ตอน ผู้ช่วยเหลือ1
ดวงใจปักษา18
ตอน ผู้ช่วยเหลือ1
สายลมพัดโบกสะบัด ด้วยแรงขยับปีกของพญาครุฑาใหญ่ เพื่อมุ่งนำพาร่างตน มายังเวิ้งกว้างนอกชายป่า สายตาคมกริบมองลงมายังพื้นพสุธาเบื้องล่าง ก็พานพบร่างอรชรที่กำลังควบม้าอยู่กลางทุ่งหญ้า
แต่ก็เพียงชั่วเดียวร่างอรชรนั้น ก็ร่วงหล่นลงจากหลังม้า ถัดไปข้างหลัง ก็มีชายฉกรรจ์สามสี่คน ควบม้าติดตามมา ในมือของแต่ละคน ล้วนเต็มไปด้วยอาวุธ ครุฑาร่างใหญ่ จึงมุ่งลงสู่พื้นพสุธาทันที...
" หยุดบัดเดี๋ยวนี้นะ!!..นี่กระนั้นหรือวิสัยชายชาตรี!.." เสียงดุดันจากร่างใหญ่กำยำ ได้เอ่ยร้องห้ามเหล่าชายฉกรรจ์...
" พวกเรามิหยุด...แลเรื่องนี้ก็มิเกี่ยวกับครุฑาเยี่ยงเจ้า!! " หนึ่งในชายฉกรรจ์ตะโกนสวนมา..
" จักเกี่ยวรึไม่เกี่ยว เราก็คงบอกมิได้!!..แต่ถ้าจักให้เราทำเฉยชา มิสนใจก็คงจะมิได้เช่นกัน!.." ครุฑาหนุ่มกล่าวสวนไป..
" ท่านแยกปลีกตัวไปเสียเถิด..ท่านพญาครุฑา.! นางคือคนที่พวกเราติดตามตัว เพื่อไปมอบแด่เจ้าเหนือหัวของพวกเรา!! และมันก็มิเกี่ยวกับท่านด้วย..!! "
" ช่วยข้าด้วยเถิด ท่าน!..พวกนี้ไล่ตามข้ามา พร้อมทั้งฆ่าผู้ติดตามของข้า..พวกนี้เป็นโจรป่า.." เสียงเอื้อนเอ่ยบอกความจากปากของศิรินภาจันทร์ฉาย..
" นั่นปะไร!!.." พวกเจ้าช่างกล้านัก!! แถมยังฆ่าฟันผู้ติดตามนางจนตาย จักให้ข้าทนนิ่งเฉย คงมิได้ล่ะคราวนี้"
"ข้าคงต้องยื่นมือเข้าขวาง แลอีกอย่าง ด้วยการแต่งกายของพวกเจ้า มันก็บ่งบอกได้ว่า มิใช่ทหารหรือชาวเมืองทั่วไปด้วย!!.."
"พวกเจ้านั้นปิดบังใบหน้า ใช้ผ้าโพกอำพรางเยี่ยงโจร อย่างที่นางบอก..!! หากข้าไม่เข้าช่วยเหลือ ก็คงผิดที่ปล่อยให้นางนั้นเผชิญชะตากรรม.." .
" พวกเจ้าจงรีบไปเสียจากที่ตรงนี้เสียเถิด พวกเจ้าก็รู้ว่า สู้ข้าเจ้าแห่งเวหามิได้ จงพากันหลบไปเสีย อย่าให้ข้าต้องใช้กำลังเลย..!! "
" ต่อให้พวกข้าต้องตาย พวกข้าก็จะนำพานางผู้นี้ ไปด้วย!! ท่านนั่นล่ะ..ที่อย่าได้เข้ามายุ่งเรื่องนี้..ครุฑาเช่นท่าน ก็ควรจักอยู่ในที่ ที่ครุฑาควรอยู่ อย่าได้เข้ามายุ่งเกี่ยว กับเรื่องของพวกเรานาคราช..!! " หนึ่งในชายฉกรรจ์เอ่ยต่อพญาครุฑา..
