พบเจอ (แก้ไข2)

บทที่ 95 พบเจอ

บัดซบ บัดซบ! เจ้าชายบ้าบออะไร ก็แค่พวกขี้แพ้ที่ถูกเขี่ยมาอยู่เมืองกันดารเท่านั้น! คริสคิดอย่างเคียดแค้น แต่เมื่อนึกได้ว่าองครักษ์สองคนกำลังถือดาบเดินตามมา เขาก็จำต้องสะกดกลั้นความคับแค้นใจไว้ชั่วคราว

หลังจากเดินพ้นประตูใหญ่ปราสาทแล้ว องครักษ์ก็หันหลังเดินจากไป บารอนถึงได้ถอนใจออกมา

เขาควักผ้าเช็ดหน้าที่เปียกชุ่มมาเช็ดหน้าผาก แล้วถ่มน้ำลายออกมาอย่างแรง ขณะเดียวกันก็จินตนาการว่าตัวเองกำลังถ่มน้ำลายใส่หน้าเจ้าชายอยู่ ทว่าแค่นี้ยังไม่สาแก่ใจ เขายังกระทืบเท้าใส่กองน้ำลายอีกหลายครั้งถึงพอจะสบายใจขึ้นมาบ้าง

เอาชนะสัตว์อสูรได้แล้วอย่างไร คิดว่าตัวเองจะแผ่อำนาจในดินแดนตะวันตกได้อย่างนั้นหรือ เชิญลำพองใจต่อไปเถอะ ดูซิว่าจะลำพองใจได้ถึงเมื่อไร!

คริสคิดเงียบๆ หากไม่ใช่เพราะได้ข่าวกรองที่น่าเชื่อถือล่ะก็ เขาไม่มีวันกลับเมืองชายแดนเร็วขนาดนี้แน่นอน โดยปกติแล้วขุนนางจะกลับเมืองช้ากว่าประชาชนมาก เพราะพวกเขาไม่ต้องจำเป็นต้องทำงานหนักๆ อย่างงานขุดแร่หรือล่าสัตว์อยู่แล้ว