Epilogue: Part One

Sorry for the typos and grammatical errors. Enjoy reading!

••••••

Epilogue: Part One

"Who's this?" tanong ko habang binabasa ang laman ng isang white folder na may mga importanteng impormasyon sa isang tao.

I looked at my brothers. May hawak din silang white folder at abala sa pagbabasa. Nilipat ko ang tingin sa ama ko na nasa study table niya. Seryoso ang kanyang mukha na nakamasid sa amin.

"Who's this?" ulit kong tanong.

"I want you to know about that girl." sagot ng aking ama at pinagsiklop ang kamay sa ibabaw ng lamesa.

Mas lalong kumunot ang noo ko.

"Don't you have a picture of her, Dad?" tanong ni Sion na ngayon ay nasa ama na namin ang atensyon. Like me, he was also curious.

"I have. But you don't have to see it though. You'll see her next week if the Brent decline what I want them to do." malamig nitong sabi.

I gritted my teeth. Why he keep dragging innocent people? Can't he just let them live peacefully?

"Can you stop bugging Leviandrin's parents? They're out of this! Stop using them!" ilang beses ko na siyang sinabihan na huwag idamay ang pamilya ng kaibigan ko.

Lihim akong napasinghap nang malamig akong tinapunan nang tingin ng aking ama.

Nagsalita si Sylvester kaya napabaling ako sa kanya.

"This girl's not-real-parents was connected to Brent. That's why the Brent is involve with this shit. Nagbasa ka ba?" iritado niyang sabi sa akin.

Dismayado akong napailing at patapon na inilagay ang white folder sa ibabaw ng center table. "What's with this girl? Anong mapalala natin sa kanya?" naguguluhan kong tanong.

"We can use her against her family." ani ng ama ko.

"Her family doesn't even know that she's alive and she didn't even know about her real identity!"

"I know. I have my plan. Ang kailangan niyo lang gawin ay bantayan ang bawat kilos ng babae. Kung pwedeng utohin, gawin niyo basta ang importante ay wala siyang malalaman sa totoong pagkatao niya. And one rule, she should not know that you are triplets." biglang ngumisi ang ama ko sa akin. Nakaramdam ako ng kaba. "Let's use Saber's identity. Salitan kayo sa pag-bantay ng babae. She's the most important to our plan." he added.

Nanlaki ang mga mata ko sa kanyang sinabi.

"What? No way! Si Sylvester nalang!" puno ng pagkadisgusto kong sigaw.

"Hindi pwede. Since ikaw ang kilala ng ibang tao at ayoko ding maraming makakakilala sa akin. I hate fucking attention." Sy said flatly.

Napatingin ako kay Sion na kunwari ay abala sa pagbabasa ng folder pero baliktad naman. Tila naramdaman niya ang titig ko kaya nag-angat siya ng tingin sa akin.

"Nah. Don't look at me like that, Seb. Ayoko. Mas okay na kilala ako ng babae bilang ikaw.  I don't want to expose my identity to her."

Marahas akong napabuga ng hangin at muli itinuon ang atensyon sa ama ko.

"Mister, may iba pa bang paraan? I don't like this idea! Ayokong mapalapit sa babaeng 'to. And isn't this too risky? Her family is so powerful!" may diin kong sabi.

"I told you I have already a plan. Just do what I say! Hindi naman para sa akin 'tong ginagawa ko! Para ito sa ina niyo! Sila ang dahilan kung bakit namatay si Hera! Gusto ko lang ibigay ang hustisyang nararapat para sa kanya!"

Natahimik kaming tatlo. Ang mabibigat lang na hininga ng ama ko ang tanging naririnig namin. Ngayon niya muli binanggit ang tungkol sa pagkamatay ni Mommy. Last we talk about her was when I was in elementary. He always remind us to take revenge to the people who killed my mother. Kaya sa tingin ko ito na siguro ang tamang panahon. My sweet, caring and lovely mother was killed and like that I want justice for her death.

Muling nabuhay ang poot at galit sa sistema ko. Kumuyom ng mahigpit ang kamo ko.

