สักขีพยาน

บทที่ 478 สักขีพยาน

หลังจากความสุขผ่านพ้นไป อันนาก็นอนหนุนแขนโรแลนด์ไม่ต่างจากแมวที่อิงแอบอยู่ข้างกายเขา

“ฝ่าบาท การได้พบท่านช่างเป็นเรื่องที่...วิเศษเหลือเกิน” ครู่ใหญ่ผ่านไป จังหวะหายใจของเธอจึงกลับมาเป็นปกติ เธอพึมพำเสียงเบา

“เรียกข้าว่าโรแลนด์เถอะ” เขาลูบผมยาวของอีกฝ่ายช้าๆ พลางยิ้มว่า “ที่นี่ไม่มีคนอื่น ข้ายังไม่เคยได้ยินเจ้าเรียกชื่อข้าตรงๆ เลย”

“โร...แลนด์”

“ดีมาก” เขาแหย่หูเธอจนเธอหัวเราะคิกคัก ก่อนจะถอนหายใจว่า “อันที่จริง...ประโยคนี้ข้าน่าจะเป็นคนพูดมากกว่า หากเป็นเมื่อก่อนนี้ ข้าไม่มีทางคิดเลยว่าจะได้พบเด็กสาวที่แสนวิเศษเช่นเจ้า”

“ในวังหลวงก็ไม่มีหรือ”

“ที่ไหนก็ไม่มีทั้งนั้น” โรแลนด์ส่ายหน้าเบาๆ “บางครั้งพอนึกถึงเรื่องนี้ขึ้นมา ข้าถึงกระทั่งรู้สึกว่ามันไม่ใช่ความจริงด้วยซ้ำ”

อันนาเงียบไปสักพัก จึงขยับตัวเข้าใกล้เขาอีกนิด “ข้าอยู่ที่นี่ และจะไม่ไปไหนทั้งนั้น”

คำพูดนี้ปลุกความรู้สึกของเขาขึ้นมา ในหัวเขาพลันนึกได้ว่าเธอเคยพูดแบบนี้กับเขามาแล้ว

‘แม่มดจะได้ใช้ชีวิตเหมือนคนปกติอะไรนั่น...หม่อมฉันไม่ได้สนใจเลย หม่อมฉันเพียงแค่ต้องการอยู่ข้างกายฝ่าบาท ก็แค่นั้นเองเพคะ’