3: ห้ามจระเข้ไม่ให้กินเนื้อ

3

ตอนนี้ทุกคนในบ้านต่างนั่งล้อมคนที่กำลังนั่งนำเลือดใส่เข้าไปในถุงที่วิธีการทำก็เหมือนที่มนุษย์ไปบริจาคเลือดตามปกติแต่สำหรับแวมไพร์ก็อดที่จะกลืนน้ำลายลงคอไม่ได้เวลาที่เห็น

"ฉันว่าฉันควรไปดื่มเบียร์สักกระป๋อง"แอลพูดขึ้นและเดินออก

ผม พ่อและอิ๊นนั่งเฝ้าคนตรงหน้าจนเลือดถูกบรรจุเต็มถุงพ่อจัดการนำเข็มออกทำแผลให้ฌาณก่อนที่จะนำถุงเลือดไปให้ที่สภาผู้ควบคุมกฎ

"กลิ่นเลือดของพี่ฌาณมันหอมมากเหมือนกับ...." อิ๊นที่กำลังจะพูดแต่อยู่ๆก็ทำหน้าตกใจ

"อัน! นายรีบโทรหาพ่อให้เอาเลือดกลับมาเดี๊ยวนี้" อิ๊นพูดเสียงดังแล้วรีบเดินไปชั้นบนของบ้านนำหนังสือหนาเตอะลงมา

"ฉันโทรบอกพ่อแล้วเขากำลังกลับมาพร้อมเลือดว่าแต่ทำไมนายถึง..."ผมถามคนที่กำลังลุกลี้ลุกลนเปิดหนังสือที่ดูขลังแล่เก่ามาก

"ฉันมีลางสังหรณ์บางอย่างว่าเลือดของพี่ฌาณมันไม่ใช่เลือดธรรมดา"อิ๊นตอบคำถามแต่ตาไม่ยอมละออกจากหนังสือ

เราสามคนมีผม แอล และฌาณกำลังนั่งมองอิ๊งอ่านหนังสือเล่มหนาพร้อมกับรอพ่อให้กลับมาด้วยผมนั่งรอประมาณหนึ่งชั่วโมงพ่อก็กลับมาพร้อมกล่องบรรจุถุงเลือด

"ไหนบอกพ่อสิว่าทำไมเราถึงนำเลือดไปตรวจไม่ได้" อิ๊นเงยหน้าขึ้นจากหนังสือ

"ตอนผมไปทำงานที่ศูนย์คำภีร์ผมอ่านหนังสือเยอะมากแล้วหนึ่งในนั้นคือคัมภีร์เลือดหนังสือเล่มนั้นถูกเขียนไว้ว่าเลือดมนุษย์มีอยู่สี่ประเภท 1.เลือดสะอาด คือเลือดของมนุษย์ส่วนใหญ่ไม่ได้มีพิษแต่ก็ไม่ได้มีผลอะไรเกิดขึ้น

2.เลือดเสื่อม คือเลือดที่รสชาติแย่และนำมาทำประโยชน์ไม่ได้ถ้านำเลือดเสื่อมหยดเข้าไปในหม้อปรุงยาแม้แต่หยดเดียวยานั้นจะใช้รักษาอาการใดไม่ได้เลย

3.เลือดซาตาน คือเลือดที่นักเวทย์ต้องการมากที่สุดเหมาะกับการใช้สาปแช่งและบูชายันต์

และสุดท้ายคือเลือด จากสวนเอเดน เป็นเลือดที่จะมีกลิ่นและรสชาติพิเศษตามผลไม้ในสวนวิเศษนั้น แต่ละกลิ่นให้ผลลัพธ์ต่างกัน ซึ่งผมหาไม่เจอว่ากลิ่นเลือดของพี่ฌาณมันมีผลอะไรแบบไหน แต่พวกเราควรรู้ก่อนที่ผู้คุมกฎจะรู้หากเลือดของพี่ฌาณมันมีประโยชน์แก่พวกเขาผู้คุมกฎก็คงต้องการเลือดไม่ต่างจากนักล่าพวกนั้นเหมือนกัน" ทุกคนที่ได้ฟังก็รู้สึกโล่งอกที่อิ๊นนึกได้ก่อนที่เราจะเอาเลือดไปตรวจ

"และเราจะรู้ได้อย่างไรว่าเลือดของผมมันส่งผลอย่างไรแต่อันก็เคยดื่มเลือดผมแล้วจะมีอะไรเกิดขึ้นกับเขารึเปล่า"ฌาณพูดและหันมามองที่ผมผมเอื้อมไปจับมืออีกฝ่าย

"เลือดถ้าดื่มโดยตรงจะไม่มีผลอะไรกับผู้ดื่มทั้งนั้นแต่ถ้านำมาสกัดหรือหมักไว้คุณสมบัติของเลือดจะเด่นชัดขึ้น" ผมบอกกับคนที่ทำหน้ากังวนใจ

