Kapitulo 4

Kapitulo 4

Message

Napatalon na lang ako nang hawakan ni Ryleigh ang kamay ko. Is this true? Paano siya nakapunta rito? Hindi na mahalaga kung bakit o paano siya nakapunta rito, Rei. Basta ang importante nandito siya.

"Ryleigh!" Niyakap ko siya ng mahigpit.

Narinig kong ngumisi siya at umubo-ubo dulot ng pagkaka-yakap ko. Bumitaw ako at nagkatinginan kami sabay tawa. I missed my twin so much.

"Are you going to kill me, Rei?" tumawa siya sabay gulo sa buhok ko.

"Sorry, na overwhelm lang ako dahil nandito ka na sa harap ko. I missed you so much twin."

"I missed you too, sis."

Hindi ko napigilan ang mga luhang tumulo sa aking pisngi dulot ng hindi maipaliwanag na saya. I punched her chest and he just giggled.

"What was that for?" tanong niya habang ngumi-ngisi.

"You are unfair, you're all unfair." Humalukipkip ako at inirapan siya.

Lumapit siya sa akin at sinampal ang mukha ko. What the— I missed that.

Tinignan ko siya ng masama. He always do that when I'm starting to make a drama.

"I just make it fair. 'Di ba sinampal mo 'yong babae kanina? Then I do the same as you," aniya sabay pisil sa ilong ko.

Hindi ko na napigilan ang sarili ko at niyakap ko na naman siya. Everyone is now chattering but who the hell cares. This is our moment at walang makakasira nito.

"I guess this is not a hug, this is a grip," aniya sabay tawa.

Bumitaw ulit ako at sabay na naman kaming tumawa. I brought Ryleigh a one glass of wine kanina. I am so happy that he is here.

When I entered the function hall, I saw him talking with Jarmine and to be honest I would prefer him than to my playboy cousin.

Pumunta ako sa gawi nila. Pero sadiyang may pangahas na humarang sa akin. I don't have to guess what's creeping in his mind now because I knew what it is, already. THE GIRLS.

"Can we talk?"

He wore white v-neck shirt and a black shorts. Pinasadahan ko ng tingin ang kabuuan niya and no wonder kung bakit marami ang naloko niya.

"Anong pag-uusapan natin?" walang gana kong tanong.

"About do'n sa tulong mo."

Napatingin ako sa kaniya saglit at ibinaling ang paningin sa ibang direksiyon. Kung tungkol do'n sa tulong ko, hindi ko na kailangan ang pasasalamat niya.

"Bakit? Hindi mo ba nagawa? Are you scared? 'Yong binilog mo sila, 'di ba energized ka? So, what's about them? Hindi mo kaya?" sunod-sunod kong tanong.

"Actually nagawa ko na 'yong pinaggagawa mo sa akin and some of them forgive me and some... not. I will not urged them to forgive me. Basta nakahingi na ako ng tawad, okay na 'yon. Dahil alam naman ng diyos ang sinseredad ko."

Hindi ko inasahan ang mga pinagsasabi niya. Si Shanrex ba talaga 'tong kaharap ko? Para siyang santo kung magsalita.

Well, kung nagbago na talaga siya. Eh 'di sana 'di ko na siya nakitang may kasamang babae. Anyways, scratch it.

"Good, and... well done. Thank you." Linagpasan ko siya at naglakad papunta sa gawi ng kapatid ko.

"What happened to you, Rei? Bakit parang mukha kang biyernes santo?" tanong ni Jarmine nang makapunta ako sa gawi nila.

"Don't mind me, I'm just pissed on that man. Hindi ko alam kung bakit siya nandito. He'll not coming here kung walang nagsabi. Is there someone must need to explain about this?" Tinignan ko ng seryoso si Jarmine.

Alam kong siya ang nagpapunta kang Shan dito. Kahit pa 'di niya aminin alam ko na kung bakit niya pinapapunta si Shan dito. He wants him to get after me para kulitin ako.

"Jarmine..." I said in a suspicious tone.

"I-I don't have any idea why he's here. Wala akong kinalaman dito," pagdepensa niya.

"Come on... tell me the truth. Hindi mo ako maloloko. I know you better than you know me."

Huminga siya ng malalim at hinarap ako. Nakita kong nakatingin naman si Ryleigh sa kaniya like anytime Jarmine will get melt.

Ang obvious ng mga kinikilos niya. Halatang may lihim na pagtingin sa kaibigan ko.

