Episode 02 ทดลองอยู่ด้วยกัน
Episode 02 ทดลองอยู่ด้วยกัน
บ้านรามิล
วันนี้เป็นวันแรกที่เธอจะย้ายเข้ามาอยู่กับรามิลในบ้านหลังเดียวกัน ซึ่งก่อนหน้านี้ที่ไปท้าทายเขาเอาไว้ว่าจะทำให้เขาเปลี่ยนใจยอมแต่งงานกับเธอให้ได้ทำให้เธอรู้สึกประหม่านิดหน่อยที่ต้องมาอยู่ร่วมชายคาเดียวกันกับเขา ถ้าวันนั้นเธอไม่ปากไว้ไปแบบนั้นก็คงไม่ต้องรู้สึกกดดันแบบนี้
บ้านรามิลเป็นบ้านหนึ่งชั้นขนาดใหญ่มีทั้งหมดสามห้องนอนสองห้องน้ำซึ่งห้องอาบน้ำต้องใช้ร่วมกัน ภายในบ้านจะดูโล่งๆ โปร่งสบายคงออกแบบมาเพื่ออำนวยความสะดวกให้กับรามิลที่มองไม่เห็น
"อยู่ได้ไหมอยากเปลี่ยนอะไรรึเปล่า" รามิลที่ใช้ความคุ้นเคยทางเดินในบ้านเดินนำเธอมาที่ห้องนอนของเธอซึ่งถูกตกแต่งสไตล์มินิมอลสีขาวเรียบง่าย ซึ่งเป็นแบบที่เธอชอบจึงไม่รู้สึกติดขัดอะไร
"สบายมากค่ะ ห้องสวยมาก"
"ที่นี่จะมีแม่บ้านมาอาทิตย์ละหนึ่งครั้ง ระหว่างนั้นต้องดูแลบ้านเอง หากับข้าวกินเองส่วรใหญ่จะสั่งมาแช่ตู้เย็นเอาไว้แล้วอุ่นเอา" รามิลอธิบายรายละเอียดคราวๆ ให้คนตัวเล็กฟัง
"แล้วห้องพี่รามอยู่ทางไหนเหรอคะ"
"อยู่ถันจากห้องเราไป"
"แล้ววันนี้พี่รามไม่ออกไปทำงานเหรอ" อลิชาแสร้งถามเพราะวันนี้หากสังเกตจากชุดที่เขาใส่แล้วไม่เหมือนกับคนที่กำลังจะไปทำงานเลยสักนิด
"วันนี้ไม่ได้ไป"
"ไม่ได้ไปแล้วทำอะไร"
"ไม่ได้ทำอะไร"
"งั้นไปเดินเล่นข้างนอกกันไหมคะ"
"พี่อยากอยู่คนเดียว"
คำตอบที่แสนจะเย็นชาไร้ความรู้สึกของรามิลทำให้อลิชาแอบเบ๊ะปากคว่ำใส่เขาด้วยความหมั่นเขี้ยว แต่ก็ไม่ย่อท้อที่จะหาเรื่องคุยกับเขา
"งั้นพี่รามช่วยเล่าเกี่ยวกับบริษัทพี่ให้ฟังหน่อยได้ไหมคะ"
"เดี๋ยวพรุ่งนี้เริ่มงานจะมีคนคอยแนะนำให้เอง"
ดวงตากลมโตยืนกระพริบตามองดูร่างสูงโปร่งที่หันหลังเดินออกไปด้วยความเหนื่อยใจ ไม่คิดว่าเขาจะเป็นคนที่ไร้ปฏิสัมพันธ์ขนาดนี้
"แต่ที่ผ่านมาพี่เขาก็เป็นแบบนี้นี่ ยังไม่ชินอีกเหรอลิชา" หญิงสาวพึมพำกับตัวเองเมื่อชวนอีกฝ่ายคุยไม่สำเร็จเธอจึงเปลี่ยนเป้าหมายไปเก็บข้าวของของตัวเองเข้าที่แทน
ในขณะที่อลิชากำลังเก็บของอยู่ภายในห้องรามิลก็เดินมาที่ห้องทำงานที่ออกแบบเป็นกึ่งห้องหนังสือ ซึ่งหนังสือทั้งหมดในห้องนี้จะเป็นหนังสืออักษรเบลล์สำหรับผู้พิการทางสายตาโดยเฉพาะ
หนังสือส่วนใหญ่ก็จะเป็นเกี่ยวกับการทำธุรกิจ เศรษฐศาสตร์ต่างๆ เพื่อใช้ในการบริหารบริษัทในเครือของเขา รวมถึงบนโต๊ะทำงานที่ยังคงมีกองเอกสารที่ฉะลุเป็นตัวอักษรเบลล์เกือบทั้งหมด
ภายในบ้านหลังนี้เขาสามารถเดินไปยังที่ต่างๆ หรือทำกิจวัตรประจำวันได้โดยที่ไม่ต้องใช้ไม้เท้านำทางสำหรับคนพิการ เพราะความคุ้นเคยบวกกับตำแหน่งข้าวของที่วางตำแหน่งเดิมเขาจึงไม่มีปัญหาในการใช้ชีวิตในบ้านหลังนี้เพียงลำพัง โทรศัพท์มือถือที่ใช้ติดต่อก็เป็นโทรศัพท์แบบมีปุ่มกดที่ออกแบบมาเป็นพิเศษ และจะเน้นการใช้งานรูปแบบเสียงเป็นหลัก อย่างเวลามีคนโทรเข้ามาก็จะอ่านชื่อเบอร์โทรเพื่อระบุตัวตนของเจ้าของเบอร์โทร
