รับผิดชอบ

= โรงพยาบาล =

แผนก: ฉุกเฉิน-อุบัติเหตุ

บริเวณเก้าอี้นั่งรอหน้าห้อง นายยุทธนาวางมือบนบ่าของบดินทร์ เมื่อเห็นเด็กชายมีน้ำตา

"เป็นมายังไง"

หลังจากฟังคำถามน้ำตาที่หยุดพลันเริ่มไหลอีกครั้ง เสียงสะอึกเกิดหลังจากพยายามกลั้นสะอื้น สักพักหนึ่งถึงเล่าให้ฟัง

"ลูกมีข้อดีตรงที่รู้ว่าอะไรผิดและยอมรับในสิ่งที่ตัวเองทำ" นายยุทธนาเอ่ยเสียงเรียบ "แต่ดินก็ต้องยอม

รับผิดชอบในสิ่งที่ลูกได้ทำไป"

บดินทร์หน้าหดหู่

"วิธีหยุดเพชรน่ะ ง่ายนิดเดียว" นายยุทธนามองตาบดินทร์แบบตรงๆ "บดินทร์ทำแค่ขู่เขาว่าจะโทรศัพท์

บอกน้าบัว อาศัยจังหวะที่ก้าวหน้าเผลอ แย่งถุงพลาสติกก็ช่วยชีวิตกระต่ายไว้ได้แล้ว"

บดินทร์พยักหน้า เขารับรู้ได้ในทันทีว่าตัวเองยังด้อยประสบการณ์ชีวิตอีกมาก

บัวตามมาถึงโรงพยาบาล บดินทร์ลุกขึ้นยืนทันที

"ขอโทษครับ" ไม่ใช่เสียงบดินทร์ แต่เป็นเสียงนายยุทธนา เขาโค้งคำนับ บัวร้องไห้ตาบวมไปทั่วแล้ว

'พ่อจะเป็นป้อมปราการแรกของลูกเสมอ'

'แต่แม่เป็นคุณครูคนแรกของลูกนะ'

ภาพของพ่อ-แม่ในวันวานย้อนคืนกลับมา

ในเมื่อบดินทร์ได้รับการปกป้องไม่ให้รับความกระทบกระเทือนใจอย่างรุนแรง ถ้าอย่างงั้นเขาจะปกป้องพ่อกับแม่แบบเดียวกัน

= ห้องพักผู้ป่วยพิเศษ =

นางราชพฤกษ์ทำข้าวกล้องต้มปลากะพงมาป้อนก้าวหน้า

"ป้าทำข้าวกล้องต้มปลากะพงมาฝากจ๊ะ" เธอจัดวางปิ่นโตบนโต๊ะติดล้อ

"ข้าวกล้องช่วยเสริมโปรตีน ซ่อมแซมส่วนสึกหรอ -- ปลากะพงมีวิตามินดีจากโอเมก้า 3 ช่วยเลือดพาออกซิเจนไหลเวียนไปเลี้ยงหัวใจ ใช้พลังงานน้อยเมื่อเผาผลาญในกระบวนการย่อย อาการหายเร็ว -- แถมมีน้ำใบเตย ช่วยบำรุงหัวใจและหลอดเลือด" นางราชพฤกษ์พูดทั้งหมดนั่นอย่างรวดเร็ว

นายยุทธนาพาบดินทร์เข้ามา เขามีสีหน้าสลด ผู้เป็นพ่อสะกิดทีหนึ่ง บดินทร์ถึงเอ่ยบางประโยคเสียงเบาหวิว

ผู้เป็นพ่อสะกิดอีกทีหนึ่ง เขาถึงโพล่งเสียงดังออกมาว่า "ขอโทษ ฉันไม่คิดว่าหัวใจนายจะหยุดเต้น

แต่นายทำร้ายสัตว์แบบนั้นก็ไม่ใช่เรื่องดีเลยนะ อย่าทำแบบนั้นอีกล่ะ" เสียงไม่พอใจแบบทันทีทันใดท้ายๆ ประโยค ถูกกลืนหายลงลำคอ เพราะสายตาพิฆาตถึง 2 คู่จากพ่อ-แม่

"ขอโทษ"

ก้าวหน้าพูดเมื่ออยู่กันสองคน บดินทร์เบิกตาโตอย่างไม่อยากเชื่อหูตัวเอง เขาทำท่าแคะหูไป-มา

ก้าวหน้าทำหน้าเฉย อาจจะมีสีหน้าสลดนิดหน่อยมากจนบดินทร์มองไม่เห็น

"ฉันผ่านความตายมาแล้ว ถึงเข้าใจว่าชีวิตแสนสั้น ฉันจะโกรธนายให้เสียเวลาชีวิตที่เหลือของฉัน

มีประโยชน์อะไร"

เป็นครั้งแรกที่บดินทร์เริ่มคิดว่าก้าวหน้าเป็นคนดีมากกว่าที่คิดไว้ และก้าวหน้ามองบดินทร์ไม่ได้เลวร้ายมากเท่ากับความคิดของเขา

"นายไม่กลัวเหรอ"

"หา"

"ที่โรงเรียนชื่อเสียงฉันไม่ค่อยดี นายน่าจะรู้ไม่มากก็น้อย ตั้งแต่ฉันถูกทัณฑ์บน ทุกคนก็หนีฉันกันหมด"

"ฉันยังรู้อีกว่า ครูที่นายเอาน้ำตาลทรายใส่หม้อน้ำรถมอเตอร์ไซค์ เขาไม่ใช่แค่ตัดผมนาย

หลังจากเตือนแล้วนายยังปล่อยยาว แต่เขายังเดินเข้าไปประชิดตัวและใช้มือล้วงเข้าไปในกระโปรง

จับอวัยวะเพศของรุ่นพี่ปี 5 คนหนึ่ง"

ก้าวหน้าส่งเสียงหึในลำคอ "ไม่มีใครสนใจถามที่มาของการกระทำจากฉัน"

"ฉันเองก็รู้มาจากแม่ แม่ของนายเล่าให้แม่ของฉันฟัง" บดินทร์ปอกแอปเปิ้ล "แต่การทำลายสิ่งของแบบนี้

ก็ไม่ใช่เรื่องดีเลยนะ ภรรยากับลูกของครูไม่ใช่คนกระทำไม่ดี อย่าทำแบบนี้อีกล่ะ นายแค่แจ้งความพร้อมหลักฐาน รอตำรวจดำเนินการต่อไป"

"แม่ก็บอกฉันแบบนี้"

ตอนนี้ บดินทร์ไม่รู้เลยว่าชีวิตประจำวันที่ธรรมดาๆ ของเขานี่แหละคือสิ่งที่วิเศษที่สุด

นายยุทธนาจ่ายค่ารักษาพยาบาลของก้าวหน้า ขณะที่บัวจ่ายค่ารักษาพยาบาลของกระต่าย ทั้งสองครอบครัวเเวะเวียนไปมาหาสู่กันบ่อยกว่าปรกตินานหลายสัปดาห์