สืบทอด (2)

บทที่ 350 สืบทอด (2)

เมนตะลึงงัน เขาจ้องมองชายชราตรงหน้าด้วยหวังจะเห็นอะไรบางอย่างจากดวงตาของอีกฝ่าย

ทว่าในนั้นมีเพียงความขุ่นมัว

แววตาของเขาไม่ลึกซึ้งน่าเกรงขาม หรือแหลมคมเฉียบขาดเหมือนในอดีตอีกต่อไป เขาอาจจะมีปัญญาที่ได้รับถ่ายทอดจากพระสันตะปาปาองค์ก่อน หรือความรู้ที่ได้รับจากคัมภีร์ต่างๆ ทว่า...ทั้งหมดนี้ล้วนไม่อาจต้านทานอำนาจแห่งกาลเวลาได้

พระสันตะปาปาไม่ได้กำลังพูดเล่น เมนตระหนักได้ เขาเดินทางมาถึงปลายทางชีวิตแล้ว

ดวงตาของเมนเริ่มพร่ามัว

เขาคุกเข่าแนบหน้าผากลงกับพื้นอีกครั้ง ทว่าครั้งนี้ อีกฝ่ายไม่ได้บอกให้เขาลุกขึ้นเหมือนทุกที แต่กลับรอจนเขาทำกิริยาทั้งหมดเสร็จแล้วจึงเอ่ยขึ้นว่า “ตามข้ามา”

องครักษ์ประคองพระสันตะปาปาขึ้นไปนั่งบนรถเข็น แล้วเข็นเขาไปที่ประตูใหญ่ของเขตลับ เมนเดินตามหลังพวกเขาไปติดๆ ทุกคนเดินออกจากวิหารลับ แล้วเลี้ยวเข้าสู่ทางเดินแคบๆ ยาวๆ เส้นหนึ่ง บนกำแพงหินที่เรียบเนียนมีหินเรืองแสงฝังอยู่ทุกๆ สิบก้าว เมนทอดสายตามองไปไกล แต่กลับมองไม่เห็นปลายทาง