" อึม...ครุฑาเช่นข้าควรอยู่ในที่ของข้า ไม่ควรจักเข้ามายุ่งกับเรื่องของเหล่านาคราชเยี่ยงพวกเจ้า..!!"
"แต่ว่า..จักให้ข้าทำกระไรดี ในเมื่อเหตุมันอยู่ตรงหน้า ที่เห็นชายนาคาสามสี่ตน มุ่งปองร้ายต่อนางนาคีเพียงแค่ตนเดียว!!." .
"มันสมควรกระนั้นรึ..! " พญาครุฑาหนุ่มเอ่ยต่อเหล่าชายฉกรรจ์นาคา..
" ท่านจักหลีกทางแก่พวกเรารึไม่..ท่านพญาครุฑา หากท่านมิยอมหลีกทาง พวกข้าก็คงจักต้องล่วงเกินท่านแล้ว..!! "
" ต่อให้พวกท่านมากันเป็นร้อย ข้าเพียงตนเดียว ก็คงมิหลีกหลบดอก พวกท่านจักทำเยี่ยงใดก็เชิญ..!! " พูดจบครุฑาหนุ่ม ก็สยายปีกตั้งท่าเตรียมรับมือ ต่อเหล่าชายฉกรรจ์นาคา..
" ถ้าเช่นนั้น..พวกข้าคงต้องล่วงเกินท่านแล้ว หากมีอันใดจนเกิดอันตราย ก็อย่าได้เคืองโกรธพวกเราเลย " ชายท่าทางเป็นหัวหน้ากล่าวจบ ก็หันไปบอกต่อพวกพ้อง..
"พวกเราลุย!! จัดการมันให้เรียบ!!"
ชายฉกรรจ์ทั้งสี่ต่างขยับเข้ามา มุ่งหวังทำร้ายต่อพญาครุฑา เสียงการต่อสู้พันตรูเป็นระยะๆ ฉึก ฉึกๆ ปึก ปึกๆ ตุบๆ
มือไม้ เข่าศอก ที่ประสานกันเข้าต่อกร กับพญาครุฑาเจ้าเวหาเป็นพันละวัน ส่วนครุฑาหนุ่มนั้นยังไม่โต้กลับ ได้แต่ปิดป้องต่อกัน จากการโจมตีของเหล่าชายฉกรรจ์...
" ฝีมือพวกท่านไม่เบาจริงๆ คงมิใช่ทหารหรือนาคาธรรมดาทั่วไปเป็นแน่แท้ ทั้งเพลงมวยเพลงดาบ แสดงให้รู้ว่าคือยอดฝีมือ..!! แต่ฝีมือแค่เพียงนี้ คงทำอันใดต่อเรามิได้ดอก "
" หากข้าหลงหนักมือไป จนพวกท่านเกิดบาดเจ็บล้มตาย ก็อย่าได้อาฆาตต่อเราด้วยละกันนะ..!! "
ร่างกำยำกางกรงเล็บที่แหลมคม พร้อมเข้าทำการพันตรูต่อสู้ เสียงกรงเล็บกรีดเฉือนเนื้อหนัง ของเหล่าชายฉกรรจ์เลือดพุ่งกระฉูดออกมา วีดดด ฉึก! ฉับ! คว๊ากกก อ๊ากกกก..
เสียงร้องด้วยความเจ็บปวดจากบาดแผล จากกรงเล็บของครุฑาตรงหน้า ที่เหล่าเพื่อนร่วมกาลนี้ได้รับ มันช่างสยองลึกเข้าไปในหัวจิตหัวใจ ของเหล่าชายฉกรรจ์กลุ่มนี้เสียจริงเทียว..
บาดแผลเหวอะหว่ะเป็นแนวทางยาว เลือดไหลพุ่งอย่างกับท่อน้ำแตก ร่างฉกรรจ์นั้นล้มลงจมกองเลือด ไปต่อหน้าต่อตาพวกพ้อง..
*******************************************************************