ทะเลาะกันต่อหน้าคนอื่น

หน้าผาสูงชัน

"ฉันเคยได้ยินมาว่านรกร้อนเป็นไฟเลย แต่ไม่คิดว่าจะร้อนจริงๆ เพราะน้ำตกนั่นแน่ๆ" อเล็กซานเดอร์ชี้ไปที่น้ำตกที่มีสีแดงคล้ายเลือดหรือเพลิง

"นั่นก็แค่น้ำตกสะท้อนกับแสงดวงอาทิตย์" แคสซิโอเปียบอก "ฉันยังนึกอยู่ว่าลืมอะไร ที่แท้ก็ลืมร่มกันเเดดนี่เอง"

'ใครจะไปคิดล่ะ ว่าสถานที่ขึ้นชื่อเป็น 'ถ้ำ' จะมีเพดานเปิดโล่งอยู่บางพื้นที่เเบบนั้นน่ะ'

"วิล ฟ้า..." บดินทร์ส่งเสียงตะโกนเรียก พลางโบกมือให้

วิลเลี่ยมกับฟ้าประทานหันกลับมา แต่บดินทร์ไม่มีโอกาสพูดมากกว่านี้ เพราะทันใดนั้นเขาเห็นนักเรียนห้อง 1 ห้าคน บดินทร์จำคนกลางได้ทันที เขาคือเด็กที่ทำให้บดินทร์ตระหนักถึงคำว่า 'ลูกหลง' เป็นครั้งแรกที่ห้องโถงของไททานิก เขามองดูบดินทร์อย่างสนอกสนใจมากกว่าตอนที่อยู่ที่บนเรือ

"จุ๊ๆๆ ไม่ต้องทำหน้าดีใจอย่างนั้น" ไฟกัลป์เอ่ย "ตอนที่เห็นใบประกาศบนกระดานว่าห้อง 1 จะเรียนร่วมกับห้อง 9 -- ฉันยังคิดว่าจะเป็น 5 คนไหนกันนะ"

อเล็กซานเดอร์และแคสซิโอเปียเดินตามหลังบดินทร์เข้ามา ใบหน้าของทั้งสองเปลี่ยนจากปิติยินดีเป็นฉงนสงสัย

พวกเขากระซิบกระซาบกันว่าศาสตราจารย์ชื่อปรานี แต่ลักษณะนิสัยไม่ปรานี เมื่อมีการจัดรูปแบบกลุ่ม เธอถึงจงใจมัดรวมคนที่ไม่ถูกกันและไม่ชอบหน้ากันมาอยู่ด้วยกัน

แต่เดี๋ยวก่อน ชนกันต์กับป๋ายเซียนจื่อ มารวมกลุ่มกับสามคนนั่นได้ยังไงกันนะ

พายัพกับไอศวรรย์มายืนข้างๆ ไฟกัลป์

"แต่ไม่เคยนึกเลยว่า" ไฟกัลป์ทำท่าเหนื่อยใจ "จะอยู่กลุ่มเดียวกับคนที่ไม่เก่งอะไรสักอย่าง"

บดินทร์ยกยิ้ม "นายคลอดออกมาแล้วพกพาความเก่งอะไรออกมาจากท้องแม่หรือ"

ไฟกัลป์ยิ้มกวน "ฉันไม่เสียเวลาไปกับการจำอะไรที่ไม่จำเป็น ในเมื่อตอนนี้สิ่งที่มีคุณค่ามากที่สุดคือการพัฒนาทักษะของฉัน"

"อย่างเช่นการโต้เถียงกันต่อหน้าคนรอบข้าง ทำให้พวกเขาไม่สบายใจในเรื่องที่ไม่ใช่ความสุขในชีวิตน่ะเหรอ ถ้านี่ถือเป็นทักษะอย่างหนึ่งล่ะก็ เรียกว่าทักษะอะไรนะ อ๋อ 'ความเคารพคนอื่น' น่าจะใช่"

ไฟกัลป์ผลักบดินทร์กระเด็นอย่างแรง