เดินทางสู่ตะวันตก

บทที่ 365 เดินทางสู่ตะวันตก

เปโรหาวหนึ่งครั้งแล้วลุกขึ้นนั่งบนเตียง ร่างกายท่อนบนพลันรู้สึกถึงความหนาวทันที หากเป็นไปได้ล่ะก็ เขาก็อยากจะซุกตัวอยู่ใต้ผ้าห่มตลอดไป เพราะในนั้นไม่เพียงแต่อุ่นสบายเท่านั้น แต่ยังมีเชอรีลอยู่ด้วย

“ไม่นอนต่ออีกหน่อยหรือ” หญิงสาวที่อยู่ข้างๆ พลิกตัวพลางส่งเสียงงึมงำด้วยความสะลึมสะลือ “ตอนนี้น่าจะยังเช้าอยู่กระมัง”

เขาก้มลงจุมพิตหน้าผากอีกฝ่าย...เชอรีลมีผมสีน้ำตาลหยักศกนุ่มสลวย ผิวพรรณเนียนละเอียดราวกับทารก และดวงตาคู่โตน่าหลงใหล เขาเจอเธอครั้งแรกที่โรงละครในป้อม แล้วก็หลงใหลดวงตาคู่นั้นตั้งแต่แรกเจอ

“น่าจะใกล้เที่ยงแล้วล่ะ ข้าต้องลงไปดูหน่อยว่ามีงานอะไรต้องทำหรือไม่” เปโรพูดเบาๆ “หากเจ้ายังไม่อยากตื่นก็นอนต่อเถอะ อีกเดี๋ยวข้าจะให้บ่าวยกอาหารเที่ยงมาให้ที่ห้อง”

“แต่ข้าอยากให้ท่านอยู่กับข้าด้วยนี่” เชอรีลเอื้อมมือไปโอบเอวเขาไว้ “หิมะข้างนอกยังตกอยู่เลย จะมีงานอะไรให้ทำกัน”