Chapter 3

"Uhm, napadaan lang ako. Actually papunta sana ako sa library nang marinig ko ang pamilyar na tugtog na'to kaya naisipan kong pumasok at silipin kung sino yun...and yun...it's you." He answered calmly.

"Uh..."

Hindi ako makapagsalita ng diretso, parang hindi ako sanay.

"Uhm—I guess, pupunta karin sa library. Uh how about sabay nalang tayo pupunta ro'n?" Yaya ni Werro.

Umiling-iling ako. "Ah no, dito lang ako. Y-you can go ahead now. I-I want to be alone." I said, at napayuko.

Mas lumapit pa'to sa'kin. "Ish, about that day...I'm sorry. I was too harsh that time and i regret." He said in a lonely voice.

I didn't look at him at pinagpatuloy ko nalang ang pagtugtog ng piano.

"I know, nasaktan kita. Kaya I'm sorry, ayaw kong iniiwasan mo'ko. Just....Ish, Forgive me." He added.

"I also regret it. Sana di ko nalang yun ginawa. Kababae kong tao, ako pa yung nag-confess. Don't worry, Past is past. I already forgive you, but i'll never forget that!" wika ko.

"Uh—yeah. T-thank you, Ish. I-"paputol-putol nitong sabi, at inunahan ko kaagad siya bago pa siya matapos. "I'm done here." Tumayo ako "I'll go ahead!" Dagdag ko at lumabas na ng Music Room.

Di ko na pinatagal pa ang usapan, at tahimik akong lumabas. Di na'ko pumunta pa sa Library at mas pinili ko nalang ang bumaba ng building pumunta na sa classroom ko.

Sa classroom, tahimik akong nag magmuni-muni at naghintay na mag-ring na. Gulong-gulo ang nasa isip ko at gusto ko munang magpahinga, pero di mapalagay ang isip ko dahil sa mga nagtatambakang problema.

[AUTHOR'S POV]

@XIA COMPANY

Busy'ng-busy ang mga empleyado sa kompanyang ito. Xia Brand Company, the number one and top Luxury Fashion Brand in the world na pinagmamay-arian ng isang Chinese Businessman na si YANG SHENGJUN/杨胜俊 o kilala sa english name na VICTOR YANG.

"杨总..." wika ng assistant nito. Hindi nagpatuloy sa pagsasalita ang assistant nito ng makita ang expression na nasa mukha ng boss niya na naka-upo sa swivel chair nito.

(Yáng Zǒng...）

[Boss Yang...]

"说!" he said in a scary tone.

(Shuō!)

[Speak!]

Magsasalita na sana ang assistant niyo ng biglang bumukas ang pinto ng opisina nito. Isang batang babaeng nakasuot ng pink facemask, naka-hoddie with her favorite bag and toy.

Nagulat at napangiti si Victor ng makita ang bata, his little sister.

'小亮?!'

(xiǎo liàng)

[Little Liang]

she runs towards her brother and hug him.

""哥,我好想你了! " her little sister said in a teary eyes.

(gē,wǒ hǎo xiǎng nǐ le）

[Brother, I really miss you］

Niyakap rin ito ni Victor, ""好了!别哭啦."he said calmly.

(hǎo le! bié kū la.)

[Alright, stop crying］

Napangiti naman ang assistant nito ng makita ang masaya at maaliwalas na mukha ng kanyang boss at dahan-dahang lumabas ng opisina.

Ang isang nakakatakot na expression ni Victor sa mukha ay biglang napalitan ng tuwa ng makita ang kapatid nito.

Pinahiran niya ang mga mumunting luha ng kanyang kapatid.

"真可爱!" He said and pinched his sisters nose.

(zhēn kě'ài!）

[Really cute!]

She smiled at her brother and asked ""哥,你很忙吧?"

(gē,nǐ hěn máng ba?）

[brother, are you busy?]

Victor shook his head ""不忙."

(bù máng）

[not busy]

Kinarga niya uli ang kapatid niya at umupo sila sa couch ng opisina.

"哦对了,怎么在这儿?" He suddenly asked.

(ó duìle, zěnme zài zhèr)

[By the way, why you're here?"

Alam nitong ayaw na ayaw ng kapatid niya sa matataong lugar, at nagtaka ito kung bakit ito nakapunta sa opisina ng kanyang company without his permission.

"因为亮亮好想你呀!" She answered in a lovely voice.

(yīnwei liàngliàng hǎo xiǎng nǐ ya!）

[Because liangliang missed you!)

"是吗?"

(shì ma?)

[Is it?]

Tumango lang ang kapatid nito at binigyan siya ng ngiti.

"好吧.既然你这么想我呀,要不—" he suddenly paused when liangliang spoke up.

