1020 เทพแห่งความว่างเปล่า

ตอนที่ 1020 เทพแห่งความว่างเปล่า

เกิดความเงียบ

แมวสีดำอยู่บนร่มหลากสีสันขณะมองรอบข้างด้วยสีหน้าจริงจัง

หูของมันขยับเป็นครั้งคราว ดวงตาคล้ายกับทะลวงความว่างเปล่า สามารถมองเห็นหลายสิ่งที่คนอื่นไม่สามารถมองเห็นได้

พวกกู่ฉิงซานเหาะไปตามทางที่มันนำทางอย่างช้าๆ

ในที่สุด

เสาซากศพทั้งหมดถูกทิ้งไว้ด้านหลัง มีความมืดอันว่างเปล่าอยู่ตรงหน้าพวกเขา

มีลมกระโชกพัดหวีดหวิวอย่างต่อเนื่องในความมืด เสียงของมันเหมือนกับเสียงคร่ำครวญของวิญญาณนับร้อยล้านดวงอันไม่มีสิ้นสุด

‘เมี้ยว!’

แมวสีดำส่งเสียงร้องอย่างร้อนรน

ทุกคนหยุดทันทีก่อนรีบถอยออกมาเพื่อรักษาระยะห่าง

“สายลมนี้คล้ายกับรุนแรงเกินไป” ลอร่ากล่าว

นางโยนโล่โลหะไปทางสายลม

‘ฟู่’

ในเวลาสั้นๆ โล่กลายเป็นผุยผง

ไม่ช้าผุยผงก็หายไปสิ้น

ลอร่าอ้าปากกว้างด้วยความประหลาดใจจนอดพูดไม่ได้ว่า

“หรือว่าเป็นสายลมแห่งความโกลาหล”

“ใช่ มันคือสายลมแห่งความโกลาหล เจ้าห้ามเข้าใกล้ ไม่อย่างนั้นจะไม่มีใครสามารถช่วยเจ้าได้” เหล่าต้าเตือน

“ไม่มีทางไปข้างหน้าเลยหรือ” กู่ฉิงซานถาม

ทุกคนมองแมวสีดำ

แมวสีดำชำเลืองมองทุกคนด้วยความเหยียดหยัน อุ้งเท้ายื่นออกมาชี้ไปทางความว่างเปล่าฝั่งซ้ายของพวกเขา

ความว่างเปล่าหรือ

ทุกคนไม่รู้ว่าทำไมมันถึงชี้

กู่ฉิงซานโยนประกายดาบเข้าไปอย่างไม่ใส่ใจ

ประกายดาบอสนีบาตเคลื่อนผ่านความว่างเปล่าก่อนพุ่งเข้าไปอย่างรวดเร็ว

ไม่มีอะไรเกิดขึ้น

ฉานนู่กล่าวว่า “นายท่าน ข้าคล้ายกับสัมผัสถึงความอ่อนไหวได้นิดหน่อย”

“ความอ่อนไหวเหรอ?”

“ข้าสัมผัสได้ว่าคล้ายกับมีวิถีลับในความว่างเปล่า แต่ข้าไม่สามารถสัมผัสพวกมันได้”

“เจ้าสามารถฟันมันให้เปิดออกมาได้หรือเปล่า”

“ได้ แต่มันจะเป็นการทำลายวิถีนั่นจนสิ้น”

“ช่างเถอะ ดูท่าพวกเราจะมาถูกทางนะ” กู่ฉิงซานพึมพำ “แต่การรู้เส้นทางนั้นมันไม่มากพอ ข้าเกรงว่าพวกเราต้องหาวิถีพิเศษที่สอดคล้องกันก่อนจึงสามารถเข้าสู่ส่วนลึกของซากปรักหักพังได้”

ตอนนี้ราชากล่าวขึ้นว่า

“รอเดี๋ยวก่อน ข้อมูลที่ถูกผนึกไว้ในจิตข้ากำลังปรากฏขึ้นช้าๆ”

