แสงดาวระยับ

บทที่ 426 แสงดาวระยับ

…

หลังจากกินมื้อเย็นเสร็จ แม่มดทั้งหลายก็มารวมตัวกันที่ห้องของลูเซีย

เมื่อเห็นสีหน้าปลอบประโลมและให้กำลังใจจากทุกคน เธอก็รู้สึกขอบตาชื้นขึ้นมาทันที อยากจะร้องไห้ออกมาให้รู้แล้วรู้รอด เธอหลับตาลงแล้วสูดหายใจลึก

จะร้องไม่ได้เด็ดขาด...แค่เมื่อคราวก่อนเผลอระเบิดน้ำตาต่อหน้าไนติงเกลก็น่าอายพออยู่แล้ว ลูเซียเตือนสติตัวเอง แล้วไหนจะน้องสาวเธอที่อยู่ตรงนี้อีก เธอจะต้องเป็นตัวอย่างที่ดีให้น้องสิ

ก่อนที่จะขึ้นเรือมายังเมืองชายแดน เธอรู้แค่ว่าที่นี่มีกลุ่มแม่มดอาศัยอยู่เท่านั้น ตอนนั้น เธอหวังแค่จะรักษาโรคร้ายให้น้องสาวและหาที่ซุกหัวนอนไปวันๆ ไม่เคยคิดไปไกลถึงขั้นว่าจะอยู่อย่างไรเลย

ทว่าสุดท้ายแล้ว เธอไม่เพียงแต่จะได้ใช้ชีวิตอย่างสุขสบายและมีอิสระเท่านั้น แต่เธอยังได้รู้จักคนประเภทเดียวกันที่ปฏิบัติต่อเธอราวกับคนในครอบครัวด้วย นับตั้งแต่ที่โจรสลัดพรากชีวิตพ่อแม่เธอไป เธอก็เพิ่งได้สัมผัสความรู้สึกของครอบครัวคราวนี้เอง

“พี่จะต้องเจ็บตัวจริงๆ หรือ” เบลล์ที่อยู่ในอ้อมกอดลูเซียถามขึ้น “พลังตีกลับนี่เจ็บมากเลยหรือ”