างหน้าต่าง ห่างจากเตียงค่อนข้างมาก