ราชากล่าวจบ เขาหลับตาลง

ทุกคนรออยู่กับที่

ผ่านไปสักพัก

ราชาลืมตาขึ้นก่อนหยิบคทาครึ่งแขนออกมา

ราชากล่าวว่า “นี่คือคทาของราชาที่ตกทอดมารุ่นต่อรุ่น ราชาทุกองค์ไม่เคยใช้มันมาก่อน ข้าคิดเสมอว่ามันคือมารยาทและกฎที่บรรพบุรุษตั้งเอาไว้ แต่คิดไม่ถึงเลยว่ามันจะถูกใช้ที่นี่”

เขากำคทาแน่นก่อนฟาดไปในความว่างเปล่า

‘ตูม!’

ความว่างเปล่าส่งเสียงอู้อี้

คทาสะท้อนกลับ

ดวงตาของทุกคนทอประกาย

มีประตูอยู่!

“เสียงดังเกินไป เร็วกว่านี้” จางหยิงห่าวเตือน

“ข้ารู้” ราชากล่าว

เขากำคทาแน่นก่อนฟาดเข้าไปในความว่างเปล่า

‘ตูม!’

‘ตูม!’

‘ตูม!’

เสียงกระทบทิ่มแทงความเงียบ มันดังก้องทุกหนแห่งในความมืด

สีหน้าของเย่เฟยหลีพลันเปลี่ยนไป

“ข้าได้ยินเสียงของสัตว์ประหลาด มันกำลังมาจากด้านบนอย่างรวดเร็ว” เขากล่าว

ทุกคนตกตะลึง

คาดไม่ถึง สัตว์ประหลาดนั่นยังไม่ไป

เมื่อครู่มันหาทุกคนไม่เจอก็เลยคอยคุ้มกันอยู่บนป่าซากศพเพื่อรอการปรากฏตัวของเหยื่ออย่างเงียบๆ หรือ

“เร็วเข้า!” กู่ฉิงซานเร่ง

“รู้แล้ว ข้ากำลังพยายามสุดความสามารถอยู่!” ราชาตอบ

เขาตะโกนอย่างเกรี้ยวกราดขณะถือคทาของราชาเอาไว้แล้วฟาดเข้าใส่ความว่างเปล่าอย่างรุนแรง

ตอนนี้ ทุกคนได้ยินเสียงนั่น

เหนือมิติมืดมิด เสียงน่าสงสัยนั่นปรากฏขึ้นอีกครั้ง

ปากสีเทาขนาดใหญ่ที่มากพอจะปกคลุมสุดสายตายื่นออกมาจากความมืดอีกครั้ง

ถึงแม้ที่พักพิงหมื่นโลกจะสามารถแยกตัวจากการตรวจจับทั้งหมดได้ แต่เสียงเคาะของราชาในความว่างเปล่ายังทำให้ปากสีเทาขนาดใหญ่ระบุทิศทางได้

รอบข้างพวกกู่ฉิงซาน ชุดอักขระหมองหม่นปรากฏขึ้นก่อนผนึกพื้นที่นี้อย่างสมบูรณ์

“จำกัดพื้นที่นี้ไว้ก่อนงอย่างนั้นเหรอ? ฉลาดจริงๆ”

จางหยิงห่าวมองอักขระรอบข้างพลางกระซิบ

ตอนนี้ ปากสีเทาขนาดใหญ่อ้าไปทางที่พวกกู่ฉิงซานอยู่ช้าๆ

ลิ้นยาวนับหมื่นยื่นออกมา

“พวกเจ้าสู้ไม่ได้หรอก หากอยู่ด้วยกันมีแต่ตายสถานเดียว รีบคิดหาทางเร็ว” เหล่าต้ารีบกล่าว

“ข้าจัดการเอง”

จางหยิงห่าวพลิกมือก่อนเอาปากกระบอกปืนขนาดใหญ่มาวางไว้บนบ่า

ปากกระบอกปืนเล็งไปที่ปากขนาดใหญ่

“อย่า พี่ปืนใหญ่คือไพ่ตายของพวกเรา เก็บไว้ก่อน” กู่ฉิงซานห้ามเข้า

กู่ฉิงซานจั่วไพ่จากความว่างเปล่า

ไพ่สั่นไหวในสายลมก่อนกลายเป็นหอกสีชาด แสงสีแดงคมปลาบอยู่บนหอก

หอกปีศาจแดง!

