0431 ทุ่งหิมะ

บทที่ 431 ทุ่งหิมะ

โลกวิญญาณเทียนจี๋ที่ถูกหิมะน้ำแข็งปกคลุมชั่วนาตาปี ทุกแห่งหนล้วนเป็นหิมะหนาสีขาวเวิ้งว้าง กลางพื้นหิมะที่ไร้ผู้คน มีเด็กหนุ่มอายุสิบห้าสิบหกปีคนหนึ่งกำลังเดินไปข้างหน้าอย่างยากลำบากท่ามกลางหิมะและสายลมหนาว

เขาเดินขากระเผลก ร่างกายราวกับทานทนกระบีบคั้นทรมานของพายุหิมะไม่ไหว ร่างเล็กๆ สั่นเทาและส่ายไหวราวกับใบไม้แห้งท่ามกลางพายุหิมะ

ในผืนหิมะน้ำแข็งที่มีแต่สีขาวโพลน เส้นผมสีแดงเพลิงของเด็กหนุ่มเด่นสะดุดตาเป็นพิเศษ สามารถมองเห็นเปลวเพลิงกำลังลุกไหม้บนศีรษะ ไม่ใช่เขาถูกเผาทว่าบนศีรษะเป็นเช่นนี้โดยกำเนิด เพียงแต่ตอนนี้เปลวเพลิงค่อยๆ อ่อนแอลงอย่างช้าๆ และใกล้จะมอดดับแล้ว

เขาพยายามเดินอยู่บนทางลาดเล็กๆ ในที่สุดกำลังกายก็ไม่ไหวล้มลงท่ามกลางหิมะ ทั้งตัวถูกหิมะน้ำแข็งกลบอย่างไร้ปราณีทันที

“ข้าจะตายแล้วหรือ?” เขาพึมพำ รู้สึกว่าร่างกายค่อยๆ เปลี่ยนเป็นท่อนไม้เย็นเยียบและชาหนึบทีละนิด ข้างหูมีเสียงหัวเราะอย่างยินดีดังมา เวลานี้เขาไม่มีเรี่ยวแรงแม้แต่จะยิ้มอย่างขมขื่น รู้สึกว่าตนเองใกล้จะตายแล้ว ขนาดเสียงหลอนยังดังออกมา