0122 คำก็ไม่กลับบ้าน สองคำก็ไม่กลับบ้าน

บทที่ 122 คำก็ไม่กลับบ้าน สองคำก็ไม่กลับบ้าน

ที่น่าแปลกก็คือ ครั้งนี้อวิ๋นตั่วไม่ได้ถูกตำหนิ คุณครูราวกับลืมไปเลยว่าเธอไม่ได้ส่งการบ้าน อวิ๋นตั่วรอดตัวแล้ว

“เธอต้องขอบคุณเทียนอี้นะ” เซียวเซียวว่า

“ทำไมล่ะ?”

“สือเหยียนแอบลบชื่อเทียนอี้ออก และก็กลัวเธอจะก่อเรื่องก็เลยลบชื่อเธอออกด้วย เธอพึ่งใบบุญของเทียนอี้อยู่นะ รู้หรือเปล่า?”

อวิ๋นตั่วคิดอยู่ครู่หนึ่งก็รู้สึกว่านั่นเป็นน้ำใจที่สือเหยียนมีต่อเทียนอี้ ไม่ได้เกี่ยวกับเธอเลยสักนิด เพราะเช่นนั้นเธอจึงไม่รับไว้ แต่เรื่องที่สือเหยียนชอบเทียนอี้นั่นดูท่าน่าจะเป็นเรื่องจริง แบบนี้ก็ดีเลย ต่อจากนี้เธอก็รู้จุดอ่อนของอีกฝ่ายแล้ว ถ้าฝ่ายนั้นกล้ามาพูดพล่ามอะไรไร้สาระต่อหน้าแม่ของเธออีกล่ะก็ เธอก็จะไปบอกป้าจ้าวเยว่ซะเลย

อวิ๋นตั่วดีใจมาก ในที่สุดสือเหยียนก็มีจุดอ่อนแล้ว

ช่วงนี้ชูยินใจลอย เพราะอวิ๋นเฉียวที่อยู่ต่างประเทศนั้นไม่ติดต่อมาเลย

“ช่วงนี้พี่ชายของลูกติดต่อมาบ้างหรอเปล่า?” ชูยินถามอวิ๋นตั่ว

“ไม่นี่ค่ะ”

“ลูกโทรไปถามเขาสิ ในใจของเขามีบ้านหลังนี้บ้างไหม มีแม่คนนี้อยู่บ้างไหม?”