1200 น่าแปลก

ตอนที่ 1200 น่าแปลก

“การทดลองแรกเริ่มขึ้นอย่างเป็นทางการ”

“เฟยหลี เตรียมตัว”

“สาม”

“สอง”

“หนึ่ง”

ซ่า… ซ่า…

ความว่างเปล่าพลันขยายออก

สัตว์ประหลาดสีดำที่มีสี่กีบติดไฟปรากฏขึ้นต่อหน้าคนจำนวนมาก

มันยังไม่ทันตอบสนอง แสงสีแดงโลหิตก็สาดส่องรอบข้าง

โลหิตถูกเก็บรวบรวมก่อนหายไป

ซากศพของสัตว์ประหลาดสีดำล้มลงกับพื้น

“ดูท่าจะประสบความสำเร็จ ตอนนี้พวกเราจะทำการส่งย้อนกลับ!” กู่ฉิงซานกล่าว

เขาแตะบนคีย์บอร์ดคอมพิวเตอร์

จัมเปอร์เริ่มทำงานอีกครั้ง

ซ่า…

ความว่างเปล่าพังทลายอย่างรวดเร็ว

ซากศพและโลหิตทั้งหมดถูกส่งกลับในสภาพสมบูรณ์

กู่ฉิงซานยังคงแตะจอเพื่อนำภาพขึ้นมา

ในอีกเมืองหนึ่ง

สัตว์ประหลาดล้อมรอบกองเนื้อสัตว์ขณะจ้องมองอย่างเหม่อลอย

พวกมันเพียงเห็นสหายตัวหนึ่งพลันหายไป จากนั้นก็พลันกลายเป็นกองเนื้อสับ

…สัตว์ประหลาดไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น

ในเมือง ช่องสัญญาณประเภทต่างๆ จำนวนมากซ่อนอยู่ในหิน ถูกฝังอยู่ในพื้น ถูกสร้างไว้ตามต้นไม้หรือแม้กระทั่งใช้ก้อนอิฐ อะไหล่รถ กระป๋องขยะที่ถูกทิ้ง ไฟถนนและของอื่นๆ เพื่อทำการปลอมแปลง

“ข้าบอกแล้วว่านี่เป็นวันสิ้นโลกระดับต่ำ สาเหตุหนึ่งก็เพราะพละกำลังของสัตว์ประหลาดเหล่านี้ ส่วนอีกสาเหตุก็เพราะความหยิ่งทะนงของพวกมันเอง” กู่ฉิงซานกล่าว

“ความหยิ่งทะนงหรือ” เย่หรูซีถามด้วยความสับสน

“ใช่ความหยิ่งทะนงก็ไม่ต่างจากความโง่ พวกมันปฏิบัติกับมนุษย์ในฐานะอาหารและเหยียดหยันเกินกว่าจะทำความเข้าใจอารายธรรมของมนุษย์” กู่ฉิงซานตอบ

เขาคลิ้กปุ่ม

บนจอ จัมเปอร์ลับอีกเครื่องทำงาน

เพียงพริบตา สัตว์ประหลาดสองตัวถูกดูดเข้าไปในความว่างเปล่าก่อนหายไป

เย่เฟยหลีและจางหยิงห่าวกำลังรอช่วงเวลานี้อยู่

จางหยิงห่าวยกปืนขึ้น

เย่เฟยหลีโบกตะขอลืมเลือนวิญญาณ

ทันทีที่สัตว์ประหลาดปรากฏตัวขึ้น มันก็ถูกสังหาร

กู่ฉิงซานเคาะคีย์บอร์ด

สัตว์ประหลาดที่ถูกสังหารถูกเคลื่อนย้ายพริบตากลับไปอีกครั้ง

ผู้ชมเหล่านั้นตกตะลึง

“มีคนที่เหลือเชื่ออยู่ มันกำลังสังหารหมู่พวกเรา!” หัวหมูตัวหนึ่งกรีดร้อง

สิ้นเสียงคำรามนี้ สัตว์ประหลาดตัวอื่นกระจัดกระจายเพื่อหลบหนี

ทันใดนั้น มือขนาดใหญ่คว้าหัวหมูเอาไว้ขณะออกแรงบีบอย่างหนักหน่วง สุดท้ายหัวหมูก็ถึงแก่ความตาย

“ใครกล้ามาพูดจาเหลวไหล! รนหาที่ตายแท้ๆ !”

