第一章

เฝิง เซียวอี ที่ตอนนี้นอนหลับคากองหนังสือและตำราไม้ไผ่เป็นสิบๆเล่ม เขาไม่ได้นอนบนเตียงมาสามอาทิตย์เเล้ว เพราะต้องสอบเข้ารับราชการในวังให้ได้แต่ก็ถูกใครบางคนตบเข้าอย่างจังที่ไหล่ แล้วมีเสียงตวาดออกมาเป็นเสียงที่คุ้นเคย

"เจ้าจะตื่นนอนเมื่อไหร่"

เซียวอีเงยหน้าขึ้นจากโต๊ะและกราดตาที่งัวเงียไปมอง สวี่อู่ สหายรักของเขาที่มาปลุกแบบนี้ทุกเช้า ก่อนที่เจ้าตัวจะลุกขึ้นบิดขี้เกียจอย่างรวดเร็วและเดินออกไปล้างหน้าล้างตา ฤทธิ์สดชื่นของน้ำในอ่างทำให้ร่างกายตื่นขึ้นจากอาการง่วง ก่อนที่เขาจะวักน้ำใส่หน้าหวานๆของเขาจนมีฝ่ามือหนาตีเข้าที่ไหล่เขาเเรงกว่าเดิม

"อั้ก!! ไหล่ข้าบอบช้ำไปหมดแล้ว"

"ช่วยไม่ได้ ล้างขนาดนี้เจ้าจะล้างให้หน้านวลกว่าสตรีหรือยังไงกัน"

เจ้าหลิง สหายรักอีกคนของเขาวิ่งมาจากไหนก็ไม่รู้ เดิมทีเซียวอีก็เป็นบุรุษหน้าหวานจนสตรียังต้องอิจฉา รวมถึงรูปร่างที่ดูอ้อนแอ้นไม่เหมือนบุรุษยิ่งทำให้บางคนคิดว่าเขาคือสตรีแต่งตัวเป็นบุรุษ เมื่อดวงตาของเขามองชัดขึ้นก็ขมวดคิ้วสวยบนใบหน้าก่อนจะวักน้ำใส่หน้าเจ้าหลิงทันทีด้วยความหมั่นไส้ แต่ด้วยความที่ท่านอาจารย์เรียกเข้าเรียนในยามเช้าแล้ว จึงทำให้พวกเขาไม่ได้มีเวลาในการตีกันในยามเช้ามากเท่าไหร่

"ในการสอบขุนนางจะมีทั้งหมดสามรอบด้วยกัน มี ถงชื่อ, เชื่อนชื่อ และ ย่วนชื่อ ในระดับแรก"

ฟิ้ววว! เสียงการปาวัตถุบางอย่างลอยมายังหลังห้องที่มีเจ้าหลิงกับเซียวอีและสวี่อู่นั่งอยู่ ทั้งสามที่แย่งกันกินแป้งย่างที่แอบเอาเข้ามาทำให้ท่านอาจารย์เห็น จึงโยนตำราเล่มหนึ่งมาให้ ก่อนจะเรียกให้ทั้งสามคนลุกขึ้น

"เซียวอีตอบมาสิ! ในการสอบขุนนางระดับแรกมีกี่รอบ"

"ส สามรอบขอรับ"

"เจ้าหลิง! ในรอบแรกคือรอบอะไร"

เจ้าหลิงที่ยืนอ้ำอึ้งไม่รู้กับคำตอบเพราะจากการที่แย่งแป้งย่างกันอยู่ จึงทำได้แต่มองไปรอบๆห้องเพื่อจะมีสายตาของผู้ใจบุญสักคนช่วย และไปสบตากับ ฉุนซี บัณฑิตอันดับ1ของสำนัก ที่ตอนนี้เขียนคำว่า ถงชื่อ ใส่กระดาษและชูให้เขาเห็น

"ถะ ถะ ถงชื่อขอรับ"

"ดี สวี่อู่ รอบต่อไปคืออะไร!"

สวี่อู่เหลือบไปเห็นที่ฉุนซีเขียนอยู่ก็รีบตอบด้วยความรวดเร็ว

"เชื่อนชื่อ ขอรับ"

"ดี! เซียวอี เจ้าตอบมารอบที่สาม!"