"Okay. I'll do it. Just tell me when. Excuse me." sabi ko bago nagmamadaling lumabas. Narinig ko pa ang pagtawag ng kapatid ko sa akin.

Alice Natasha Baltazar huh? I will make you suffer bitch.

"Kumusta, Lev? Dalawang araw kang hindi pumasok." sabi ko sa kaibigan na abala sa pagbabasa ng textbook niya.

Nag-angat siya ng tingin at pagod na sumandal sa kanyang upuan.

"I'm okay but I think ng parents were not. They've been recieving death threats again. And I'm sick worried as the day pass by baka kasi may mangyaring masama sa kanila." puno ng pag-aalala niyang sabi.

Napaiwas ako ng tingin sa kanyang at lihim na ikinuyom ang kamao. Maybe I should talk to my father about this. Alam kong siya ang may pakana n'on. I will convince him until he agree.

Kaya nang makauwi ako galing skwelahan ay dumeretso ako sa opisina ng ama ko. Walang katok akong pumasok. Naabutan ko siyang naka-upo sa harap ng lamesa niya habang nagbabasa ng kung ano sa papel na hawak.

"What is it?" tanong niya. Di man lang ako tinapunan ng tingin.

"About my friend's parent. Stop giving them threats! Wala silang kinalaman dito!" may diin kong sabi. Nanatili akong nakatayo malapit sa pintuan.

Ibinaba niya ang papel na hawak at itinuon ang atensyon sa akin.

"Stop caring his family, Saber. Wala kang mapapala diyan. Ang isipin mo ay ang plano natin." kalmado pero may pagbabanta niyang sabi.

"They are part of our plan! I just want you to stop bugging them! Wala silang kalaban-laban sa atin!"

"Exactly! Kaya madali silang manipulahin because they're bunch of weak people! I gave them one week to kill the girl's known-parents. Pag hindi nila magawa they will ended up in their own grave."

Nanlamig ako sa kanyang huling sinabi. I need to find away.

"Leave them alone. I will do it. Ako ang papatay sa dalawang taong iyon. Just leave the Brent." malamig kong saad.

Nakangising nailing ang aking ama. Napapantastikuhan siyang nakatingin sa akin.

"Ganyan ba kaimportante sayo ang Brent, hmm? Okay, do it. Tomorrow. Isama mo ang mga kapatid mo, si Mina at Miguel and of course Leviandren!" he said wickedly.

"No! Hindi ko isasama si Lev!" hindi niya pwedeng makita kung paano ako pumatay! Not my friend! Siya lang ang kaibigan ko! Hindi niya pwedeng makita at malaman kung ano ba talaga ang totoong ako. At kung mangyayari man 'yon ay baka matakot siya at layuan ako.

Pinanliitan niya ako ng mata.

"Talagang mapapahamak ang magulang niya pag hindi mo yan sinunod, Saber. Baka nakalimutan mong hiningi mo yan at hawak ko sa leeg ang Brent?" seryoso na ngayon niyang sabi.

Napamura ako at walang-sabing lumabas ng kanyang opisina. I'm fucked up! Hindi pwede.  Bakit mas naging komplikado ang lahat? Kailangan kong gumawa ng paraan pero paano? Bawat kilos ko ay alam ng ama ko. Damn it!

Ginulo ko ang buhok dahil sa frustation na nararamdaman. Nang nasa harap na ako ng pintuan ng kwarto ko ay nakita ko si Sylvester na nakasandal sa dingding sa gilid ng pintuan.

"What?" iritado kong tanong nang nilingon siya.

Naglabas siyan ng isang stick na sigarilyo galing sa kanyang bulsa at nilalaro sa kanyang daliri.

"I heard about your conversation with Dad earlier." he said.

Tuluyan na akong humarap sa kanya.

"Napaka-chismoso talaga. Lahat nalang gusto mong malaman."

"It was accident. I didn't meant to eavesdropping I was about to go inside when I heard it." he explain but I'm not convince. Seeing his smirk I know he's lying.

"Okay." I shrugged to end our conversation.