"Okay, fine. Pinapunta ko siya rito. But I swear, I just invited him to enjoy, nothing more nothing less."

Tinignan ko siya ng seryoso sa mata. Hindi talaga ako naniniwala na 'yon lang ang dahilan. Alam kong may gusto siyang mangyari and I won't let that happened.

"Sigurado ka?"

Tumango siya. "Promise, I swear."

Hindi na lang ako umangal para matapos na. Kung papatulan ko pa kasi siya baka abutin pa kami ng siyam-siyam dito. I need to rest 'cause I'm tired already.

"Ry, hindi ka uuwi sa bahay? Mom and dad were glad to see you if you'd come," tanong ko sa kapatid ko.

He shook his head. "Hindi na Rei, okay lang ako at saka baka kung ano pa ang gawin ni dad sa akin doon. I better choosed not to come than hearing incisive words coming from him."

Hindi ako naniniwalang magagawa iyon ni dad. Last night lang, I saw him drinking while staring at Ryleigh's portrait. Hindi man sabihin ni dad but I know he missed his son so much.

"I don't think so. Hindi naman gano'n si dad. Yes, he got mad at you because of what happened years ago but you're still his son. His one and only son," paghihimok ko.

Ryleigh is been hiding for years. Ngayon lang siya nakita ng private investigator ni dad. He's good at hiding kaya nahirapan sila.

I don't know what his life there. He's a Lopes and I know hindi siya sanay sa ganoong pamumuhay.

"My decision is final. I will not coming back unless he told you na babalik ako doon," pinal niyang sinabi.

Napatango na lang ako sa sinabi niya. 'Pag ganiyan na si Ryleigh, alam kong hindi na siya magpapa-pigil. That's the characteristic of my twin brother.

"So where are you going now? Going back to that street and live there for good?" tanong ni Jarmine kay Ryleigh nang makalabas kami ng school.

He shrugged. "I don't know, I have no choice gal. I need to teach myself to love that street or else... I'll gonna die in thirst."

"Pwede ka naman kasing mag condo eh. I'll tell mommy to buy you some clothes and food. Look at you, you're getting skinny," tumawa ako ng mahina.

Ngumisi lang si Ryleigh. Nag-aalala ako sa kaniya. Hindi ko alam kung nakakakain pa ba siya ng maayos doon o may makakain pa ba siya.

Gusto ko siyang pilitin na umuwi pero alam kong pinal na ang desisyon niya at hindi ko na mababago iyon.

"It's okay, gwapong payatot naman eh. By the way Rei, punta ka sa exhibit ko, ha. Aasahan ko ang presensiya mo roon."

Tinuloy niya pa rin pala ang pag pi-pinta. Ryleigh is one of those deft painters who has this aesthetic imaginations in their mind. I am happy for him.

"Sure, kailan ba 'yan?" tanong ko habang busy sa pagkalikot sa aking telepono.

Nagte-text kasi 'yong gagong iyon sa akin. Ano pa ba'ng kailangan niya? I already help him nang sa gayon ay matahimik na ako.

Yes, hindi pa rin nawawala ang feelings ko para sa kaniya but I know sooner or later mawawala rin ito.

"Next month, marami kami roon kaya sana dumalo ka. Kahit 'di na kayo magtagal. Magtatampo talaga ako sa 'yo kung 'di ka makakapunta. I need you there, I'm scared..." sabi niya sabay tingin sa akin.

We're twin but I'm older than him. But the authorization ay nasa kaniya. Wala ako no'n kasi hindi naman ako ganoon. He's strict and serious. He always criticize me to boost me on my skills.

"Don't worry, I'll be there. I promised you that," sabi ko.

Tinignan niya ako. "Seryoso 'yan, ha? Don't break your promise, Rei. I will not gonna talk to you kung 'di ka tutupad sa pangako mo."

I smiled at him. "Promised, dadalo ako doon kaya magpa gwapo ka kasi isasama ko si Jarmine."

Nagulat siya sa sinabi ko. Naguguluhan niya akong tinitigan. I just whinced kasi alam ko naman na may gusto siya kay Jarmine since back then.

"What do you mean?" tanong niya sabay iwas ng tingin.

"'Wag mo ng tanungin baka malaman ni Jarmine."

Napalingon naman si Jarmine sa amin. Puno ng pagtataka ang mukha niya. Kawawang Jarmine walang kaalam-alam na may gusto ang kapatid ko sa kaniya.

