Prologue

DISCLAIMER

This is a work of fiction. Names, characters, places, and incidents either are the product of the author's imagination or are used fictitiously. Any resemblance to actual persons, living or dead, events, or locales is entirely coincidental.

All rights reserved. No part of this book may be reproduced, distributed, or transmitted in any form or by any means, without the prior of

the author.

***

A man is scurrying silently for him not able to render any commotion. He changes positions like he was trained to be one with the air, no doubt, he was taught vigorously to fight for his life, and made to survive.

Behind those black masked and outfit who really he is? What kind of person he is? In which he belongs in good and bad?  Hes more mysterious, no exact pronoun suits him adequately.

Nang makalabas siya ay agad siyang sumakay sa passenger seat sa kaniyang sasakyan.  Automatically, umaandar ito pag ka set niya ng destination. High technology is really cool. He was about to open the window to breath some fresh air pero bigla na lang nag pop out sa harap niya ang mukha ng kanyang ina. Mabuti na lang talaga at naka off ang camera niya kundi lagot siya kapag nakita ang itsura ng kaniyang ina. From head to toe hes wearing an all black clothes. Only his black eyes can see. Attempting to hides his identity.

What's with the color black?  Why it was everyone's favorite to used to disguises?

Damn, he don't know either. Nakikiuso? Damn, maybe.

"Good evening Mom. Its already late why did you called?" diretsang tanong niya. Hinubad ang telang nakatakip sa buo niyang mukha. Matapos niyang masiguradong wala na siyang bakas ng pagiging weirdo sa paningin ng kanyang ina ay i-on na niya ang camera.

Bumungad sa harap ng babae ang mukha ng kanyang unico hijo. Napapangiti ang ina sapagkat nakikita ng dalawa niyang mata ang napaka-gwapong anak na kamukhang-mukha ng asawa.

"Hello, baby boy," panimulang bati ng ina. Nakita ng ina ng lalaki kung paano na naman siya ngumuso dahil tinawag siya nito ng baby boy na ayaw na ayaw naman niya dahil hindi na ito isang bata na umiiyak sa kawalan ng kalaro at pagkain na matatamis katulad ng kendi.

"Mom, Im no longer a child. I am grown-up man now," pagmamaktol niya.

"Nako anak, baka nakakalimutan mo that you are just twenty four, saka ka na magreklamo kapag may ipakilala ka na sa akin na kasintahan mo, " kantiyaw ng ina. For his mother, twenty-three is still a baby. Kumunot ang noo, tela may nakaligtaan. "Oo nga pala, nasaan ka ngayon? Kanina pa ako tumatawag sa telepono sa bahay pero wala naman na sumasagot. Ano na naman ba ang pinagkaabalahan mo anak? sunod-sunod nitong tanong ng kanyang ikanalunok.

'Magsisimula na naman sa pakikipanayam si Mom,'  isip isip niya. Simpleng napakamot siya sa batok at nagsimula nang magimbento ng kung ano-anong kwento. Sa isip ay humihinga siya ng tawad sa Ina sa paglilihim. May mga bagay na may limitasyon, mga impormasyon na kailangan na walang makatuklas kundi ang nakakataas sa kaniya.

Sa edad na labing-walo nakasali na siya sa isang organisasyon. Bakit nga ba siya naging ganito? He has an unsatisfying reason at first, he was just bored. Because of boredom, muntik na siyang mamatay noon at ito talaga ang parating nagpapahamak sakanya. He is not a normal guy as everyone can see, mas pipiliin pa niya ang makipag halikan sa baril at sa mga patalim kaysa sa babae. He is not interested to mingle with a woman but it doesn'tt make him a gay, he is definitely straight as a ruler. Maraming babaeng magluluksa kung lumihis siya. Hindi pa siguro ito panahon para pumasok siya sa relasyon. Hindi niya pa nararamdaman ang  magmahal bilang ginoo sa isang binibini. Kahit lahat na kasing edaran niya ay sobrang wild and liberated na, at ang iba ay may mga asawa na at a young age ay hindi siya naiinggit dahil naniniwala rin siyang mangyayari ang dapat mangyari sa tinakdang araw at oras kaya habang walang nakataling sinulid sa daliri niya ay nagsasaya muna siya sa buhay sa pamamagitan ng pakikipagkaibigan kay Lucifer at kay kamatayan.

"Payag ka na ba baby ko?" pagtanong ng ina. Napabalik siya sa realidad, naglalakbay na pala ang diwa niya sa ibang parte ng kalawakan.

Bakas ang pag aalala ng ina sa kaniya. Mukha kasing napapadalas na ang paglalim na ang kaniyang iniisip. In the way his mother looks at him, he is sure it is already blaming itself for his unusual action, maybe thinking of what if she didnt let him stay in America. He doesn't want her to feel that.

Napabuntong-hininga muna ang binata bago sumagot. Mom, okay naman po ako dito sa America, Nalungkot ang ina sa katuwiran niya. 

His mother became sadder after hearing his statement. As he noticed her mother starting to overthink, he got worried that something bad might happen to her. Thinking too much can lead ones feeling to get hurt.