"I'll go with you tomorrow. I'll tell the others. And of course, isasama natin ang kaibigan mo! Sasabihin ko sa kanya na magro-roadtrip tayo." he said playfully wicked.

Sinamaan ko siya ng tingin.

"Don't you dare, Sy. Hayaan mo si Leviandren! Huwag mo siyang gulohin!" galit kong sabi.

Unti-unting napawi ang ngisi niya. Napalitan ito ng malamig na expression. Nakapamulsa siyang umayo ng tayo.

"No. Susundin natin ang gusto ni Daddy, Seb. Alam mo kung ano ang kaya niyang gawin kung hindi tayo sumunod. It either tayo ang sasaktan o ang taong lihim nati na pinahalagahan. I'm also protecting someone, Seb. Kaya kung ako sayo susunod nalang ako." malamig niyang sabi bago ako iniwan doon.

Napabuntong-hininga ako at pumasok nalang sa kwarto. Pabagsak ako naupo sa gilid ng kama at napatitig sa cellphone ko. Hinanap ko ang number ni Leviandren at agad denial.

"Hello, Saber napatawag ka?" bungad na tanong ni Leviandren sa kabilang linya nang masagot niya ang tawag ko.

Naumid bigla ang dila ko. Hindi ko alam kung ano ang sasabihin ko sa kanya.

"Saber? Nandiyan ka ba?" muli siyang nagsalita nang mapansing ang katahimikan ko.

Tumikhim ako at tumuwid sa pagkakaupo.

"Lev, may gagawin ka ba bukas?" nang-aalangan kong tanong.

"Uh bukas? Wala naman. Bakit?"

"Magkita tayo ng alas tres ng madaling araw sa tambayan natin bukas." wala na akong ibang paraan pa. Walang ibang nakakaalam sa tambayan namin dahil masyado itong malayo.

Ramdam ko ang pagkabigla niya dahi sa sinabi ko. Matagal bago siya nag-react.

"What the hell? 3 a.m? Seriously, Saber? That's too early! Ano ba ang gagawin natin doon at aagahan natin ang pagpunta ha?" sunud-sunod niyang tanong.

Mariin akong napapikit. Damn paano ko ba ipapaliwanag sa kanya nang mapapayag ko siya?

"B-because it been a month since we went there. And y'know that I don't want to stay here in the house when it's weekend ." kinakabahan kong sagot.

"Okay? Pero pwede namang mga alas sais tayo pupunta. Susunduin kita diyan kagaya lagi nating ginagawa kay—"

"Hindi pwede! Wag mo nalang akong sunduin. Magkita nalang tayo doon." putol ko sa kanyang sinabi.

"Huh? Teka, may problema ba Saber?"

"W-Wala naman. Basta magkita tayo bukas ng alas tres ng madaling araw ha?" panigurado kong tanong sa kanya.

"O-Oo sige." sagot niya kahit bakas sa kanyang boses na naguguluhan siya.

Buong gabi akong hindi natulog. Hinanda ko ang aking mga dapat dalhin. Ala una palang ay umalis na ako sa bahay. Saglit akong dumaan sa bahay nila Leviandren para e-check kung nandoon ba ang sasakyan niya at ng kanyang magulang. Nakahinga naman ako ng maluwag nang makita iyon at ang mga nakapaligid na bodyguards sa kanila.

I arrive exactly at three-thirty. Hindi gaano kalaki ang tambayan namin. Maliit lang ito na bahay malapit sa ilog at kagubatan. Ginawa namin 'to nung first year college kami. This land was Leviandren's grandfather. Pero walang ibang nakakalaaman sa lupaing ito ng mga Brent. Ang magulang lang niya at siya at ako ang nakakaalam nito. Dahil base sa ikinuwento ni L sa akin ay hindi interesado ang ibang relative niya sa lupain.

