พัฒนาปืนใหญ่รุ่นใหม่

บทที่ 276 พัฒนาปืนใหญ่รุ่นใหม่

ระหว่างที่ลูเซียเดินถือแร่ไปหาเจ้าชายนั้น คำพูดของไนติงเกลยังคงก้องอยู่ในหูเธอ

เธอยอมรับว่าเธอตกใจกับท่าทีที่ตรงไปตรงมาของอีกฝ่ายมาก

แม้เธอจะไม่ค่อยเข้าใจเรื่องความรักเท่าไรนัก แต่แม่มดกับเจ้าชาย...ไม่น่าจะลงเอยกันได้กระมัง แม่มดควรซ่อนความรู้สึกตัวเองไว้ ไม่บอกให้อีกฝ่ายรู้ไม่ใช่หรือ

แล้วอีกอย่าง ทำไมเธอซึ่งเป็นแค่คนฟังถึงได้รู้สึกหน้าร้อนผ่าวและเขินอายมากขนาดนี้

ลูเซียยืนสูดหายใจอยู่หน้าห้องทำงานสักครู่ จึงผลักประตูเข้าไปข้างใน

“ฝ่าบาท หม่อมฉันนำแร่มาแล้วเพคะ”

“ไหนข้าดูซิ” โรแลนด์หาวหวอด

ผู้ปกครองเมืองชายแดนคนนี้ยังคงวางตัวเหมือนปกติ ตาของเขายังปรืออยู่ คงเพราะเพิ่งตื่นจากนอนกลางวันได้ไม่นาน เขาเอนหลังพิงพนักเก้าอี้ สีหน้าเป็นธรรมชาติ น้ำเสียงสบายๆ ไม่เข้มงวดเหมือนขุนนางคนอื่นๆ แม้แต่น้อย

อาการตื่นเต้นอย่างไร้สาเหตุของลูเซียจึงพลอยสงบลงไปด้วย เธอหยิบเม็ดแร่ที่พบในเหมืองเนินเขาทิศเหนือพวกนั้นออกมาจากถุงหนัง แล้ววางเรียงบนโต๊ะทำงานทีละเม็ด