Bölüm-0 [Son]

Kendimi bildim bileli...Yani,hatırladığım kadarıyla her zaman güçlüydüm. Bu bir hediyeydi göklerden. Anormal seviyede yetenekliydim hep. Bu yeteneğin bana sorun çıkardığı da oldu,yardım ettiği de...

Sorun kısmından kurtulalı çok oldu. Şu anda bana yardım ediyor. Herkesten ve her şeyden intikamımı alıp,Dünya'yı karanlığa gömmek için yardım ediyor...Güneş batıyor,akşam oluyor. Herkes yine mutlu bir şekilde o rutin sıkıcı hayatına devam edeceğini umarak hayatını sürdürüyor. Onları yönetenler,onları parmağında oynatırken hiçbir şeyin farkına varmıyorlar. Çünkü memnunlar.

Ama onlar,gücü arzulayanlar daha da fazlasını istemeye devam ediyorlar. Diğerlerinden farklılar,açlar. Ben de bu açlığın kurbanlarından birisi oldum. İnsanların arzuları için istedikleri mevkiye koyup manipüle ettikleri birisi olmak istemiyordum. Buna boyun eğmek istemedim. Ama...acısını ben değil,bir başkası çekti.

"Lütfen dur artık! Kimse o nerede bilmiyor!"

Sözümü bölen bu kişi,şu anda önce sorgulayıp sonra da öldürdüğüm kralın yaverlerinden birisi. Aradığım kişi ise beni bu intikamımdan alıkoyabilecek tek kişi,Ichi.

Ichi Dünya hükumeti tarafından yaratılmış yapay bir insan. Yaratılma amacı,15 yıldır amacı dünyayı kaosa sürüklemek olan tek başına 20 imparatorluğu yok etmiş olan birisini durdurmak...Beni...Ama ben önce davranacağım. Öncelikle şu anda bulunduğum yerden itibaren 20 kilometrekarelik bir alanı yok edeceğim.

"Kıyım."

Ağzımdan çıkan sözlerle birlikte var olan her şey siliniyordu hızlıca. Tüm binalar,ağaçlar ve insanlar yok oluyordu. Bir çöle dönüşüyordu bölge. İşte bu güç,doğuştan bana bahşedilmiş o yetenekle bu kadar güçlü. Var olan 5 "Düzen"den yalnızca birisini kullanabilsem bile o birisi,en güçlüsü. Ama her kullandığımda,bir miktar öfke nüfuz ediyor sanki içine. Bana bir şeyleri hatırlatan ve kan dökmemi isteyen bir öfke.

"Ichii!! Nerdesin lan!? Çık ortaya yoksa sırada tüm ülke var!"

Cüretkar ve egoist bir tavırla karşıma çıkmasını istedim ondan. Çünkü karşıma illaki çıkacaktı. Eninde sonunda savaşmamız lazımdı ve o anın bu an olduğundan emindim. Yeteneğimle beraber kuvvetlenen duyularım sayesinde onun burada olduğundan da emindim.

"Neden kendi çukurunu kazdın?"

Bu ses! Bu Ichi idi. Ama etrafts gözükmüyordu. Ses sanki zihnimde ortaya çıkmıştı. Duyularım ile onun izini süremiyordum. Heyecanla onu ararken kalın ve ciddi ses tonu ile konuşmaya devam etti.

"Yaptığın her şey bana yardım etmekti. Şu anda da ölmek istiyorsun. Seni diğer koyunlardan(insanlardan) ayrı kılan ne?"

Koyunlar..? Neyse,dediklerini anlamlandıramıyordum. Ama son dediğine bir cevabım vardı.

"Acı! Bu acıyı başka hiç kimse yaşamadı!"

"Senden daha zor hayatı olanlar vardı. Daha kötü olaylar yaşayanlar. Ama hiçbiri ailesini öldürmedi."

Söylediklerinin beni kışkırtmak olmadığı,gerçekten merak ettiği barizdi. Ama öfkemi zapt edemiyorum. Dişlerimi gıcırdatıp kendimi tutmaktansa işi kısa tutmayı tercih ettim. Kıyım'ı önümdeki havadaki sürtünmeyi yok edip kendimi hızlandırmak için kullandım ve hızla Ichi'ye doğru atıldım.

"Evet...Farklılığını görebiliyorum. Bu senin...Değiştirilemez kaderin ha? Öyleyse,son olarak seni seçiyorum. Roth,Kral ve *****. Evrim için kendinizi kurban verdiğiniz için teşekkür ediyorum."

Ne dediğini henüz idrak edememişken her şey karanlığa büründü. Ellerimi ve ayaklarımı hissedemiyorum. Korkuyorum...B-ben...Ölmüş olamam değil mi?

Hayır,hayır. Ölmedim ya. Baygın olmalıyım. Evet!

...Öldüm.

Bu son olamaz.

1.Bölüm Sonu