Naupo ako malapit sa bintana para abangan ang pagdating ni L pagkatapos kong magtimpla ng kape. Sa bawat minutong lumipas ay unti-unti na akong nakaramdam ng kaba. Mag-aalas kwatro na pero wala parin siya kaya naisipan ko siyang tawagan

Isang ring palang ay agad na itong sinagot. Nanlamig ako nang hindi boses ni Leviandren ang narinig ko. Nagsimula nang manginig ang aking kamay dahil sa takot.

"What do you think you're doing, son?" malamig at nakakatakot na boses ng aking ama ang narinig ko mula sa kabilang linya.

Hindi ko magawang ibuka ang aking bibig. Tulala lang ako habang iniisip ang mga posibleng mangyari sa mga oras na'to.

"Ilang beses na kitang binalaan na huwag kang gagawa ng bagay na ikagagalit ko. Sinusubukan mo talaga ako, Saber. Makikita mo kung ano ang kakalalabasan nito. Bumalik ka dito." sabi niya at pinatay ang tawag

Nagmamadali kong kinuha ang susi ng sasakyan at lumabas ng bahay. Agad akong sumakay sa kotse at pinaharurot iyon paalis sa lugar. Walang ibang laman ang isip ko kundi si L at ang magulang niya.

I contact Sion while I'm driving. Nanghingi ako ng tulong niya pero tumanggi siya! Dahil ayaw niyang magalit sa kanya si Dad! Fuck you, Dad! Fuck you, old man! Pinaghahampas ko ang manibela dahil sa halo-halong emosyon na nararamdaman.

Isang tao lang sisisihin ko kapag may mangyaring masama kay Leviandren at ng magulang niya. That bitch Alice! Siya ang dahilan ng lahat ng ito! Ang pamilya niya ang dahilan! Dapat siyang mabura sa mundong ito!

Pagdating ko sa HQ namin ay pinagbawalan akong makalapit o makausap man kang ang magulang ni Leviandren. Ikinulong sila ng ama ko.

Nakatanggap ako ng sampal at ilang mura sa ama ko. Napapayag niyang sumama si Leviandren sa amin. Tahimik lang siya pero alam kong marami siyang gustong itanong.

Nasa loob na kami ng sasakyan tinatahak ang lugar ng mag-asawang Baltazar. Kasama ko ang mga kapatid ko nasa likod kami ng van na nakaupo kasama si Leviandren na nakaupo sa pinakadulo,si Miguel na siyang nagda-drive, si Rai na nasa passenger's seat. Ang gagawin lang namin at patayin ang mag-asawa at huwag idamay ang dalawa nitong anak. Pero sa galit ko ay sinadya ko silang tamaan ng bala. Hindi ko nakita ang mukha ng babae pero nasisiguro kong natamaan sila ng bala ng kapatid niya. Napangisi ako.

"Are you fucking insane, Saber?! Why did you shoot their daughters?!" sigaw ni Sylvester sa akin nang umandar ulit ang sasakyan paalis sa lugar.

Tinapunan ko siya ng malamig na tingin.

"They deserve it. Pasalamat nga sila at mabubuhay pa sila sa ginawa ko." malamig kong sabi.

Nakarinig kami ng pag-singhap sa bandang likuran na upuan ng van. Napatingin kami doon.

It was Leviandren. Puno ng takot ang kanyang mga mata. Lumambot ang ekpresyon ko sa kanya. Don't worry, Leviandren. After this malaya na kayo ng magulang mo.

I call his name. But I was hurt by his reaction. He shook his head and cover his ears using his hands. Tila ayaw niyang marinig ang boses ko. Mariin akong napapikit at marahas na napabuga ng hangin.

Akala ko maayos na dahil nagawa ko ang inutos ng ama ko at palalayain na niya ang mga Brent pero hindi pa pala. Kinausap niya ako at pinapili.

"His parents or him? Choose wisely, Saber. I'll give you three days kung sino ang gusto mong mabuhay."

Pakiramdam ko mababaliw ako sa mga oras na 'yon! Pareho silang naging importante sa akin! Itinuring ako ng mag-asawang Brent na parang tunay anak at ganon din si Lev, itinuring niya akong kapatid. Kaya ang hirap mamili. Pwede wala nalang akong piliin kung sino ang papatayin? Bakit kailangan mamili?!