“ฮ่า!”

กู่ฉิงซานตะโกนอย่างรุนแรงก่อนสำแดงวิชาหอก

พายุโหมกระหน่ำ!

นี่ไม่ใช่สกิลที่ทรงพลัง มันเป็นเพียงวิชาหอกที่เร็วที่สุดที่กู่ฉิงซานสามารถหาได้

ไม่ต้องใช้สกิลให้มากความ ตอนนี้ กู่ฉิงซานแค่ต้องการความเร็ว!

เพราะไม่มีอะไรหยุดยั้งหอกปีศาจแดงได้!

เขาถือหอกแล้วร่ายรำออกมาเป็นภาพมายาราวกับคลื่นเงาสีแดง พวกมันพุ่งตรงไปยังลิ้นยาวที่พุ่งมาจากท้องนภา

เงาสีแดงปะทะลิ้นยาว!

‘ฉัวะ!’

เลือดเนื้อสาดกระเซ็น!

หอกปีศาจแดงที่ไม่อาจหยุดยั้งได้สับลิ้นยาวเป็นชิ้นๆ

เลือดเนื้อชิ้นเล็กชิ้นน้อยตกลงมา

เหล่าต้าตะโกนเสียงดังว่า “สิ่งนี้มีพิษร้ายแรง พัดมันออกไป!”

ลอร่าหยิบพัดออกมาจากกระเป๋าก่อนฟาดไปข้างหน้า

พายุหมุนพัดพวกมันออกไป

ชิ้นเลือดเนื้อทั้งหมดม้วนตัว พวกมันลอยขึ้นไปจนติดอยู่กับปากสีเทาขนาดใหญ่

ปากสีเทาขนาดใหญ่โดนเล่นงานอย่างจัง

เหล่าต้ากล่าวว่า “กู่ฉิงซาน ระวังด้วย เมื่อครู่เป็นเพราะพึ่งความคมของอาวุธ ตอนนี้มันอาจจะโกรธแล้วก็ได้”

กู่ฉิงซานเก็บหอกปีศาจแดงแล้วกล่าวจากด้านหลังว่า “ยังอีกเหรอ?”

ราชาตอบเสียงดังว่า “เกือบแล้ว!”

เขาชูคทาขึ้นสูงก่อนฟาดใส่ในความว่างเปล่า

‘ปัง!’

ความว่างเปล่าพลันเผยรอยร้าวคดเคี้ยวขึ้นมาก่อนกระจายไปทุกทิศทาง

ในเวลาเดียวกัน ด้านหลังปากสีเทาขนาดใหญ่ เสียงกรอบแกรบดังขึ้นและเร็วขึ้น

ปากสีเทาขนาดใหญ่ค่อยๆ ออกมาจากส่วนลึกของความมืด

“พระเจ้า นี่มันอะไรกันเนี่ย” จางหยิงห่าวกระซิบ

“ข้าไม่รู้ ข้าไม่เคยเห็นอะไรแบบนี้มาก่อน” ลอร่าตอบอย่างเหม่อลอย

ทุกคนพูดไม่ออกสักพัก

สัตว์ประหลาดปรากฏตัวเพียงครึ่งส่วนในท้องนภามืดมิด

มันคือปากสีเทาขนาดใหญ่ที่มีเครายาวอยู่ทั้งสองฝั่งของปาก แต่ละฝั่งมีใบหน้ามนุษย์อยู่ปลายเครา

ร่างของสัตว์ประหลาดสร้างจากซากศพนับไม่ถ้วน มันเลื้อยมาข้างหน้าเหมือนกับงู แต่ร่างของมันไม่ใช่งู ร่างของมันปกคลุมไปด้วยมือทั้งสองฝั่ง

