0047-ความโกรธของเม็ดบัว

บทที่ 47 ความโกรธของเม็ดบัว

“กรุบ กรับ กรุบ กรับ”

และเป็นเจ้ากิ่งก่าเองที่กำลังเคี้ยวดัชชุนสีทองอย่างเอร็ดอร่อย

เด็กหนุ่มทั้งสามตกใจเมื่อสัตว์อสูรของพวกเขาถูกกินต่อหน้าต่อตา

ด้วยความโกรธ ชายผมเขียวแทงมีดตรงไปยังลุงหลิวอย่างรวดเร็ว

ลุงหลิวเลื่อนเท้าซ้ายไปด้านหลังและใช้มือขวาคว้าข้อมือของฝ่ายตรงข้ามเอาไว้ ชายผมเขียวรู้สึกราวกับถูกอสรพิษฉกและส่งเสียงร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด

ในเวลาเดียวกัน ลิ้นของกิ้งก่าพุ่งออกมาอีกครั้ง มันพันรอบเม่น สัตว์อสูรของน้องเล็ก เจ้าเม่นถูกจับกลืนทันที น้องชายคนเล็กของกลุ่มส่งเสียงคร่ำครวญด้วยความเจ็บปวดที่สัตว์อสูรของเขาถูกฆ่าต่อหน้าต่อตา

“หนูกระสุน ฆ่ามัน!” ชายผมเขียวตะโกนเรียกสัตว์อสูรของตน

ด้านหลังพวกเขา หนูสีเทาขนาดเท่าลูกฟุตบอลที่มีดวงตาสีแดงก้มตัวลงขณะเส้นขนบนแผ่นหลังของมันชูชันขึ้นราวกับเม่น

ฟุบ ฟุบ…

เข็มสีทองพุ่งออกไปจากแผ่นหลังของหนูกระสุนและทิ่มแทงไหล่ของลุงหลิว ในเวลาเดียวกัน ผิวของกิ้งก่าเกิดรูเล็กๆ ขึ้นทันที แต่ในชั่วพริบตา ผิวของมันก็กลับสู่สภาพเดิมอีกครั้ง

ลุงหลิวสะบัดไหล่และดึงขนหนูสองสามเส้นออกไปอย่างไม่แยแส

“หนูลอบกัดหรือ? หึๆ” ลุงหลิวหัวเราะ

เส้นขนส่วนใหญ่บนแผ่นหลังของหนูกระสุนหลุดออกไปแล้ว แม้มันจะสามารถงอกใหม่ได้แต่ยังต้องใช้เวลาสักพัก

“แกไม่เป็นไรเลยหรือ?” ชายผมเขียวตกใจ

เขาเคยทดสอบความสามารถนี้มาก่อน ขนของหนูกระสุนสามารถเจาะทะลวงแผ่นไม้หนาอย่างน้อยหนึ่งเซนติเมตร เป็นไปไม่ได้ที่ผิวของชายแก่จะแข็งแกร่งกว่าแผ่นไม้ได้ นอกเสียจากเขาจะสวมชุดเกราะกันกระสุนเอาไว้

แต่ใครจะสวมชุดเกราะในเวลานอน?

“เอาล่ะ หลังจากพวกนายไปถึงนรกแล้วอย่าบอกใครนะว่า พวกแกนั้นถูกฉันฆ่า ตกลงไหม?” ลุงหลิวโบกมือ

ทันทีที่เขากล่าวจบ กิ้งก่าบนผนังก็พุ่งลงมาราวกับมังกรล่าเหยื่อ

…

ในช่วงหัวค่ำ เกาเผิงแอบใส่ลูกสนเข็มเข้าไปในตู้เย็นไม่ให้ดัมมี่รู้ตัว

เมื่อดัมมี่เดินเปิดตู้เย็นอีกครั้งและเห็นลูกสนเข็มวางอยู่ในตู้อย่างเป็นระเบียบ มันตื่นเต้นมาก คงแอบคิดว่าตู้เย็นมันผลิตอาหารได้!

มันรีบคว้าลูกสนเข็มเข้าปากและกินอย่างมีความสุข ก่อนจะคายเศษซากลงไปในถังขยะ

เกาเผิงลอบสังเกตพฤติกรรมของมันและหัวเราะออกมาด้วยความขบขัน

…

บ่ายของวันถัดมาในชั่วโมงเรียนการฝึกสัตว์อสูร ผู้ฝึกจางชี้ไปที่สิ่งเล็กในกรง

“นี่คือสัตว์อสูรที่พวกคุณจะต้องท้าทายในวันนี้”

ชื่อสัตว์อสูร หมีน้ำกลายพันธุ์

เลเวล สิบสอง[footnoteRef:0] [0: ]