"ฉันมีเพื่อนที่รอบรู้เรื่องนี้แต่ดันไว้ใจไม่ได้ถ้าเอาเรื่องนี้ไปปรึกษามันคงเก็บความลับไม่อยู่" อิ๊นพูดก่อนจะนั่งเปิดหนังสืออ่านต่อ

"แล้วนายว่าพวกแม่มดที่หลงใหลในเครื่องดื่มจะรู้เรื่องนี้มั้ย" ผมพูดถามขึ้นทำให้อิ๊นเงยหน้าจากหนังสือ

"อย่าบอกนะว่านายหมายถึง..."ไม่ทันที่น้องชายผมจะพูดจบ

"จินน์ไง ไว้ใจได้ชัวร์" ผมพูดขึ้นมาทำน้องชายของผมถึงกับหน้านิ่วคิ้วขมวดเพราะจินน์กับอิ๊นเคยเป็นแฟนกันถึงสิบสองปี

"ก็ลองดูรึกันว่ายัยนั่นจะรู้ข้อมูลขนาดไหน" อิ๊นพูดและเดินไปหยิบเบียร์ในตู้เย็นมากินพร้อมกลับมานั่งอ่านหนังสือต่อ

"ไม่แน่นะว่าถ่านไฟอาจกลับมาประทุอีกครังฉันรู้นะว่าภายในใจของนายก็ยังมีจินน์อยู่ใช่ป่ะ?" แอลพูดขึ้นแซวพี่ชายตัวเอง

"ยุ่ง"อิ๊นพูดขึ้นเรียกเสียงหัวเราะให้ทุกคนในบ้าน

"นายนี่มันเก็บทรงไม่อยู่จริงๆเลยว่ะ"ผมเดินเข้าไปตบไหล่น้องชายเบาๆ

ผ่านไปจนถึงเย็นผมส่งข้อความขอความช่วยเหลือไปหาจินน์ซึ่งเธอก็ตอบตกลงและจะรีบมาให้ถึงภายในเช้าวันพรุ้งนี้ ส่วนฌาณก็อยู่ในสวนสมุนไพรกับแอลทิ้งผมให้นั่งดูรายการทำอาหารคนเดียวที่ห้องนั่งเล่น

"ถ้ามีเลือดรสชาติดีๆสักขวดคงจะดี"ผมพูดขึ้นโดยไม่รู้ว่ามีคนเดินเข้ามาใหม่

"คุณว่าอะไรนะคุณอัน"ฌาณพูดเสียงแข็งจนทำให้ผมขนรุกไปทั้งตัว

"ผมแค่พูดว่าอยากชิมเลือดสักขวดคือ...ผมหมายถึง" ผมเหงื่อออกไปทั้งตัวเพราะหาคำแก้ตัวไม่ได้

"คุณปกป้องผมไม่ให้ผมโดนดูดเลือดไปแต่คุณก็ยังดื่มเลือดคนอื่นคุณมันก็ไม่ต่างจากพวกที่ล่าผมอยู่" ผมรีบส่ายหน้า

"ไม่เหมือนกันผมรักคุณผมไม่มีวันให้ใครมาฆ่าคุณเพื่อเอาเลือดไปส่วนเลือดที่ผมกินนั้นมาจากคนที่ยินยอมที่จะขายเลือดให้ทั้งนั้นผมไม่เคยบังคับใคร"ผมเดินเข้าไปสวมกอดอีกคนทางด้านหลัง

"ถ้าผมขอให้คุณเลิกดื่มเลือดคุณจะทำเพื่อผมได้มั้ย" คำขอของฌาณทำผมนิ่งไปชั่วหนึ่ง

"ผม..." พูดเสียงค่อยๆจนอีกคนถามขึ้นมา

"ไม่ได้เหรอ" ผมเงียบอีกรอบ

"ผมขอค่อยๆลดได้มั้ยแบบว่าจากวันละขวดเหลือวันละแก้ว" ผมต่อรองอีกคน

"แต่สุดท้ายคุณต้องเลิกดื่มให้ได้คุณสัญญากับผมนะ" นิ้วก้อยของมือเรียวยื่นมาทางผมผมใช้นิ้วตัวเองเกี่ยวเพื่อตกลงว่าจะทำอย่างที่พูด

แอลที่ยืนมองผมกับฌาณคุยกันก็หัวเราะขึ้นอย่างสะใจ

"จะทำได้ไหม...ทำได้รึเปล่า..จะทำได้ไหม ทำได้รึเปล่า ฮ่าๆๆๆ"แอลร้องเพลงขึ้นแกล้งผม

"ฌาณพี่รู้รึเปล่าว่าการห้ามไม่ให้อันมันดื่มเลือดเหมือนห้ามจระเข้ไม่ให้กินเนื้อเลยนะ" แอลยังหัวเราะไม่เลิก

"แต่ผมเชื่อว่าคุณอันทำได้...ใช่มั้ยครับ"ฌาณหันมามองผม

"ครับทำได้ครับ" พอผมตอบแบบนั้นเสียงหัวเราะของน้องสาวผมก็ดังลั่นบ้านทั้งคืน

...................................