THE DATE ^__^

Naalimpungatan siya nang makaramdam siya ng kakaibang pananakit ng ulo. He opened his eyes and saw Dr. Agasa, staring at him. Base sa pagkakangiti nito ay batid niyang nagtagumpay ang bisa ng ininom niyang gamot. Napabalikwas siya ng bangon. Napangiti siya ng makita ang sariling repleksyon mula sa salamin. His real body was back!

"Nakatulog ka. Hindi muna kita ginising." paliwanag ni Dr. Agasa.

Napatingin siya sa orasan. Hindi niya napagilang mapamura nang makita kung ano'ng oras na. "Damn! Baka umalis na si Ran!" he hurriedly jumped out of the bed.

"Tawagan mo."

Natigilan siya. Napangiwi siya nang makita ang pagngisi ng doctor. He was teasing him, and that made him feel annoyed. Natawa pa ito dahil sa biglaang pamumula ng mga pisngi niya. "Dammit. Stop laughing. Naiirita ako." saway niya.

"Tawagan mo na. Baka mamaya, iba na ang ka-date nun, sige ka."

Mabilis niyang kinuha ang cellphone. He ignored Dr. Agasa's crazy laugh. Hindi pwedeng makipagdate si Ran sa iba, lalo na kung sa araw pa mismo ng kaarawan niya!

"S-shinichi?"

Napalunok siya nang marinig ang nanginginig na boses ni Ran mula sa kabilang linya. Kay tagal din niyang inasam na dumating ang araw na hindi Conan, kundi Shinichi ang itatawag nito sa kanya. "Ran…"

"B-bakit ka napatawag?"

Napangiti siya sa naggagalit-galitang tono nito. "Huwag ka munang umalis ha?"

"B-bakit, nasaan ba ako?"

"Papunta na ako. Kaya huwag ka munang umalis." giit niya. Ran fell silent. "Hindi ako nakalimot. Tutupad ako sa pangako ko, kaya hintayin mo ako."

"Lagi ka namang nagpapahintay eh. Hindi ka naman dumarating."

"This time, ipinapangako kong—"

"Just come here! Huwag ka ng mangako. Hindi ko kailangan ng pangako mo. Just come here, fast! Kung hindi ay uuwi na ako." banta nito. Pinatayan siya nito ng tawag.

"Dr. Agasa, alis na ko." baling niya sa ngingiti ngiting matanda. "Stop grinning."

"Kailangan mo ba ng special effects?"

"W-what?"

"May bago akong imbensyon.��

Napangisi siya. "Kung magagamit ko iyan, I might consider using it."

Napangisi rin si Dr. Agasa. And with that, they stormed out of his house and headed to Tropical Land, where Ran was patiently waiting for him. For the first time in his life, kinabahan siya, hindi dahil may isinosolve siyang case o dahil hinahabol niya sina Gin at Vodka, kundi dahil makakaharap niya ulit si Ran. He'll confess everything to her, at sa pagkakataong iyon ay hindi niya hahayaang maunsyami ang pag-amin niya.

____

"S-shinichi?" napatayo si Ran pagkakita sa kanya.

Napangiti siya. Tama nga ang hinala niya. Naroon ito sa may fountain sa Tropical Land. "Ran!" magiliw na tawag niya. He was expecting a very tight hug from her, pero iba ang ibinigay nito sa kanya. Gulat na napailag siya sa mataas at mabilis na sipang pinakawalan nito. "Oi, oi. Ano'ng problema mo? Bakit ka naninipa?"

"Ano'ng oras na, ha? Bakit ngayon ka lang?"

Napakamot siya sa ulo. "I had something to investigate. Hindi ko lang naiwan kasi—"

"You, case-solving psycho!" ingos nito.

"R-ran…"

"Kanina pa ako dito. Ang tagal mo." nakayukong anito.

Napadako ang tingin niya sa blanket na kinauupuan nito kanina. May chocolate cake doon. And there was a red box too. "R-ran…" ang tanging nasambit niya.

"Lagi mo akong pinaghihintay."

Napailing siya. Unti-unti siyang lumapit rito at inakbayan ito. He felt her sudden flinch. "I'm sorry. Hindi ko naman talaga gusting paghintayin ka eh."

"Tunaw na iyong ice cream. Hindi na rin malamig iyong soda."

"Edi bili tayo ng bago?"

Umingos lang ito. "Bitiwan mo nga ako."

"Kelan pa naging bawal ang akbayan ang bestfriend ko?"

Tinitigan siya nito ng masama. Pagkunwa'y nagdududang hinawakan siya nito sa magkabilang pisngi. "Kaito Kid, ikaw ba iyan?"

Napahalakhak siya. "Ang bestfriend kong baliw."

"Mas baliw ka. Bitiwan mo nga ako!"