ระดับ ปกติ

สถานะ สุขภาพดีและเกียจคร้าน

ลักษณะเฉพาะ ภาวะจำศีล หลังจากเข้าภาวะจำศีล การเผาผลาญพลังงานของหมีน้ำกลายพันธุ์จะค่อยๆ ช้าลงและมันจะขดตัว ขณะเดียวกันการต้านทานจะเพิ่มสูงขึ้น

จุดอ่อน ไฟและการสูญเสียน้ำอย่างฉับพลัน

หมีน้ำกลายพันธุ์มีร่างกายสีเทา ไม่มีขนและไม่มีดวงตา บนใบหน้าของมันมีเพียงปากเท่านั้น ร่างกายของมันแปลกประหลาดมาก

มันกำลังนอนสงบในกรง

นี่เป็นครั้งแรกที่เกาเผิงได้เห็นสัตว์อสูรที่มีลักษณะเฉพาะ ดูเหมือนจะไม่ใช่ทุกตัวจะมีคุณสมบัติพิเศษนี้

สิ่งมีชีวิตชนิดนี้ เขาเคยได้ยินเพียงเรื่องราวของมันเท่านั้น พวกมันเป็นสัตว์อสูรพลังชีวิตสูงมากและมีรูปแบบชีวิตยืดหยุ่นที่สุดในโลก มันสามารถอาศัยอยู่ในสภาพแวดล้อมได้ทุกชนิดและการกลายพันธุ์ยิ่งทำให้พลังชีวิตเพิ่มสูงขึ้นอีก

ด้วยการต้านทานที่แข็งแกร่งและยังมีลักษณะเฉพาะอีก ทำให้เกาเผิงรู้สึกสนใจมากอยากจะได้มันมาเป็นพรรคพวก

ในการฝึกฝนให้สัตว์อสูรหลายตัวผลัดกันเข้าไปโจมตีหมีน้ำกลายพันธุ์ แต่ไม่มีใครสร้างความเสียหายได้ แม้กระทั่งพิษของต้าซื่อยังไม่สามารถทะลวงผ่านการป้องกันของมันได้

เกาเผิงได้ลองขอทำพันธสัญญากับมันแต่เขากลับถูกปฏิเสธ นั่นทำให้เขารู้สึกพูดไม่ออก

เกาเผิงได้ลองคิดคร่าวๆ เกี่ยวกับสัตว์อสูรตัวที่สามของเขา ว่าจะเอาเป็นแบบไหนดี เป็นตัวโจมตีระยะไกล หรือพลังป้องกันสูง หรือพวกที่บินได้ แต่ถ้าหากเจอตัวที่มีพลังในการรักษาได้ก็ไม่เลวเหมือนกัน

ในวันต่อมา ผู้ฝึกจางให้นักเรียนท้าทายพวกสัตว์อสูรชนิดต่างๆ แต่เหมือนกันคือ พวกมันต้านทานพิษสูง

เกาเผิงไม่รู้จะพูดอย่างไรดี เหมือนพวกเขากำลังฝึกฝนต้าซื่ออยู่เลย

การฝึกในกรงจะเริ่มทุกบ่าย มันย่อมดีกว่าจากฝึกด้วยตนเอง การฝึกค่อนข้างปลอดภัยดี หากมีเรื่องร้ายแรงเกิดขึ้นผู้ฝึกจางจะส่งหมาป่าจันทราสีเงินไปห้ามทันที พวกเขาเฝ้าระวังตลอดเวลา

หลังจากจบการฝึกฝนประจำวันของต้าซื่อ เกาเผิงได้ยินเสียงคำรามของสัตว์อสูรบางตัว ทำให้เขาต้องหันหน้าไปมองทางต้นเสียง เขาพบว่าเสียงดังขึ้นต้นเหตุมาจากเม็ดบัว

“ปัง ปัง ปัง”

กรงดูเหมือนจะโยกทุกครั้งที่โดนโจมตี

ผู้คนมารวมตัวกันอยู่ด้านข้างกรงขัง

พวกเขาได้เห็นร่างของหมาในโลหิตติดค้างอยู่บนหน่อของเม็ดบัว เนื้อ อวัยวะภายใน และเลือดของหมาในโลหิตทะลักไหลออกมาจากบาดแผล

ขณะเม็ดบัวคำรามเสียงดังขึ้นเรื่อยๆ มันสะบัดศีรษะอย่างรุนแรง หมาในโลหิตถูกส่งลอยกลางอากาศ จากนั้นเม็ดบัวยกกีบเท้าหน้าขึ้นและกระทืบร่างของหมาในโลหิตที่ตกลงมา

ตึง!

หมาในโลหิตกลายเป็นซากติดอยู่บนพื้น

ในลานฝึกทุกคนไม่กล้าส่งเสียงใดออกมาเลย ได้ยินแต่เสียงหายใจหนักหน่วงของเม็ดบัวที่เหมือนเครื่องจักรพลังสูง

…………………………………………….