เสียงขนาดใหญ่ทำให้สัตว์ประหลาดทั้งหมดตกตะลึง

สัตว์ประหลาดทรงพลังเป็นพิเศษสังเกตเห็นความปั่นป่วนก่อนมาที่นี่

ราชาวารนรมาร ราชาเสือเล็บคมปลาบ ราชาอินทรีทองปีกดำ

“เกิดเรื่องบ้าอะไรถึงทำให้พวกเจ้าขี้ขลาดได้ปานนี้!” ราชาวานรมารถามด้วยความโกรธ

สัตว์ประหลาดตัวหนึ่งก้าวมาข้างหน้าด้วยความระแวดระวังขณะเล่าสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้นให้ฟัง

หลังจากได้ยินเช่นนี้ ราชาเสือเย้ยหยันว่า “เจ้าพวกโง่ ยังไม่เข้าใจเรื่องนี้หรือ มันต้องเป็นมนุษย์ที่เชี่ยวชาญความสามารถล่องหนที่ซ่อนอยู่ในความมืดเพื่อรอโอกาสฆ่าพวกเจ้าแน่ๆ ”

ราชาวานรมารครุ่นคิดสักพักแล้วกล่าวว่า “พวกเราจัดการกับคนพวกนี้มาก็หลายปี ฆ่าคนส่วนไปก็ไม่ใช่น้อยๆ แถมยังกินพวกมันเข้าไปมากมาย แต่ก็ยังไม่เคยเจออะไรแบบนี้มาก่อน ดูท่าจะมีใครบางคนเกิดขึ้นมา เป็นพลังพิเศษที่พวกเราไม่รู้จัก”

มันกล่าวอย่างเหยียดหยันว่า “แต่ว่า มันก็แค่คนคนเดียว ต่อให้ได้พลังพิเศษแบบนั้นมา มันจะจัดการพวกเราสัตว์ประหลาดวันสิ้นโลกได้อย่างนั้นหรือ”

มันเคลื่อนไหวอย่างรุนแรงก่อนจับต้นไม้ที่อยู่ข้างๆ

“ดูนั่น มันซ่อนอยู่ในต้นไม้นี้!”

ราชาวานรมารตะโกน

…เมื่อจัมเปอร์ขนาดเล็กทำงาน มันทำให้เกิดความผันผวนจนถูกค้นพบในทันที

วิ้ง…

ทันทีที่ราชาวานรมารจับต้นไม้ จัมเปอร์ก็ทำงานก่อนพามันออกจากที่ที่เคยอยู่ทันที

อีกด้าน

กู่ฉิงซาน จางหยิงห่าว เย่เฟยหลีและเย่หรูซีเตรียมตัวอยู่นานแล้ว

ทันทีที่ราชาวานรมารปรากฏตัว ทั้งสี่คนก็โจมตีพร้อมกัน

หนึ่งดาบ

หนึ่งนัด

หนึ่งตะขอ

หนึ่งหมัด

พวกเขาสี่คนทุ่มการโจมตีสุดกำลัง ราชาวานรมารถูกแยกชิ้นส่วนก่อนจะทันได้มองรอบข้าง

กู่ฉิงซานเก็บดาบก่อนเดินกลับไปที่คอมพิวเตอร์แล้วกล่าวว่า “ตอนนี้พวกมันน่าจะกลัวกันแล้วจริงๆ ”

เขากำลังจะเคาะปุ่มเคลื่อนย้ายพริบตา แต่เย่เฟยหลีกลับทักขึ้นว่า

“ฉิงซาน เดี๋ยวก่อน!”

