คำเตือนครั้งสุดท้าย
"ถ้าวันนี้คุณยังไม่เข้าใจว่า ถ้าโรงเรียนนี้ต้องปิดตัวลง แล้วผู้ปกครองที่รักบุตรหลานจะรู้สึกอย่างไร คุณลองไปยืนที่ประตูทิศตะวันออกที่มีเผ่าพันธุ์เวตาลนะคะ"
(เธอหมายถึงตัวตนเหนือธรรมชาติที่คล้ายคนแคระ หัวกลม บางตนหน้ารูปไข่ บางตนหน้าคล้ายช้าง นัยน์ตานกเค้าแมวกลมแลถลน จมูกยาวเป็นขอเหมือนปากเหยี่ยว แก้มตอบ คางแลขาตะไกรกว้าง ฟันเป็นส้อม คอดั่งอูฐ มีปีกค้างคาว บางตนมีเส้นผมตั้งชันทั้งศีรษะ บางตนขนหัวยาวยืดเหยียดแลดก นุ่งห่มเสื้อผ้าทั้งชุด หางสั้นเหมือนหางแพะ แขนแลมือสั้น เล็บคม ขาดุจกระทิง ขนสีอ่อน ตัวผอมเห็นโครงแต่ท้องพลุ้ย สัมผัสผิวหนังเย็นชืดแลเหนียวคล้ายๆ งู)
รักนาร์รู้สึกสงสัยในความน่าเชื่อถือของศาสตราจารย์รุจี เขาเริ่มตั้งคำถามที่ว่า เขาจำเป็นต้องทำแบบนี้หรือไม่...
ขณะนั้นเองก็มีลมแรงพัดมา ทำให้ร่างกายของรักนาร์ปลิวไปไกลหลายร้อยเมตร ทะเลสาบตรงหน้าเกิดกระแสน้ำหมุนวนอย่างรุนเเรงเเละรวดเร็ว
ขาสั่นๆ เเละเท้าของเขาพยายามหยุดนิ่งอยู่กับที่
รักนาร์ตกใจทันทีที่มีอะไรบางอย่างยืดยาวผ่านทั้งสองด้านข้างของรักนาร์ไป ก่อนจะเปลี่ยนทิศทางซ้าย-ขวา บน-ล่าง เร็วมากๆ จนมองไม่ทัน
"ลูกพายุหมุนน่ะค่ะ" เเม่นากจับสิ่งมีชีวิตล่องหน ที่มีใบไม้หมุนวน
"คุณอยู่ที่นี่ตลอดเวลาเลยใช่ไหมครับ เเบบว่า หน้าที่ของคุณ..."
"ไม่ใช่นะคะ ไกลกังวลไม่มีตำเเหน่ง 'เจ้าหน้าที่คอยช่วยชีวิตคนตกน้ำ' เเต่ยังไม่เคยมีใครตายที่ทะเลสาบน้ำวนมาก่อนหรอกค่ะ"
รักนาร์ยิ้มกว้าง เเต่ก็เป็นเพียงครู่หนึ่งเท่านั้น เพราะเเม่นากทิ้งให้เขายืนตื่นๆ ศีรษะอันกลมเกลี้ยงราวกับลูกบอลชื้นเพราะเหงื่อผุด เนื่องจากเธอบอกว่า เเต่ถึงจะมีศพอยู่ที่ก้นทะเลสาบก็ไม่มีใครทราบ
"น่ากลัวเกินไป น่ากลัวเกินไป" รักนาร์พึมพำ ขณะมองย้อนกลับไปยังปราสาทสีขาวทางที่เขาเพิ่งเดินจากมา
ส่วนมือที่หยิบเหรียญใส่โหล เขียนว่า [ค่ารักษาพยาบาล]
[ค่าอาหาร]
[ค่าเครื่องดื่ม]
[ค่าน้ำ]
[ค่าไฟ]
[ค่าซ่อมบำรุง]
[ค่าสินค้าอุตสาหกรรม]
[ค่าสินค้าอุปโภคบริโภคเพิ่มเติม]...
เจ้าของมือ ริมฝีปากยกยิ้มราวกับรู้สถานการณ์ที่เกิดขึ้น ณ ประตูทิศตะวันออกที่มีเผ่าพันธุ์เวตาล