"Ran, paano kung malaman mong ito na ang huling araw na makakasama mo ako, ano'ng gagawin mo?"

Nagtatakang napatitig ito sa kanya. "A-ano ba'ng sinasabi mo?"

"Kunwari lang naman, pagkatapos nito ay matagal ulit akong aalis. O baka nga hindi na ulit ako makabalik pa." his voice turned serious. It was a question, that he wanted to ask to himself too. Paano nga kaya kung habang buhay na siyang maging si Conan?

"I will wait for you to come back."

"What if, I won't come back?"

"I know you will."

"P-paano kung matagalan?"

"I don't mind waiting for people, because I know that the longer I wait, when we do meet, I'll be more than happy to see you again."

He was touched. Hindi niya napigilang haplusin ang mukha nito. "Bakit ang cheesy mo?" nakangising biro niya.

Pinamulahan ito ng mukha. She angrily pushed him away. "Bakit ko ba nasabi iyon?"

"I don't know." his grin grew wider.

"Lagi mo akong pinagtatawanan."

Natigilan siya nang makita ang panunubig ng mata nito. "R-ran…"

"You're always away during the important times and all you do is call. And there are times when you were finally here but disappear unexpectedly. Every time... every time... always, always, leaving me behind alone. What do you think i am? I love you, Shinichi!"

Ran started crying. Seeing her cry almost made his heart break. Hindi siya nagsalita. Nilapitan niya ito at mahigpit na niyakap. He let him cry in his arms. Naiinis siya sa sarili niya kung bakit hindi niya magawang aminin na mahal niya ito. But he knew the reason why.

If he said how he felt about her, she would miss him even more…All this time, he's been breaking her heart by keeping her waiting, yet he still can't appear before her eyes…he never wanted to see her cry anymore…even if it means he no longer exists in her heart.

He can't be selfish and confess. Alam niyang higit itong masasaktan kapag ginawa niya iyon. "Ran, I'm sorry. I'm so sorry." ang tanging nasambit niya.

"I'm sorry. Bakit ba ako nagtatapat sa'yo? Alam ko namang hindi mo ako mahal. I'm so stupid, right?" tumawa ito, it was a miserable laugh. Then she pushed him away. "Let's forget everything I've said. And I will try to forget about you, too."

It was hard hearing those words coming out from her. Hindi niya kaya ang masakit na pakiramdam na lumukob sa puso niya. He can't let her forget him. "No, I can't let you forget. If it's an important memory, then you shouldn't forget it. Since those who aren't with us only live on in our memories."

"S-shinichi?"

"Alam ko naman eh, hindi ako karapat-dapat sa pagmamahal mo."

"Bakit…"

"Let me finish talking." he snapped. "With all these distracting emotions, even if I were Holmes, it'd be impossible for me to crack! You're a troublesome tough case you know?"

"Huh?"

"The heart of a woman whom one likes, how can someone accurately deduce that?" he outburst. That made Ran speechless. "I know, I am not good at expressing my own feelings, but I love you Ran. And in this world, you are the most important person for me."

Lalong bumalong ang masagang luha mula sa mga mata nito. Nilapitan niya ito at masuyong niyakap. There, he finally said it. How he wished he'd stay as Shinichi forever. Pero alam niyang malabo pang mangyari iyon. "I love you so much, Ran."

"Don't ever leave me, Shinichi." humihikbing sumamo nito.

Mariin siyang napapikit. "I'm sorry, Ran. Pero kakailanganin kong umalis ulit. Hindi ko alam kung kelan ako babalik. Ni hindi ko alam kung makakabalik pa ba ako."

Nagtatakang kumalas ito mula sa pagkakayakap niya. "Why?"

"Hindi ko pa masasabi sa'yo ngayon."

"Why not? I thought you love me?"

"I love you, that's the reason why I can't say the reason why I must leave."

Ran hugged her so tight. "Huwag mo na akong iwan ulit."

"I don't want to leave you, but I must."

"Please…"

"Ran, don't make this hard for me."

"Kapag umalis ka, makikipagdate ako sa iba!"

Biglang bumangon ang inis sa puso niya. "No you can't! Kapag ginawa mo iyon, babaliin ko ng buto ang makakadate mo!"

"I am a karate champion, ikaw ang babalian ko ng buto."

"I am a detective, I can always find a way to solve this problem." nakangising aniya. And before Ran could even talk back, sinakop na niya ang nakaawang na mga labi nito. It was their first kiss. Hindi niya inakalang magagawa niyang matikman ang matamis na mga labi nito. The feeling was heavenly. Mas masarap pa sa pakiramdam kesa sa tuwing nakaka-solve siya ng mahihirap at malalaking kaso. "I love you so much, Ran."

"S-shinichi…"

Magsasalita pa sana siya ngunit bigla na lang siyang nakaramdam ng matinding pananakit ng tiyan. Nanlaki ang mata niya nang biglang kumulo iyon. Uh-oh, he didn't want what was happening. "R-ran, teka lang." binitiwan niya ito.

