0519-เจ้าหมูตัวนั้น

บทที่ 519 เจ้าหมูตัวนั้น

‘เฉพาะสัตว์อสูรธาตุไฟเท่านั้นอย่างงั้นเหรอ...ถ้าอย่างนั้นก็เอาเจ้านี่ไปให้เฟลมมี่สินะ’

เกาเผิงเรียกเฟลมมี่มาแล้วพูดถึงข้อดี ข้อเสียของผลลัพธ์ที่จะเกิดขึ้นการกินผลไม้ลูกนี้เข้าไป

สำหรับเฟลมมี่ เต็มใจรับความเสี่ยงเพราะหากเกิดอะไรขึ้น มันก็มีเกาเผิงเลี้ยงดูมันไปตลอดชีวิตดังนั้นมันจึงไม่กังวลใดๆ

“เอามาเลย เกาเผิงฉันพร้อมกินมันแล้ว” เจ้านกกระเรียนพูดพร้อมกับยืดอก

“แกช่างเป็นนกที่กล้าหาญจริงๆ” เกาเผิงกลาวอย่างประทับใจ

เฟลมมี่หลับตาก่อนที่จะเอาผลไม้เข้าปาก มันค่อยๆ เคี้ยวและกลืนลงไป จู่ๆ มันก็ล้มไปนอนบนพื้น ขนสีแดงเข้มได้เปล่งประการกายใต้แสงอาทิตย์

จากนั้นฤทธิ์ของผลไม้ก็สำแดงผล คลื่นความเจ็บปวดเริ่มแล่นไปทั่วร่างของเฟลมมี่อย่างต่อเนื่องโดยไม่มีทีท่าจะหยุด ความเจ็บนี้มันเหมือนมาจากส่วนลึกของวิญญาณเลย

‘ตุบ’

ด้วยความเจ็บปวดที่รุนแรง ทำให้สติของเฟลมมี่ค่อยๆ เลือนหายไป…

วันรุ่งขึ้นเฟลมมี่เริ่มรู้สึกตัว โกลดี้ที่คอยนั่งเฝ้าตลอดทั้งคืน มันก็ได้ไปรายงานให้เกาเผิงทราบ

“เกาเผิง เจ้าอ้วนตื่นแล้ว เจ้าอ้วนตื่นแล้ว” เจ้าเป็ดส่งเสียงร้องดังไปไกลหลายเมตร