ตอนที่16.

{หอคอยชั้นที่สิบถูกพิชิตสำเร็จ ชั้นที่สิบเอ็ดได้เปิดออกระยะสี่เดือนของการพิชิต}

{หินวิญญาณยกระดับเป็นระดับสอง ค่าพลังวิญญาณคูณสอง ตั้งแต่ชั้นที่สิบเอ็ดเป็นต้นไป จะได้รับไอเทมเพิ่มเติมหลังจากพิชิตสำเร็จ}

{กำลังประมวลผลของสงคราม ประกาศรายชื่อผู้เข้าร่วมพร้อมสินสงคราม}

{สามารถตรวจค่าสถานะและสินสงครามในคลังส่วนตัวได้แล้ว}

ภาพหน้าจอดับอย่างพร้อมเพรียง ผู้คนทยอยออกจากประตูชั้นที่สิบ หลงจือหยางมองค่าวัดพลังอย่างตั้งใจ อย่างแรกระดับต่ำสุดค่าพลังจะอยู่ที่1-9 ในขณะที่เขาอยู่ระดับS ค่าพลังอยู่ที่ราวๆหลักล้าน

<สเตตัส:หลงจือหยาง

ระดับ:S (ราชา)

ค่าพลัง:7,999,349

จิตวิญญาณ:หมื่นดาบ >

"ค่ำคืนนี้จะจัดงานเลี้ยงฉลอง ยังไงก็เชิญเกอน้อยเหล่านั้นมาด้วยแล้วกัน"หวังเค่อซวนยกมือแปะบ่าของหลงจือหยางก่อนจะนำทัพร้อยสามเสาหลักกลับไปจัดเตรียมงาน ในฐานะที่การพิชิตครั้งนี้จบลงด้วยดี

"ครับ แล้วเจอกันที่งาน"หลงจือหยางเอ่ยรับ ก่อนจะมีสตรีหลายคนก้าวเข้ามาขอบคุณที่ปกป้องพวกเขาในตอนสุดท้าย หลงจือหยางใช้เวลาตรงส่วนนี้ไปมากเลยทีเดียว ก็ใครใช้ให้เขาดึงดูดสตรีเสียขนาดนี้

ถึงจะใช้เวลานานขนาดไหนแต่คนของตระกูลหลงก็ยังคงอยู่ ราวกับมาด้วยกันและต้องกลับด้วยกัน หลงจือหยางเพียงเลิกคิ้วหนึ่งข้างอย่างสงสัยที่คนพวกนี้ยังไม่ไปไหนอีก

"หลงจือหยาง ตามมาปู่แกอยู่หน้าหอคอย ท่านมีเรื่องจะพูดด้วย"หลงจือหยางพยักหน้า รับรู้ได้เลยว่าตาแกนั่นมาทำไม อย่างแรกไม่สามารถฆ่าเขาได้ก็คิดจะใช้ผลประโยชน์เพราะจิ้งจอกน้อย

"แกทำได้ดีมาก"หลงเจียนเจี๋ยเอ่ยชมลูกหลาน สายตาคู่คมของหลงเจียนเจี๋ยหยุดที่หลงจือหมิงที่ถูกหิ้วปีกลงมา ก่อนสายตาจะไปหยุดที่หลงจือหยาง เป็นอีกครั้งที่หลงจือหมิงเจ็บแค้น ทั้งๆที่หลงจือหยางตั้งใจฆ่าเขาแท้ๆแต่ปู่กับไม่พูดอะไรสักคำ

"จือหมิงลูกแม่ แก!หลงจือหยาง แกจงใจใช่ไหมฮะ!"ภรรยาคนที่สองของหลงจือฮ่าวเอ่ยขึ้นเสียงดัง จนคนในกิลด์หมื่นดาบขมวดคิ้วก่อนจะเดินเข้ามาเป็นวงล้อม

