669 ร่วงหล่น

บทที่ 669 ร่วงหล่น

ฉางเจิ้งหมิงกำลังจะปลอบเขา แต่ก็จะยินเสียง ‘พรืด’ ที่ข้างหู

เมื่อหันกลับไปก็เห็นหยางชูหัวเราะท้องคัดท้องแข็ง

“พี่หยาง! ” ฉางเจิ้งหมิงโกรธเล็กน้อย ไม่เห็นหรือว่าฝ่าบาทอารมณ์ไม่ดี ทำไมถึงได้หัวเราะเช่นนั้น

“ขออภัยด้วย” หยางชูโบกมือ “ฝ่าบาทเปรียบเทียบได้น่าสนใจมากเลยอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ”

ใบหน้าของฉางเจิ้งหมิงบูดบึ้ง และในขณะที่เขากำลังจะพูดเขาก็ถูกพูดแทรก

“ฝ่าบาท มันค่อนข้างง่ายที่จะทำให้ตุ๊กตาล้ม” เขาเดินไปที่โต๊ะทรงอักษรและหยิบตุ๊กตาล้มลุกจากพระหัตถ์ของฮ่องเต้

“อ้อ ต้องใช้เคล็ดวิชาหรือ” ไม่เคยมีใครเคยบอกเทียนเฉิงตี้มาก่อนเขาเลยอยากรู้มาก

“ไม่จำเป็นหรอกพะย่ะค่ะ มันง่ายมาก” หยางชูคลำอยู่ครู่หนึ่งแล้วใช้แรงแยกตรงกลางออกจากกัน จากนั้นก็หยิบตราประทับบนโต๊ะ “ฝ่าบาท กระหม่อมใช้มันได้หรือไม่พะย่ะค่ะ”

ฮ๋องเต้โบกมืออย่างไม่ใส่ใจ “ท่านใช้เถอะ! ” แล้วจ้องไปที่มันโดยไม่กระพริบตา

หยางชูยัดตราประทับเข้าไป ปิดตุ๊กตาล้มลุกอีกครั้ง จากนั้นกดให้แรงแล้วยึดมันไว้

“ฝ่าบาททรงทอดพระเนตรอีกครั้ง” เขายื่นมือสะกิด จากนั้นตุ๊กตาล้มลุกก็ตกลงมา