312 มนุษย์ไร้น้ำใจต่อกัน

บทที่ 312 มนุษย์ไร้น้ำใจต่อกัน

นอกจากเห็นใจสำนักหยกครามแล้ว ความเป็นความตายของสำนักหยกครามก็ไม่ได้ส่งผลต่อความรู้สึกของเหมียวอี้มากนัก ก็แค่ใช้ประโยชน์จากกันและกันเท่านั้น สิ่งที่เขากังวลที่สุดตอนนี้คือการไปทะเลดาวนักษัตรในอีกไม่กี่ปีข้างหน้า เขาหันตัวเดินกลับเข้าห้องแล้วถามหญิงสาวทั้งสองว่า "พวกเจ้าทำการซื้อขายเป็นอย่างไรบ้าง?"

สองสาวแสดงผลลัพธ์การทำธุรกรรมให้ดู ขายของทั้งหมดรวมกันได้ประมาณห้าล้านผลึกทอง สิ่งที่มีมูลค่ามากที่สุดกลับเป็นสมุนไพรศักดิ์สิทธิ์ที่ถงเหรินเหม่ยส่งมาให้

เหมียวอี้กับเหยียนซิวมองหน้ากันเลิ่กลั่กอย่างอดไม่ได้ เกรงว่าสิ่งนี้จะเป็นน้ำใจสุดท้ายที่สำนักหยกครามส่งให้เหมียวอี้แล้ว

ส่วนหนังปีศาจที่เหมียวอี้ต้องการ หญิงสาวทั้งสองยังไม่สามารถซื้อกลับมาได้ เนื่องจากของสิ่งนี้ไม่มีอยู่ที่สาขาจวนหนานเสวียน

นักพรตของจวนหนานเสวียนเดิมทีก็มีไม่เยอะอยู่แล้ว คนที่ใช้ยาปีศาจหลอมสร้างยันต์ที่ใช้ครั้งเดียวก็ยิ่งมีน้อย เป็นของที่ไม่มีใครซื้อสักครั้งในรอบยหลายร้อยปี ดังนั้นยามปกติสาขาจวนหนานเสวียนจึงไม่ได้เตรียมสินค้าชนิดนี้ไว้