"หุบปากซะ!แกควรพาลูกของแกไปหาหมอ ไม่ใช่ทำเรื่องโง่ๆแบบนี้ อยู่ในสนามรบอะไรก็เกิดขึ้นได้"หลงเจียนเจี๋ยพูดอย่างไม่พอใจ เขาต้องทำให้หลงจือหยางกลับเข้าตระกูลให้ได้ ถ้าไม่ได้แล้วละก็ นอกจากจะสูญเสียคนที่ทรงพลังที่สุดในโลกไปยังประเมินค่าไม่ได้กับเกอน้อยคนนั้น

ทั้งหลงจือหยางและเกอจิ้งจอกเก้าหาง ตระกูลหลงจะขยายไปสู่ระดับโลกโดยทิ้งห่างตระกูลอื่นแน่นอน เพียงแค่คิดเขาก็มีความสุขอย่างมาก ไม่ว่าจะเดินไปที่แห่งไหนผู้คนจะก้มหัวให้กับเขาที่เป็นปู่ของวีรบุรุษ

"นั่นสิครับคุณน้า แทนที่จะต่อว่าผม ทำไมไม่ชื่นชมจือหมิงละครับที่เอาตัวมาบังให้พี่ชายอย่างผม แหม่....รอดตายเพราะน้องชายเลยนะเนี่ย"หลงจือหยางยักไหล่ทั้งสองข้าง ตอนนี้ไม่ว่ายังไงตาแก่ตรงหน้าก็เข้าข้างเขาอยู่ดี ยิ่งเห็นสายตาที่อยากจะกลืนกินเขาเข้าไปก็ยิ่งมีความสุข

ความสุขเล็กๆเท่านั้น เพราะเขาเริ่มจะไม่มีความสุข เขาใช้เวลานานเกินไป ถ้าไปช้าจิ้งจอกน้อยจะคิดยังไง

"ไปๆจือหยาง ถ้าว่างๆแกก็พาเด็กคนนั้นเข้าบ้านแล้วกัน ฉันจะไม่ขัดขวาง หลานรักใครปู่ก็รักด้วย"หลงจือหยางกระตุกยิ้มมุมปาก ไม่ขัดขวาง...เหอะ ก่อนหน้านั่นยังขัดขวางอยู่เลย ถ้าไม่ใช่เพราะจิ้งจอกน้องเก่งกาจคนพวกนี้คงไม่พูดและยอมรับง่ายๆแบบนี้ เพราะถ้าคนในตระกูลเป็นเกอเมื่อไหร่ จะถูกส่งตัวไปที่อื่นทันที

พื้นที่เฉพาะเพื่อส่งไปเป็นภรรยารอง เพื่อขยายอิทธิพลจากการแต่งงาน ถึงจะใช้ประโยชน์ไม่ได้มากนั้น แต่ตระกูลหลงจะต้องรีดเคล้นผลประโยชน์ให้ได้มากที่สุด ถือเป็นค่าการเลี้ยงดู

"โอ้ เกรงว่าผมจะไม่ว่างเร็วๆนี้นะครับ ขอตัวก่อน"ลับหลังหลงจือหยาง หลงเจียนเจี๋ยก็ตวัดสายตาใส่คนอื่นๆ ไม่ว่าใครก็ไม่ได้ดั่งใจทั้งนั้น

"จำไว้ให้ดี ถ้าหลงจือหยางมันดื้อด้านก็เข้าหาเด็กเกอนั่น" ในฐานะผู้หลักผู้ใหญ่ของหลงจือหยาง ยังไงเจ้าเด็กนั่นก็ต้องไว้หน้าพวกเขา

น่าเสียดายที่พวกเขาไม่รู้เลยว่า...เยว่ชิงฟังคำพูดหลงจือหยางขนาดไหน ถ้าหลงจือหยางชี้ไม้แล้วว่ามันคือนก เยว่ชิงก็มองไม้นั่นเป็นนกอยู่ดี ไม่มีทางออกนอกลู่นอกทางแน่นอน