หากนับคร่าวๆ มือพวกนี้มีอยู่นับพัน พวกมันขยับอยู่ในความมืดอย่างต่อเนื่องราวกับเท้านับร้อยที่ประสานงานกัน

กู่ฉิงซานมองดูแต่ก็ไม่เข้าใจว่ามันคือตัวตนแบบไหน

เขามองเหล่าต้า

เหล่าต้าวิตกขึ้นมาอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน จากนั้นกล่าวกับทุกคนว่า

“บัดซบ นี่คือเทพแห่งความว่างเปล่า พวกเราไม่สามารถรับมือมันได้”

เย่เฟยหลีถามอย่างประหลาดใจว่า “เห็นได้ชัดว่ามันคือสัตว์ประหลาด ทำไมถึงเรียกว่าเทพล่ะ”

เหล่าต้าตอบว่า “พละกำลังของมันอยู่ระดับเดียวกับเทพแห่งความว่างเปล่า มันสามารถบดขยี้พวกเราได้ด้วยการเอาจริงเพียงนิดเดียว”

ลอร่าไม่เชื่อ “แต่เมื่อครู่กู่ฉิงซานยัง”

“กู่ฉิงซานแค่ขัดขวางการกินของมัน ตอนนี้พวกเราจะตายกันหมดอยู่ตรงนี้” เหล่าต้ากล่าว

จางหยิงห่าวเอาปากกระบอกปืนออกมาอีกครั้งแล้ววางไว้บนบ่า

คราวนี้ไม่มีใครห้ามเขา

กู่ฉิงซานรู้สึกถึงกลิ่นอายแปลกประหลาดยากจะอธิบายจากตัวสัตว์ประหลาด เขากุมดาบเอาไว้แล้วกล่าวจากด้านหลังว่า

“ท่านราชา โปรดเร่งมือหน่อย ไม่อย่างนั้นทุกคนจบสิ้นแน่”

ราชารู้เช่นกันว่ามันคือช่วงแห่งความเป็นความตาย ดังนั้นเขางจึงทุ่มเทพละกำลังทั้งหมดที่มี

“ช่วยเปิดให้ข้าที”

‘ตูม!’

รอยร้าวในความว่างเปล่าแตกสลายจนสิ้นก่อนแยกเป็นหลุมขนาดใหญ่

หากมองผ่านหลุมขนาดใหญ่ก็จะสามารถมองเห็นฉากที่อยู่ฝั่งตรงข้ามได้

มันคือซากปรักหักพังทรุดโทรมที่ดูเหมือนกับสวน

ในใจกลางของซากปรักหักพัง มีน้ำพุอันงดงามตั้งตระหง่านอยู่

“โปรดระวัง หลุมนี้อยู่ได้เพียงสามอึดใจเท่านั้น พวกเราต้องรีบเข้าไป!” ราชากล่าวเสียงดัง

ทันทีที่สิ้นเสียง เขาถูกกู่ฉิงซานจับตัวไว้

กู่ฉิงซานอุ้มราชาขึ้นมา ลอร่านั่งอยู่บนไหล่ มือกางร่มหลากสีสันเอาไว้ จางหยิงห่าว เย่เฟยหลีและเหล่าต้าจับร่มหลากสีสันไว้ตามลำดับ

สกิลเทพ เคลื่อนย้าย!

ต้นไม้สีเทาขนาดใหญ่ปรากฏขึ้นในที่ที่กู่ฉิงซานเคยอยู่

นี่คือต้นไม้จากในสวน

ในเวลาเดียวกัน เทพแห่งความว่างเปล่าคล้ายกับตอบสนองได้จึงรีบอ้าปากเพื่อกัดมันเข้าไป!