กู่ฉิงซานมองเขา

เย่เฟยหลีก้าวมาข้างหน้าด้วยรอยยิ้มแปลกประหลาดก่อนกล่าวว่า “ถ้าเจ้าอยากสร้างความกลัว ข้าถึงกับมีประสบการณ์ในการทำแบบนั้นอยู่”

เขาดูตื่นเต้นเล็กน้อย

“ยังไงล่ะ” กู่ฉิงซานดึงมือกลับขณะถามด้วยความสนใจ

เย่เฟยหลีเลียริมฝีปากแล้วกล่าวว่า “ก่อนหน้านี้ข้าออกไปหาวัตถุดิบกับจางหยิงห่าว พวกเราพบร้านตุ๊กตาเข้าน่ะ”

“อืม แล้วยังไงต่อ”

“เจ้ารอข้าก่อน แป๊บเดียว”

เย่เฟยหลีกลายเป็นแสงสีแดงก่อนพุ่งออกจากหน้าต่างสถาบันวิจัย

ผ่านไปหลายอึดใจ เขากลับมา

“ดูนี่สิ”

เย่เฟยหลีชูบางสิ่งในมือให้ทั้งสามดู

“เจ้านี่จะทำให้พวกมันหวาดกลัวงั้นหรือ”

“อัจฉริยะ!” จางหยิงห่าวปรบมือ

เย่เฟยหลีโยนสิ่งนั้นให้กู่ฉิงซาน

“เอาล่ะ มาดูกันดีกว่า”

กู่ฉิงซานกล่าว

เขาวางสิ่งนั้นบนจัมเปอร์ก่อนกดปุ่ม

อีกด้าน

ราชาเสือเล็บคมปลาบและราชาอินทรีทองปีกดำส่งสัตว์ประหลาดจำนวนมากเพื่อตามหาราชาวานรมาร

สัตว์ประหลาดธาตุไฟทรงพลังตัวอื่นมาถึงเช่นกัน

“หายไปหรือ ต่อหน้าต่อตาพวกเจ้าเนี่ยนะ” สัตว์ประหลาดที่มีร่างสูงสามสิบเมตรถาม

“ใช่” ราชาเสือเล็บคมปลาบตอบ

ทันใดนั้น สัตว์ประหลาดทั้งหมดพลันก้มศีรษะขณะมองพื้น

ตุ๊กตาลิงอยู่บนพื้น

สัตว์ประหลาดตกตะลึง

หรือว่า…

ความคิดแย่ๆ ผุดขึ้นในใจพวกมัน

ราชาอินทรีทองปีกดำสัมผัสตุ๊กตาผ้าอย่างแผ่วเบาด้วยเล็บคมปลาบก่อนถามอย่างระแวดระวังว่า “ราชาวานรมาร เกิดอะไรขึ้นกับเจ้า”

ตุ๊กตาลิงยังคงยิ้ม ไม่ขยับ ไม่พูด

“ทำไมถึงตัวเล็กขนาดนี้ ตายแล้วหรือ หรือว่าโดนวิชาพิเศษเข้าไป” หมีสีดำถาม

“ไม่ ข้าไม่คิดว่าใช่นะ น่าจะของปลอมมากกว่า” วานรอีกตัวตอบ

ขณะสัตว์ประหลาดกำลังสนทนา ก้อนอิฐบนพื้นสั่นไหวเล็กน้อย

วินาทีต่อมา วานรตัวนั้นหายไป

เกิดความเงียบสงัด

ความว่างเปล่าพลันขยายออก

ทันใดนั้น…

มีตุ๊กตาลิงอีกตัวอยู่บนพื้น

สัตว์ประหลาดมองตุ๊กตาลิงจนพูดอะไรไม่ออก

ราชาเสือเล็บคมปลาบกล่าวว่า “มันอาจจะเล็งเผ่าวานรมารปฐพี…”

ความว่างเปล่าขยับ

มันหายไปเช่นกัน

ตุบ!