"งื้อ"เสียงครางผะแผ่วดังออกมาจากจิ้งจอกน้อยที่นอนบนหมอนนุ่ม เจ้าตัวเอาหน้าถูไถไปกับหมอนหลังจากได้สติและลดขนาดตัวให้เท่ากับแมวตัวหนึ่ง อุ้งมือสีชมพูชูต่างหูคู่

จากนั้นก็หงายท้องโชว์พุงขาวๆปล่อยให้จิวอิงเอามามือลูบไล้ตามความพอใจ เพราะจิวอิงนั่งข้างๆเก้าอี้ของเขา ในห้องนี้ไม่มีใครนั่งสูงเกินเยว่ชิงเลยสักคน

[ภารกิจฉุกเฉิน สำเร็จ

1.กำจัดสัตว์อสูรทุก 10ตัวรับ 1 point

ประมวลผลได้รับ:121 point

2.กำจัดราชาดันเจี้ยน 1,000 point

เป็นไปตามเงื่อนไขได้รับ:1,000point

3.พิชิตดันเจี้ยนไร้ระดับภายในหนึ่งชั่วโมง ยกระดับความงามระดับเพชรหนึ่งอย่าง (เลือกเอง)

...โปรดระบุ]

"อื้อ เอาขาเรียว"เยว่ชิงตอบก่อนจะบิดตัวหันเอาพุงไปแนบหมอนแล้วสะบัดหางไปมาอย่างมีความสึก ความรู้สึกอุ่นร้อนบริเวณขาค่อยๆทำให้รู้สึกสบายราวกับโดนนวด จนจิ้งจอกสีขาวครางออกมายาวๆ

"เอาละทุกคน ไปกินข้าวกันพักผ่อนกันเถอะ เทพอสูรของเราได้สติแล้ว แยกย้ายๆ"เกาเทียนเย่โบกมือไล่สมาชิกคนอื่นๆก่อนจะปลายตามองหนึ่งคนหนึ่งจิ้งจอก

เขาไม่ใช่คนชอบพูดเท่าไหร่ เพราะมักจะพูดจาที่คนฟังอยากจะพุ่งมาใส่ แต่จะไม่พูดก็ไม่ได้ จิวอิงก็ซื่อแถมไม่ค่อยพูดคุย ในส่วนของเยว่ชิงก็ประสานงานไม่เป็น ในฐานะที่เขาอายุมากกว่าสองคนนี้ก็รับหน้าที่นี้ไปอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

แถมหลงจือหยางยังกำชับอย่างหนักแน่นว่าอย่าให้เยว่ชิงเหนื่อย ขอโทษเถอะนั่นเรียกว่าดูแลราวกับไข่ในหินหรือเลี้ยงลูก

"จิวอิงไปกินข้าวกับพี่"เกาเทียนเย่ที่เห็นคนในหอคอยเดินเข้ามาก็ลากเด็กซื่อบื้อออกไปจากห้อง ปล่อยให้หลงจือหยางยืนมองจิ้งจอกจอมเห่อที่ตั้งแต่ลืมตาก็เอาแต่ส่องไอเทมต่างหู

"เด็กดี วันนี้เก่งมากครับ"เมื่อได้ยินเสียงที่คุ้นเคย หูจิ้งจอกก็กระดิกจากนั้นก็หันหน้าไปมองคนหล่อ ก่อนจะลุกขึ้นสะบัดหางไปมาอย่างมีความสุข หลงจือหยางยิ้มอย่างพึงพอใจ ฝ่ามือวางทับศีรษะที่ปกคลุมไปด้วยขนยาวสีขาว จนจิ้งจอกน้อยเอียงศีรษะหลับตาข้างหนึ่งอย่างน่ารัก