Malalim na ang gabi nang naisipan kong puntahan si Leviandren kahit bawal. Walang nakabantay na mga tauhan sa pinagkulungan nila kaya agad akong nakapasok.

Hindi naman madumi ang pinagkulungan nila. Isa itong kwartong walang mga bintana. Tanging kama lang ang nandoon. Magkahiwalag si Leviandren at ang magulang niya pero magkatabi lang ng kwarto.

Gamit ang susi na kinuha ko kanina ay binuksan ko ang kwarto niya. Pagpasok ko ay agad siyang hinanap ng mga mata ko. His in the corner next to his bed. Staring blankly at nowhere.

"Lev," I call him.

He shifted his attention on me. Ang blangko niyang ekspresyon ay dumilim at mas lalong naging blangko. Gumalaw ang kanyang panga habang nakatitig sa akin.

"Paano mo nagawa sa amin 'to? Ang sama-sama niyo! Ganon ba talaga kayo? Madali lang sa inyo ang pumatay! Mga demonyo at walang puso! Naging mabuti kami sa inyo tapos ganito ang gagawin niyo sa amin?! Fuck you! I treated you as my brother! I treasured you! And then this, you betray me—us! You fucking betray me! You disgusting monster!" hinayaan ko lang siyang magsalita ng masasakit sa akin.

Parang punyal ang mga salita niya. Bumabaon sa akin. Ang sakit. Ang sakit dahil hindi ko akalaing hahantong ang pagkakaibigan namin sa ganito.

Ilang beses akong lumunok bago naglakas-loob na magsalita.

"You'll be free tomorrow. Go far away from this place. Yung lugar na hindi ka mahahanap. Ayaw ko nang m-makita pagmumukha mo." malamig kong sabi kahit labag sa loob ko.

"My parents. Please, Saber...ang magulang ko." pagmamakaawa niya.

Umiling ako at lumabas na sa kanyang kwarto. Rinig ko ang ilang beses na pagtawag niya sa akin.

I'm sorry, Lev. Ikaw ang pinili kong mabuhay. Gusto ko habang nagpakalayu-layo ka ay huwag mo sanang kalimutan ang pinagsamaan natin. Our memories together will remain in my heart and mind. At sana marealise mo kung bakit ikaw ang pinili kong mabuhay. See you soon, brother.

Gusto ko man na makausap ang magulang niya para humingi ng tawad pero natatakot ako. Naduduwag ako. Sinulyapan ko lang ang pintuan ng kwarto nila at umalis na.

Buong araw akong nagkulong sa kwarto kinabukasan. Kahit ilang beses akong pinilit ng kapatid ko na lumabas. Napaiyak ako nang tinawagan ako ni Sion at ibinalita ba patay na ang magulang ng kaibigan. Pinatay sila ng ama ko sa harap niya.

Leviandren will never ever forgive me. He will loath me forever.

Lumipas ang mga araw, sinubukan kong hanapin si Leviandren. Pero wala. Wala na akong naging balita kung ano na ang nangyari sa kanya.

Napatitig ako sa bote bg inomin na nasa ibabaw ng lamesa ko. Ang mga sumasayaw na mga neon lights ay mas nakakahilo kesa sa ininom ko. A rock music was played, all the people in the bar went wild. Ako lang mag-isa, nakailang bote na ako ng alak pero hindi parin ako tinatamaan.

I stand up and decided to leave when a girl wearing big shirt and jeans caught my eyes. Nasa bar counter siya, nakayupyop ang ulo sa counter at halatang lasing na lasing na. Hindi ko alam pero nakita ko nalang ang sarili kong nag-lakad palapit sa kanya.

"Who is she?" tanong ko sa bartender nang makalapit.

"Hindi ko po siya kilala, Sir Saber. Ngayon ko lang siya nakita dito. Ang dami niya na pong nainom..." sagot nito.

Tumango ako at muling bumaling sa babae.

"Miss," kalabit ko sa kanya.

Bahagya siyang gumalaw pero nanatili paring nakayupyop.