"Bakit narinig ko ang pangalan ko?" tanong ni Jarmine sabay tingin sa akin at kay Ryleigh.

Tinignan niya ako but I just shrugged. Ayokong sabihin sa kaniya ang totoo baka kasi magalit si Ryleigh sa akin. Baliw na baliw pa naman 'yon sa pinsan kong playboy.

"Ryleigh, ano nga? Bakit ko narinig ang pangalan ko?" tanong niya kay Ryleigh matapos makapasok sa loob ng van.

"A-Ah, wala..." sagot ng kapatid ko.

Hinawakan ni Jarmine ang braso ni Ryleigh na siyang dahilan ng pumumula ng kapatid ko. Palihim naman akong tumatawa sa gilid.

I want to tell mom about this but I'd rather keep it either. Baka malaman ni daddy at pagalitan pa ako.

"Sige na, 'wag kang mahiya sa akin. Naging crush rin naman kita noon eh," sabi ni Jarmine na ibinangga pa ang sarili sa kapatid ko.

Nagulat naman si Ryleigh sa sinabi ng magaling kong kaibigan. Ganiyan 'yan si Jarmine, 'pag may gusto siya sa isang lalaki 'di siya mahihiyang sabihin ito.

"C-Crush mo ako? For real? Kailan pa?" tanong ng kapatid ko.

"Matagal na, hanggang ngayon pa nga eh. Imagine, sino ba naman ang hindi magkakagusto sa 'yo. You always look dashing and including that muscle you have who make you more look handsome," sabi ni Jarmine na may pagkislap pa.

Loko talaga 'tong babaeng ito. Kung makapag salita walang preno parang bus. Nakito kong pulang-pula na si Ryleigh sa mga pinagsasabi ni Jarmine. Magsasalita pa sana ang kapatid ko nang biglang huminto ang van.

"Nandito na po tayo," sabi ni manong Jarry, driver nila Jarmine.

Ngumiti ng hilaw si Ryleigh at saka bumaling sa akin. "Pa'no sis, kita kits na lang sa exhibit."

I'm sad the fact that he will not coming back yet happy because I see him again for so many years had past.

"Pupunta ako rito bukas. I'll going to sleep here with you kung gusto mo lang naman," sabi ko.

Ngumiti siya. "It's your choice, Rei. Pero I'd prefer not to go here baka hanapin ka ni dad. Don't made them worried."

"I will, but my decision is final. Dito ako matutulog bukas. Magpapa-alam lang ako na matutulog ako sa bahay nila Jarmine."

"Sige... see you tomorrow, then. Bye." Hinalikan niya ako sa noo sabay labas ng van.

Alam kong hindi pa rin sanay si Ryleigh sa pamumuhay rito but he needs it to para mabuhay siya.

Sinabi rin niya sa akin na may trabaho siya sa isang department store. 'Yon nga lang, kargador naman siya doon.

"Kamusta raw ang pamumuhay ni Ryleigh doon?" tanong ni Jarmine nang maka-alis kami doon.

"I felt pity for my brother, Jarmine. Imagine, he work as a porter to that department store," sagot ko.

"For real? But... why? Pwede naman siyang maging manager because he's graduated as magna cumlaude for pete's sake."

Kaya nga eh, pero wala rin namang kwenta iyon dahil naging kargador naman siya.

How I wish I could be like him. Smart and futuristic by his goals. I am so very lucky for having a brother like him.

"Hayaan mo na, ginusto rin naman niya iyon.

"Sa bagay, he's good in painting naman hindi ba? Nakita ko kasi ang mga portrait mo doon sa kwarto mo. Alangan namang ikaw ang gumawa non. Eh mismong ulo ng tarsier 'di mo maguhit."

Wow ha! Ang lakas talaga ng loob niyang laitin ako. Marunong kaya akong gumuhit. 'Yon nga lang, stick man.

"Kaya nga pupunta ako doon bukas para madalhan ko siya ng masasarap na pagkain. Nangangayayat na kasi siya eh. Napansin mo?" tanong ko kay Jarmine na busy na ngayon sa kaka-text sa telepono niya.

Kumunot ang noo ko at kinuha ang phone niya. Nagulat naman siya sa ginawa kong iyon.

Pagkakuha ko sa telepono ay nakita ko kung sino ang kausap niya at nabasa ko pa ang mga pinagsasabi niya at no'ng ka text niya.

"You freaking bitch! Why you are talking to him?!" tanong ko.