0010-ตั๊กแตนปีศาจ

บทที่ 10 ตั๊กแตนปีศาจ

"วานรนิลทมิฬของเธอหายไปหรือ?" อาจารย์มู่หลางชิงอี้ขมวดคิ้วถาม เธอรู้สึกไม่ดีที่มีเรื่องเกิดขึ้นในขณะที่อยู่ภายใต้ความดูแลของเธอ แต่เมื่อเห็นไห่หลานหยูร้องไห้ราวกับเด็กน้อย เธอจึงเข้าไปปลอบเขาทันควัน

"มันอยู่ทางนู้น" เจ้าหน้าที่บลูชิลด์ปรากฏตัวขึ้นพลางชี้นิ้วไปทางด้านหลังของพวกเขา

ไห่หลานหยูหันหน้ามาทางเจ้าหน้าที่พร้อมน้ำตาที่ยังไหลอยู่ "คุณรู้ได้อย่างไร?" "เพราะผมอยู่ห่างจากคุณเพียงแค่หนึ่งร้อยเมตรอย่างไรล่ะ" เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยยกยิ้มอย่างขบขัน "ทำไมคุณไม่ช่วยสัตว์อสูรผมของผมล่ะ!" ไห่หลานหยูตะโกนเสียงดังด้วยความเกรี้ยวกราด

พึ่บ

บางอย่างพุ่งออกมา

เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยยกนิ้วชี้ขึ้นมาทาบปากพร้อมส่งเสียง "ชู่ว"

ไห่หลานหยูก้มหัวลงพร้อมกับร่างกายสั่นเทา เขารู้ว่ามีบางอย่างผิดปกติ ขณะที่นักเรียนคนอื่นเริ่มส่งเสียงอุทานออกมาด้วยความตกใจเมื่อเห็นสิ่งนั้น

ไห่หลานหยูค่อยๆ เงยหน้าขึ้นไปมองข้างบน สิ่งที่เขาเห็นทำให้เขาเกือบหัวใจวายตาย

มันเป็นคมเขี้ยวแสนดุร้ายประกอบกับสายตาจ้องมองเหยื่ออันโอชะ ถ้าสังเกตให้ดี จะเห็นได้ว่าเส้นผมของไห่หลานหยูอยู่ในปากของมันเรียบร้อยแล้ว

"ลูกของฉันคงจะหงุดหงิด ถ้ามันเห็นใครตะโกนใส่หน้าฉัน" เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยเผยรอยยิ้มให้ไห่หลานหยู แต่เขากลับรู้สึกว่านั่นเป็นรอยยิ้มของปีศาจ

"คุณคะ อย่าทำนักเรียนของฉันกลัวเลยค่ะ!" มู่หลางชิงอี้ตวาดเสียงดังราวกับแม่เสือปกป้องลูกน้อยของมัน อาจารย์มู่หลางชิงอี้ดึงไห่หลานหยูหลบไปด้านหลัง

"ขอโทษด้วย ผมไม่ได้ตั้งใจจะทำให้หนุ่มน้อยผู้นี้ต้องหวาดกลัว แต่เขาขึ้นเสียงใส่ผมก่อนนี่ นั่นเป็นเหตุผลทำให้สัตว์อสูรของผมไม่พอใจ" เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยกล่าวและโบกมือออกคำสั่งให้กับตั๊กแตนปีศาจ มันมองไปที่อาจารย์มู่หลางสักพัก ก่อนจะหายตัวไป

"นี่คงเพียงพอแล้วสำหรับการพิสูจน์ว่าผมไม่ได้มีเจตนาร้าย" เขาหันหน้าไปทางไห่หลานหยูที่หลบข้างหลังอาจารย์มู่หลางก่อนจะกล่าวอย่างไม่แยแส

"ฉันแค่จะบอกว่า งานของเราคือ การดูแลปกป้องพวกเด็กนักเรียนเท่านั้น ส่วนสัตว์อสูรของพวกนักเรียน ไม่ได้อยู่ภายใต้การคุ้มครองของพวกเรา ตามกฎหมายพวกนายถือว่าเป็นผู้ใหญ่แล้ว และผู้ใหญ่ต้องรับผิดชอบต่อผลของการกระทำของตนเอง ไม่ใช่ทุกคนจะปฏิบัติกับนายเหมือนพ่อแม่นายหรอกนะ" เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยยิ้มมุมปากอย่างเย้ยหยันให้เด็กหนุ่ม ก่อนจะหันหลังเดินจากไป ไห่หลานหยูกําหมัดแน่นด้วยความโกรธ แต่ก็ไม่กล้าทําอะไร

อาจารย์มู่หลางชิงอี้ลอบถอนหายใจ เธอต้องการปลอบโยนเด็กน้อย แต่ไม่รู้จะพูดอย่างไรดี เธอรู้ว่าการรับมือกับอารมณ์แปรปรวนของเด็กที่ยังไม่โตมันยากเท่าไร เธอเองก็เป็นครูมานานหลายปีตั้งแต่ก่อนจะเกิดมหาภัยพิบัติเสียอีก แม้กฎหมายในปัจจุบันจะระบุว่า เด็กที่มีอายุครบสิบหกปีถือเป็นผู้ใหญ่ก็ตาม แต่ในสายตาของเธอ นักเรียนเหล่านี้ยังคงเป็นเพียงแค่เด็กน้อยเท่านั้น