"งื้ออออ"เยว่ชิงยืดตัวใช้หัวของตัวเองถูไถไปตามฝ่ามือก่อนที่อุ้งเท้าจะโชว์ต่างหูให้กับคนตรงหน้า หลงจือหยางคุกเข่าลงมองจิ้งจอกน้อยคาบต่างหูหนึ่งข้างไว้ เมื่อหลงจือหยางยื่นมือไปรับ พอต่างหูวางลงจิ้งจอกน้อยก็มีความสุขจนส่ายหางไปมา

"ขอบคุณครับ"หลงจือหยางใช้สองมือยกจิ้งจอกขึ้น เยว่ชิงโบกอุ้งเท้าอย่างมึนงงก่อนจะมองลงไปด้านล่างว่าตัวเองโดนอุ้มอยู่จริงๆ พอเงยหน้าขึ้นริมฝีปากหยักของหลงจือหยางก็ทาบทับลงมาที่หน้าผาก

ปุ้ง เสียงหัวใจพองโตจนแตกละเอียดจิ้งจอกน้อยในมือของหลงจือหยางเอนศีรษะไปด้านหลังหมดสติเป็นที่เรียบร้อย

หลงจือหยางขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจ ก่อนจะโอบอุ้มจิ้งจอกน้อยไปนอนบนเตียงในห้องส่วนตัวของเขา

"สงสัยจะเหนื่อยมากเกินไป"

[....] ไม่ โฮสต์แค่เขินจนสลบ ไม่ได้เหนื่อย ระบบได้แต่ถอนหายใจ เมื่อโฮสต์ของเขาพัฒนาจนมีความมั่นใจที่จะเผชิญกับสายตาของผู้คนที่มองมา แต่กลับไม่สามารถเอาชนะหลงจือหยางได้ แถมแพ้อย่างราบคาบ ระบบรับไม่ได้จริงๆ

เยว่ชิงลืมตาอีกครั้งก่อนจะยืดร่างกายคืนสภาพเป็นคน ผลกระทบจากการใช้งานห้านาทีทำให้เขาต้องอยู่ในร่างจิ้งจอกไปสักระยะ แถมถูกคนหล่อจู่โจมอีก เมื่อคิดได้แบบนั้นฝ่ามือก็วางแปะบนหน้าผาก เยว่ชิงยังรู้สึกถึงสัมผัสอุ่นๆได้อยู่เลย มันทั้งละมุนอ่อนหวานจนหัวใจเกินจะต้านไหว สุดท้ายก็ยกธงขาวยอมแพ้ไป

"อ๊ากกก ขายหน้าอีกแล้ว"เจ้าตัวเอาหน้าลงไปอัดกับหมอน จนไม่ได้รู้เลยว่าทุกการกระทำตกอยู่ภายใต้สายตาของใครบางคน และคนคนนั้นก็ยืนกอดอกยกยิ้มมุมปาก เมื่อเจอภาพความน่ารักแปลกๆของคนที่นั่งบนเตียง

"ไปกินข้าวกันครับ"หลงจือหยางเอ่ยขึ้น

"อ๊าาาาา"เยว่ชิงสะดุ้งสุดตัว พอหันไปเห็นคนหล่อก็เอาผ้าขึ้นมาคลุมหัว นอนขดเป็นก้นหอย ใช้ความคิดที่ว่าถ้าเราไม่เห็นเขา เขาก็ไม่เห็นเรา

หลงจือหยางส่ายหัวเล็กน้อยก่อนจะนั่งลงลนเตียง ใช้ฝ่ามือลูบศีรษะจิ้งจอกน้อยผ่านผ้าห่มผืนหนา มองคนในผ้าห่มอย่างใช้ความคิด แค่คำว่าชอบคงไม่ใช่ ตอนนี้เขาหลงรักจิ้งจอกน้อยเข้าเต็มๆ พอนึกถึงตอนที่เยว่ชิงกระโจนเข้าไปต่อสู้ หัวใจของหลงจือหยางก็เจ็บปวดราวกับจะขาดใจ