(hǎoba. jìrán nǐ zhème xiǎng wǒ, yàobù—)

[Alright. Since you miss me so much, how about—]

"巧克力!我想吃巧克力! 巧克力饼干! " masayang saad ng bata.

(qiǎokèlì! wǒ xiǎng chī qiǎokèlì! qiǎokèlì bǐnggān)

(Chocolate! I want to eat Chocolate! Chocolate biscuit]

Victor can't scape from the charm of her little sister, so he nodded. "行吧!"

(xíng ba!)

[Okay!]

"Yey!"

"那你先休息吧,下班后我们买 巧克力啊." he added and then he patted his li'l sister's head.

(nà nǐ xiān xiūxi ba,xiàbān hòu wǒmen mǎi qiǎokèlì a）

[Then you should rest first, then we'll buy chocolate after i'm done with my work.]

Liangliang nodded politely.

"真乖!"

(zhēn guāi)

[very good!]

Liangliang didn't say any words and lie down on the couch and she closed her eyes.

Victor smiled at her, tumayo ito at bumalik na sa kanyang swivel chair para tapusin ang trabaho. Mahal na mahal nito ang kanyang kapatid at ayaw niyang may mangyaring masama sa kapatid nito. Lahat ginagawa niya para mapasaya ang kapatid nito.

Tatlong buwan pa lamang sila sa Pilipinas, at si Victor mismo ang personal nanagma-manage sa Company niya dito sa Pilipinas. Malaki ang naitulong ng Xia sa Pilipinas at sa mga tao, hindi lang Xia ang kompanyang pinag-aarian nito. When he's 18 years old, he established his first Company in China, "向飞/XiangFei" a Chinese Electronic Company. Lumago ito, and at the age of 22 he established this famous and luxurious company the "XIA BRAND" (夏）He worked so hard to expand his company domestically, and now he didn't regret doing such a big and great effort.

He's also a doctor, he graduated at Stanford University in California, bata palang ito ay gusto na niyang maging doctor, pero pinili nito ang magmanage sa sarili kompanya.

Papito-pito itong si Victor habang ginagawa ang trabaho niya sa opisina, habang ang kanyang assistant na nasa labas na nagmamasid ay hindi narin nagtangkang pumasok at isturbohin ang Boss niya kaya umalis nalang ito.

Biglang nagring ang phone ni Victor at kinuha ito para sagutin. It's Su Lunan, his bestfriend.

"喂,胜俊." paunang sabi nito sa telepono.

(wéi, shèngJùn)

[Hello, Shengjun]

"你最近过得怎么样?" He added.

(Nǐ zuìjìn guò de zěnmeyàng?)

[How are you recently?]

Shengjun replied lazily. "Not bad!" And then sighed slightly.

"Uh—by the way. Next week I'm going to Makati and stay there for at least 1 week." Lunan said, excited na excited ito sa magiging sagot ni Victor/Shengjun.

"Hm!" Shengjun replied. Halos mahulog ang panga ni Lunan ng marinig ang sagit nito sa telepono.

""Hm" What? You're not excited to see me again? You didn't miss me?" pagsunod-sunod na tanong nito sa kaibigan.

'Shengjun, how cold hearted naman you!'

"No!" Victor replied. Seryosong-seryoso si Victor habang ginagawa ang trabaho nito, at walang bakas sa kanyang mukha ang pagiging masaya o di kaya'y isang slice man lang ng ngiti.

"老铁,你太过分了.知道吗?" Lunan suddenly changed his language.

(lǎotiě, nǐ tài guòfèn le. zhīdao ma?)

[Bro, you've gone too far. You know that?]

"你是谁呀?" pataray na tanong nito sa kaibigan.

(nǐ shì shéi yā?)

[Who are you?]

Halos mangiyak-ngiyak naman sa kabilang linya si Lunan dahil sa ugali ng kanyang kaibigan.

'Shengjun, why you're so cold? Am i not your friend?'

"老铁!!!" pasigaw nito sa telepono at agad namang pinatay ni Shengjun ito.

Habang sa kabila naman, si Lunan, napaluhod dahil di konaya ang ugali ng kaibigan.

"Shengjun, 3 years akong nandito sa Pilipinas, and You, 2 months ka palang pero ang lakas ng loob mo'ng awayin ako dito." Mangiyak-ngiyak nitong sabi tunuturo ang ang cellphone ni'to.

"阿姨, help me!" malakas na sigaw ni'to sa loob ng clinic niya.

(āyí, help me!)

[Aunt, help me!]

Biglang kumati ang ilong ni Shengjun at napa "Achooo!"

'That damn brat...Keep talking behind my back and i'll kill you!'