อลิชาที่เก็บของเสร็จแล้วเดินออกมาแอบดูเขานั่งอ่านหนังสือเงียบๆ อยู่ตรงมุมประตูห้องนอนไม่ได้เข้าไปรบกวนสมาธิของเขา พอได้มองมุมสบายๆ ของเขาตอนอ่านหนังสือแล้วยิ่งทำให้เธอรู้สึกถึงอ่อร่าบางอย่างในตัวของรามิลที่เปล่งประกายออกมา ถึงแม้ดวงตาของเขาจะมองไม่เห็นแต่เขากลับโดดเด่นอยู่ตลอดเวลาราวกับรูปปั้นไม่มีที่ติ
"มาตั้งแต่เมื่อไหร่"
"พี่รามรู้ได้ไงคะว่าหนูอยู่ตรงนี้" คนตัวเล็กตาเบิกโพลงด้วยความประหลาดใจที่รามิลทักออกมาราวกับรู้ว่าเธออยู่ตรงไหน
"ได้ยินเสียงหายใจน่ะ"
"หนูหายใจดังขนาดนั้นเลยเหรอ" เธอย่นหน้าด้วยที่ถูกจับได้ ก่อนจะเดินเข้าไปนั่งลงบนพื้นข้างๆ เก้าอี้ของเขา "พี่รามอ่านหนังสืออยู่เหรอคะ" เธอเอ่ยถามพร้อมกับมองหนังสือที่มีรอยปะของตัวอักษรเบลล์อยู่เต็มหน้ากระดาษซึ่งแน่นอนว่าเธอไม่สามารถอ่านมันออกได้
"อืม"
"สอนหนูอ่านบ้างได้ไหม"
"จะอยากอ่านไปทำไม"
"ก็เพื่อหนูจะช่วยงานพี่ได้บ้างไง หรือจะให้หนูอ่านหนังสือให้ฟังดีไหม"
"พี่อยากอยู่ด้วยตัวเองไม่ต้องมาดูแลพี่"
"หนูรู้ว่าพี่อยากทำทุกอย่างด้วยตัวเอง แต่หนูก็แค่…"
"เราไม่จำเป็นต้องทำอะไรให้พี่ทั้งนั้นพี่ดูแลตัวเองได้ อีกอย่างงานแต่งของเราก็ไม่มีวันเกิดขึ้นอยู่แล้วไม่ต้องมาเสียเวลากับพี่หรอก"
เนื่องจากไม่รู้ว่าควรจะตอบกลับประโยคตัดความสัมพันธ์กลายๆ ของเขายังไงอลิชาจึงเลือกที่จะไม่ตอบอะไรกลับไปแทน
"หนูไปชงชามาให้นะคะ จะได้อ่านหนังสือสบายๆ"
เสียงฝีเท้าที่เดินไกลออกไปบ่งบอกว่าอลิชาคงเดินออกไปจากห้องนี้แล้วทำให้รามิลแอบผ่อนลมหายใจออกมาให้กับความดื้นรั้นของคนตัวเล็ก
เขาไม่อยากให้เธอมาสร้างความทรงจำเพิ่มเติมให้กับเขา เพราะที่มีอยู่มันก็มีค่ามากพอที่จะทำให้เขาจดจำไปทั้งชีวิตแล้ว
"พี่รามเรามาเล่นกันเถอะ" น้ำเสียงเล็กๆ ตะโกนเรียกพร้อมกับวิ่งถือมงกุฎมาสองอัน
"เล่นอะไรตัวเล็ก" เขาเอ่ยถามสาวน้อยวัยห้าขวบลูกสาวเพื่อนพ่อที่มักจะมาเล่นที่บ้านบ่อยๆ ด้วยความเอ็นดู
"คุณพ่อซื้อมงกุฎเจ้าหญิงมาให้ หนูเลยขอคุณพ่อซื้อมงกุฎเจ้าชายมาด้วย"
"ให้พี่เหรอ"
"ใช่ค่ะ หนูจะให้พี่รามเป็นเจ้าชายของหนู"
"ฮ่าๆๆ โอเค"
"คุณพ่อบอกว่าตอนนี้หนูเป็นเจ้าหญิงน้อยอยู่ยังแต่งงานไม่ได้"
"งั้นเหรอ"
"โตขึ้นหนูจะเป็นเจ้าหญิงแต่งงานกับพี่เอง แต่พี่รามต้องมาเป็นเจ้าชายให้หนูนะ"
"อืม สัญญา"
ความทรงจำวัยเด็กเมื่อยี่สิบสี่ปีก่อนตอนที่ดวงตาของเขายังมองเห็นรอยยิ้มสดใสของเด็กน้อยที่ชื่ออลิชา กับสัญญาวัยเด็กที่เขาเคยให้เอาไว้กับเธอ แต่น่าเสียดายที่เขารักษาสัญญากับนั้นกับเธอไม่ได้ เพราะว่าดวงตาที่ไม่สามารถคอยมองดูเธอเติบโต และปกป้องเธอได้อีกต่อไปเขาจึงไม่สามารถเป็นเจ้าชายให้เธอได้ตามที่ให้สัญญาเอาไว้ ถึงแม้เธอจะจำมันไม่ได้เพราะตอนนั้นยังเด็กมาก ทว่านับตั้งแต่วินาทีนั้นเขาก็ตั้งใจจะแต่งงานกับเธอมาตลอดจนกระทั่งวันที่เขาหยุดความคิดนั้นลงเมื่อไม่สามารถใช้ชีวิตปกติร่วมกับเธอได้
ตอนนี้จึงทำได้แค่ปล่อยให้เธอได้เติบโตเป็นเจ้าหญิงที่งดงามในอ้อมแขนของเจ้าชายที่พร้อมจะปกป้องเธอจริงๆ ไม่ใช่คนพิการแบบเขา