I wish I was wrong

"Hindi niya ako binibiro?" Tanong ko kay Zem. I was with him in a caffe when he invite me to talk about some stuffs.

I heard him sigh. He zip on his milk tea and look at me.

"Yes. That's what I believe. I'm sorry to say this, but I think Jared really likes you. He even pushed Jane away when he found out that you hate her that much." Sinabi ko kasi sa kanya na pinuntahan ko si Jared kagabi doon sa rest house nila. Nadismaya lang siya nang nalaman na iniwan niya ako doon.

"Unbelievable." I said out of blue.

"Ofcourse. He has so many better woman out there. This just isn't possible." Tiningnan ko naman siya nang masama. Minaliit ata ako nang isang ito ha.

"He must be insane. Paano niya ako kayang tiisin matapos akong mag drive nang ganon kalayo? Saan ang hustisya doon Zem?" Napalo ko naman ang ulo ko sa upuan.

"Hindi ko nga rin alam sa inyo. Ang bobo niyo." Nakatikim naman kaagad siya nang batok sakin. Napahawak naman siya doon.

"Ano kayang magandang gawin para mawala na yong galit niya sakin?" Napasinghap naman ako at nag isip. Sa totoo lang. I didn't do anything bad to make him that angry. I can't even guess what he's thinking because he isntotally a psycho.

"Go to his condo. Kulitin mo siya nang kulitin hangang pansin ka niya. Bibigay din yun kapag nagtagal." Parang nakita ko naman ang light bulb sa ulo niya.

"Baka magpatawag nang security yon ha. I will sue you if he did that. Remember my word Zem." I warn him.

"No way. He will not do that thing. I swear." He seems so confident about that thing. Tumayo na siya.

"I need to go. Susunduin ko pa kasi yong prinsesa ko." I rolled my eyes in him. "Sana all." Tipid kong sabi.

"Ayusin niyo yung away niyo. Marami kasing nadadamay sa inyo dalawa." He said that before he went out.

Inubos ko muna ang pagkain ko bago umalis. Dumaan naman muna ako sa condo ni Lorraine. Nag door bell ako at mga ilang segundo ay lumabas na din siya at mukhang kakatapos niya lang umiyak. Ang laki laki nang eye bags niya. Pinagpuyatan nga niya talaga.

"What's the problem?" Nag alalang kong sabi. Tiningnan niya lang ako mukhang iiyak na naman siya. "Subukan mo lang umiyak sa harap ko. Makakatikim ka talaga sa Lorraine." Seryoso kong sabi. "Why do you keep hiding your pain again? Nandito naman ako palagi. Ayaw kong nag iisa ka kapag nagkaproblema ka." Naiyak na talaga siya.

"Loving him is a painful thing. Bakit ako nalang palagi yung kawawa? Bakit hindi ako yung pinipili? Mali bang magmahal nang tao?" Ramdam na ramdam ko ang bawat salita na sinasabi niya. She started to cry so much again.

"Ano bang problema?" Tanong ko ulit.

"Minumulto ako besh." Nakaramdam naman siya nang malakas na batok sakin. Nagsitaasan ata yung lahat nang dugo ko sa mukha.

"Umayos ka."

"Hindi na kasi siya nagpaparamdam. Tang ina naman kasi yung pinsan mo. Akala mo naman kung gwapo .Di naman kagandahan yung girlfriend niya. " Natawa naman ako sa sinabi niya. She is stating a bit of truth.

"Ito ang tandaan mo. Kapag ang nang- ghost sayo ay bumalik ulit, tawag doon 'Reincarnation'." Humagulgol na naman siya nang iyak. "Karmahin siya sana." Sabi naman niya.

"Alam mo kasi girl. A bad thing can be a good thing. Malay mo mahanap mo na yung lalaki na para sayo. Bata ka pa girl. Huwag kang magpakatanga sa pinsan ko. Maraming babae iyon." I stated.

Bumuga naman siya nang hangin. Pinunasan na niya yung mga luha niya at pumasok sa loob nang kwarto niya. Paglabas niya ay may bitbit na siyang dalawang paper bags. She held it to me.

"Ano to?" Tanong ko saka tinangggap yon.

"BTS Merchandise. Binigay sakin nang pinsan ko. Gusto lang kitang bigyan." Napatalon naman ako sa sobrang tuwa. There is a rainbow ,after the rain sabi nga nila. Hinalikan ko naman siya sa pisngi at nagpasalamat.

