Chapter 38

Tumulala lamang ako habang naghihintay sa operating room. Hindi ko pa rin napigilan ang pag iyak ko nang malamang dalawang tao na importante sa akin ang napahamak.

Sinandal ni Kuya Sean ang ulo ko sa balikat nya, alam niyang hindi na nya ako mapipigilan sa emosyon ko. Tumunog ang cp ko at nakita kong tumatawag si Lia sa akin kaya naman dali dali ko itong sinagot.

"Where's Ace?!" Sigaw nya at may halong pagkataranta kaya sinabi ko din agad sa kanya kung nasaan kami.

Wala pang ilang minuto ay nandito na sya kasama ang asawa niya na nasa likuran nya. Pinuntahan nya agad ako at niyakap, sa akin sya umiyak at sa pagkakataong ito ay nadurog ang puso ko sa unang pagkakataon na umiyak sya sa harapan ko.

"Can we talk outside?" Halos bulong niya sa akin, pero dahil katabi ko si Kuya Sean ay narinig niya iyon.

Tumango naman sya kaya kahit tinatamad ay sumunod na lang ako kay Lia at naiwan ang asawa nya kasama ang kapatid ko.

"Bakit?" Sambit ko at halos hindi makilala ang sarili ko dahil sa pag iyak ko at namamaos na din.

"Hindi sya nagpa surgery," Iyak nya ka agad na ikinanuot ng noo ko at pilit na pinipigilan ang sariling emosyon para makapag salita siya. "Paraa saan pa daw na mabubuhay siya kung w-wala ka sa t-tabi niya."

Nagulat ako sa kanya at sinabayan iyon ng mga luha kong naipon. "W-what.." Halos bulong ko at hindi makapaniwalang tumingin kay Lia.

Tumango siya habang umiiyak. "I-its true.. i-ilang buwan namin siyang pinilit at halos umabot nang taon dahil lumalala ang kondisyon nya na maaari niyang ikamatay kung hindi iyon maagapan. At alam mo ba kung ano ang ginawa nya?" Tanong nya pero hindi ako nakapag react dahil hinihintay ko ang sasabihin niya. "He said he will be okay as long as he is still alive. That stupid Ace didn't think carefully and doesn't care about his health."

Halos mapatulala na lamang ako sa nalaman at naiyak. Ramdam ko na ang panlalabo ng tingin ko pero hinayaan ko ito. Hindi ko alam ang gagawin at sasabihin ko nang biglang may tumawag sa phone ni Lia.

"Why! What?!" Nagulat ako sa naging reaksyon niya at ka agad akong kinabahan nang tignan niya ako.

Nagulat ako nang humagulgol siya sa iyak kaya tinanong ko agad siya. "Who called you?"

Hindi ko maiwasang kabahan at kutuban dahil sa naging reaksyon ni Lia. She looked at me na para bang ayaw niyang sabihin at umiling iling.

"Who called you, lia?" Pinilit kong ipinakalma ang sarili ko upang wag siyang masigawan.

"Y-your brother.." Halos pabulong nya kaya nagulat ako. Umiling iling ako at tinalikuran sya upang bumalik papasok ng Hospital at ramdam ko ang pagsunod nya sa akin.

Nanginginig kong pinindot ang elevator. Halo halong emosyon ang nararamdaman ko at halos maging blanko ang utak ko. Habang pataas kami ay dumadagdag ang kaba sa dibdib ko.

Tumakbo kami sa O.R at nakitang kausap na ni Kuya Drake at Sean ang doktor habang naka upo lang ang asawa ni Lia.

Agad kong nilapitan ang doktor. "I am so sorry, the operation was not successful, his body is not cooperating anymore."

Napatulala na lamang ako sa nalaman ko at halos umupo na sa sahig nang hospital at doon tumulala. Ayaw pumasok sa isipan ko ang sinasabi nang doktor. Baka kasi prank lang niya iyon at wala na rin naman akong lakas para magwala dito.

Para saan pa kung hindi naman na nila mabubuhay ang kapatid ko. Ang bala na para sa akin ay isinalo niya upang ma protektahan ako.

Napalingon ako sa hallway nang maalalang naglayas ako nang malamang dinala rin dito mismo si Ace dahil sa akin. Nanlalabo na ang paningin ko at pinigilan ang sariling tumakas ulit at takbuhan sila.

Naramdaman kong niyayakap ako ni Lia at may sinasabi siya na hindi ko na halos maintindihan dahil sa pagod na nararamdaman ko. I don't want to escape again, never nor run away to them. I'll face my problems from now and fix this by my own. I will follow my path and wait for his plan to me.

"Pagod na pagod na ako Lia." Sambit ko na ikinatigil nya a pagsasalita.

"I can take you ho-"

"No," Umiling ako agad. "I'll wait for another announcement and I will wait Ace." Tumingin ako sa kanya kaya tumango lamang ito at ngumiti sa akin.

I was wearing heels pero tinanggal ko ito at pilit na tumayo. Hindi pwedeng ganito ako, hindi pwedeng maging mahina ako.

Kailangan kong lumaban at manatili dito at tanggapin kung ano man ang tadhana na sasalubong sa akin muli. Tinignan ko ang umiiyak na si Kuya Sean at halos magwala na sya kung hindi lang sya pinipigilan ni Kuya Drake.