"เอาล่ะ ไปตามหาเจ้าลิงกันเถอะ" อาจารย์มู่หลางชิงอี้เรียกสัตว์อสูรของเธอมา ก่อนจะเดินทางไปยังที่ที่วานรนิลทมิฬหายตัวไป นักเรียนหลายคนลังเล แต่สุท้ายแล้ว พวกเขาก็เลือกตามไปอยู่ดี พวกเขาเดินไปพร้อมกับสัตว์อสูรของตน

ไห่หลานหยูถอนหายใจ พยายามสงบสติอารมณ์ของตนเองเอาไว้ ไม่ต้องกังวลอะไร เพราะพวกเขาไปกันหลายคน

ความจริงแล้ว สัตว์อสูรเหล่านี้อาศัยอยู่ในเมืองตลอดเวลา พวกมันไม่เคยเห็นแม้แต่เลือดเสียด้วยซ้ำ ถึงแม้หมูจะดูใหญ่โตกว่าหมูป่า หากได้เผชิญหน้ากัน คงไม่แคล้วที่หมูป่าจะชนะอย่างง่ายดาย

สิ่งเดียวที่ปลอบโยนจิตใจของทุกคนได้จริงๆ คือ เจ้าตั๊กแตนปีศาจที่ตามอารักขาพวกเขาอยู่ห่างๆ แม้ว่าวิหคปีกสีเงินจะแข็งแกร่ง แต่ยังห่างไกลนักจากตั๊กแตนปีศาจ

เกาเผิงมองตั๊กแตนปีศาจพร้อมข้อมูลสถานะที่โผล่มาจากมุมมองสายตาของตนทันที

ชื่อสัตว์อสูร ตั๊กแตนปีศาจ

เลเวล สิบห้า [footnoteRef:0] [0: ]

ระดับ สูง

คุณสมบัติ ธาตุไม้

สถานะ สุขภาพดีและสงบ

จุดอ่อน ไฟ

มันเป็นสัตว์อสูรพลังแข็งแกร่งที่สุดเท่าที่เกาเผิงเคยพบเจอมา ทั้งระดับสูงแถมยังเป็นชนชั้นขุนนางอีกต่างหาก จึงมั่นใจได้ว่าหากได้รับการดูแลจากบริษัทรักษาความปลอดภัยบลูชิลด์ เด็กนักเรียนทุกคนจะปลอดภัย ไร้อันตรายใดๆ อย่างไม่ต้องสงสัย

พวกเขาค้นหาตรงบริเวณที่วานรนิลทมิฬหายตัวไป นั่นคือบริเวณภูเขาด้านหลังทะเลสาบคันฉ่อง แม้จะไม่ใหญ่มาก แต่ก็เต็มไปด้วยป่าทึบ

เพียงไม่นานนัก พวกเขาพบร่องรอยของวานรนิลทมิฬ เป็นกองเลือดทว่ากลับมีของเหลวสีเหลืองลอยอยู่รอบๆ ด้วย "เจ้าลิงควรจะอยู่บริเวณนี้" อาจารย์มู่หลางชิงอี้พูดเสียงเบา และเตือนศิษย์ของเธออย่างใจเย็น "ทุกคนระวังตัวด้วย เกาะกลุ่มกันไว้นะ"

ขณะเดียวกัน กลุ่มเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยได้ออกคําสั่งตั๊กแตนปีศาจของพวกเขาคอยคุ้มครองเหล่านักเรียนอยู่ไม่ไกล

หนึ่งในเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยที่แต่งตัวเหมือนหัวหน้าแสดงท่าทีผ่อนคลาย ในเมืองเล็กแห่งนี้ไม่มีสิ่งใดอยู่นอกเหนือการควบคุมของเขา รอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขา ขณะเขากำลังคิดว่าพวกเด็กนักเรียนอาจจะต้องฝันร้ายไปหลายคืนเป็นแน่ หากได้เห็นการนองเลือดที่อาจจะเกิดขึ้น มู่หลางชิงอี้ก้มลงตรวจสอบรอยเลือดที่กระจัดกระจายไปทั่ว โดยมันสิ้นสุดอยู่ตรงก้อนหินก้อนใหญ่ห่างออกไป

"หลินซู ตรวจสอบหินก้อนนั้นทีสิว่ามีอันตรายไหม?" อาจารย์มู่หลางชิงอี้ ออกคําสั่งวิหคปีกสีเงิน

เมื่อได้รับคําสั่งดังนั้น วิหคปีกสีเงินทะยานร่างลงมาจากท้องฟ้าด้วยความเร็วสูง

มันร่อนลงเกาะบนหินก้อนใหญ่ ตรวจสอบของที่อยู่เบื้องล่าง

ทันใดนั้นเอง สิ่งมีชีวิตข้างใต้ก้อนหินได้ส่งเสียงกรีดร้องออกมา เสียงมันราวกับเสียงร้องไห้ของเด็กทารก

......….