"Hulog ka talaga nang langit." Masaya ko namang sabi sa kanya. Hindi talaga ako nagkamali nang pagdaan dito. Nawala naman yung mga luha sa mata niya ngayon. If I can just fade her sadness. Ako nalang yung sasalo nang lahat.

"Umalis ka na. Magdadrama pa ako rito. " Tinulak naman niya ako palabas. Nagpatulak na lang ako.

"Sige ,basta ayusin mo yung drama mo ha." I kissed her checks before I left.

Ang next stop ko naman ngayon ay ang condo ni Jared. Nagdrive na ako papunta doon. Mag sisix na nang gabi pero may traffic pa din. I really hate when I stucked in traffic. Ito ang isa sa mga pinaka hate ko. After 100 years ay nakarating din ako sa condo ni Jared. Pumasok na ako dahil alam ko naman yung passcode nito.

Pagpasok ko ay nakita ko na natutulog siya sa sofa. Mahimbing ang tulog niya. Sa kabila nang masama niyang ugali ay ang maamo niyang mukha. Hindi ko alam, para siyang may sakit at puyat na puyat. Tiningnan ko ang laman nang ref niya. Marami namang laman iyon kaya napag isipan kong magluto. Sana nga hindi pumalpak.

Gusto kong makabawi sa kanya. Naghiwa na ako nang sibuyas at bawang pati na din yung karne. Adobo lang ang kaya kong lutuin kaya sana huwag na siyang magreklamo. I started to mix them on the pan. Nilagyan ko nang kaunting asukal. Tiningnan ko ulit yung asukal at saka yung asin. Magkapareho sila nang mukha. Bahala na to kung ano man ang magiging resulta.

After ilang minutes nang pagpapakulo ay nilasahan ko. Hindi ko alam kung bakit sobrang pait nito. Kukunin ko sana yung pan nang napaso ako.

"Aray. Where's the gloves?" Tanong ko sa sarili ko.

Bigla namang may kumuha nang kamay ko at nilagay sa gripo. Hinugasan niya ito para mawala yung manhid. Ang hapdi oa rin.

"When did you wake up? You seemed to be asleep that's why I didn't wake you up." Tumingin ako sa kanya. He seem so bothered. Nakatingin lang siya sa kamay ko na patuloy parin nababasa nang tubig. I miss his smell. I really do.

Hindi niya parin ako pinapansin. Bigla namang kumirot yung dibdib ko nang natandaan ko yung pag iwan niya sakin. Ganoon lang ba kadali sa kanya na iwan ako doon?

"I am fine now. I have thick finger, so it doesn't really hurt." Binitawan naman niya agad yun at naglakad paalis. "Saan ka na naman pupunta?Hindi mo nakikita na nandito ako?" Irita kong sabi. " Aren't you going to eat?" Sigaw ko pero wala siyang imik.

Sayang naman I put so much effort to cook this but there still no use. Napangiti naman ako nang mapait. Bahala siya kung ayaw niyang kumain hindi naman ako yung mamamatay. Ako nalang ang kakain. Kinuha ko na yung adobo saka hinain sa lamesa. It smells good but I'm not sure to the taste. Kumuha ako nanng tinidor at kumuha nang adobo saka sinubo.

"Gosh, its salty." Nasabi ko nalang.

Tingin niya ba sakin may nakakahawa akong sakit para iwasan nalang palagi. Nakakairota talaga ang lalaking yon. If he is mad, he can just tell me what he is mad about. Ano akala niya sakin Google? Alam ang lahat.

Napa ayos naman ako nang tayo nang nakita kong papunta siya dito. Kinuha niya lang naman yung remote nang aircon saka nilakasan. He is acting without thinking. Hindi ba siya nakakaramdam na ang sobra lamig na ngayon.

"Manhid ka ba?" Irita kong tanong. Tiningnan niya lang ako.

"Hindi." Tipid niyang sabi. Buti naman nag salita na siya baka mapagkamalan ko pa siyang pipi.

Pinatay naman niya ilaw. "Hoy, anong ginagawa mo?"

"Turning off the light. Hindi obvious?" Sagot niya. Napapikit naman ako nang mariin.

"Alam mo ba na yung kapitbahay namin dati ay nakakakita nang multo? Kapag gabi naririnig ko silang dalawang nagtatawanan. " Tumitingin lang siya sakin. "Pero nong namatay yung babae na yon ay marami nang ginagambala yung multo."Gawa gawa ko lag yung kwento na yan. Di ko alam kung bibilhan niya. Nag aarte naman ako na parang multo.

"What are you doing?" He ask with a serious tone.

"It's a ghost story. I want to make fun of you." Sabi ko.