เฝิงเซียวอี มองไปยันที่ฉุนซี ก่อนจะตอบออกมาอย่างรวดเร็วและมั่นใจ

"ย่วนชื่อขอรับ!"

"ดีมาก ขอบใจเจ้ามากฉุนซีที่ช่วยพวกนี้ เจ้า สามคน ทำความสะอาดหอตำราเป็นเวลาหนึ่งอาทิตย์ โทษฐานที่ไม่ฟังข้าในเวลาสอน นั่งลง!"

ทั้งสามคนนั่งหน้าชืดกับคำสั่งของท่านอาจารย์ก่อนจะหันไปส่งยิ้มให้ฉุนซี ที่ช่วยเหลือพวกเขาหลังจากคาบเรียนในห้องเขียนอักษรจบลง พวกเขาก็กรูกันมาขอบคุณฉุนซี ที่นั่งนิ่งๆอยู่ที่โต๊ะเขียนหนังสือ

"ขอบใจเจ้ามากนะ ถึงท่านอาจารย์จะจับได้ก็เถอะ" เซียวอีกล่าวขอบคุณ

"อย่าทำอีกก็พอ ข้าเสียเวลาฟังท่านอาจารย์ดุด่าพวกเจ้าทุกคาบ"

ฉุนซีกล่าวก่อนจะเดินออกไปเงียบๆ บุรุษในร่างขาวจากชุดบัณฑิตเดินออกไปก่อนที่เจ้าหลิงที่ไม่พอใจกับการวางมาดของฉุนซีจะพยายามเดินเข้าไปคุยแต่ถูกเซียวอีและสวี่อู่กันไม่ให้ไปเสียก่อน ถ้าเกิดมีเรื่องกันในสำนักจะถูกตัดสิทธิ์ไม่ให้สอบเป็นขุนนางทันที

***

ในลานฝึกทหาร ของเขตวังหลวง แม่ทัพหนุ่มรูปร่างสูงกำยำในชุดเกราะยืนอยู่ข้างบนก่อนจะออกคำสั่งให้ทหารที่อยู่ข้างล่างเปลี่ยนท่าทีไปตามจังหวะนับของเขา

เหล่านางในและผู้หญิงในวังที่เดินผ่านไปผ่านมาต่างเขินอายกับความหล่อของแม่ทัพ เว่ย หานหรง แม่ทัพหนุ่มที่ทำผลงานได้ดีจนได้รับตำแหน่งเป็นแม่ทัพใหญ่ทั้งที่อายุยังน้อย ชายหนุ่มที่ตอนนี้ดูหงุดหงิดกับการยิงธนูที่ไม่ได้เรื่องของพลทหารจึงคว้าธนูในมือยิงลงไปที่เป้า จากหอสังเกตการณ์ที่เขายืนอยู่ ระยะทางที่ไกลจากเป้ากระดาษ แต่ลูกศรก็ดันไปปักที่กลางเป้าได้อย่างแม่นยำ ก่อนจะเดินลงไปสอนวิธีการยิงธนูที่ถูกต้องให้เหล่าพลทหาร

"หากเจ้าจับคันธนูแบบนี้ พวกข้าศึกได้ยิงเข้าตัวเจ้าหมดแน่ ตั้งใจฝึกหน่อย!"

ชายหนุ่มยื่นคันธนูคืนก่อนจะเดินออกไป เขาเจอเข้ากับ ขุนนางหยวน หรือ หยวนตี้ ขุนนางใหญ่ฝ่ายบุ๋นที่วันนี้เข้าวังมาคุยเรื่องราชการเเละการสอบขุนนางของเหล่าบัณฑิต ทั้งคู่ทำความเคารพช้าๆ ก่อนจะกล่าวทักทาย

"ช่วงนี้ ต้องเตรียมสนามสอบให้เหล่าบัณฑิตใหม่ ข้าเลยต้องเข้ามาหาฮ่องเต้"

"ข้าเข้าใจดีขอรับ ขุนนางหยวน ท่านไปทำหน้าที่ของท่านต่อเถอะ"

หานหรงเดินออกมาที่ม้าคู่ใจของเขาก่อนจะควบออกไปจากวังหลวง ในหัวของเขาคิดอะไรอยู่เกี่ยวกับการสอบบัณฑิต จากการที่ควบม้ามาแถวสำนักบัณฑิตตรงนี้ ในขณะที่ม้ากำลังออกตัวเร็วก็มีเหมือนของแข็งอะไรบางอย่างกระแทกโดนที่หัวเขาจนต้องหยุดชะงักทันที

ลูกพลับ? ฝีมือใครที่โยนออกมา?