Nilapitan ko silang dalawa at binigyan nang yakap. Naramdaman ko ang yakap nila pabalik sa akin at lalong umiyak si Kuya Sean dahil doon.

Tumawa ako ng peke at sinubukan na magbiro. "Wag ka nang umiyak diyan, sige ka mumultuhin ka ni Kuya." Pananakot ko kaya agad naman itong nagpunas ng luha at bumitaw sa akin na ikinatawa naming dalawa ni Kuya Drake.

Sumama ang tingin nya sa akin pero nginitian ko lang sya. Medyo gumaan ang pakiramdam ko nang tumigil na sa pag iyak si Kuya.

"Kumain na muna kayo, ako na muna ang magbabantay dito." Sambit ko sa dalawang Kuya ko.

"Sigurado ka? Ilang araw ka nang hindi kumakain. Nag-aalala na kami sayo, sumabay kana sa amin." Sambit ni Kuya Drake.

Umiling lang ako sa kanila. "Mauna na kayo, dalhan nyo na lang ako nang pagkain." Nangulit pa sila pero nang dumating sina Mommy at Daddy na may lungkot sa mukha ay umalis na rin sila at nagpaalam.

"Are you okay honey?" Sambit ni Mommy na namumula ang mata kakaiyak.

"I'm not mom," Pag-amin ko. "I'll never be okay in my entire life." Tumawa ako ng peke sa kanya habang kausap ni Daddy yung Doktor.

"I'm so sorry baby." Mom cried out. "I didn't know you'll be suffer like this."

Umiling ako at pagod na tumingin kay Mommy. "Don't say sorry mom, it's fine, it's okay. I got this." Sambit ko at hinawakan ang kamay nya.

"You're still the best mother to me."

****

I thank him everytime when I heard the doctor said that operation was successful. But I couldn't help and got emotionally and cried.

Lalo pa akong naiyak nang maalala ang kapatid ko. If I early new that it was him, I'm willing to sacrifice myself and I will not getting mad at him. In a first place, we are not a traitor and a bad person to suffer this pain because of the love of family.

"I'm happy but sad too, bakit kinakailangan mamatay ni Kuya nang dahil sa akin?" Tanong ko kay Lia at walang ginawa kundi tanungin sya.

"Wake up! It's not your fault xy, stop blaming yourself. You didn't killed your brother, but the enemy is."

Days turn into weeks and the hospital was almost my home because Ace is still sleeping. Habang tumatagal ay mas lalo akong nag-aalala. Dapat ay gising na sya pero bakit parang na coma pa sya.

Maraming bumisita at nagulat nang wala na ang kapatid ko. Halos hatiin ko ang oras sa pagpunta sa bahay at pagpunta dito upang mabantayan ang dalawang taong mahalaga sa akin.

Wala din ginawa si Lia kundi ang mag-i stay sa tabi ko at tulungan ako sa mga gawain. Nahihiya na nga ako dahil baka nakakaistorbo ako sa kanilang dalawa pero patuloy pa rin naman silang tumutulong sa akin hanggang sa inilibing si Kuya.

Pumunta ako sa unahan at halos lahat kami ay nakaputi. Ngumiti ako sa kanila at napabuntong hininga bago magsalita. "Axel Melendes, My second Kuya. We're not really close but I knew he cares for us. Walang araw na hindi nya ako pinapagalitan noon. Noong mga bata pa kami. Because I am always lazy to wake up and eat breakfast. When I was sick, he was there for me when Kuya Sean is busy because of his course and also Kuya Drake. He wake me up sometimes in the middle of the night para lang uminom ng gamot at punasan ako kapag may sakit ako. Sya din ang nag po-protekta sa akin noon kapag inaaway ako ng mga bata. He's a good and best brother for me even if we're not close now. One day, he changed a lot and his eyes always avoid mine. I'm actually hurt kahit na lalapitan ko pa lang siya ay lumalayo na sya sa akin. Sino ang hindi masasaktan doon diba?" Tumawa ako ng peke at shinare pa ang alala naming masaya noon.

Halos maiyak ako at hindi na natapos iyon. Hindi ko na naishare kung ano ang dahilan kung bakit lumayo sakin si Kuya. I promise to myself the I kept that secret except to my two brothers.

"I don't want you to sacrifice for me. It's my fault anyway, you're the only girl and sister to us. I don't want you to waste your life because of my mistakes." I remember Kuya Axel said. And I didn't know na yun na pala ang huli at noong nakita ko siya habang kaharap ko noon si Ace.

I found myself holding ace hands. I kissed his hand and placed it to my cheeks. I always cry when I see his pale face but his breathing are normal.

"Can you wake-up?" Sambit ko nang ako ang matira sa loob ng kwarto. "I miss you, gusto na kitang maka-usap. Hindi pa tayo masyadong nakakapag-usap. Gumising kana oh, please..?"

Tumula ang luha ko sa suit nyang gown pero hindi ko iyon pinansin dahil sa kalungkutan na nararamdaman ko. "I still love you," Pag-amin ko habang nakatingin sa mukha niya.

"And my love and feelings for you will never end"

"Do I have a chance... to love you again?"