"There is a ghost behind of you." Seryoso niyang sabi. Nagsitayuan naman yung mga buhok ko sa kamay. Ang bilis nang tibok nang puso ko.

"Ano!" Tumingin naman ako sa likod at may nakita akong parang tao doon. "My gosh!" Sigaw ko saka tumalon sa sofa at nagtago.

Agad naman niyang binuksan ang lahat nang ilaw doon. Naramdaman ko namang naglalakad na naman siya. Uupo lang din pala sa sofa. Nakita ko na statue pala yung akala kong tao kanina.

"It's more like you are more afraid of ghosts than me." Iyan na ata yung pinakamahaba niyang nasabi ngayon araw.

"Bakit mo binuksan yung ilaw? Akala ko ba matutulog ka?"

"Hindi pa. I want to make fun of you." Tiningnan ko naman siya nang masama. "Do you want to die?" Seryoso kong tanong.

Nilapitan ko naman siya at dinambahan. "Did you enjoy making fun of me?" Nasa itaas na niya ako. Bale nasa baba siya. Tiningnan niya lang ako at doon ko lang naramdaman na awkward pala yung sitawasyon namin. Aalis na ako sa pagkakadamba sa kanya.

"I tried my best to run away."

"What are you talking about?" Tanong ko. Nabigla naman ako na bigla siyang umupo. Tiningnan niya lang ako sa mata. "I tried my best to run away. You are the one who decided to stay." Sabi niya pero wala akong ma gets kahit isa.

"Anong sinasabi mo?" Hinawakan niya ang pisngi ko at nagkatinginan naman kami nang matagal.

"I'm hungry. Let's eat." Yun lang pala ang sasabihin niya. I expect someting. Grrrr

"I thought you weren't eating." Sabi ko naman. Mabuti nalang at hindi ko tinapon.

"I never said that." Tumayo na siya at pumunta sa dining table. Naghain naman ako para sa kanya. Mabuti nalang at naisipan niya kumain.

Umupo na siya sa tapat ko. "Sit down." Sabi niya sakin. Sinunod ko naman ang utos niya. Nilagyan niya nang wine ang baso naming dalawa. Parang may bipolar disorder ata ang isang ito.

"Bakit nagpalit ka nang mood? Parang kahapon lang hindi mo ako pinapansin." Malungkot kung sabi.

"What?"

"You just changed completely. You're confusing me." Tugon ko. Uminom siya nang wine.

"Me?" Tanong niya ulit.

"Dopple Ganger ka ba ni Jared? Saan mo siya dinala?" Pagbibiro ko.

"How could that be." Kumain na siya nang adobo. I'm not sure if he will like it. Ang pait kaya niyan kanina. Tiningnan ko naman ang expression nang mukha niya. Normal naman.

"Mapait ba?" Mahina kong tanong. Nakakahiya naman ata.

"It's good." Saka kumagat ulit siya. Hindi ako sure kung okay ba talaga ang lasa. Kinuha niya yung kamay ko na napasok kanina.

"May sugat ka kanina. Kukuha lang ako nang gamot." Sabi niya saka tumayo na. Sino kaya ang isang iyon? Bakit nag iba ata siya agad agad. Tiningnan ko lang siya paalis.

"Multo ba yon?" Tanong ko sa sarili ko. Kumuha naman ako nang tinidor saka tinikman yung adobo. Agad ko naman nabuga iyon. Sobrang pait, baka parehong asin yung nakita ko kanina. Hindi ko muna kasi nilasahan.

Bumalik naman siya na may dalang medicine kit.

"You spit everything right? I know that it is too salty." Bungad ko.

"No. Why would I spit out something you made?" Kumain ulit siya. Tinusok ko yung pisngi niya. " So you're really a human." Sabi ko. " Akala ko kasi kinuha ka nang multo saka nagpanggap siya na ikaw." Ito ang napapala ko sa sobrang kapapanood mang mga fiction.

"Do I still look like Jared to you?" Natatawa niyang sabi. Inumpisahan na niyang gamutin yung sugat ko.

"My gosh." Ngumiti naman siya. I miss his smile. "What's with the sudden change? You were telling me to go away yesterday. Bakit bigla ka nalang nagiging mabait sakin?" I ask.

"Hindi ba ako pwedeng maging mabait?" Tanong niya.

"If someone suddenly changes, that means one will die soon." Tawa kong sabi. Napatigil naman siya. Ngumiti lang siya nang mapait. Bakit parang nakakaramdam na naman ako na parang may mali?

I felt his lips in my forehead.

I wish I'm wrong. . .