เยว่ชิงที่สัมผัสได้ถึงบางอย่างก็เอาผ้าห่มเลื่อนลงจากหัว โผล่แค่ลูกตาสองข้าง ตั้งแต่จมูกลงไปยังอยู่ใต้ผ้าห่ม ดวงตากลมโตสีน้ำตาลอ่อนกะพริบตาปริบๆถูกรอยยิ้มของหลงจือหยางล่อลวงจนเคลิ้ม

"เขินเหรอ หืม"เยว่ชิงพยักหน้างึกงักอย่างเผลอไผล ก่อนที่ร่างกายจะถูกโอบประคองให้ลุกนั่ง เกอน้อยสติหลุดปลายจมูกสูดดมกลิ่นกายหอมๆของหลงจือหยาง ไม่สนว่าร่างกายจะถูกชักนำไปแบบไหน

"เยว่ชิงครับ"หลงจือหยางประคองใบหน้าให้คนตัวเล็กได้สบตา รับรู้ถึงความจริงใจของเขา

"ครับ"

"ขอโอกาสให้ผู้ชายคนนี้ได้ดูแลเธอได้ไหม"หลงจือหยางลูบฝ่ามือของเยว่ชิงก่อนจะนำมันขึ้นมาจากนั้นก็จรดริมฝีปากที่หลังมืออย่างแผ่วเบา

ความร้อนแผ่กระจายจากหลังมือสู่ใบหน้า เยว่ชิงหัวใจเต้นตุบตับจนหูอื้อ ได้แต่นั่งอึ้งอย่างไร้สติ ดวงตากลมโตคลอไปด้วยหนาดน้ำสีใส หลงจือหยางตื่นตระหนกใช้ฝ่ามือโอบประคอง เรียวนิ้วยาวค่อยๆเช็ดน้ำตาออกจากใบหน้างาม

"ไม่เป็นไรเด็กดี ตอนนี้เธออาจจะไม่พร้อม"หลงจือหยางเม้มปากแน่น เขามั่นใจว่าเด็กน้อยรักเขามาก ดวงตาของเด็กน้อยตะโกนบอกว่ารักเขาทุกช่วงเวลา แต่พอเจอเหตุการณ์เบื้องหน้าเขาก็พูดไม่ออก

เด็กน้อยไม่มั่นใจในตัวเขาหรือไม่ก็เจียมตัวมาโดยตลอดและไม่คิดจะก้าวเท้าเข้ามา จากที่เคยกดดันตัวเองอยู่แล้ว กลายเป็นเขาที่ซ้ำเติมเรื่องราวเหล่านั้น

ฝ่ามือกำแน่นดวงตาหลุบต่ำลง ถ้าเด็กน้อยไม่เข้ามา เขาก็แค่เข้าไป ไม่ว่าจะยังไงก็ไม่ปล่อยเด็กน้อยไปเด็ดขาด เยว่ชิงเป็นของเขาเท่านั้น

"ฮึก...ชอบนะ รักมาตลอดเลย"เยว่ชิงฉีกยิ้มกว้าง ถึงแม้จะร้องไห้แต่เขาไม่ได้เสียใจ เพราะตอนนี้เขามีความสุขมาก ราวกับภาพตรงหน้าเป็นเพียงความฝันและเป็นฝันที่ไม่อยากตื่น

[ภารกิจพิเศษที่ถูกซ่อนอยู่ สำเร็จ

หัวใจเราเชื่อมต่อกัน แม้นรกและสวรรค์ก็ไม่พรากจาก ดวงชะตาอวยพรความรักที่ยืนยาวนิรันดร์

รางวัล:ด้ายแดงผูกสัมพันธ์ รักนี้ไม่แยกจาก

ข้อกำหนด:ความรักที่เท่ากัน ไม่มีใครน้อยกว่าหรือมากกว่า]