"Miss," muli kong tawag.

"Oh a-ano?" halata ang pagod sa kanyang boses.

Natigilan ako nang marinig ang kanyang paghikbi na nauwi sa hagulhol. At tuluyang nataranta kaya mas lalo akong lumapit sa kanya at hinagod ang kanyang likod.

"Sa dinami-dami ng tao bakit ang magulang ko pa?! Bakit sila ang pinagdiskitahang patayin?! Marami namang masasamang tao diyan, bakit hindi nalang sila? Bakit ang magulang ko pa?!" umiiyak niyang sabi.

Saglit akong natigilan sa kanyang sinabi. Napaatras ako ng isang hakbang pero mabilis ding bumalik nang muntik na siyang mahulog sa kanyang upuan. Hindi ko masyadong maaninag ang mukha niya dahil masyadong madilim at natatabunan ang kanyang mukha sa buhok niya.

"Hindi ko alam kung paano kami magsisimula ng kapatid ko. Gayong wala na ang magulang namin. Paano namin  makamit ang hustisya ng pagkamatay nila? Ang hirap! Ang hirap-hirap!" sigaw niya kaya napatingin ang ibang tao sa gawi namin.

Napangiwi pa ako nang sinampal-sampal niya ako sa dibdib at natamaan pa ang mukha ko.

Dahan-dahan ko siyang pinasandal sa bar counter. Naghingi ako ng malamig na tubig sa bartender para ipainom sa kanya. Nakayuko siya kaya inangat ko ang mukha niya at hinawi ang nakaharang na buhok sa kanyang mukha.

Napatitig ako sa mukha niya na tinatamaan ng mga neon light. Her eyes were half-open. Umangat ang kanyang isang kamay at ipinatong iyon sa balikat ko na ikinabigla ko.

"T-tulungan mo kami ng kapatid ko. Gusto kong ipaghigante ang pagkamatay ng magulang namin. Tulungan mo kami, please." she said.

Nang mapansin kong nahimasmasan siya ng konti matapos uminom ng tubig at dinala ko siya sa isang pribadong kwarto dito sa bar. Hindi ko alam kung bakit pumayag ako na tulungan siya. Dahil siguro naiimagine kong ganito ka miserable si Leviandren ngayon.

Pagpasok namin ay pinaupo ko siya sa sofa. Lumapit ako sa lamesa at kumuha ng ballpen at bondpaper. Sumulat ako ng kasulatan.

"Are you sure about this? Hindi madali ang papasukin mong mundo." tanong ko nang mailapag ko ang papel sa harapan niya.

Tumango siya at mabilis niya itong pinirmahan, hindi man lang niya binasa. At nawalan ng malay.

I sighed at binuhat siya para ilipat sa mahabang sofa. Naupo ako sa harap niya at tinitigan siya. A smile crept on my lips while looking at her innocent face. She has a very soft featured. A small face, thin rosy lips and long eyelashes. I don't even know why I'm smiling.

Tumayo ako at tiningnan ang papel na pinirmahan niya. Nanlaki ang mga mata ko nang mabasa ang kanyang pangalan.

"A-Alice Natasha Baltazar? You....you are her?" hindi makapaniwala kong tanong sa babaeng mahimbing na natutulog.

Bigla akong nanghina sa nalaman. Hindi ko alam kung bakit ganito ako kadismayado. I just feel, I don't want her to be the girl we wanted to kill.

Hindi ko alam kung ilang minuto akong tulala sa harapan niya. Kung hindi lang dumating ang mga kapatid ko ay baka aabutin ako ng umaga. Nagulat pa sila dahil bakit may babae daw dito.

"What the fuck, Saber? Who's that girl? Hindi ka naman babaero! This is new, huh." Sion asked shockingly while pointing the girl who's still sleeping.

"Who is she? Why are you bringing a girl that looks like a trash?" I narrowed my eyes at Sylvester. I don't like the way he describe her.

His eyes furrowed at my reaction.

I sighed. "Alice." maikli kong sagot sa kanilang mga tanong.