ห่างออกไปหลายกิโลเมตร ต้นไม้ใหญ่พลันส่งเสียงกรีดร้องสั้นๆ

มันกำลังจะขัดขืน แต่สุดท้ายก็หายไปในความว่างเปล่าจนสิ้น

เหนือศีรษะขึ้นไป ปากสีเทาขนาดใหญ่กำลังเคี้ยวบางสิ่งช้าๆ

แต่ไม่ช้า มันเหมือนกับสัมผัสได้ว่ามีบางสิ่งไม่ถูกต้อง เทพแห่งความว่างเปล่าจึงคำรามออกมาอย่างเกรี้ยวกราด

ตอนนี้ พวกกู่ฉิงซานมาถึงซากปรักหักพังของสวนแล้ว

ถึงจะอธิบายไปยืดยาว แต่ช่วงเวลาที่เกิดขึ้นเพียงแค่ชั่วพริบตาเท่านั้น

หากกู่ฉิงซานลงมือช้าอีกแค่ครึ่งวินาที ทุกคนคงถูกสัตว์ประหลาดกลืนกินไปแล้ว

ความว่างเปล่ากว้างใหญ่ถูกปิดลงช้าๆ

อึดใจสุดท้าย!

เทพแห่งความว่างเปล่าพุ่งไปข้างหน้าราวกับอสนี

มันยื่นหนวดสองเส้นออกไป ใบหน้าที่อยู่ปลายหนวดกัดความว่างเปล่าที่อยู่ทั้งสองฝั่งเอาไว้เพื่อพยายามฉีกทึ้ง

“อย่า…คิด…หนี!”

สัตว์ประหลาดใช้การส่งกระแสจิตเพื่อให้ทุกคนได้ยินคำประกาศของมัน

ปาฏิหาริย์ปรากฏขึ้น!

ด้วยการออกแรงดึงอย่างหนักของหนวดสองเส้น หลุมขนาดใหญ่เริ่มเผยออกจากทั้งสองฝั่ง!

ในสวน ทุกคนย่อมเห็นฉากนี้

สัตว์ประหลาดคล้ายเทพแห่งความว่างเปล่านี้ถึงกับสามารถผลักความว่างเปล่าให้เปิดออกได้ ดูท่ามันจะวางแผนไล่ตามมา

ทันทีที่ตามมาทัน ใครล่ะจะสามารถรับมือได้

จิตเทพของกู่ฉิงซานกวาดผ่านอย่างรวดเร็ว เห็นเพียงสวนที่ถูกปิดล้อมอย่างสมบูรณ์ ความมืดรอบข้างคล้ายกับพันธนาการอย่างหนึ่ง

นี่คือสภาพแวดล้อมปิดตาย

กู่ฉิงซานไม่มีความคิดอื่นก่อนตะโกนว่า “จางหยิงห่าว!”

“จัดให้!”

จางหยิงห่าวแบกพี่ปืนใหญ่ เล็งไปยังหลุมขนาดใหญ่ในความว่างเปล่าก่อนกดปุ่มยิงอย่างเกรี้ยวกราด

เสียงลุ่มลึกมาจากปากกระบอกปืนยาว

“นี่คือเวลาที่จะได้พบกับความท้าทายใหม่”

‘ตูม!’

ลำแสงร้อนแรงเจิดจ้าทะยานออกจากปากกระบอกปืน กระแทกใส่หลุมขนาดใหญ่ในความว่างเปล่าก่อนระเบิดศีรษะของสัตว์ประหลาด!

สัตว์ประหลาดแผดเสียงคำรามออกมาอย่างเกรี้ยวกราด

เมื่อได้ยินเสียง มันไม่คล้ายกับรู้สึกถึงความเจ็บปวดใดๆ แต่พลังระดับทำลายล้างโลกได้ช่างรุนแรงจนไม่อาจอยู่ที่เดิมได้อีกต่อไป

วินาทีต่อมา ลำแสงปกคลุมสัตว์ประหลาดเอาไว้ก่อนหายไปจากหลุมขนาดใหญ่ในความว่างเปล่า

หลุมขนาดใหญ่ค่อยๆ ปิดลง

ครั้งนี้ มันปิดแล้วจริงๆ

…………………………