ชายหนุ่มมองซ้ายมองขวาก่อนจะไปเห็นหมวกบัณฑิตขาวๆที่ริมรั้ว ที่ตอนนี้กำลังสอยลูกพลับกันอย่างสนุกสนาน ดูไกลๆเห็นแต่หมวกขาวๆแบบนี้ช่างเหมือนหุ่นเชิดในโรงมหรสพหลวงในวัง ชายหนุ่มชะเง้อเข้าไปมอง ก็เจอกับบัณฑิตสามคนที่กำลังเก็บลูกพลับอยู่ แต่คนที่ทำให้เขาต้องสบตาด้วยอย่างละสายตาไม่ได้ ก็น่าจะเป็นบัณฑิตที่หน้าหวานตัวเล็กคนนึง ที่กำลังหยิบลูกพลับเข้าปากและเคี้ยวแก้มตุ่ยเหมือนกระต่าย เด็กหนุ่มทั้งสามตกใจกับหานหรงจนสะดุ้งโหยงออกมาจากตรงนั้นทันที สวี่อู่ที่กำลังจะร้องเสียงดังก็ถูกเจ้าหลิงยัดลูกพลับลูกใหญ่ใส่ปากก่อนจะทำเสียงชู่ว เพื่อให้หยุดร้อง

"พวกเจ้าเป็นใคร เหตุใดต้องมาสอยลูกพลับตรงนี้ด้วย"

"ข้ามากกว่าต้องถาม ท่านเป็นใคร นี่มันบริเวณสำนักบัณฑิตนะ"

เซียวอีถามชายหนุ่มร่างสูงที่เกาะรั้วอยู่ เขามองไล่ตามไปทีละส่วนในร่างกาย ชุดเกราะ และปอกแขน? แม่ทัพ? ทหาร? เเล้วมาทำไมตรงนี้เล่า!! เหตุใดใจของข้าถึงเต้นไม่เป็นจังหวะเอาเสียเลย หรือข้าถูกใจพี่ชายคนนี้เข้า?

"ลูกพลับของพวกเจ้ากระเด็นไปโดนหัวข้าที่ควบม้าอยู่ นี่"

หานหรงยื่นลูกพลับสีเหลืองส้มคืนให้เซียวอี

"เอ้า ท่านเอาไปกินสิ ลูกพลับของสำนักข้า รสชาติหวานอร่อยไม่ฝาด"

เซียวอียื่นลูกพลับสามสี่ลูกให้หานหรง ชายหนุ่มรับไปก่อนจะยิ้มเพื่อเป็นการขอบใจ เซียวอีที่เห็นรอยยิ้มนั่นก็ใจเต้นตึกตักเหมือนจะละลาย แต่ในขณะนั้นเพื่อนๆทั้งสองก็สะกิดให้เซียวอีรีบวิ่งทันที เพราะว่าท่านอาจารย์กำลังมาทางนี้

"เซียวอี รีบไปเถอะอาจารย์กำลังมา"

"ข้าไปละนะพี่ชาย ถ้าท่านอาจารย์ข้ามาบอกไม่มีใครตรงนี้นะ"

เด็กหนุ่มทั้งสามวิ่งออกไปกับลูกพลับที่โกยใส่หมวกบัณฑิต หานหรงยิ้มออกมาอย่างเอ็นดูเด็กทั้งสามคนก่อนจะกลับขึ้นไปบนม้า

ชื่อเซียวอีใช่ไหมนะ ทำไมถึงหน้าหวานปานสตรีเช่นนี้

เขายิ้มออกมาให้กับลูกพลับในมือ ก่อนจะคว้ามากัดสักคำและควบม้าออกไปในเมือง

***