417

บทที่ 417 เงื่อนงำ

แม้เฝิงจงเหลียงยังคงดุด่า แต่น้ำเสียงของเขาก็แผ่วลงเล็กน้อย “ช่วงที่ฉันความดันขึ้นเมื่อสองวันก่อน เธอก็ไม่ถามไถ่อาการฉันเลยนะ”

เขาทำตัวราวกับเป็นคนแก่ที่เง้างอนหลานสาวอยู่อย่างนั้นแหละ ไหนเลยจะมีน้ำเสียงตำหนิอยู่อีก

เสี่ยวหลิวไร้คำพูด ทั้งๆ ที่อ่านข้อมูลพวกนี้มาแล้วแท้ๆ แต่นายท่านก็ยังดึงดันไม่ยอมฟังคำเตือนเลย

“ความดันขึ้นเหรอคะ” เจียงเซ่อได้ฟังอย่างนี้ถึงกับร้อนใจยิ่งกว่าเดิม

“แล้วได้ตามหมอจ้าวมาไหมคะ ทำไมถึงให้คนโทรหาหนูเอาป่านนี้ล่ะค่ะ” ความห่วงใยของเธอทำให้เฝิงจงเหลียงรู้สึกสบายใจเป็นอย่างมาก ในขณะเดียวกันการที่เธอถามไถ่อย่างร้อนใจนั้นก็ค่อยๆ ลบเลือนความโกรธยามที่เขาเห็นชื่อของเจียงจื้อหยวนลงไปทีละน้อย ๆ

“โทรไปจะมีประโยชน์อะไรล่ะ เธอก็ไม่ใช่หมอซะหน่อย มาแล้วจะมีอะไรดีขึ้นมาหรือไงกัน” เขายังคงพูดต่อไปเรื่อยๆ ”แต่ละคน มีแต่จะทำให้ฉันโมโหตายซะเปล่าๆ”

เขาพูดราวกับเป็นเด็กน้อยที่มักจะตัดพ้อ พลางพูดอย่างขุ่นเคืองว่า “พอถึงตอนแบ่งทรัพย์สิน ก็คงจะยิ้มร่ากัน”

“คุณปู่คะ” เขาพูดแบบนี้ทำให้เจียงเซ่อถึงกลับขึ้นเสียงพูดว่า