Tinitigan siya ng ina mula sa screen. Sa tingin nito ay alam niyang gagawin nito ang lahat para umuwi siya bukas agad. Mukhang papayag na siya na makauwi sa Pilipinas. Better to unwind even just thinking of it makes him feel more uneasy because of the situation. Ayaw niya lang talaga magalala ang ina, nakakadurog makita niya itong nahihirapan.

Bakit ba ayaw mo umuwi, ano bang mayron sa America para hindi mo ito maiwan-iwan anak? That question makes him think also, he even repeated it to himself. Unfortunately, he doesnt have a good reason for him to stay any longer. His time in American was almost done.

He changed the topic by spilling out his decision, "Sige na po mom, uuwi na ako dyan. Bukas na bukas din po. "

Pagkatapos nilang magusap tungkol sa paguwi niya bukas ay pasimple niyang tinignan ang side mirror, may sumusunod sa kanya. Napakamalas, kung kailan pagod na siya saka naman nagparamdam. Napangiwi siya nang mabilang niya kung ilan ito, 20 armored cars, 5 big bikes at alam niyang anumang oras ay magtatawag ito ng mga back up.

Ang ngiwi ay naging ngisi, ang ngisi ay nauwi sa halakhak. Mukhang balak talaga nila na  patayin siya. After he work for them, ha?

Traitors. You messed up with the wrong one. The traitors of the traitor, nice one.

Now, in this situation he came up his reason, kung bakit ayaw niya lisanin ang America ay baka makasunod pa ang mga dati niyang kasamahan sa Pilipinas. Tatapusin na niya ito ngayon para wala nang sasagabal sa kanyang pananahimik.

Inaasahan na niya ito na mangyayari kaya handa na siya makipagharapan na naman sa kamatayan. Hindi siya natatakot, kailan nga ba siya natakot? Alam niyang matindi ang kalaban niya ngayon, ang Organization mismo. Dahil sa nakikita nilang kakahayan na mayron siya ay nabahala ang mga ito, natakot na baka siya ang maging dahilan nang pagkabagsak ng mga Elders ngayon, kaya inutusan ng Elders ang lahat na patayin siya kapalit ng isang napakalaking halaga. Little did they not know, he was not in their sides from the beginning.

'Thanks for cooperating, damners. I got the information I needed. Data that can take you down, yow'

Sunod-sunod ang pinakawalan na putok ng mga kalaban sa direksyon niya dahilan para mas pabilisan niya ang pagpapatakbo sa kanyang sasakyan. Matapos niyang ayusin ang baril na hawak niya ay nakipagpalitan din siya ng putok. Mukhang mahabang oras ang igugol niya dito.

Pagkatapos niyang may mga maitumba dahil sa pagiging dalubhasa niya sa paghawak ng baril ay gaya ng mga inaasahan ay mga dumating na naman na mga armored car. Ang mga sasakyan ay umikot sa paligid niya, alerto ang mga ito, handang kumitil sa kanya sa kahit anong sandali.

'Damn? Ganoon na ba ako kagaling para padalhan nila ako ng sobrang daming tauhan? Nag abala pa sila.' Natatawa siyang napailing at hindi niya namalayan na nabasag na ang salamin sa likod niya. High qualities gun dahil nagawa nitong basagin ang salamin niya, nainis tuloy siya dahil dito. Well, he loves his personalized car so much.

Lumiko ang sasakyan niya sa medyo magubat na parte, nasusundan pa rin siya ng kalaban at panay siyang pinapatamaan ng kung ano ano.

Pinagmasdan niya ang paligid sa monitor. Masama ang kutob niya dito.

Hindi nga siya nagkamali dahil ilang saglit lang ay napapalibutan na siya ng mga kalaban. Ito na ba ang katapusan niya? Hindi siya papayag pero ano nga ba ang magagawa niya sa sitwasyong ito? Tinuruan siya dito pero tao din siya at hindi niya kayang makipagsabayan kung lahat na ng mga miyembro ang nagtitipon-tipon para patayin siya.

'Armado pa ang damners.'

Bago pa mahuli ang lahat ay binura na niya ang mga data na nakalagay sa sasakyan niya.

May biglang tumapon na dagger sa mismong harapan niya, dahilan para mabasag na nang tuluyan ang salamin nito. Mukhang ito na din ang naging hudyat ng lahat para tapunan siya ng mga weapons.

'Is this the end?' natawang tanong niya sa sarili niya nang maramdaman niya na may tumama na bala malapit sa dibdib niya at sunod sunod sa parte ng katawan. Nanlalabo ang mga mata na tumingin siya sa harapan at alam niya na anumang oras ay mamawalan na siya ng hininga. You can hit me as long as it will not hit my organs and hope it will not leave scars, he reckoned.

He coughed blood and about to close his eyes but something happened that makes him awake, fully awake with a weak body.

He saw an angel. Is that really an angel? If yes, she is the bravest angel he has seen. Chastising his enemies one by one. Holding a gun on her both hands, he cants explain why the way she moves is cooler than his. He does not know what spectacle came to pass that he saw the angels fearless eyes clearly with his that provoke his heart bangs rapidly.

"I don't and never believe in love at first sight so what the damn?"