"Bakit? Ano'ng nangyayari sa'yo? Bakit bigla kang pinagpawisan?"

Damn that Haibara! "I n-need to go to the comfort room."

"Ha?"

Oh shit! Lalabas na talaga! "R-ran, ito ang tandaan mo, mahal na mahal kita at—" napauklo siya. "Oh god, masakit talaga."

"Masakit ang alin?"

"I love you, Ran. Tandaan mo iyan."

"Shinichi…"

"Dammit! Dr. Agasa, ngayon na!"

Sa isang iglap ay nakulong sila sa tubig na biglang bumulusok mula sa fountain na kinaroroonan nila. The clear water looked like a wall, surrounding them. Tumingala sila nang makarinig sila ng malakas na pagsabog mula sa kalangitan. There they saw a beautiful rainbow—iyon ang bagong imbensyon ni Dr. Agasa, the rainbow sky.

At sa iba't ibang kulay niyon ay biglang lumabas ang mga katagang : I LOVE YOU RAN MOURI, WILL YOU BE MY GIRL?

Napaiyak si Ran at napabaling sa dating kinatatayuan niya. Nakita niya ang pagkunot nito ng noo. Napangiwi siya. Nagtatago na kasi siya ngayon sa likod ng tubig. Napahawak siya sa kanyang tiyan na kanina pa sumasakit. Oh great, andaming pwedeng maging side effect, constipation pa! That Haibara must be enjoying this.

"Shinichi? Where are you?"

"I told you, darating ang panahong iiwan ulit kita, hindi ba?" simula niya. Nagpalinga-linga si Ran, hinahanap kung saan siya nagtatago. Napangiti siya. "I can see you. At lagi kitang babantayan, kahit hindi mo ako nakikita. Sorry kung nagiging selfish man ako, pero nais ko lang sabihin sa'yo na mahal na mahal kita. Aalis ako, pero sisiguraduhin ko sa'yong babalikan kita. At sa pagbabalik ko ay hinding-hindi na kita ulit iiwan pa."

"Ayoko ng pangako mo! Ikaw ang gusto ko!" umiiyak na sigaw nito.

"Alam mo ba kung bakit ako ipinanganak? Ipinanganak ako upang protektahan at mahalin ka. Hindi kumpleto ang birthday ko kapag hindi kita kasama." nahihirapang anas niya. Inalis niya ang suot na jacket. Napalunok siya. Itinapon niya iyon sa kung saan.

"Shinichi, come back!"

"I love you, Ran. This is not goodbye, dahil babalikan kita."

Kasabay ng sinabi niyang iyon ay ang pagbaba ng tubig na pader. Nakalugmok na siya sa sahig. He couldn't move. Not even flinch a bit. Hindi na siya nakalayo o nakapagtago pa dahil sa pananakit ng tiyan at katawan niya. The antidote's effect vanished. Napapikit siya. Maaaring katapusan na niya. Ran could've seen his secret. Damn!

"Conan-kun?"

Napamulat siya ng mata. "Huh?"

"Conan-kun! Ano'ng ginagawa mo rito? Bakit basang basa ka?" tumakbo si Ran palapit sa kanya. "That Shinichi, tinakasan na naman niya ako!"

Napangiti siya. She didn't know his secret. Now he was back at being Conan again. He was thankful he had Dr. Agasa with him. Ipinasuot nito ang naimbento nitong damit. It was conan's uniform. Stretchable iyon, kaya sa sandaling bumalik siya sa pagiging bata ay iyon agad ang makikita ni Ran na suot niya.

His beautiful dream was over, but he was thankful. And it was the most memorable and happiest birthday he has ever had. "Ang sakit ng tiyan ko, Ran-neechan."

"Halika ka na. Haist, that Shinichi, sa susunod na makita ko siya at babaliin ko ang leeg niya!" she said those words furiously, pero hindi nito itinago ang matamis na ngiti sa mga labi nito. Binuhat siya nito. At bago pa man sila tuluyang umalis ay may binitawan itong salita na lalong nagpangiti sa kanya.

"I will wait, Shinichi. Kahit na abutin pa ng habangbuhay ang paghihintay ko, hihintayin pa rin kita. I will forever hold on to your promise. Happy birthday, love."

~wakas~

A/N :

Otousan : father

Ojisan : uncle, old man

May mga dialogues din sina Ran at Shinichi na hinango ko talaga mula sa movies, episodes at sa manga na Detective Conan, kaya ang credits ay kay Gosho Aoyama. Hahaha!

Hindi ko rin ginawang bumalik sa pagiging Shinichi si Conan sa kadahilanang, ayoko pang magtapos ang Detective Conan (Ano'ng connect? Hahahah)