ตุ๊กตาเสือตกลงบนพื้น

เกิดความเงียบ

เงียบสนิท

“น่าแปลก… แต่โชคดีที่พวกเราไม่ใช่เป้าหมาย” หมีดำพึมพำ

มันหยิบตุ๊กตาทั้งสามตัวขึ้นมาก่อนวางไว้บนฝ่ามือ

“ดูท่าข้าจะต้องคลายวิชานี้แล้วล่ะ… คงมีแค่ข้าที่สามารถช่วยให้พวกเขากลับมาเป็นสภาพเดิมได้”

หมีดำจิ้มตุ๊กตาสามตัวด้วยอุ้งเท้าขณะพึมพำบางอย่างออกจากปาก

“คลาย!” หมีดำตะโกน

แสงสีดำทมิฬตกลงบนตุ๊กตาสามตัว

ไม่มีการเปลี่ยนแปลงกับตุ๊กตาสามตัว ไม่มีการเคลื่อนไหว

…หมีดำใช้วิชาคลายที่ทรงพลังมากแท้ๆ

แต่สามสิ่งนี้เป็นแค่ตุ๊กตา

เมื่อเห็นเช่นนี้ หมีดำวิตกเล็กน้อยก่อนเอานิ้วจิ้มตุ๊กตาลิงแล้วตะโกนอีกครั้ง “คลาย!”

ยังไม่มีการตอบสนอง

เพราะมันกระตือรือร้นเกินไป ทำให้บังเอิญฉีกตุ๊กตาลิงจนเกิดรูเข้า

หมีดำดึงนิ้วกลับอย่างรวดเร็ว

…ตุ๊กตาผ้าจะมาขัดขืนพลังอันแก่กล้าของมันได้อย่างไร

เมื่อแสงออกจากนิ้ว ตุ๊กตาลิงฉีกขาดทันที

หมีดำแข็งทื่อ

สัตว์ประหลาดทุกตัวแข็งทื่อ

สัตว์ประหลาดสูงสามสิบเมตรพลันกล่าวว่า “เจ้าฆ่าเขา! เจ้าฆ่าราชาวานรมาร!”

“ไม่!” หมีดำรีบโต้แย้ง “ข้าไม่ได้ฆ่าเขา!”

มันหมอบลงกับพื้นขณะใช้วิชารักษาที่ดีที่สุดกับตุ๊กตา

“ราชาวานรมาร! ฟื้นสิ!”

หมีดำเหงื่อออกทั่วร่างขณะเรียกด้วยน้ำเสียงอ้อนวอน

ตุ๊กตาไม่ขยับ

มันเพียงฉีกขาด แน่นอนว่าไม่ขยับไปไหน

สัตว์ประหลาดสูงสามสิบเมตรกล่าวอย่างไม่เต็มใจว่า “ทุกคนก็เห็นแล้ว เห็นได้ชัดว่านิ้วของเจ้าสัมผัสลงไปจนทำให้ราชาวานรมารถึงแก่ความตาย!”

ขณะพูด ความผันผวนอันคุ้นเคยปรากฏขึ้นอีกครั้ง

ฟรึ่บ!

หมีดำหายไปเช่นกัน

หนึ่งอึดใจ

สองอึดใจ

สามอึดใจ

ตุบ!

ตุ๊กตาหมีดำตกลงบนพื้นจนมากองอยู่รวมกับตุ๊กตาเสือและตุ๊กตาลิงอีกตัว

โลกกลับมาเงียบสงัดอีกครั้ง

สัตว์ประหลาดสูงสามสิบเมตรตะโกนออกมาว่า “บัดซบ น่ากลัวเกินไปแล้ว… ข้าต้องออกจากที่นี่”

มันสาวเท้ายาวเพื่อหนี

สัตว์ประหลาดมองตุ๊กตาสามตัวบนพื้น

ขนาดสามราชา

ยังโดนขนาดนี้

ทำไมพวกมันยังต้องอยู่ที่นี่อีกล่ะ

“หนี… อา…”

ในที่สุด สัตว์ประหลาดตัวหนึ่งตะโกน

ทันใดนั้น สัตว์ประหลาดทั้งหมดหายไป!

พวกมันล้วนออกจากบล็อกแล้วหลบหนีไปทุกทิศทาง

………………………………….