Kumunot ang kanilang noo. Hindi agad nakuha ang sinabi ko

"Huh?"

"What?"

"I said Alice. That girl. She's Alice Natasha Baltazar." pag-uulit ko pero may kaonting pait sa boses at disgusto.

Their eyes widened. Pero kalaunan ay ngumisi. Nilapitan nila ito. They are about to touch her face when I warned them.

"Don't touch her." may diin kong sabi.

Nilingon ako ng dalawa at nagtaas ng kilay. Tumayo ako para lapitan ang babae. Tinulak ko ang dalawa. Alice is behind me now, still sleeping.

"What do you think you are doing, Seb?" dumilim ang titig ni Sylvester sa akin.

"Dad! We should call Dad and tell him about this!" Sion said and was about to get his phone from his pocket when I stop him.

"Don't you dare!" dumagundong ang galit at malakas kong boses. May pagbabanta ko silang tinuro.

Mas lalo silang nagtaka sa naging kilos ko. I shouldn't tell them. Sana hindi ko sinabi sa kanila kung sino siya. May bumubulong sa akin na dapat ko siyang protektahan. But I shouldn't listen what my other side of my mind is telling me! She's an enemy! Siya ang dahilan kung bakit namatay ang mga magulang ni Leviandren at kung bakit galit siya sa akin!

"I want to tell Dad personally. I am the first one who got her. So, don't you dare." I said in a low voice.

Tumango ang dalawa. Muli silang nagtangkang lapitan si Alice. I sigh and move aside letting them to examine her.

Bumalik ako sa pagkakaupo at pinagmasdan silang dalawa. Sion is crouching on her. Itinabig nito ang mga buhok na nakaharang sa mukha ni Alice. While Sylevester, he's standing behind the sofa while his both hands are resting on it's backrest. He's staring at her strangely.

"An innocent Iakovou. She seem harmless. Can I taste her." nanlaki ang mga mata ko sa sinabi ni Sylvester. Bumaba ang kanyang mukha sa mukha ni Alice.

Pota! Hahalikan niya si Alice! No way.

Sa sobrang pagkabigla ay kanyang sinabi. Dinampot ko ang ballpen na nasa center table at binato sa kanya. Natamaana ang kanyang noo at namula iyon. Nag-angat siya ng tingin sa akin. He glare at me but there's a ghost smile plastered on his lips.

Tumawa si Sion habang palipat-lipat ang tingin niya saamin.

Umayos siya ng tayo. At hinawakan ang noong natamaan.

"I see. Gusto mong ikaw ang mauna?" panunuya niya.

Inarapan ko siya na ikinatawa niya. "Leave!" utos ko. Ramdam kong mang-aasar ang dalawang 'to sa akin!

"Don't be shy, Seb. Huwag kang pa-virgin. Di bagay sayo!" pang-aasar ni Sion.

Sinamaan ko siya ng tingin at inambahan ng suntok.

"Go on, Seb. Habang walang malay pa." halakhak ni Sylvester.

"I'm not like you, Syl. Lahat pinapatulan basta may butas!" malakas tumawa si Sion sa sinabi ko.

Suminangot si Sylvester at ipinakita sa akin ang gitnang daliri nita. Tinaasan ko siya ng kilay.

Nagpatuloy kami sa pag-aasaran. Pero natigil lang iyon nang gumalaw si Alice. She groan and change her position. Nakatalikod siya sa amin ni Sion. She facing the backrest of the sofa. And her right hand landed on Syl's hand. Sinamaan ng tingin ni Syl ang kamay ni Alice na nakapatong sa kanyang kamay. At pinalo iyon ng malakas at tinabig.

"Syl!" sabay naming sigaw ni Sion.

"What?" tumagilid ang ulo niya. "Hindi naman nagising. She deserve that anyway for touching my hand." he tsked before leaving us.

Nagkatinginan kami ni Sion at nailing.

"Check her hand." utos ko.

"Huh? Ayoko! Ikaw na! Baka magising yan!" natataranta niyang sabi at nagmamadaling lumbas ng kwarto.

To be continued...